Αντιλαμβανόμαστε
ότι το θέλημα του ανώτερου εαυτού είναι αυτό που πραγματικά μας συμφέρει να
υιοθετήσουμε.
Εκείνο όμως που συχνά δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε,
είναι ποιο είναι το θέλημα αυτό, και πώς μπορεί κανείς να το διακρίνει
από τον εγωισμό ή το θέλημα του κατώτερου εαυτού.
Το θέλημα του
ανώτερου εαυτού είναι απλό, σαφές, απελευθερωτικό. Αντιθέτως ο εγωισμός
δημιουργεί ένα σωρό προφάσεις, μηχανορραφίες, διανοήματα που μας
μπερδεύουν και μας δεσμεύουν. Κι όλα αυτά από φόβο. Πάμε να
δικαιολογήσουμε την άρνησή μας για ζωή, αυτό ακριβώς δηλαδή που είναι ο φόβος,
με χίλια δυο επιχειρήματα. Ενώ μπορούμε με χαρά να δημιουργούμε για το
μέλλον, χωρίς "προσμονές". Να γίνουμε δηλαδή μια συνεχής προβολή του
εαυτού προς τα εμπρός: αυτό σημαίνει θετικότητα.
Είμαστε βέβαια
φτιαγμένοι σε μεγάλο ποσοστό από αδρανή υλικά, αφού τα σώματά μας είναι
τόσο παχυλά. Και αυτό δημιουργεί αντίσταση στην ελεύθερη δημιουργικότητα,
με αποτέλεσμα τη βαρεμάρα, την αδράνεια, την ανάγκη για βαμπιρισμό. Δεν πρέπει
όμως να αφηνόμαστε σ' αυτή τη κατάσταση, αλλά με ευφυΐα να καθαρίζουμε
ό,τι βαρύ εισέρχεται στο πεδίο μας και να αναζωογονούμε το πνεύμα και τη
φυσιολογία μας. Αυτό είναι κάτι που μόνο εμείς μπορούμε να κάνουμε. Κανείς δεν
πρόκειται να έρθει να μας σώσει, ούτε οι σχέσεις, ούτε τα χρήματα, ούτε η φήμη
μας. Ο σωτήρας του εαυτού μας είμαστε εμείς οι ίδιοι με την συνειδητή υιοθέτηση
της Ανώτερης Δημιουργικής Θέλησης.
