Η Μεταφυσική και ο Εσωτερισμός, έχουν κάνει την εμφάνισή τους σε πάρα πολλές από τις εικαστικές τέχνες. Η 7η τέχνη, ο κινηματογράφος, δεν θα μπορούσε να μείνει απ' έξω.
Οι ταινίες που έχουν να κάνουν με την μεταφυσική, και ιδιαίτερα αυτές που έχουν ως κύριο θέμα τους τη μεταφυσική είναι πολλές. Όμως υπάρχουν και ταινίες που η πλοκή τους, οι ήρωες τους κ.λπ., ενώ φαινομενικά δεν έχουν καμία σχέση με τον μεταφυσικό ή εσωτερικό κόσμο, κατά βάθος αν τις μελετήσουμε προσεκτικά, θα μείνουμε κατάπληκτοι από τα μηνύματα που κρύβουν, ηθελημένα ή αθέλητα. Και αυτό είναι κάτι σύνηθες.
Στις ταινίες αυτές, η βάση για το σενάριο είναι συχνά μυθολογικά γεγονότα παρμένα από μυθολογίες διάφορων πολιτισμών όπως επίσης ς και διάφορα παραμύθια.
Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι οι μυθολογίες των λαών δεν είναι τίποτε άλλο παρά παραμυθάκια από τη φαντασία κάποιου "παραμυθά"…
Είναι έτσι όμως;
Κάνοντας μια απλή προσέγγιση, λέω εξαρχής πως όχι, δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Και για του λόγου το αληθές, ας ερευνήσουμε λίγο πίσω από τις λέξεις και τις έννοιες για να δούμε τι κρύβεται ...
Και πρώτα πρώτα ας δούμε τη λέξη φαντασία που είναι αναμφισβήτητα το πρώτο (ίσως και το μόνο) συστατικό για την δημιουργία ενός "παραμυθιού". Την φαντασία δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να την μπερδεύουμε με τη φαντασίωση, κάτι πού ήδη γίνεται. Ακούμε να λένε ότι η φαντασία είναι προϊόν των αισθήσεων και της ύλης που μας περιβάλει, της λογικής μας.
Η φαντασία είναι μία από τις "πλαστικές" δυνάμεις της Ανώτερης Ψυχής. Ουσιαστικά είναι η μνήμη των προηγούμενων σαρκώσεων της ψυχής, η οποία όσο και να παραμορφώνεται από το κατώτερο Μανάς (Μανάς είναι η νοητική ικανότητα που κάνει τον άνθρωπο νοήμον και ηθικό όν και έτσι τον ξεχωρίζει από το απλό ζώο, δηλαδή μιλάμε για τον νου της επιθυμίας ή αλλιώς την ανθρώπινη-ζωική ψυχή...) όσο λοιπόν και να παραμορφώνεται από τον κατώτερο Νου, η Φαντασία και όχι η Φαντασίωση σχεδόν πάντα στηρίζεται σε αληθινά γεγονότα-ενθυμίσεις.
Πολλοί θα αναρωτηθείτε για τον παραπάνω ορισμό που δίνω στη φαντασία μέσα από το μόνο, κατά την άποψή μου, έγκυρο λεξικό μεταφυσικών και εσωτερικών όρων, το Theosophical Glossary της Μπλαβάτσκυ.
Σίγουρα κάποιοι από εσάς θα ανατρέξετε σε κάποιο λεξικό για να διασταυρώσετε τα λεγόμενά μου.
Παραθέτω τα λήμματα των λέξεων από το λεξικό αυτό:
Φαντασία: Η ικανότητα του νου να ανακαλεί και να αναπαριστά προηγούμενες εικόνες.
Φαντασίωση: η παράσταση που σχηματίζει κανείς με τον νου του.
Μιλάνε λοιπόν για τον νου, τον φυσικό εγκέφαλο που έχει ως βοηθούς και συνεργάτες του, τις πέντε αισθήσεις.... Δηλαδή τη λογική...
Μα καλά, όταν λένε πώς η φαντασία είναι προϊόν των αισθήσεων μας και της ύλης που μας περιβάλει, της λογικής μας, αυτό δεν είναι που αναγράφουν και τα λεξικά ως παραστάσεις που σχηματίζει ο νους;
Μια και αναφερθήκαμε όμως στη λογική, μπορούμε να πούμε ότι η
λογική είναι η συνισταμένη των πέντε αισθήσεων μας (όραση, ακοή, όσφρηση, γεύση, αφή).
Αυτός είναι και ο λόγος, η αιτία που δεν μπορεί η λογική να μας βοηθήσει στην εσωτερική ανάπτυξη...
Γιατί τίποτα δεν βλέπει, ακούει, μυρίζει, γεύεται, ή αισθάνεται από τα "εσωτερικά" δρώμενα.
Η ταινία αυτή προβλήθηκε πρώτη φορά το 1985. Πρωταγωνιστές είναι η Michelle Pfeiffer (Isabeau d'Anjou) και ο Rutger Hauer (Captain Etienne Navarre).
Το θέμα της ταινίας έχει να κάνει με τον επίσκοπο της πόλης Aquila όπου ζούσαν οι ήρωες του έργου.
Ο επίσκοπος ερωτεύθηκε την Isabeau, εκείνη με τη σειρά της ερωτεύτηκε τον Etienne τον οποίο και αγάπησε. Φυσικά ο ατρόμητος λοχαγός, δε θα μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος από τον έρωτα της πανέμορφης Isabeau και έτσι και αυτός ερωτεύθηκε και αγάπησε την ηρωίδα μας.
Τότε ο κακός επίσκοπος τους έριξε μια βαριά κατάρα κάνοντας χρήση της Μαγικής Τέχνης που κατείχε: την ημέρα η Isabeau να μεταμορφώνεται σε γεράκι και τη νύχτα ο Etienne να μεταμορφώνεται σε λύκο.
Οι μόνες στιγμές που και οι δυο συναντιούνται με ανθρώπινες μορφές, είναι κατά το ηλιοβασίλεμα και την ανατολή. Τελικά τα μάγια λύνονται και οι ήρωες του έργου, μπορούν επιτέλους να ζήσουν τον έρωτά τους, την τέλεια και ανιδιοτελή αγάπη.
Αν δούμε την ταινία αυτή με μια εσωτερικότερη οπτική, θα δούμε και άλλα πράγματα…
Καταρχάς, οι ήρωες του έργου δεν είναι μόνο οι δύο πρωταγωνιστές, αλλά και ο μικρός κλεφτάκος, ο Φιλίπ Γκαστόν, ο οποίος είναι ο πλέον σημαντικός για την εξέλιξη της ιστορίας…
Αυτοί οι τρεις ήρωες συμβολίζουν το τρισυπόστατο του ανθρώπου, καθώς ο λύκος αντιστοιχεί προς το πνεύμα, το γεράκι προς την ψυχή, και ο κλεφτάκος προς το σώμα.
Αυτοί οι τρεις συναποτελούν τον άνθρωπο, την ανθρωπότητα.
Ο κακός επίσκοπος είναι το κοσμικό κακό που φυσικά αυτό που θέλει δεν είναι άλλο από το να αποκτήσει την αγνή ψυχή, να την σπιλώσει και να την βρωμίσει με το μίασμα που κουβαλάει...
Ο κλεφτάκος είναι ένας φυλακισμένος μέσα σε έναν πύργο για κλοπές. Ο πύργος, ονομάζεται Ακουίλα. Και από μόνο του το όνομα φανερώνει αρκετά…
ΑΚΟΥΙΛΑ = AQUA + ΙLA
Aqua στα λατινικά σημαίνει νερό, το οποίο συμβολίζει την ύλη! Ila είναι παράφραση της Ελληνικής λέξης ύλη η οποία δεν είναι μόνον ό,τι εννοεί σήμερα η επιστήμη, αλλά κάτι πολύ πιο βαθύ…
Στο Θεοσοφικό Γλωσσάρι της Μπλαβάτσκυ, αναφέρεται το εξής:
Ύλη: Αρχέγονο υλικό. Εσωτερικά, το ομοιογενές ίζημα του Χάους ή της Μεγάλης Αβύσσου. Η πρώτη αρχή από την οποία σχηματίστηκε το αντικειμενικό Σύμπαν"
Ο Μεγάλος Αλχημιστής Παράκελσος, χρησιμοποιεί την λέξη ύλαστρος για να προσδιορίσει την μυστικιστική ιδέα του πρωταρχικού ανθρώπου, του Homo Maximus
Να θυμίσω πως σύμφωνα με την Αστρονομία υπάρχει ένας αστερισμός που ονομάζεται AQUILA (Aql) και είναι αστερισμός του Βορείου Ημισφαιρίου, από τους πιο ευδιάκριτους -ειδικά το Α του αστερισμού που είναι ένας αστέρας πρώτου μεγέθους και ονομάζεται Άλταιρ από την Αραβική απόδοση ολόκληρου του αστερισμού που είναι "Αλ Νασρ Αλ Ταιρ" δηλαδή ο "Ιπτάμενος Αετός".
Ο αστερισμός αυτός είναι η απεικόνιση στον ουράνιο θόλο της μυθολογικής ιστορίας του οινοχόου του Ολύμπου, του πανέμορφου Γανυμήδη, που ο Δίας έκλεψε από τη Τροία θαμπωμένος από την ομορφιά του. Μεταμορφώθηκε λοιπόν σε αετό όπου στον ένα του πόδι κρατά τον κεραυνό και στο άλλο τον Γανυμήδη, και έτσι τον μετέφερε στον 'Ολυμπο
Ο ίδιος αυτός αετός είναι που μετέφερε το Νέκταρ στο Ιδαίον Άντρο στην Κρήτη, όταν ο Δίας κρυβόταν από τον πατέρα του, τον Κρόνο.
Οι αρχαίοι Πέρσες Αστρολόγοι, αποκαλούσαν τον αστερισμό αυτό με το όνομα "Σαχίν Τάρα Ζέντ" που σημαίνει γεράκι…
Ο Ματθαίος αντιστοιχεί στον άγγελο, το στοιχείο του αέρα. Ο Λουκάς στον ταύρο, το στοιχείο της γης. Ο Μάρκος στον λέοντα, το στοιχείο της φωτιάς. Και ο Ιωάννης στον αετό, το στοιχείο του νερού.
Ο Ιωάννης είναι εκείνος που αντιστοιχεί στον αετό, και ο αετός αντιστοιχεί στο στοιχείο του νερού.
Θα μπορούσαμε δηλαδή να πούμε ότι η λέξη ΑΚΟΥΙΛΑ, κρύβει μέσα της μια πολυσύνθετη και πολυδιάστατη έννοια, αυτή της φύσης, του κόσμου αλλά και του πρώτου υλικού ανθρώπου ή καλύτερα της πρώτης ανθρωπότητας…
Νά λοιπόν από πού το έσκασε ο μικρός μας ήρωας! Ξέφυγε από τον κόσμο, και τότε συνάντησε την ψυχή του (γεράκι) και το πνεύμα του (λύκο).
Από τον πύργο της ΑΚΟΥΙΛΑ, κανένας δεν μπορούσε να δραπετεύσει. Εκείνος όμως χρησιμοποιώντας το μυαλό του κατάφερε να δραπετεύσει. Αυτός είναι και ο λόγος που ο λοχαγός τον πήρε σε βοήθεια του. Επειδή ήξερε να χρησιμοποιεί τον νου του. Ο κλεφτάκος συμβολίζει το σώμα, αυτό που χρησιμοποιεί κατά κόρον στη πλοκή του έργου, αλλά και το νου.
Αυτό μας το φανερώνει το όνομα του μικρού ήρωα, που είναι Φίλιππος, φίλος δηλαδή των ίππων των αλόγων…
«Άλογα» ήταν κατά μία εκδοχή τα πρώτα όντα της ανθρωπογονίας. Τα πρώτα όντα δηλαδή δεν είχαν λογική (Γεν.κεφ.1,2,3). Και η λογική είναι εργαλείο του νου!
Το μυαλό είναι που διαρκώς τους βάζει σε μπελάδες, αλλά μετά από την συνεχή του εκπαίδευση από την Ανώτερη Διάνοια -το πνεύμα που συμβολίζει ο λοχαγός- είναι εκείνο που βοηθά στην ένωση, τη μέθεξη του πνεύματος και της ψυχής, δηλαδή του λοχαγού και της πανέμορφης κοπέλας...
Η μοναδικές στιγμές, που είναι αιωνιότητα για τους ερωτευμένους ήρωες μας, που μπορούσαν να είναι μαζί με την πραγματική τους μορφή ήταν στο ηλιοβασίλεμα το χάραμα... Αλληγορικά εδώ τα ανθρώπινα σώματα που έπαιρναν, συμβολίζουν τα θεία τους σώματα, το πνευματικό και ψυχικό τους σώμα και όχι το σαρκικό. Ο συμβολισμός του πότε ενώνονταν, κατά το ηλιοβασίλεμα και το χάραμα, είναι και αυτός μεγάλος.
Αν στρέψουμε το βλέμμα στον ουρανό κατά τη διάρκεια που ο Ήλιος δίνει τη θέση του στο βασίλειο της Νύχτας, τότε θα δούμε ότι στη Δύση έχει ήδη εμφανιστεί ο πλανήτης Αφροδίτη.
Όμως και το πρωί, πριν ακόμα ανατείλει ο Ήλιος, ο ίδιος πλανήτης, η Αφροδίτη, είναι που κάνει τη εμφάνιση του...
Ο πλανήτης αυτός είναι ο ΕΩΣΦΟΡΟΣ, ο LUCIFER, ο Φέρων το Φως!
Για αυτόν τον εντελώς παρεξηγημένο πλανήτη, το τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής, η Αποκάλυψη του Ιωάννου, λέει τα εξής:
"Εγώ Ιησούς έπεμψα τον άγγελόν μου μαρτυρήσαι υμίν ταύτα επί ταις εκκλησίαις μου. Εγώ ειμί η ρίζα και το γένος Δαυίδ, ο αστήρ ο λαμπρός ο πρωινός". (Αποκ.ΚΒ 16)
Δεν θα κάνω καμία παρατήρηση, απλά σας αφήνω να βγάλετε μόνοι σας τα συμπεράσματά σας…
Να γιατί η κατάρα του κοσμικού κακού εκείνη την ώρα δεν είχε ισχύ.
Όμως υπάρχει αρκετός συμβολισμός και στα ζώα στα οποία μεταλλάσσονταν οι "καταραμένοι".
Σίγουρα καθένα από αυτά έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό και μια ξεχωριστή θέση στη κουλτούρα των λαού. Αλλά ας δούμε την εσωτερική ερμηνεία των ζώων αυτών.
Ο ιερογραμματέας, ανάλογα με την στάση που το σχεδίαζε-σκάλιζε, του έδινε και διαφορετικό νόημα...
'Οταν λοιπόν το σχεδίαζε ξαπλωμένο σαν νεκρό, συμβόλιζε την διέλευση από τη μία ζωή στην άλλη, από τη μία κατάσταση στην άλλη.
Θυμηθείτε όσοι έχετε δει το έργο, πως όταν το γεράκι άλλαζε μορφή και γινόταν άνθρωπος έκειτο σαν νεκρό!
'Οταν ο ιερογραμματέας το σχεδίαζε με τα φτερά του ανοιγμένα, συμβόλιζε ότι ο "νεκρός ανασταίνεται", ότι δηλαδή επιτέλους είχε ίδια αντίληψη της ψυχής του, δηλαδή της ουσίας του...
Στην ελληνορωμαϊκή κουλτούρα το γεράκι συμβόλιζε τον ταχύτατο αγγελιοφόρο του Απόλλωνα.
Στους Ατζέκους επίσης συμβόλιζε τον αγγελιοφόρο των Θεών!
Στους Αιγυπτίους μαζί με τον αετό συμβόλιζε το πνεύμα, την ψυχή, την έμπνευση.
Γερακόμορφοι ήταν πολλοί θεοί στην Αίγυπτο, όπως ο 'Ωρος, ο Σόκαρης, κ.α.
Στους Ινδουιστές, το γεράκι συμβολίζει την τη κάθοδο του Σόμα από τον ουρανό, μια αλληγορεί ως προς την Μυστική Σοφία που κατέρχεται και είναι ικανή να παραγάγει κάτω υπό ορισμένες προϋποθέσεις...
Το άλλο ζώο της ιστορίας μας,, ο λύκος, κατά παράξενο τρόπο έχει και αυτός να κάνει με το φως...
Στην αρχαία ελληνική γλώσσα έχουμε τη λέξη ΛΥΚΑΒΑΣ εκ του Λύκη + βαίνω, που σημαίνει οδός του φωτός, τροχιά του Ηλίου, έτος!
Η λέξη Λύκη σημαίνει Φως. Από αυτή τη λέξη προέρχονται οι λέξεις, λυκόφως, λύχνος, λευκός.
Η λέξη λύκος ίσως να προέρχεται εκ του «λευκός». Το λευκό είναι το μοναδικό χρώμα, αφού εμπεριέχει όλα τα άλλα. Και επειδή το λευκό είναι σε αντίθεση, ή σωστότερα, είναι ζευγάρι με το μαύρο που έχει να κάνει με τη νύχτα, καθώς η νύχτα είναι η απουσία του φωτός άρα το φως είναι το λευκό. Έτσι κατά τη γνώμη μου έχουμε αυτή τη περίεργη σχέση του φωτός με τον λ(ε)ύκο.
Ας προχωρήσουμε λίγο ακόμα...
Ανέφερα τη λέξη Λύκη. 'Ενα παράγωγό της είναι και η προσωνυμία του Απόλλωνα, του Θεού του φωτός, "ΛΥΚΗΓΕΝΗΣ", ο γεννηθείς δηλαδή Απόλλων στη Λυκία.
Ο Απόλλων, θεός του φωτός, καλείται και Λύκειος.
Λύκειο όμως ήταν και το Γυμνάσιο όπου βρισκόταν ανατολικά των Αθηνών και έλαβε το όνομά του από τον παραπλήσιο ναό του Λυκείου Απόλλωνα...
Να προσθέσω ότι στην Αρκαδία υπάρχει όρος με το όνομα Λύκαιον ή Λυκαίον, και ότι Λυκαίο αποκαλούσαν τον Δία της Αρκαδίας.
Προς τιμήν του Λυκαίου Διός, τελούνταν γιορτές οι οποίες έφτασαν μέχρι τη Ρώμη με το όνομα Λουπερκάλια (Loupercalia).
Φυσικά και στη δική μας Μυθολογία έχουμε λύκους.
Ο Λύκος ήταν γιος του Προμηθέως και της Πλειάδος, Κελαινούς, (σκοτεινή). Παράξενο πάντως ο Προμηθέας, ο φέρων το φως στους ανθρώπους, να παντρεύεται την Σκοτεινή, και από την ένωση αυτών των δύο αντιθέτων, ή ορθότερα αυτού του ζεύγους, να προκύπτει ο Λύκος!
Επίσης Λύκος ονομάζεται ένας γιος του Αίγυπτου, σύζυγος (πάλι ζευγάρι) της Δαναίδος Αγαύης, (η Αγαύη αναγραμματιζόμενη είναι η Αυγή).
Το νεογνό του Λύκου λέγεται Λυκόπουλο, λυκιδεύς.
Λυκιδεύς αποκαλείται και το ανήλικο τέκνο του Μυημένου στον Τεκτονισμό.
Στους Αιγυπτίους ο λύκος ήταν το σύμβολο του θεού Ρα, θεού του Ήλιου...
Στην Αλχημεία ο λύκος μαζί με τον σκύλο, είναι η δυαδική φύση του Ερμή, του Φιλοσοφικού Υδράργυρου...
Διαπιστώνουμε με όλα αυτά, ότι το γεράκι πράγματι συμβολίζει την Ψυχή και ο λύκος το Πνεύμα και μαζί με τον κλεφτάκο της ταινίας (σώμα-νους) συναποτελούν τον άνθρωπο...
Αξίζει όταν βλέπουμε τέτοιες ταινίες, να εμβαθύνουμε όσο μπορούμε στα νοήματα τους γιατί η αλήθεια είναι και εκεί έξω και περιμένει να την ανακαλύψουμε!
