Δημιουργημένος σύμφωνα με την θεϊκή εικόνα ο άνθρωπος ως μικρόκοσμος και μεσάζων, είναι ιερέας και βασιλιάς μέσα στην Δημιουργία. Με ενσυνείδητη πρόθεση μπορεί να κάνει πράγματα που τα ζώα μόνο ασυνείδητα και από ένστικτο μπορούν. Μπορεί να ευλογήσει τον κόσμο και να αινέσει τον Θεό για την Δημιουργία του. Ο άνθρωπος ορίζεται, ακριβέστερα, όχι ως «λογικό», αλλά ως «ευχαριστιακό» ζώο. Δεν ζει απλώς μέσα στον κόσμο, σκεπτόμενος γύρω από αυτόν και χρησιμοποιώντας τον, αλλά μπορεί να τον βιώσει ως δώρο Θεού, ως μυστήριο της παρουσίας Του και ως μέσον επικοινωνίας μαζί Του.
Έτσι μπορεί να αντιπροσφέρει τον κόσμο στον Θεό ως ευχαριστία: «Τα σα εκ των σων σοι προσφέρομεν κατά πάντα και διά πάντα» (Λειτουργία του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου).
Πέρα από την ευλογία και την αίνεση ο άνθρωπος μπορεί επίσης να ανασχηματίσει και να αναπτύξει τον κόσμο, προσδίδοντάς του καινούργιο νόημα. Σύμφωνα με τον π. D. Staniloae, «ο άνθρωπος θέτει την σφραγίδα της κατανόησής του και του πνευματικού του έργου στην Δημιουργία... Ο κόσμος δεν είναι μόνον ένα δώρο, αλλά και ένα έργο για τον άνθρωπο». Είναι η κλήση να συνεργαστούμε με τον Θεό: «Θεού γάρ εσμέν συνεργοί» (Α' Κορ. 3,9). Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο λογικό και ευχαριστιακό ζώο. Είναι δημιουργικός! ''Κατ' εικόνα Θεού'' σημαίνει ότι ο άνθρωπος είναι δημιουργός σύμφωνα με την εικόνα του Θεού Δημιουργού. Αυτόν τον δημιουργικό ρόλο τον εκπληρώνει όχι με άγρια δύναμη, αλλά με την διαύγεια της πνευματικής του όρασης· η κλήση του δεν βρίσκεται στο να κυριαρχεί και να εκμεταλλεύεται την φύση, αλλά να την μεταμορφώνει και να την καθαγιάζει.
Με ποικιλία τρόπων -από την καλλιέργεια της γης ως τις τέχνες και τον λόγο- ο άνθρωπος δίνει φωνή στα υλικά πράγματα και κάνει την φύση να εκφράζεται προς δοξολογία του Θεού. Είναι σημαντικό ότι το πρώτο έργο του πρωτόπλαστου Αδάμ ήταν να ονομάσει τα ζώα (Γεν.2,19-20). Η ονοματοθεσία είναι από μόνη της δημιουργική πράξη· μέχρις ότου βρούμε ένα όνομα για κάτι, μια «αναπόφευκτη» λέξη που να δίνει τον πραγματικό χαρακτήρα αυτού του πράγματος, δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε και να το χρησιμοποιήσουμε. Είναι επίσης σημαντικό ότι, όταν στην Θεία Ευχαριστία αντιπροσφέρουμε στον Θεό τα αγαθά της γης, δεν τα προσφέρουμε στην αρχική τους μορφή αλλά μετασχηματισμένα από το χέρι του ανθρώπου: δεν προσκομίζουμε στο θυσιαστήριο δεμάτια από σιτάρι αλλά ζυμωμένο ψωμί, «πρόσφορο», δεν προσκομίζουμε σταφύλια αλλά κρασί.
Ο άνθρωπος, λοιπόν, είναι ιερέας της Δημιουργίας μέσα από την δύναμη να ευχαριστεί τον Θεό και να Του αντιπροσφέρει την Δημιουργία. Και είναι βασιλιάς της Δημιουργίας με την δύναμη που έχει να κατασκευάζει και να σχηματοποιεί, να συνδέει και να διαφοροποιεί. Αυτή η ιερατική και βασιλική λειτουργία περιγράφεται ωραία από τον άγιο Λεόντιο Κύπρου:
"Με τον ουρανό, την γη και την θάλασσα, με το ξύλο και την πέτρα, με όλη την ορατή και αόρατη Δημιουργία, προσφέρω λατρεία στον Δημιουργό, Κύριο και Ποιητή των πάντων. Γιατί η Δημιουργία δεν λατρεύει άμεσα και μόνη της τον Ποιητή. Είναι με το δικό μου στόμα που οι ουρανοί διηγούνται την δόξα του Θεού, που η σελήνη τον λατρεύει, που τ' αστέρια τον δοξάζουν, που τα νερά και οι σταγόνες και όλη η Δημιουργία τον λατρεύει και τον δοξάζει".
Όλα τα πλάσματα, τα φυτά και τα ζώα προσφέρονται στον άνθρωπο, και μέσω του ανθρώπου στον Θεό. Όταν ο άνθρωπος εξαγνίζεται και εξαγιάζεται σε όλα του τα μέλη ως προσφορά προς τον Θεό, εξαγνίζει και εξαγιάζει όλα τα πλάσματα.
