Αστεριού κραυγή με γέννησε τη νύχτα που ψυχορραγούσε
των τεχνοκρατών η αίγλη
στης αστραπής το μονοπάτι κύλησαν
οι ώρες που μ ανέθρεψαν
του φιδιού πρόδρομος επιστροφή υψώθηκε
η τρομερή φωνή μου
ρομφαία πύρινη που ξέφυγε των αρχαγγέλων
το δίχως λέξεις μήνυμα να φέρει
σαν την αρνήθηκαν αυτοί που όριζαν το νόμο
πένθος στα σκούρα μάτια σου μ ονόμασες
όταν με γύρεψες στον καθρέπτη ηρώων ανώνυμων
εκδίκηση που ελευθερώνει ο άδης με κάλεσε η καρδιά σου
σαν τα μάγια λύθηκαν τότε που θυμήθηκες
τα βαμμένα πρόσωπα των τιτάνων
με τη κραυγή σου τότε ενώθηκε η κραυγή μου
ονομάτων ανέκφραστων ανάμνηση που κυλούν
μαζί με του ουρανού το δάκρυ
χαραματιά στο μέσα της παλάμης γραμή της μοίρας
που μοχθεί την επιστροφή θεαινων εξόριστων
στα απροσπέλαστα τα όρια του
οραμάτων που φέρνει ο άνεμος όταν σε ξαγρυπνά
η μοναξιά σου
συλφίδα που κρατείς τον μυστικό ρυθμό
της ανατροπής των κυμάτων
