Νά όμως που και σε αυτό το τόσο ενδιαφέρον και μεγάλο θέμα, η λεγόμενη «μεταφυσική», καθώς και ο εσωτερισμός κυρίως μέσω της μυθολογίας, μπορούν να ρίξουν λίγο φως στο θολό τοπίο. Όχι τόσο για να το ερμηνεύσουν, όσο για να το καταστήσουν προσιτό στο ευρύ κοινό.
Και για να κάνουμε μια αρχή, ας δούμε τι σημαίνουν κάποιες λέξεις: ανοίγοντας το Λεξικό της Ελληνικής Γλώσσης του Ι. Σταματάκου, βρίσκουμε τα εξής ενδιαφέροντα. ΤΕΡΑΣ: σπάνιο, ασύνηθες σημείο, (φυσικόν φαινόμενον), θαύμα, οιωνός, ως επί το πλείστον κακός. Επίσης, πάν το χρησιμεύον ως οιωνός, ως προγνωστικό, το αλλόκοτο, το παράξενο. Η ετυμολογία της λέξης έχει να κάνει με την Ομηρική λέξη πέλωρ (το παρά φύσιν μέγα), το πελώριον.
Δεδομένου ότι αρχικώς η λέξη τέρας σήμαινε κάτι το μαγικό, το γοητεύον, το ασυνήθιστα θαυμάσιο (!) μας δίνει το έναυσμα να ερευνήσουμε την Μυθολογία, (την Ιστορία δηλαδή πριν από την Γραφή), για να βρούμε περισσότερα ακόμα στοιχεία.
Ψάχνοντας, λοιπόν, στην Μυθολογία παραδείγματα τεράτων ή τερατόμορφων όντων, κυριολεκτικά δεν ξέρει κανείς από πού να αρχίσει!
Όποιον ήρωα και αν κοιτάξουμε, θα βρούμε και κάποιο "τέρας" κοντά του, που άλλοτε τον καταδιώκει και άλλοτε τον βοηθά!
Καθόσον σε ένα άρθρο, δεν μπορούμε να καλύψουμε ολόκληρο το θέμα, θα επικεντρωθούμε σε ένα μόνο "τέρας", αυτό που άκουγε στο όνομα Μινώταυρος. Ας δούμε λοιπόν τι μας διδάσκει ο μύθος του Μινώταυρου…
Ο Μίνωας, σοφός νομοθέτης και επίγειος βασιλιάς της Κρήτης, είχε γυναίκα του την Πασιφάη (αυτή που τους φωτίζει όλους), κόρη του Ηλίου, και της Περσηίδος. Η Πασιφάη ερωτεύθηκε έναν πανέμορφο λευκό ταύρο, που έστειλε στην Κρήτη ο ίδιος ο Ζευς ή κατά άλλη εκδοχή ο Ποσειδών, επειδή ο ταύρος ήρθε από την θάλασσα. Το πιθανότερο είναι να σχετίζεται με τον Δία, αφού οι αρχαίοι Κρήτες πίστευαν πώς ο ταύρος ήταν η παρουσία του ύψιστου θεού τους.Η Πασιφάη μόλις αντίκρισε τον ολόλευκο ταύρο, τον ερωτεύθηκε παράφορα. Ερωτευμένη καθώς ήταν, παρακάλεσε τον Δαίδαλο, τον επίδοξο τεχνίτη-αρχιτέκτονα, να της φτιάξει ένα ομοίωμα αγελάδας για να κρυφτεί μέσα της.
Ο λευκός ταύρος εξαπατήθηκε, και έτσι μετά από μεταξύ τους συνουσία, γεννήθηκε ο Μινώταυρος, (ο ταύρος του Μίνωος) που ονομάστηκε Αστέριος.
Το παιδί αυτό είχε, σύμφωνα με τον μύθο, κεφάλι ταύρου (του πατέρα του), και σώμα ανθρώπου. Λόγω της αποκρουστικής, τρομερής του όψης, όπως λέει ο μύθος, το παιδί έπρεπε να κρύβεται, και έτσι μεγάλωσε μέσα στο Λαβύρινθο που ο Δαίδαλος είχε κατασκευάσει γι’ αυτόν ακριβώς τον σκοπό! Τον Μινώταυρο τον σκότωσε ο Θησέας, ύστερα από μάχη που έγινε μέσα στο λαβύρινθο.
Ας δούμε, λοιπόν, τι κρύβει μέσα του αυτός ο μύθος, σχετικά με το "τέρας", αυτό το μαγικό, θείο, παράξενο φαινόμενο! Καταρχάς, ο φερόμενος ως πατέρας του Αστερίου (Μινώταυρου) ήταν ο Ζευς. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι ο Ζευς στο παρελθόν, είχε ξαναπάρει μορφή ταύρου, τότε που έκλεψε από την ελληνική Φοινίκη την κόρη του βασιλέα Αγήνορα (γιου του Ποσειδώνα), Ευρώπη. Επίσης από το όνομα που δόθηκε στον γιο της Πασιφάης, φαίνεται ότι πατέρας του ήταν ο Δίας -καθώς ο Δίας αναφέρεται και ως Αστέριος Δίας-, ο ηλιακός Δίας ο οποίος τιμόταν στην Κρήτη και ο ταύρος ήταν το σύμβολό του! Δηλώνεται λοιπόν μια ένωση, μια σύ-ΖΕΥ-ξη μεταξύ θείου και ανθρώπινου γένους.
Ας δούμε τώρα τι μας φανερώνει ο Δαίδαλος και το κατασκεύασμά του ο Λαβύρινθος.
Στο λήμμα «δαίδαλος» (λεξικό Ι. Σταματάκου)
βρίσκουμε τα εξής ενδιαφέροντα:
Δαίδαλος: Ο περίτεχνος, ο επί παντός τεχνικού έργου, ο πολύπλοκος.
Λαβύρινθος: Μέγα οικοδόμημα με πολύπλοκους διόδους και στοές διασταυρούμενες. Επίσης, πάν το συνεστραμμένον, όπως ο θαλάσσιος κοχλίας! Μιλάμε δηλαδή για την σπείρα! Η ετυμολογία της λέξης αυτής είναι πιθανώς δάνειο από την Καρική ή Λυδική γλώσσα. Παραβάλλοντας την Καρική λέξη Λαυρανδεύς, με την οποία δηλώνεται ο Ζευς της Καρίας, μάλλον είναι Καρικής προέλευσης και φυσικά έχει να κάνει με τον Δία, το θείο Στοιχείο…
Με την πολύτιμη βοήθεια της ετυμολογίας αλλά και του μύθου, μπορούμε να κάνουμε κάποιες υποθέσεις για το τι ήθελαν να κρύψουν μέσα στο μύθο οι μυθοπλάστες, που δεν ήταν άλλοι παρά οι μυημένοι στα αρχαία Μυστήρια…
Και ξεκινάμε από την τοπογραφία του Λαβύρινθου. Ο μύθος μας λεει πώς ήταν στα υπόγεια του παλατιού του Μίνωα. Η λέξη Μίνωας, θα μπορούσε να σημαίνει μικρός νους, αφού ο Μίνωας ήταν γιος του μέγα νου (του Δία).
Επίσης αν δούμε τον ορισμός που μας δίνει το λεξικό για τον Λαβύρινθο, και μια ιατρική εγκυκλοπαίδεια στα περί Εγκεφάλου, θα διαπιστώσουμε ότι η περιγραφή για τον εγκέφαλο, όπως και για τον Λαβύρινθο είναι ταυτόσημη. Μιλάει για "έλικες", για "αύλακες" και για την φαιά ουσία, η οποία δια-κλαδίζεται στο εσωτερικό του εγκεφάλου! Φυσικά μία και μόνη ματιά στην εικόνα του εγκεφάλου, θα πείσει και τον πιο δύσπιστο, για την αλληγορική σχέση μεταξύ εγκεφάλου και λαβύρινθου. Άρα ο μυθοπλάστης, κάτι κρύβει εδώ…
Μήπως τελικά, τα υπόγεια του παλατιού του Μίνωα δεν ήταν ένας απλός τόπος για την κατοικία του Μινώταυρου (σημειωτέον, ο Δαίδαλος τον είχε κατασκευάσει πριν από τη γέννηση του Μινώταυρου), αλλά ένας τόπος όπου διεξάγονταν κάποιου είδους πειράματα; Μήπως ήταν ένα εργαστήριο; Άλλωστε η λέξη Λαβύρινθος, είναι η ρίζα της αγγλική λέξης laboratory που σημαίνει εργαστήριο! Κι αν ήταν εργαστήριο, τι είδους πειράματα γινόντουσαν, μήπως πειράματα Γενετικής; Γνώριζαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι θέματα γενετικής;
Και πάλι, ο μύθος καθώς και ο μυημένος στα Μυστήρια μυθοπλάστης, μπορούν να μας ρίξουν λίγο φως:
'Ολοι γνωρίζουμε τον Θεό Ερμή. 'Ηταν ο παραγγελιοδόχος, ο μεταφορέας των μηνυμάτων και των θεϊκών βουλήσεων. Ο Ερμής, λοιπόν, στα χέρια του κρατούσε το Κηρύκειο. Το κηρύκειο αποτελείτο από μία ράβδο που στην κορυφή της είχε σφαίρα με φτερά. Στον κορμό της ράβδου υπήρχαν δυο όφεις (αναγραμματισμός της λέξης σοφ-ία), οι οποίοι ήταν πλεγμένοι μεταξύ τους. Αν ανατρέξουμε σε ιατρική εγκυκλοπαίδεια, θα δούμε κατάπληκτοι ότι αυτοί οι δυο πλεγμένοι όφεις είναι ίδιοι ακριβώς με τη γραφική απεικόνιση του γενετικού κώδικα ή αλλιώς D.N.A.
Δεν είναι λοιπόν τόσο αυθαίρετο το συμπέρασμα ότι πιθανόν οι αρχαίοι μας πρόγονοι να γνώριζαν τα περί γενετικής θέματα, το D.N.A., καθώς και την ακριβή του λειτουργία επάνω στο ανθρώπινο σώμα, δηλαδή την μεταφορά μηνυμάτων και θεϊκών βουλήσεων, εεε… με συγχωρείτε… ήθελα να πω την μεταφορά κληρονομικών ιδιοτήτων του ανθρώπου! Στο θέμα θα επανέλθω αφού πρώτα δούμε μερικά ακόμα στοιχεία της ανθρωπολογικής πλευράς του μύθου ο οποίος, όπως όλοι μύθοι έχουν επτά κλείδες αποσυμβολισμού.
Καταρχάς θα μπορούσαμε να συσχετίσουμε το παλάτι του Μίνωα, με το ανθρώπινο σώμα! Στην κορυφή του παλατιού, στο υπερώο, κατοικεί το βασιλικό ζεύγος, ο Μίνωας και η Πασιφάη. Στα υπόγεια βρίσκεται ο Λαβύρινθος όπου, σύμφωνα με τον μύθο, κατοικεί το παιδί τους.
Αν λοιπόν ο πατέρας του Μίνωα (του μικρού νου) δεν είναι άλλος από τον Δία (τον μέγα νου) -ο θείος, δηλαδή, Νους που έπλασε τον ανθρώπινο σύμφωνα και με την Παλαιά Διαθήκη-, ο Νους αυτός βρίσκεται στο υπερώο (κεφάλι) του οικοδομήματος που συμβολικά λέγεται παλάτι. Κατ’ αναλογίαν στον Λαβύρινθο που βρίσκεται στα υπόγεια, αντιστοιχούν τα γενετικά όργανα του ανθρώπου μέσω των οποίων τεκνοποιούμε. Είναι δηλαδή το "εργαστήριο" που παράγει ανθρώπους…
Ας ξαναγυρίσουμε στον Μινώταυρο. Ο μυθοπλάστης μυημένος, μας τον παρουσιάζει ως ένα τέρας που για να ζήσει έτρωγε ανθρώπινο κρέας! Ο μύθος μας λέει πως ένας γιος του Μίνωα, ο Ανδρόγεως, υπέκυψε κατά την πάλη του με τον ταύρο του Μαραθώνα τον οποίο προσπάθησε να νικήσει, κατόπιν εντολής του βασιλέα της Αθήνας, Αιγέα. Η πόλη των Αθηνών, ύστερα από πόλεμο με την Κνωσό, ηττήθηκε, και έπρεπε να στέλνει στον Μίνωα, κάθε εννέα χρόνια, ως φόρο υποτέλειας, επτά νέους και νέες τους οποίους εκείνος έριχνε στον λαβύρινθο με τον Μινώταυρο.
Ο γιος του Αιγέα, ο Θησέας, μη αντέχοντας να βλέπει τους νέους της πόλης του να φεύγουν και να μη γυρίζουν πίσω, αποφάσισε να πάει ο ίδιος και να παλέψει τον Μινώταυρο για να γλιτώσει την πόλη του από τον φόρο αίματος προς τον Μίνωα.
Ο γιος του Αιγέα, ο Θησέας, μη αντέχοντας να βλέπει τους νέους της πόλης του να φεύγουν και να μη γυρίζουν πίσω, αποφάσισε να πάει ο ίδιος και να παλέψει τον Μινώταυρο για να γλιτώσει την πόλη του από τον φόρο αίματος προς τον Μίνωα.
Ας δούμε, λοιπόν, τι κρύβεται μέσα σε αυτό το μύθο:
Αν υποθέσουμε ότι ο Μινώταυρος ήταν παιδί
του μικρού νου, του Μίνωα, δηλαδή του φυσικού εγκεφάλου του ανθρώπου, συμπεραίνουμε ότι αλληγορικά πρόκειται για την κατάσταση της συνείδησης, αφού η συνείδηση είναι παιδί εγκεφάλου! Αν ο Λαβύρινθος είναι μικρογραφία του παλατιού ως οικοδομήματος, και αυτό το οικοδόμημα είναι μεγέθυνση του ανθρώπινου σώματος, τότε ο άρχων του οικοδομήματος και κατ’ επέκτασιν του σώματος, δεν είναι άλλος από τον εγκέφαλο, τη συνείδηση!
Το σώμα κατά την εσωτερική θεώρηση του ανθρώπου, δεν είναι παρά το "ένδυμα" της Ψυχής. Το σώμα ζωοποιείται όταν μέσα σε αυτό κατοικεί η ψυχή, και νεκρώνεται όταν αυτή το εγκαταλείψει. Ποιος από τους ήρωες του μύθου του Μινωταύρου συμβολίζει την ψυχή; Ποιος άλλος από τον Θησέα! Συμβολικά, λοιπόν, έχουμε την κάθοδο της ψυχής μέσα σε σώμα.
Θα με ρωτήσετε τώρα και γιατί όλα αυτά;
Ο μυθοπλάστης ήθελε, μεταξύ άλλων, να μας δείξει την διαδικασία της σάρκωσης της ψυχής. Ο λόγος που οι ψυχές σαρκώνονται και αποσαρκώνονται δεν είναι άλλος από την περαιτέρω εξέλιξη τους, έως την τελειοποίησης τους μέσω των συνεχών μετενσαρκώσεων.
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε το ταξίδι μέσα στον ωκεανό του αποσυμβολισμού σε ακόμα μεγαλύτερα βάθη, αλλά ο χώρος δεν μας το επιτρέπει.
Προσπαθήσαμε εδώ απλώς να αγγίξουμε τι μπορεί να κρύβεται πίσω από τους μύθους που αναφέρονται σε τέρατα και τερατόμορφα όντα. Δεν πρέπει εντούτοις να παίρνουμε κατά γράμμα τους μύθους, ούτε όμως να τους θεωρούμε παραμυθάκια για μικρά παιδάκια που εμείς οι μεγάλοι και "σπουδαγμένοι" είναι ντροπή να παίρνουμε στα σοβαρά!
Προσπαθήσαμε εδώ απλώς να αγγίξουμε τι μπορεί να κρύβεται πίσω από τους μύθους που αναφέρονται σε τέρατα και τερατόμορφα όντα. Δεν πρέπει εντούτοις να παίρνουμε κατά γράμμα τους μύθους, ούτε όμως να τους θεωρούμε παραμυθάκια για μικρά παιδάκια που εμείς οι μεγάλοι και "σπουδαγμένοι" είναι ντροπή να παίρνουμε στα σοβαρά!
Και φυσικά σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να αποκοπούμε από την προγονική μας παρακαταθήκη, την τόσο πλούσια σε ιδέες ελληνική μυθολογία.
Εν κατακλείδι η ελληνική μυθολογία, όπως όλες οι μυθολογίες του κόσμου, έχουν να κάνουν με ανθρωπόμορφα τέρατα, πλάσματα δηλαδή που είναι κατά το ήμισυ άνθρωποι και κατά το άλλο ήμισυ ζώα. Θα ήθελα αυτό, όσοι ασχολούνται με την Γενετική, να το λάβουν σοβαρά υπόψη. Ας μην είναι απόλυτοι για το ότι η ανθρωπότητα σήμερα, για πρώτη φορά, κατέκτησε τη γνώση (σοφία-όφις) του ανθρώπινου γενετικού κώδικα του D.N.A.
Ίσως στο μακρινό παρελθόν να είχε πειραματιστεί ξανά πάνω στην γονιδιακή μετάλλαξη του ανθρώπου. Και ίσως τα αποτελέσματα να ήταν ολέθρια για την ομαλή εξέλιξη του ανθρωπίνου όντος. Αυτός μπορεί να είναι και ο λόγος που σήμερα δεν έχουμε κανένα γραπτό κείμενο ως απόδειξη.
Αλήθεια πόσο σίγουροι είμαστε ότι αν σήμερα γινόταν γενικευμένος πυρηνικός πόλεμος και κάποιοι επιζούσαν (είτε σε αυτόν τον πλανήτη είτε σε κάποιον άλλο), δεν θα μετέφεραν ως παρακαταθήκη στις επερχόμενες γενεές την αιτία που κατέστρεψε τον πλανήτη μας, την γνώση δηλαδή της Πυρηνικής Φυσικής;
Απλώς το θέτω ως ερώτημα…
Το βέβαιο για μένα προσωπικά είναι ότι, φυσικά και θα μετέφεραν την εμπειρία και τη γνώση τους, όχι όμως απροκάλυπτα, φανερά σε όλους, αλλά σε λίγους και μέσα από την αλληγορία των μύθων! Το ίδιο λοιπόν συνέβη και με τους μυημένους μυθοπλάστες του παρελθόντος, όσον αφορά τα θέματα της γνώσης σχετικά με την Γενετική, οι οποίοι την έκρυψαν αλληγορικά πίσω από τους Κένταυρους, τις Γοργόνες, τον Πήγασο και τον Μινώταυρο!
