Η ΟΛΟΣΥΝΕΙΔΗΣΗ (η ολική, ολόκληρη, ακέραιη, πλήρης Συνείδηση) είναι η μία και μοναδική Συνείδηση εντός της οποίας και δια της οποίας είναι δυνατή κάθε «υποκειμενική» και «αντικειμενική» κατάσταση. Κάθε συνείδηση είναι αυτή η συνείδηση. Η συνείδηση είναι μία. Δεν υπάρχει «χωριστικότητα», «εξέλιξη», «πτώση», «λύτρωση»: Τίποτα! Όλη αυτή η «κίνηση» είναι απατηλή. Είναι μία «κίνηση» της «αντίληψης», μία «διαφοροποίηση» και μία «ολοκλήρωση» της «αντίληψης» και όχι πραγματική, αντικειμενική κατάσταση. ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΞ ΑΡΧΗΣ ΜΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. Δεν υπάρχει τίποτα για να πραγματοποιήσουμε.
Στα πλαίσια αυτής της αντίληψης, «Θρησκεία» και «Θρησκευτική Πράξη» (ουσία του θρησκευτικού φαινομένου) είναι η «κατανόηση» της Αλήθειας, της αντικειμενικής Πραγματικότητας που περιγράψαμε πιο πάνω.
Οποιαδήποτε άλλη αντίληψη για την «Συνείδηση» και την σχέση Της με το «εξωτερικό φαινόμενο» είναι μία «κατασκευή» που «ερμηνεύει» προσωρινά το φαινόμενο της ύπαρξης και έχει σκοπό να μας οδηγήσει στην «πλήρη κατανόηση» της Αλήθειας. Σ’ αυτή την κατηγορία αντίληψης ανήκουν οι Μεταφυσικές Θεωρήσεις του Ανθρώπου.
Οι Θρησκείες είναι οι ιστορικά εκφρασμένες Μεταφυσικές Θεωρήσεις του Ανθρώπου που επηρέασαν μεγάλα πλήθη για μεγάλα χρονικά διαστήματα μέχρι σήμερα.
Αυτές είναι οι Αρχές μιας Γενικής Θεωρίας της Θρησκείας.
ΓΕΝΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ
Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ. Εντός Αυτής της ΜΙΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ είναι δυνατή και πραγματοποιήσιμη κάθε «υποκειμενική διαφοροποίηση» και «αντικειμενική κατάσταση».
Η ΜΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ με την «υποκειμενική διαφοροποίηση» «εμφανίζεται» ως πολλές Συνειδήσεις (πολλαπλότητα). Στην πραγματικότητα Η ΜΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ είναι το Σταθερό Υπόβαθρο όλων αυτών των Συνειδήσεων. Η «υποκειμενική διαφοροποίηση», η χωριστικότητα, η ατομικότητα, είναι μια ενέργεια που διατηρεί την διαφοροποίηση από την ΜΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ και τροφοδοτείται από την εμπειρία αυτή. Αποτελεί μια δευτερογενή δραστηριότητα, έναν αυτοπεριορισμό, μια παγίδα, μια αυταπάτη. Η απόρριψη της χωριστικότητας οδηγεί πίσω στην πραγματική μας Ουσία, στην απόλυτη Ενότητα. Από την άλλη, η «αντικειμενικοποίηση» των καταστάσεων που συλλαμβάνει η Συνείδηση, οδηγεί στην δημιουργία των αντικειμενικών πεδίων, των «εξωτερικών» κόσμων.
Η σχέση Συνείδησης-αντικειμενικού καθορίζει την ποιότητα, τις ιδιότητες του αντικειμενικού. Όσο η Συνείδηση αντιλαμβάνεται ότι όλα αυτά είναι δημιουργήματά της, διατηρεί μια ελευθερία απέναντι στους εξωτερικούς κόσμους. Όταν η Συνείδηση απορροφάται στην εμπειρία αυτή, τότε όλα αυτά θεωρούνται ως πραγματικά, ανεξάρτητα της Συνείδησης, και η αντίληψη της διαφοροποίησης μετασχηματίζεται σε αντίληψη ότι είμαστε μέσα σε αυτούς τους κόσμους. Έτσι η υποκειμενική διαφοροποίηση και η αντικειμενικοποίηση των καταστάσεων είναι αλληλεξαρτώμενες και αντίστροφες ενέργειες. Υπάρχει λοιπόν μια διαβάθμιση αντιλήψεων (η Συνείδηση θεωρείται ως η μόνη Πραγματικότητα, ως Δημιουργός του αντικειμενικού κόσμου, η Συνείδηση και ο αντικειμενικός κόσμος θεωρούνται ως παράλληλες αλλά σχετιζόμενες πραγματικότητες, κ.λπ.). Με αυτόν τον τρόπο η ΜΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ εμφανίζεται ως πολλές Συνειδήσεις με ένα νοητικό πυρήνα η κάθε μία, σε ένα νοητικό χώρο που αποτελεί το Ανώτερο, Πρώτο, Αιτιατό Πεδίο Ύπαρξης. Το νοητικό στοιχείο «εκδηλώνεται» σε ενέργεια και δημιουργείται έτσι ένα «αντίστοιχο» ενεργειακό πεδίο. Η ενέργεια «συμπυκνώνεται» και δημιουργείται ένα «αντίστοιχο» ενεργειακουλικό πεδίο…
Στην πραγματικότητα Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ και εντός αυτής της ΜΙΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ εκδηλώνονται όλες αυτές οι υποκειμενικές διαφοροποιήσεις και οι αντικειμενικές καταστάσεις. Η υποκειμενική διαφοροποίηση οδηγεί στην αντίληψη ενός άλλου πεδίου, μιας εμπειρίας διαφορετικής από την απόλυτη Ενότητα, και έτσι προκύπτει η δημιουργία των αντικειμενικών κόσμων. Αυτό δηλαδή που δημιουργεί την διαφοροποίηση από την απόλυτη Ενότητα και την εμπειρία των εξωτερικών κόσμων βρίσκεται στην Συνείδηση, όχι κάπου έξω.
Η Αυτογνωσία αναφέρεται στην Γνώση της Συνείδησης, στον τρόπο λειτουργίας της και στην δραστηριότητά της, όχι κάπου αλλού. Έτσι η Συνείδηση, η «κάθε Συνείδηση», έχει ένα σταθερό, αιώνιο Υπόβαθρο. Είναι Αυτοπροσδιοριζόμενη, Αυτοπαραγώμενη, εντελώς Ελεύθερη, Τελειωμένη. Όλες οι σχετικές εμπειρίες είναι δικά της δημιουργήματα και είναι στην δική της επιλογή αν θα τις διατηρήσει ή θα τις απορρίψει. Δεν υπάρχει κανένας εξωτερικός Θεός να αποφασίσει για κάτι, κανένας εξωτερικός μηχανισμός που να μας εξαναγκάζει, κανένας προκαθορισμός, καμιά δέσμευση. Το ον είναι δημιούργημα του εαυτού του.
Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ. Όταν η Συνείδηση το αντιλαμβάνεται αυτό δεν υπάρχει χωριστικότητα, εξωτερικοί, αντικειμενικοί κόσμοι (ανεξάρτητα από την Συνείδηση). Όταν η Συνείδηση διαφοροποιείται από την απόλυτη Ενότητα εισέρχεται στην σχετική εμπειρία. Η Συνείδηση μπορεί να αντιλαμβάνεται το σταθερό Υπόβαθρό της ως την μόνη Πραγματικότητα, ως την Πραγματικότητα που υποστηρίζει το εξωτερικό, ως την Πραγματικότητα σε σχέση με το εξωτερικό, κ.λπ. Έτσι η Συνείδηση δημιουργεί διάφορες μεταφυσικές θεωρήσεις, προσωρινές ερμηνείες της Ύπαρξης, με σκοπό να φτάσει στην απόλυτη Γνώση. Σε όλες αυτές τις μεταφυσικές θεωρήσεις (στις οποίες ανήκουν όλες οι ιστορικές Θρησκείες και μεγάλα φιλοσοφικά συστήματα) το Απόλυτο θεωρείται ως το Υπόβαθρο των πάντων (με το ένα ή τον άλλο τρόπο). Η βίωση του Απολύτου (μέσα από διάφορες Πρακτικές) είναι ο απώτερος σκοπός.
Η πραγμάτωση αυτής της Κατάστασης οδηγεί την Συνείδηση στην αντίληψη της απόλυτης Ενότητας, στην αντίληψη ότι η Συνείδηση είναι ΜΙΑ και από αυτήν πηγάζουν όλες οι υποκειμενικές διαφοροποιήσεις και οι αντικειμενικές καταστάσεις. Εδώ εγκαταλείπονται όλες οι μεταφυσικές θεωρήσεις που είναι προσωρινές ερμηνείες, ξεπερνιούνται όλες οι ιστορικές θρησκείες. Έχουμε φτάσει στην αντικειμενική Γνώση, στην πλήρη Αυτογνωσία.
ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΕΣ ΘΕΩΡΗΣΕΙΣ
Το ΕΙΝΑΙ (ΝΟΕΙΝ) είναι η μόνη Πραγματικότητα, Αιώνια, Αναλλοίωτη, Άπειρη. Όταν το ΕΙΝΑΙ (ΝΟΕΙΝ) δραστηριοποιείται, δημιουργείται μία διαφορετική κατάσταση ύπαρξης. Το Υποκείμενο συλλαμβάνει το ΕΙΝΑΙ ως Προσδιοριζόμενο, ως Ιδέα, ως ύπαρξη, ως χώρο, κ.λπ. Πρόκειται για μία νοητική σύλληψη (μία κατασκευή), με την οποία ταυτίζεται. Όλα όσα συλλαμβάνει και αναπτύσσονται και εξελίσσονται είναι νοητικής υφής, που εκδηλώνονται ως παράλληλες διαφοροποιήσεις της νοητικής σύλληψης (παράλληλοι κόσμοι). Όλα βρίσκονται στον ίδιο άπειρο χώρο αλλά σε διαφορετική διάσταση. Το Υποκείμενο που απορροφάται μέσα στην νοητική του σύλληψη (το Καθολικό Είναι και τις διαφοροποιήσεις του) υφίσταται το ίδιο μία διαφοροποίηση. Κατ’ αρχήν δημιουργείται η αντίληψη ενός Υπερπροσωπικού Παγκόσμιου Είναι που ταυτίζεται με το Καθολικό Είναι, με την άπειρη, νοητική, αντικειμενική ύπαρξη που καλύπτει όλο τον χώρο. Με την περαιτέρω απορρόφηση μέσα στην νοητική ύπαρξη προκύπτει η αντίληψη ενός ατομικού εγώ μέσα στον αντικειμενικό κόσμο (νόηση), που συναλλάσσεται με τον κόσμο (διανόηση) και βιώνει μία προσωπική ατομική ζωή στο νοητικό κόσμο (αντίληψη). Καθώς το υποκείμενο απορροφάται περαιτέρω στο σχετικό, υφίσταται περαιτέρω διαφοροποιήσεις. Το υποκείμενο βιώνει την ύπαρξη μέσα στις διάφορες διαστάσεις του Είναι σαν να ζει σε διάφορους κόσμους. Σε όποιο κόσμο και αν βιώνει την ύπαρξη το Υποκείμενο, μπορεί να βιώσει το ΕΙΝΑΙ ξεπερνώντας τις διάφορες περιφερειακές δραστηριότητες. Στην πραγματικότητα το Υποκείμενο ταυτίζεται με το ΕΙΝΑΙ ακόμα και όταν αντιλαμβάνεται ότι είναι κάτι διαφορετικό. Οι διάφορες υποκειμενικές καταστάσεις είναι καταστάσεις του Συνειδέναι, και όχι οντολογικές διαφοροποιήσεις.
Το ΕΙΝΑΙ (ΝΟΕΙΝ), ο ΛΟΓΟΣ, η νοητική Δραστηριότητα δημιουργεί το Είναι και τις διαφοροποιήσεις του, την διαφοροποιημένη Πραγματικότητα. Από εδώ προκύπτουν όλες οι υποκειμενικές και αντικειμενικές διαφοροποιήσεις. Η αντίληψη της Πραγματικότητας, η Πραγματικότητα που προκύπτει έτσι εξαρτάται από την λειτουργία του ΛΟΓΟΥ, από τον βαθμό φώτισης ή ενημερότητας για την ίδια του την Λειτουργία, το αποτέλεσμά της. Ανάλογα λοιπόν πώς θα αντιληφθούμε ή θα θέσουμε την Πραγματικότητα, προκύπτει η κοσμοθεωρία μας, οι ενέργειές μας, τα αποτελέσματα της δράσης μας.
Έτσι στο υλικό πεδίο η αντίληψη της Πραγματικότητας διαφοροποιείται ανάλογα με ποιο επίπεδο λειτουργούμε.
1) Το ΕΙΝΑΙ αποτελεί την μόνη Πραγματικότητα. Οποιαδήποτε διαφοροποίηση αποτελεί εσφαλμένη αντίληψη (επίπεδο του ΕΙΝΑΙ).
2) Το ΕΙΝΑΙ γίνεται αντιληπτό ως Ενότητα που υπερβαίνει ή καταργεί τα αντίθετα. Φώτιση και μη διακρίνουσα αντίληψη είναι το ίδιο, ηρεμία και δραστηριότητα, συνείδηση και δημιουργία, παγκόσμιο και ατομικό, όλα ταυτίζονται. Είμαστε εξ αρχής και για πάντα σε αυτή την Κατάσταση. Δεν χρειάζεται να πραγματοποιήσουμε κάτι (Επίπεδο του ΝΟΕΙΝ σε Δραστηριότητα που ταυτίζεται με το Καθολικό Είναι: τρία επίπεδα).
3) Το ΕΙΝΑΙ διακρίνεται από την νοητική δραστηριότητα, η οποία έχει διάφορα επίπεδα λειτουργίας (που δημιουργούν την αντίληψη μίας ύπαρξης μέσα στο σχετικό). Για να βιώσουμε το ΕΙΝΑΙ θα πρέπει να ξεπεράσουμε την νοητική δραστηριότητα (Επίπεδο της νόησης).
4) Το ΕΙΝΑΙ διακρίνεται από την νοητική δραστηριότητα που προσδιορίζεται σε διάφορες διαδικασίες οι οποίες θεωρούνται όλες ως απατηλές, κενές. Για να βιώσουμε το ΕΙΝΑΙ θα πρέπει να απορρίψουμε τις διάφορες διαδικασίες ως κενές (επίπεδο της διαλεκτικής διανόησης).
5) Το ΕΙΝΑΙ διακρίνεται από την νοητική δραστηριότητα που συγκεκριμενοποιείται σε διάφορες διαδικασίες οι οποίες θεωρούνται πραγματικές.
Για να βιώσουμε το ΕΙΝΑΙ θα πρέπει να εγκαταλείψουμε όλες αυτές τις διαδικασίες γιατί μας κρατούν δέσμιους σε ανεπιθύμητες καταστάσεις.
Όλες αυτές οι θεωρήσεις είναι πραγματικές για το Υποκείμενο που τις βιώνει. Από εδώ προκύπτουν διάφοροι τύποι φιλοσοφίας, θρησκείας. Μάλιστα στα πλαίσια της ίδιας θρησκείας μπορεί να αναπτυχθούν διάφορες σχολές που υιοθετούν την μία ή την άλλη θεώρηση (μία τέτοια θρησκεία είναι ο Βουδισμός: Θεραβάντα, Σουνυαβάντα, Βιτζνάναβάντα, Αβαταμσάκα, Ζεν)
Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Η Συνείδηση είναι η μόνη Πραγματικότητα, Αιώνια, Αναλλοίωτη στην Φύση Της, Απροσδιόριστη στην Ουσία της, Καθαρό Είναι, χωρίς ιδιότητες και προσδιορισμούς, πέρα από τον χώρο και τον χρόνο… Κάθε «φαινόμενο» που «αναδύεται» μέσα σ’ αυτή την Πραγματικότητα «ταυτίζεται» με αυτή την Πραγματικότητα, δεν είναι κάτι διαφορετικό… (αυτή η Αντίληψη είναι σε τελευταία ανάλυση η βάση κάθε «μεταφυσικής»).
Η Συνείδηση είναι ΜΙΑ, καθαρό Είναι. Η «αντίληψη της ατομικότητας» είναι «αυτοπεριορισμός» της Συνείδησης, απατηλός στην ουσία του… Στην πραγματικότητα «κάθε ύπαρξη» είναι Συνείδηση, Αυτοπροσδιοριζόμενη, Αυτοπαραγόμενη, εντελώς Ελεύθερη, Τελειωμένη. Δεν υπάρχει τίποτα να «πραγματωθεί»… (αυτή η Αντίληψη είναι σε τελευταία ανάλυση η βάση κάθε «οντολογίας»).
Ό,τι Ορίζεται ως Διαλογισμός συνίσταται στην Εσωτερική αντίληψη του καθαρού Είναι, στην απόρριψη κάθε αυτοπεριορισμού, κάθε σχετικού προσδιορισμού, κάθε διαδικασίας μέσα στον χρόνο… Η Συνείδηση «βυθίζεται» στο Άπειρο, στο Αιώνιο, στο Αληθινό, στην Μόνη Πραγματικότητα που υπάρχει… (Αυτή η Αντίληψη είναι σε τελευταία ανάλυση η βάση κάθε «θρησκευτικής πρακτικής»).
Η ΙΕΡΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ
Η Απόλυτη Πραγματικότητα, που 0ρίζεται με διάφορους τρόπους στις διάφορες θρησκείες, είναι η ύστατη Πραγματικότητα που υποστηρίζει κάθε ύπαρξη, κάθε αντίληψη, κάθε βίωμα. Είναι η Καθαρή Ύπαρξη, η Υπέρτατη Πνευματική Κατάσταση, η Ολοκληρωμένη Αντίληψη, η Πληρότητα της Ζωής, κ.λπ.
Οι «οντότητες» που βιώνουν την Απόλυτη Πραγματικότητα, είτε στους μεταφυσικούς κόσμους, είτε στο υλικό πεδίο, άσχετα από την θρησκεία που ακολουθούν, βιώνουν ΜΙΑ, Κοινή Πραγματικότητα, και αυτό το γεγονός δημιουργεί αυτόματα Μία Κοινή Συνείδηση, Μία Ιερή Κοινότητα… Αυτή η Ιερή Κοινότητα δεν έχει καμία σχέση με τις κοσμικές Εκκλησίες των διαφόρων θρησκευμάτων…
Η απόλυτη Πραγματικότητα είναι Εμπειρία, Βίωμα. Όσοι έχουν αυτή την Εμπειρία, βιώνουν την Πραγματικότητα που υπάρχει πίσω από όλες τις προσεγγίσεις, πέρα από όλες τις περιγραφές. Όλες οι θρησκείες μιλούν για την ίδια Πραγματικότητα. Μονάχα όμως όσοι έχουν βιώσει την απόλυτη Πραγματικότητα το κατανοούν αυτό…
Σύμφωνα με όλες τις θρησκείες η Πραγματικότητα (για όσους αντιλαμβάνονται πλήρως), η Απώτερη Πραγματικότητα (για όσους διακρίνουν την Πραγματικότητα από το σχετικό), η Ύστατη Πραγματικότητα (για όσους εξελίσσονται πέρα από όλες τις σχετικές αντιλήψεις), το Απόλυτο (για κάθε περιορισμένη συνείδηση), αποτελεί το Υπόβαθρο κάθε συνείδησης, το Κέντρο Αναφοράς κάθε αντίληψης.
Κάθε περιορισμένη συνείδηση προϋποθέτει πίσω της αυτό το υπόβαθρο: την Υπερσυνείδηση που την στηρίζει και την εμπνέει και την καθοδηγεί προς την Ολική Αντίληψη. Η περιορισμένη συνείδηση δεν μπορεί να βρει το Αίτιο της Ύπαρξης στον εαυτό της, ούτε μπορεί να υποθέσει ότι υπάρχει κάτι έξω από αυτήν (γιατί αυτό είναι μονάχα μια σύλληψη, μια αντίληψη, μια ιδέα που όταν υιοθετηθεί οδηγεί όχι στην Αλήθεια αλλά στην ειδωλολατρία. Η περιορισμένη συνείδηση λοιπόν μέσα στο βαθύτερο Είναι της, στην Ουσία της, μπορεί να αποκαλύψει το Αίτιο, το Υπόβαθρο, την Ουσία και όχι κάπου έξω. Ο εσωτερικός δρόμος είναι ο μόνος δρόμος.
Όλες οι θρησκείες μιλούν για την εσωτερική Πραγματικότητα της συνείδησης, για την ανάδυση από την περιορισμένη συνείδηση προς το Όλον, για το άπλωμα του περιορισμένου στο Άπειρο.
Όλες οι πρακτικές που χρησιμοποιούν οι διάφορες θρησκείες (Διαλογισμός, Προσευχή, Γιόγκα, κ.λπ.) δεν έχουν άλλο προορισμό από το να βοηθήσουν την συνείδηση να ξεπεράσει όλες τις περιοριστικές και περιορισμένες αντιλήψεις για να αντιληφθεί το άπειρο Βάθος της. Αυτό σημαίνει ότι η συνείδηση πρέπει να «αποδομήσει» κάθε «εγωική αντίληψη» για να φτάσει στην Καθαρή Αντίληψη, στο Καθαρό Είναι, στο Χωρίς Ιδιότητες, στο Αμετάβλητο, στο Αληθινό.
Στην πραγματικότητα η Συνείδηση είναι ΜΙΑ, αιώνια και όλοι οι περιορισμοί είναι απατηλοί. Για όσους το αντιλαμβάνονται αυτό δεν υπάρχει πτώση, εξέλιξη, φώτιση. Τίποτα! Για όσους όμως εμπλέκονται μέσα στο σχετικό υπάρχει εξέλιξη, βαθμίδες προς την ολοκλήρωση, κ.λπ.
Πάντως όπως κι αν έχει το Απόλυτο αποτελεί την Αρχή και το Τέλος, το Όριο της Συνείδησης και τον τελικό προορισμό κάθε συνείδησης.
Όσοι Βιώνουν την Απόλυτη Πραγματικότητα όπως και αν την ορίζει η θρησκεία τους, είναι Ένα με την Πραγματικότητα, είναι η Πραγματικότητα. Όλοι αυτοί αποτελούν, συμμετέχουν και εκπροσωπούν την Ιερή Κοινότητα. Αντιλαμβάνονται ότι βιώνουν την Πραγματικότητα που βιώνουν και άλλοι, προερχόμενοι από άλλες θρησκείες.
Η Πραγματικότητα Είναι ΜΙΑ ασχέτως πώς φτάνουμε σε Αυτήν και πώς την ονομάζουμε…
