"Η Εκκλησία δεν μας δίνει ένα σύστημα, αλλά ένα κλειδί. Δεν μας δίνει ένα σχέδιο της Πολιτείας του Θεού, αλλά το μέσον για να μπούμε σε αυτήν. Ίσως κάποιος χάσει τον δρόμο μου γιατί δεν έχει σχέδιο. Αλλά ό,τι δει, θα το δει δίχως μεσολαβητή, θα το δει άμεσα, θα είναι πραγματικό γι' αυτόν· ενώ αυτός που έχει μελετήσει μόνο το σχέδιο, κινδυνεύει να μείνει απέξω και, στην πραγματικότητα, να μη βρει τίποτα".
Ένας από τους φημισμένους Πατέρες της Ερήμου (στην Αίγυπτο του 4ου αιώνα), ο άγιος Σεραπίων ο Σινδωνίτης, ταξίδευε μια φορά για προσκύνημα στην Ρώμη. Εκεί του είπαν για μια περίφημη, έγκλειστη γυναίκα που ζούσε σε ένα μικρό δωμάτιο, χωρίς ποτέ να βγαίνει έξω. Δυσπιστώντας για τον τρόπο της ζωής της -όντας ο ίδιος μεγάλος περιπλανώμενος- ο Σεραπίων την επισκέφθηκε και την ρώτησε: «Γιατί κάθεσαι εδώ;» Και εκείνη του απάντησε: «Δεν κάθομαι. Ταξιδεύω!»
Δεν κάθομαι. Ταξιδεύω! Κάθε Χριστιανός θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει αυτά τα λόγια για τον εαυτό του. Το να είσαι Χριστιανός σημαίνει να είσαι Ταξιδευτής, Starwalker: Ταξιδευτής των Άστρων. Η κατάστασή μας, όπως λένε οι Έλληνες Πατέρες, είναι σαν αυτή του Ισραηλιτικού λαού μέσα στην έρημο του Σινά. Ζούμε σε σκηνές όχι σε σπίτια, αφού πνευματικά είμαστε πάντοτε σε κίνηση. Ταξιδεύουμε μέσω του εσωτερικού χώρου της καρδιάς σε ένα Ταξίδι που δεν μετριέται με τις ώρες του ρολογιού ή τις μέρες του ημερολογίου, αφού είναι ένα Ταξίδι έξω από τον χρόνο, μέσα στην αιωνιότητα.
Ένα από τα αρχαιότερα ονόματα του Χριστιανισμού ήταν απλώς, «η Οδός». «Εγένετο δε κατά τον καιρόν εκείνον τάραχος ουκ ολίγος περί της οδού», (Πράξ.19,23)· ο Φήλιξ, ο Ρωμαίος κυβερνήτης της Καισάρειας, αναφέρει: «Ακριβέστερον ειδώς τα περί της οδού» (Πραξ. 24,22). Είναι μια ονομασία που δίνει έμφαση στον πρακτικό χαρακτήρα της Χριστιανικής πίστης. Ο Χριστιανισμός είναι κάτι περισσότερο από μια θεωρία για το σύμπαν, κάτι περισσότερο από διδασκαλίες γραμμένες στα χαρτιά· είναι ένα μονοπάτι που παίρνουμε ταξιδεύοντας, είναι, με την βαθύτερη και ουσιαστικότερη έννοια, η Οδός της ζωής.
Υπάρχει μόνο ένα μέσο για να ανακαλύψουμε την αληθινή φύση του Χριστιανισμού: να βαδίσουμε αυτό το μονοπάτι, να συντονιστούμε με αυτό τον τρόπο ζωής, να αποκτήσουμε ιδίαν αντίληψη. Όσο παραμένουμε απέξω, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ορθά. Βέβαια είναι ανάγκη να μας δοθούν οδηγίες πριν ξεκινήσουμε· είναι ανάγκη να μας ειπωθεί ποιους δείκτες να αναζητήσουμε. Επίσης έχουμε ανάγκη συντρόφων. Χωρίς καθοδήγηση είναι σχεδόν αδύνατον να ξεκινήσουμε το ταξίδι. Αλλά οδηγίες που έδωσαν άλλοι, δεν μπορούν ποτέ να υποκαταστήσουν την άμεση, προσωπική εμπειρία.
Καθένας καλείται να επαληθεύσει για τον εαυτό του ό,τι έχει διδαχθεί. Χρειάζεται να αναζήσει την Παράδοση που έχει λάβει. Το Σύμβολο της Πίστης δεν σου ανήκει αν δεν το έχεις ζήσει. Κανείς δεν μπορεί να ταξιδεύει με τέτοιου είδους «άνεση» σε αυτό το Ταξίδι που είναι το πιο σημαντικό απ' όλα. Κανείς δεν μπορεί να είναι Χριστιανός από δεύτερο χέρι. Ο Θεός έχει παιδιά αλλά δεν έχει εγγόνια!
Ως Χριστιανός της Ορθόδοξης Εκκλησίας επιθυμώ να υπογραμμίσω ιδιαίτερα αυτή την ανάγκη για ζώσα εμπειρία. Στην Δύση του 21ου αιώνα σε πολλούς η Ορθόδοξη Εκκλησία φαίνεται αξιόλογη κυρίως για το αρχαίο πνεύμα της και τον «συντηρητισμό» της· το μήνυμα των Ορθοδόξων στους Δυτικούς αδελφούς τους μοιάζει να είναι το εξής: «Είμαστε το παρελθόν σας». Για τους ίδιους τους Ορθοδόξους όμως η προσήλωση στην Παράδοση δεν σημαίνει κατά κύριο λόγο την αποδοχή των τύπων ή των παραδόσεων του παρελθόντος, αλλά την πάντοτε νέα, προσωπική και άμεση εμπειρία του Αγίου Πνεύματος στο παρόν: εδώ και τώρα.
Ένας από τους φημισμένους Πατέρες της Ερήμου (στην Αίγυπτο του 4ου αιώνα), ο άγιος Σεραπίων ο Σινδωνίτης, ταξίδευε μια φορά για προσκύνημα στην Ρώμη. Εκεί του είπαν για μια περίφημη, έγκλειστη γυναίκα που ζούσε σε ένα μικρό δωμάτιο, χωρίς ποτέ να βγαίνει έξω. Δυσπιστώντας για τον τρόπο της ζωής της -όντας ο ίδιος μεγάλος περιπλανώμενος- ο Σεραπίων την επισκέφθηκε και την ρώτησε: «Γιατί κάθεσαι εδώ;» Και εκείνη του απάντησε: «Δεν κάθομαι. Ταξιδεύω!»
Δεν κάθομαι. Ταξιδεύω! Κάθε Χριστιανός θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει αυτά τα λόγια για τον εαυτό του. Το να είσαι Χριστιανός σημαίνει να είσαι Ταξιδευτής, Starwalker: Ταξιδευτής των Άστρων. Η κατάστασή μας, όπως λένε οι Έλληνες Πατέρες, είναι σαν αυτή του Ισραηλιτικού λαού μέσα στην έρημο του Σινά. Ζούμε σε σκηνές όχι σε σπίτια, αφού πνευματικά είμαστε πάντοτε σε κίνηση. Ταξιδεύουμε μέσω του εσωτερικού χώρου της καρδιάς σε ένα Ταξίδι που δεν μετριέται με τις ώρες του ρολογιού ή τις μέρες του ημερολογίου, αφού είναι ένα Ταξίδι έξω από τον χρόνο, μέσα στην αιωνιότητα.
Ένα από τα αρχαιότερα ονόματα του Χριστιανισμού ήταν απλώς, «η Οδός». «Εγένετο δε κατά τον καιρόν εκείνον τάραχος ουκ ολίγος περί της οδού», (Πράξ.19,23)· ο Φήλιξ, ο Ρωμαίος κυβερνήτης της Καισάρειας, αναφέρει: «Ακριβέστερον ειδώς τα περί της οδού» (Πραξ. 24,22). Είναι μια ονομασία που δίνει έμφαση στον πρακτικό χαρακτήρα της Χριστιανικής πίστης. Ο Χριστιανισμός είναι κάτι περισσότερο από μια θεωρία για το σύμπαν, κάτι περισσότερο από διδασκαλίες γραμμένες στα χαρτιά· είναι ένα μονοπάτι που παίρνουμε ταξιδεύοντας, είναι, με την βαθύτερη και ουσιαστικότερη έννοια, η Οδός της ζωής.
Υπάρχει μόνο ένα μέσο για να ανακαλύψουμε την αληθινή φύση του Χριστιανισμού: να βαδίσουμε αυτό το μονοπάτι, να συντονιστούμε με αυτό τον τρόπο ζωής, να αποκτήσουμε ιδίαν αντίληψη. Όσο παραμένουμε απέξω, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ορθά. Βέβαια είναι ανάγκη να μας δοθούν οδηγίες πριν ξεκινήσουμε· είναι ανάγκη να μας ειπωθεί ποιους δείκτες να αναζητήσουμε. Επίσης έχουμε ανάγκη συντρόφων. Χωρίς καθοδήγηση είναι σχεδόν αδύνατον να ξεκινήσουμε το ταξίδι. Αλλά οδηγίες που έδωσαν άλλοι, δεν μπορούν ποτέ να υποκαταστήσουν την άμεση, προσωπική εμπειρία.
Καθένας καλείται να επαληθεύσει για τον εαυτό του ό,τι έχει διδαχθεί. Χρειάζεται να αναζήσει την Παράδοση που έχει λάβει. Το Σύμβολο της Πίστης δεν σου ανήκει αν δεν το έχεις ζήσει. Κανείς δεν μπορεί να ταξιδεύει με τέτοιου είδους «άνεση» σε αυτό το Ταξίδι που είναι το πιο σημαντικό απ' όλα. Κανείς δεν μπορεί να είναι Χριστιανός από δεύτερο χέρι. Ο Θεός έχει παιδιά αλλά δεν έχει εγγόνια!
Ως Χριστιανός της Ορθόδοξης Εκκλησίας επιθυμώ να υπογραμμίσω ιδιαίτερα αυτή την ανάγκη για ζώσα εμπειρία. Στην Δύση του 21ου αιώνα σε πολλούς η Ορθόδοξη Εκκλησία φαίνεται αξιόλογη κυρίως για το αρχαίο πνεύμα της και τον «συντηρητισμό» της· το μήνυμα των Ορθοδόξων στους Δυτικούς αδελφούς τους μοιάζει να είναι το εξής: «Είμαστε το παρελθόν σας». Για τους ίδιους τους Ορθοδόξους όμως η προσήλωση στην Παράδοση δεν σημαίνει κατά κύριο λόγο την αποδοχή των τύπων ή των παραδόσεων του παρελθόντος, αλλά την πάντοτε νέα, προσωπική και άμεση εμπειρία του Αγίου Πνεύματος στο παρόν: εδώ και τώρα.
