Μεταφυσική, στην θεωρητική της διάσταση (και πέρα από τις όποιες άλλες διαστάσεις της) είναι μια «ερμηνεία» της Οντότητας που βιώνουμε. Η Οντότητα που βιώνουμε ταυτίζεται με το ΟΛΟΝ (ΕΙΝΑΙ) ή θεωρείται «εν δυνάμει ΟΛΟΝ (στο Οποίο αναφερόμαστε και προς το Οποίο τείνουμε και στο Οποίο Ολοκληρωνόμαστε).
Το ΟΛΟΝ, η Καθαρή Αντίληψη του ΕΙΝΑΙ, η Ολοκληρωμένη Αντίληψη του ΕΙΝΑΙ, η Πραγματικότητα, είναι Αντίληψη Αιώνια, Αμετάβλητη, που εκδηλώνεται αυτή τούτη την στιγμή ως Αιώνιο Τώρα που ρέει συνεχώς. Πραγματικότητα είναι μόνον η στιγμή του Τώρα, ως προβολή.
Ό,τι συντελέσθηκε δεν υπάρχει πια, αλλά θεμελιώνει και τροφοδοτεί το παρόν που με την σειρά του χτίζει την επόμενη στιγμή. Η αντίληψη αυτής της «συνέχειας» θεμελιώνει την έννοια του «χρόνου» Όμως ο χρόνος ως μνήμη ή ως οραματισμός, φαντασία, του μέλλοντος, δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο γεγονότα που συντελέσθηκαν, και τα οποία καλούνται στην Συνείδηση με την διάσταση του χρόνου ως παρελθόν, κι ακόμα υπάρχουν υποθέσεις περισσότερο ή λιγότερο ακριβείς με την διάσταση του χρόνου, ως μέλλον.
Ό,τι συντελέσθηκε δεν υπάρχει πια, αλλά θεμελιώνει και τροφοδοτεί το παρόν που με την σειρά του χτίζει την επόμενη στιγμή. Η αντίληψη αυτής της «συνέχειας» θεμελιώνει την έννοια του «χρόνου» Όμως ο χρόνος ως μνήμη ή ως οραματισμός, φαντασία, του μέλλοντος, δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο γεγονότα που συντελέσθηκαν, και τα οποία καλούνται στην Συνείδηση με την διάσταση του χρόνου ως παρελθόν, κι ακόμα υπάρχουν υποθέσεις περισσότερο ή λιγότερο ακριβείς με την διάσταση του χρόνου, ως μέλλον.
Όταν δεν υπάρχει Αντίληψη της Πραγματικότητας, Αντίληψη της Οντότητας ως ΟΛΟΝ, ΕΙΝΑΙ, Καθαρή Συνείδηση, Άδεια, Αιώνια, Αμετάβλητη, κ.λπ., υπάρχει αντίληψη της Οντότητας σαν «είναι-τι» (περιορισμένη συνείδηση, εγώ, κ.λπ.).
ΑΠΟΡΡΟΦΗΣΗ
Σε αυτή την περίπτωση η Οντότητα (Συνείδηση) βρίσκεται σε μια «δραστηριότητα», «διαδικασία». Πρόκειται για μια αντιληπτική διαδικασία από την οποία πηγάζουν όλες οι νοητικές καταστάσεις, κ.λπ. Η νοητική κατάσταση «ενδυναμώνεται», κι έτσι προκύπτει ένα νέο πεδίο ύπαρξης. Η ενδυναμωμένη νοητικότητα προβάλλεται σε ένα «αντικειμενικό» (υλικό) πεδίο.
Όλες αυτές οι καταστάσεις της Οντότητας μέσα σε αυτή την διαδικασία είναι αντιληπτικές διεργασίες κι όχι απόλυτες ξεχωριστές πραγματικότητες. Είναι φανερό ότι από την στιγμή που η συνείδηση βρίσκεται μέσα στην διαδικασία, η «ερμηνεία» της Οντότητας διαφέρει ανάλογα με την κατάσταση που βιώνουμε. Έτσι προκύπτουν διάφορες ερμηνείες, διαφορετικά μεταφυσικά συστήματα, (στο χώρο της φιλοσοφίας και της θρησκείας), πολλές προοπτικές του βιώματος της πραγματικότητας
Θεωρητικά υπάρχουν διάφορες ερμηνείες οι οποίες έχουν καταγραφεί κατά καιρούς μέσα στην ιστορία.
1) H Συνείδηση «μόνο» υπάρχει: είναι Καθαρό ΕΙΝΑΙ, Άπειρο, Άμορφο, Αιώνιο, πέρα από τον χώρο και τον χρόνο… Ό,τι αναδύεται μέσα στην Συνείδηση υφίσταται με τους όρους και μέσα στα όρια της Συνείδησης ως «φαινόμενο», δεν υπάρχει «έξω» από την Συνείδηση: το «αντικειμενικό» είναι απατηλό… Η Άμεση Βίωση της Απόλυτης Πραγματικότητας, της Μόνης Πραγματικότητας, είναι «δυνατή» όταν «απορρίπτεται» το «αντικειμενικό» ως «απατηλό»…
2) Η Συνείδηση (το Έσω) είναι πάντοτε σε κάποια «σχέση» με το αντικειμενικό (το έξω), που μπορεί να «θεωρείται» ως δημιούργημα της Συνείδησης, ως μια άλλη πραγματικότητα, ή ως κάτι πραγματικά αντικειμενικό… Η Αυτοσυγκέντρωση «ορίζεται» ως Βίωση του Έσω, της Εσώτερης Ουσίας, ως το ξεπέρασμα της τάσης προς τα έξω, της αναγνώρισης του έξω ως αληθινού…
3) Το Απόλυτο, η Καθαρή Συνείδηση, Αιώνια, Απέραντη, Ελεύθερη, Ολοκληρωμένη, θεωρείται ως Αρχή, Ουσία του Παντός και των πάντων, Βαθύτερη Ουσία των όντων… Το Απόλυτο είναι η Πραγματικότητα, ενώ κάθε άλλη πραγματικότητα που αναδύεται μέσα στην Άπειρη Συνείδηση «θεωρείται» ως δευτερογενής εκδήλωση της Ύπαρξης… Η Βίωση του Απολύτου ονομάζεται «Διαλογισμός»… και είναι η Εμπειρία του Αιώνιου Τώρα που εμπεριέχει τα πάντα… (το ξεπέρασμα των «δευτερογενών» εκδηλώσεων της Ύπαρξης)…
Σε όλες τις θρησκείες η Πραγματικότητα, η οποία «ορίζεται» ως «Όλον», «Απροσδιόριστο», «Θεός», «Συνείδηση», «Καθαρό Είναι», κ.λπ. αποτελεί Ύστατη, Συνειδητή Αρχή, Αρχή και Κέντρο Αναφοράς κάθε φαινομένου, Ύστατη Ουσία κάθε ύπαρξης…
Η Ύστατη Συνειδητή Αρχή και το ον είτε «ταυτίζονται», είτε «είναι της ίδιας φύσης»…
Η Βίωση της Πραγματικότητας αποτελεί στόχο κάθε πνευματικής εξέλιξης και προσπάθειας… Όλες οι Πρακτικές συγκλίνουν στο να εξαλείψουν από την Συνείδηση όλες τις σχετικές αντιλήψεις, δευτερογενείς δραστηριότητες, κ.λπ.… Όταν η Συνείδηση «μείνει» Καθαρό ΕΙΝΑΙ Βιώνεται η πραγματικότητα…
Στην διάρκεια της Ιστορίας ο άνθρωπος υιοθέτησε δύο βασικές φιλοσοφικές, θρησκευτικές, στάσεις. Είτε θεώρησε το ΕΙΝΑΙ ως την Πραγματικότητα και ταύτισε το υποκείμενο, την προσωπική ύπαρξη με το ΕΙΝΑΙ, είτε θεώρησε την προσωπική ύπαρξη ως άμεση δεδομένη πραγματικότητα. Στην πρώτη περίπτωση, η οποία θεωρεί το ΕΙΝΑΙ ως την μόνη Πραγματικότητα, απορρίπτει όλες τις διαφοροποιήσεις της συνείδησης που συνιστούν την προσωπική ύπαρξη, το νοητικό ρεύμα, την ροή της εμπειρίας ως απατηλές, και έτσι βιώνει το ΕΙΝΑΙ (παράδειγμα είναι το Αντβάιτα Βεδάντα). Στην δεύτερη περίπτωση η οποία θεωρεί την προσωπική πραγματικότητα ως την άμεση δεδομένη πραγματικότητα, θεωρεί ότι αυτή η προσωπική ύπαρξη είναι εν δυνάμει ΕΙΝΑΙ, Θεότητα, κ.λπ. Για να βιώσει Αυτή την Ύστατη Πραγματικότητα, το Αληθινό Είναι, την Θεία Ουσία, πρέπει να υπερβεί όλες τις προσωπικές αντιλήψεις, το νοητικό ρεύμα, την ροή της εμπειρίας (παράδειγμα είναι ο Βουδισμός Θεραβάντα που δέχεται την ροή της προσωπικής ύπαρξης ως άμεση πραγματικότητα, θεωρεί το Νιρβάνα ως Ύστατη Πραγματικότητα. Ο Χριστιανισμός που δέχεται την προσωπική ύπαρξη, την προσωπική ψυχή ως την άμεση πραγματικότητα, θεωρεί ως Ύστατη Πραγματικότητα την Θεότητα, την οποία βιώνουμε όταν ξεπεράσουμε το ψυχονοητικό ρεύμα. Ο Υπαρξισμός που δέχεται το είναι (την ύπαρξη) ως την άμεση πραγματικότητα, θεωρεί ότι η Ύστατη Πραγματικότητα είναι το Αληθινό Είναι που βιώνουμε όταν ανυψωθούμε πάνω από τις υπαρξιακές διαδικασίες).
Στην πραγματικότητα η Μόνη Πραγματικότητα είναι το ΕΙΝΑΙ που ταυτίζεται με το ΝΟΕΙΝ (την Αντίληψη της ύπαρξης), η οποία ταυτίζεται με το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ. Βιώνουμε εξ αρχής και διαπαντός το ΕΙΝΑΙ (ακόμα και όταν απωθείται στο βάθος της ύπαρξης). Όλα τα άλλα είναι απλώς παιχνίδια της νοητικής δραστηριότητας. Οι θεωρίες περί του ΕΙΝΑΙ, περί της προσωπικής ύπαρξης, περί της ταύτισης ή της διαφοροποίησής τους, περί εξέλιξης, περί επίτευξης, περί άγνοιας, κ.λπ., όλα είναι παιχνίδια της νοητικής δραστηριότητας. Αυτή είναι η Υπέρτατη Γνώση που κατέκτησε ο άνθρωπος. Τελικά υπάρχει μόνο Μία Πραγματικότητα, το ΕΙΝΑΙ, η Φώτιση, η Αντίληψη της Πραγματικότητας. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Ούτε πτώση, ούτε επίτευξη: τίποτα!
Η Συνείδηση είναι ΜΙΑ, Άπειρη, Ελεύθερη, χωρίς περιορισμούς. Δεν έχει σημασία αν θα ονομάσουμε Αυτή την ΜΙΑ Πραγματικότητα Ασαμσκρίτα, Βράχμαν, Ταό, Γου-χσιν, Έιν Σοφ, Θεό, Αλλάχ, Αγαθόν, Ένα, ή κάπως αλλιώς.
Η Συνείδηση είναι ΜΙΑ. Το Ένα, το παγκόσμιο και η ατομικότητα (εγώ, αυτός, εμείς, κλπ.) είναι βαθμίδες αντίληψης, επίγνωσης της Συνείδησης, και όχι κάτι το εξωτερικό, αντικειμενικό. Η «αυτεπίγνωση» της Συνείδησης (το αν έχει επίγνωση ότι είναι το Ένα ή είναι κάτι άλλο, δηλαδή η βαθμίδα επίγνωσης που βρίσκεται) δημιουργεί την αντίληψη της Συνείδησης για την Σχέση της με το Όλον, και επιβάλει την δράση που θα την οδηγήσει πίσω στην Αντίληψη της Άπειρης Φύσης της, στην Πλήρη Επίγνωση, στην Αληθινή Αυτεπίγνωση. Όταν η Συνείδηση δεν έχει αντίληψη της Άπειρης Φύσης της και είναι σε σύγχυση θεώντας ότι είναι κάτι διαφορετικό, θα πρέπει να βρει τρόπο να ξεπεράσει αυτή την αντίληψη και να φτάσει στην Πλήρη Αντίληψη, στην Αφύπνιση.
Η Συνείδηση είναι ΜΙΑ και κάθε συνείδηση είναι η ΜΙΑ Συνείδηση. Όλες οι θρησκείες διδάσκουν αυτόν τον Μυστικό Δεσμό ανάμεσα στην συνείδηση και το Όλον και όλες οι θρησκείες κηρύσσουν ότι πρέπει η Συνείδηση να ξεπεράσει την αντίληψη της χωριστικότητας από το Όλον για να αναδυθεί προς το Όλον. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί εσωτερικά με την αφύπνιση, με την μεταβολή της επίγνωσης, με το ξεπέρασμα της σύγχυσης, του νοητικού αποπροσανατολισμού και του σφάλματος. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Σε όλες τις θρησκείες, το ντυάνα, το τζνάνα, το γιόγκα, το ζεν, η προσευχή, η θεωρία, κ.λπ, δεν έχει άλλο στόχο παρά να μας οδηγήσει στην Επίγνωση της Φύσης της ΜΙΑΣ Συνείδησης ξεπερνώντας την σύγχυση, την ατομικότητα του διαχωρισμού, την υποκειμενική αυταπάτη. Αντικειμενικά η Συνείδηση είναι ΜΙΑ.
Η βίωση της Πραγματικότητας, δηλαδή της Εσώτερης Φύσης μας (με την Οποία ταυτίζουν ή στην Οποία αναφέρουν την συνείδηση όλες οι θρησκείες), η οποία ορίζεται ως Διαλογισμός, Γιόγκα, Προσευχή κ.λπ., δεν είναι διαδικασία αλλά το τέλος των διαδικασιών μέσα στην ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Το Νιρβάνα είναι το σβήσιμο όλων των διαδικασιών της σχετικής ύπαρξης. Το Καϊβαλγία, το γιόγκα, είναι η απόρριψη εντός της συνείδησης (τσιττά) όλων των διαφοροποιήσεων (βρίττις). Η Θέωση (η Ένωση με τον Θεό) είναι δυνατή μονάχα όταν ο νους γίνει τελείως καθαρός, τελείως σιωπηλός.
Στην Πρακτική της Επίτευξης υπάρχουν διάφορα στάδια Διαλογισμού:
1) Φώτιση, Επίτευξη, Πραγματικότητα
2) Απόρριψη της κοσμικής δραστηριότητας (τρία στάδια)
3) Ξεπέρασμα της νοητικής λειτουργίας (τρία στάδια)
4) Ξεπέρασμα του δυναμισμού
5) Ξεπέρασμα της υλικής δραστηριότητας
