Κάποια
νύχτα επέστρεφα κουρασμένος σπίτι.
Ποδηλατούσα
στον ανήφορο και ήμουν στενοχωρημένος
γιατί
πίστευα ότι κάποια πράγματα
δεν
ήταν όπως θα έπρεπε να είναι.
Ώσπου,
ξαφνικά, ''κάτι'' έγινε.
Οι
Νεράιδες της Νύχτας με λυπήθηκαν.
Με
πλησίασαν, αόρατες,
κι
άρχισαν να μου ψιθυρίζουν:
"Θα
σου πούμε τώρα τα πιο μεγάλα μυστικά:
Σου
δόθηκε το Δώρο της Ζωής,
κι εσύ
τι έκανες;
Μην
είσαι αχάριστος.
Το
άνοιξες; Το ξετύλιξες;
Άρχισες
να το χρησιμοποιείς;
Βάλε
τους στόχους σου.
Χάραξε
την πορεία σου.
Ακολούθησέ
την.
Το πιο
σημαντικό στην πορεία αυτή
είναι
να μπορείς να συνεχίζεις,
αψηφώντας
προβλήματα κι εμπόδια.
Άλλαξε
τον εαυτό σου
κι
έπειτα τον κόσμο.
Μπορείς.
Ναι, μπορείς.
Αλήθεια
μπορείς!
Να
εκπέμπεις γενναιόδωρα το δικό σου Φως
κι ας
χάνεται στο Άπειρο.
Μήπως
και τα αστέρια το ίδιο δεν κάνουν;
Κι όμως
κάποια μάτια θα το δουν αυτό το Φως...
Γνώρισε
τους ανθρώπους.
Κοίταξε
βαθιά μέσα στα μάτια τους
μέχρι
την καρδιά τους.
Κρατήστε
μαζί από το χέρι ό,τι είναι αληθινό
Περπάτησε
με γυμνά πόδια στο χώμα.
Νιώσε
τις προαιώνιες δονήσεις.
Πάρε
δύναμη από τη Γη και από τον Ουρανό.
Λάτρεψε
καθετί ζωντανό.
Τραγούδα
τη Ζωή!"
Αυτά
μου ψιθύρισαν στο αυτί οι Νεράιδες της Νύχτας.
Κι
εκείνη τη νύχτα δεν κοιμήθηκα.
Απλά
είδα...
