ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ 2

ΚΕΦΑΛΑΙΟ A' - α':10 - α':14

O Κύριος καλεί πάντα το λαό Του με την ίδια σάλπιγγα. Στην Αποκάλυψη ( α':10) ο Ιησούς καλεί το λαό Του, την Εκκλησία Του να μαζευτεί. Η σάλπιγγα αυτή ηχεί εδώ και 2000 χρόνια για να συγκεντρωθεί η Εκκλησία Του διά μέσου των αιώνων.

3) Η σάλπιγγα χρησιμοποιούταν επίσης για τη μετακίνηση του στρατοπέδου των Ισραηλιτών, ενώ ήταν στην έρημο για το δρόμο προς τη γη Χαναάν (ΑΡΙΘΜ. ι':2,5,6). Έτσι και τώρα ο Ιησούς καλεί την Εκκλησία Του, την κατασκήνωσή Του για το ταξίδι της από την Αίγυπτο της αμαρτίας προς τη Γη της Επαγγελίας. Την καλεί από το θάνατο στη ζωή. Όσο ο Θεός αποκαλύπτεται στον άνθρωπο, τόσο η κλίση και ο ήχος της σάλπιγγας μεγαλώνει και δυναμώνει.

4) Η σάλπιγγα καλεί τους Ισραηλίτες για μάχη (ΑΡΙΘΜ. ι':9) Μέσα στο Λόγο του Θεού ο Κύριος καλεί την Εκκλησία Του για μάχη με πολλούς τρόπους. Π.χ. στην Αποκάλυψη (α':16) βλέπουμε να εξέρχεται από το στόμα του Ιησού μία δίστομη μάχαιρα. Αυτή τη στιγμή τη μάχαιρα αυτή τη χειριζόμαστε εμείς, διότι μας έχει δώσει αυτή την υπευθυνότητα (ΛΟΥΚ. ι':19).

5) Χρησιμοποιούσαν τις σάλπιγγες στην Παλαιά Διαθήκη για να αναγγείλουν τις ημέρες της αγαλλιάσεως, του εξιλασμου και του Ιωβιλαίου έτους (ΛΕΥ. κε':8-100.

6) Χρησιμοποιούνταν επίσης για να σημάνουν τη γιορτή των σαλπίγγων. Αυτή η εορτή λάμβανε χώρα δέκα μέρες πριν από την εορτή του εξιλασμού (ΛΕΥ. κγ':24-37).
Η φωνή του Ιησού στον Ιωάννη είναι η φωνή του Κυρίου προς την Εκκλησία Του για να αναγγείλει την ημέρα του εξιλασμού μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Αυτή η γιορτή θα εκπληρωθεί πλήρως μια για πάντα, όταν η Νύμφη Του αρπαχθεί στον ουρανό και βασιλεύσει μέσα από το Θρόνο Του.

7) Οι σάλπιγγες σάλπιζαν τις αλλαγές των μηνών, δηλ. τις νεομηνίες (ΑΡΙΘΜ. ι':10). Η φωνή του Ιησού στον άνθρωπο σημαίνει την αρχή μίας καινούριας περιόδου, μίας καινούριας οικονομίας του Θεού προς το άτομο. Ο ήχος αυτός δηλώνει την αρχή της ημέρας του Κυρίου στη ζωή του ανθρώπου.

8) Η σάλπιγγα χρησιμοποιήθηκε στη στέψη του Ιησού ως βασιλιά του Ισραήλ (Β' ΒΑΣ. θ':13).
Αυτό συμβολίζει τη βασιλεία του Ιησού, ο οποίος πρόκειται να αναδειχθεί ως βασιλιάς του Ισραήλ και στην Εκκλησία Του και παράλληλα, όλων των βασιλείων της γης.

Στην Καινή Διαθήκη υπάρχουν δύο σημεία, που αναφέρεται πάλι η σάλπιγγα.

1-( Α' ΚΟΡ. ιε':52) Αυτή η σάλπιγγα ονομάζεται από τον Παύλο "έσχατη" και είναι εκείνη που συνοδεύει την αρπαγή των αγίων, τη μεταμόρφωση των πιστών σε ουράνια όντα, από φθαρτούς και άφθαρτους και από θνητούς σε αθάνατους. Είναι παράλληλη με αυτή που ακούει εδώ ο Ιωάννης.

2- (Α' ΘΕΣ. δ':16) Η σάλπιγγα του Θεού θα σημάνει την αρπαγή των αγίων. Είναι η ίδια εκφώνηση, όπως και στο προηγούμενο εδάφιο.

Όλες αυτές οι περιπτώσεις μας διδάσκουν ότι η σάλπιγγα είναι η φωνή του Θεού. Είναι φωνή που δίδει ζωή και θρίαμβο στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού. Είναι φωνή, που ουσιαστικά πρέπει να ακούμε πάντοτε σε όλη μας την πορεία σαν χριστιανοί πάνω σ' αυτή τη γη. Η σάλπιγγα ηχεί για κάλεσμα για πόλεμο, για αγαλλίαση, για εξιλασμό, για αιώνια ελευθερία. Για να ισχύσει και για να ενεργήσει στη ζωή μας η τελευταία έσχατη σάλπιγγα, δηλ. της αρπαγής, πρέπει να είμαστε σε θέση να ακούμε και τα άλλα σαλπίσματα που σίγουρα απευθύνει ο Κύριος στην Εκκλησία του καθώς αυτή επιτελεί το έργο Του. Δεν θα είμαστε σε θέση να ακούσουμε την τελευταία σάλπιγγα, αν δεν έχουμε προετοιμάσει την καρδιά μας και δεν περπατάμε με συντριμμένο πνεύμα, ώστε καθημερινά αυτή η σάλπιγγα να ηχεί, σαν σάλπιγγα νίκης και θριάμβου μέσα στη ζωή μας.

(α':11) "ήτις έλεγεν, Εγώ είμαι το Α και το Ω, ο πρώτος και ο έσχατος, και, Ό,τι βλέπεις, γράψον εις βιβλίον και πέμψον εις τας επτά εκκλησίας τας εν τη Ασία, εις Έφεσον, και εις Σμύρνην, και εις Πέργαμον, και εις Θυάτειρα, και εις Σάρδεις, και εις Φιλαδέλφειαν, και εις Λαοδίκειαν."

Ορισμένα από τα πιο έγκυρα αρχαία χειρόγραφα δεν αναφέρουν το "Εγώ είμαι το Α και το Ω, ο πρώτος και ο έσχατος". Όμως αυτά υπάρχουν στα εδάφια της Αποκάλυψης α':8, κα':6, κβ':13. Άρα λοιπόν δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία, αν απλώς αναφέρονται για άλλη μια φορά επιπλέον.

"Ό,τι βλέπεις, γράψον εις βιβλίον" : Είναι πολύ σημαντικό το μήνυμα της Αποκάλυψης για μας σήμερα. Μπορούμε να καταλάβουμε το ζήλο που επιδεικνύει ο Κύριος για το Λόγο Του στην περίπτωση του Ιεχονία. Αυτός κατέστρεψε το Λόγο του Θεού και ο Θεός είπε: "Γράψε τον άτεκνον". Έμεινε άτεκνος και δεν υπήρχε κανένας να κληρονομήσει την βασιλεία του. Η βασιλική γενιά τελικά συνεχίστηκε με το Σαλαθιήλ. Ο Θεός ενέπνευσε πάλι τον Ιερεμία και τον διέταξε να ξαναγράψει τις προφητείες σε βιβλίο. Ο Λόγος του Θεού, όπως τον έχουμε σήμερα στα χέρια μας, είναι αποτέλεσμα της ευλογίας και αγάπης του Κυριόυ για μας. Αυτά έχουμε ανάγκη σαν λαός Του και ο Θεός με κάθε τρόπο θα μας τα προμήθευε, όπως κι έκανε.

"επτά εκκλησίες" : Γιατί ο Λόγος του Θεού χρησιμοποιεί επτά εκκλησίες και όχι έξι ή οκτώ; Πάνω σ' αυτό το θέμα έχουν γραφτεί και ειπωθεί πάρα πολλά και το θέμα θα το αναπτύξουμε περισσότερο στην αρχή του κεφ. β'. Υπάρχει μία σχολή που ισχυρίζεται ότι οι επτά επιστολές απευθύνονται σ' εκείνες τις επτά συγκεκριμένες εκκλησίες. Βέβαια λένε ότι κι εμείς ευλογούμαστε από τις επιστολές αυτές, όμως κατά βάση, το κύριο βάρος του μηνύματος έχει σχέση με την τότε εποχή της κάθε τοπικής εκκλησίας. Όπως είπαμε προηγουμένως, οι επιστολές αυτές αναφέρονται σε επτά εκκλησίες που αντιπροσωπεύουν επτά χρονικές περιόδους, αλλά επίσης αντιπροσωπεύουν και περιόδους που έχουν να κάνουν με το προσωπικό βάδην κάθε πιστού μέσα στο χρόνο. Κάθε πιστός, καθώς μελετάει αυτές τις επιστολές, θα δει ότι η δική του πνευματική κατάσταση εφαρμόζεται ή έχει εφαρμοστεί σε κάποιο σημείο της ζωής του πάνω σε μία από τις επτά επιστολές. Βασικά πολλοί χριστιανοί από την αρχή τους βαδίσματός τους με τον Κύριο μέχρι το τέλος θα περάσουν από τις επτά αυτές επιστολές.

Υπάρχει κάποιος λόγος που ο Ιησούς χρησιμοποιεί τον αριθμό επτά για την Εκκλησία Του. Το "επτά" μέσα σε όλη την Αγία Γραφή δηλώνει πληρότητα και τελειοποίηση. Η παρακάτω λίστα είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα:
* 7 μέρες Δημιουργίας
* 7 μέρες εβδομάδας
* 7 μέρες χρειάστηκε ο Νώε για να μαζέψει τα ζώα στην Κιβωτό
* 7 χρόνια αφθονίας και 7 χρόνια πείνας στην Αίγυπτο τον καιρό του Ιωσήφ
* 7 ιερείς με 7 σάλπιγγες περικύκλωσαν τα τείχη της Ιεριχούς για 7 ημέρες
* 7 μέρες χρειαζόταν ο ακάθαρτος στην Παλαιά Διαθήκη για να καθαριστεί
* 7 αντικείμενα απαιτούνταν για πολλές από τις θυσίες
* 7 μέρες έμειναν με τον Ιώβ οι φίλοι του.
* 7 χρόνια χρειάστηκαν για να χτιστεί ο ναός
* 7 εορτές καταγράφονται στο Λευϊτικό
* Κάθε έβδομο χρόνο η γη έπρεπε να αναπαύεται
* 7 φορές βαπτίστηκε ο Νεεμάν ο Σύρος στον Ιορδάνη και καθαρίστηκε τελείως από τη λέπρα του
* 7 χρόνια έπρεπε ο Ιακώβ να εργαστεί για τη Λεία και άλλα 7 για τη Ραχήλ
* 70 εβδομάδες του Δανιήλ
* 7 χρόνια ο Ναβουχοδονόσορ ήταν παράφρων
* 7 άλλα πνεύματα έφερε το ακάθαρτο πνεύμα μέσα στον άνθρωπο και η κατάσταση του χειροτέρεψε στο έπακρον
* 77 γενιές μεσολάβησαν από τον Αδάμ μέχρι τον Ιησού (ΛΟΥΚ κεφ. γ').

Υπάρχουν κυριολεκτικά χιλιάδες χρήσεις του αριθμού επτά στην Αγία Γραφή. Ιδιαίτερα άφθονη χρήση έχουμε στην Αποκάλυψη. : 7 λυχνίες, 7 χρυσές λυχνίες, 7 αστέρια, 7 πνεύματα του Θεού, 7 σφραγίδες, 7 σάλπιγγες κ.λπ.
Όλα αυτά τα "επτά" δηλώνουν ένα έργο πλήρες, κάτι που τελειοποιήθηκε και δεν χρειάζεται κάποια περαιτέρω εργασία ή συμπλήρωση. Μετά απ' αυτή τη σύντομη ματιά στα "επτά " της Γραφής, δεν μπορεί να σταθεί η άποψη ότι οι επιστολές εκείνες ήταν αποκλειστικά και μόνο γι' αυτές τις επτά τοπικές εκκλησίες. Ότι το βιβλίο γράφτηκε για όλους τους πιστούς και όχι μόνο για τους χριστιανούς της Ασίας, το είδαμε στην αρχή του κεφαλαίου, καθώς ο Λόγος του Θεού αναφέρει ότι η Αποκάλυψη αυτή είναι "... διά να δείξη εις τους δούλους αυτού ..." (α':1). Αυτό περικλείει περισσότερες από επτά εκκλησίες. Όλος ο χριστιανικός κόσμος έπρεπε να συμμετέχει σε αυτό το θαυμαστό μήνυμα (ΑΠΟΚ. α':3). Αν οι λόγοι αυτοί είχαν γραφτεί μόνο γι' αυτές τις εκκλησίες εκείνης της εποχής, δεν θα ήταν δυνατόν για μας να κρατήσουμε αυτά που γράφτηκαν για εκείνο το μέρος ιδιαιτέρως και να απολαμβάνουμε την ευλογία που απορρέει.
Tα λόγια του Ιησού λοιπόν, περιγράφουν τη φύση και το χαρακτήρα της παγκόσμιας εκκλησίας διά μέσου των αιώνων μέχρι τη β' έλευσή Του. Τα επτά μηνύματα έχουν να κάνουν περισσότερο με την ορατή Εκκλησία παρά με την αόρατη. Η τελευταία είναι το σώμα του Χριστού, που αποτελείται από όλους τους πραγματικά πιστούς, από την ημέρα της Πεντηκοστής. Η ορατή Εκκλησία όμως είναι το σύνολο των ανθρώπων που διακηρύττουν πίστη. Μέσα σ' αυτό το σύνολο υπάρχουν οι άνθρωποι που πιστεύουν αληθινά, όπως προαναφέραμε, και εκείνοι που απλώς το δηλώνουν, ενώ στην ουσία δεν πιστεύουν. Ενώ η αόρατη Εκκλησία έχει μόνο πιστούς, η ορατή μπορεί να περιέχει και τις δύο ομάδες. Όπως θα δούμε από το β' κεφ. οι επτά εκκλησίες περιέχουν και απ' τα δύο.
Οι επτά επιστολές, εκτός από μερικές εξαιρέσεις, ακολουθούν μία βασική γραμμή και περιέχουν τα ακόλουθα θέματα : προορισμός, περιγραφή του Χριστού, σύσταση, έλεγχος, ενθάρρυνση και υπόσχεση.

Καθώς θα μελετάμε αυτές τις επιστολές, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας τρία πράγματα :
1) Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι αυτές οι εκκλησίες, στις οποίες έγραψε ο Ιωάννης ήταν πραγματικές και οι οποίες αντιπροσώπευαν επτά τύπους εκκλησιών, που υπήρχαν στις μέρες του Ιωάννη.
2) Όλοι αυτοί οι επτά τύποι εκκλησιών υπήρχαν από την αρχή μέχρι το τέλος της εκκλησιαστικής ιστορίας. Όποια εποχή της εκκλησίας του Χριστού εξετάζουμε, θα βρούμε όλους τους επτά τύπους εκκλησιών. Επίσης όλοι αυτοί οι τύποι εκκλησιών θα εξακολουθούν να υπάρχουν μέχρι την έλευση του Κυρίου.
3) Ενώ όλοι οι τύποι εκκλησιών υπάρχουν μέσα στο διάβα του χρόνου, ένας τύπος εκκλησίας κυριαρχεί σε μία συγκεκριμένη περίοδο της χριστιανικής ιστορίας. Έτσι, αυτές οι επιστολές παρουσιάζουν μία προφητική εικόνα των επτά ιστορικών περιόδων, όπου μέσα σ' αυτές τις περιόδους η Εκκλησία αναπτυσσόταν και εξελισσόταν. Οι επιστολές γράφτηκαν για τις επτά εκκλησίες, αντιπροσωπεύοντας την πλήρη Ιστορία της Εκκλησίας τοπικά και χρονικά. Αυτές οι επτά επιλέχθηκαν από τον Κύριο εξαιτίας της περίστασης σε μία συγκεκριμένη τοπική εκκλησία, που θα χαρακτήριζε μία μελλοντική περίοδο της εκκλησιαστικής Ιστορίας. Περισσότερα πάνω σ' αυτό το θέμα θα αναφέρουμε στο β' κεφ., καθώς θα μελετάμε τις επιστολές.

α':12 - "Και εστράφην να ίδω την φωνήν ήτις ελάλησε μετ' εμού, και στραφείς είδον επτά λυχνίας,"

Ο Ιωάννης όταν άκουσε αυτή τη δυνατή φωνή και γύρισε να κοιτάξει ποιος μίλησε, το πρώτο πράγμα που είδε δεν ήταν ο Ιησούς, αλλά επτά λυχνίες χρυσές (στο αρχ. κριτ. κείμ. - UBS δεν αναφέρονται απλές λυχνίες, αλλά είναι χρυσές). Το ίδιο πρέπει να συμβαίνει, όταν ο Κύριος μιλάει μέσα από την Εκκλησία Του. Οι άνθρωποι που δεν έχουν σωτηρία, καθώς στρέφονται για να κοιτάξουν ποιος είναι εκείνος που κηρύττει το Ευαγγέλιο, θα δει την Εκκλησία, θα δει εμάς.
Ο Μωυσής, όταν στράφηκε να κοιτάξει την καιόμενη βάτο, είδε ένα θάμνο να καίγεται, αλλά να μην κατακαίγεται. Είναι τύπος της Εκκλησίας, η οποία μέσα από διωγμούς και δοκιμασίες φλέγεται από την παρουσία του Κυρίου, αλλά δεν αναλώνεται από τη φωτιά. Η φωνή που βγαίνει από μια τέτοια εκκλησία έχει χρυσά χαρακτηριστικά, δηλ. εκεί μιλάει ο Κύριος, διότι ξέρουμε ότι το χρυσό συμβολίζει τη θεότητα. Θέλουμε ο κόσμος που θα κοιτάξει την Εκκλησία να δει ανθρώπους, όπου μέσα τους κατοικεί ο Κύριος.
Οι επτά χρυσές λυχνίες είναι οι επτά εκκλησίες, καθώς ο ίδιος ο Λόγος του Θεού μας ερμηνεύει αυτόν τον τύπο.
(ΑΠΟΚ. α':20) "... και αι επτά λυχνίαι τας οποίας είδες, είναι επτά εκκλησίαι."

Η λυχνία ήταν ένα πήλινο δοχείο, το οποίο γέμιζαν με λάδι και μέσα από ένα φυτίλι, το οποίο άναβαν είχαν φως το βράδυ. Δεν ήταν η επτάφωτη λυχνία, διότι δεν μας δίνει το δικαίωμα ο Λόγος του Θεού να συμπεράνουμε κάτι τέτοιο. Δεν βλέπουμε να είμαστε μέσα στη Σκηνή του Μαρτυρίου, αλλά έχουμε να κάνουμε με επτά ξεχωριστές, ανεξάρτητες μεταξύ τους λυχνίες. Εξάλλου αυτό ξεκαθαρίζεται στο κεφ. β':5 που λέει: "και θέλω κινήσει την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής". Η επτάφωτη λυχνία ήταν ενωμένη και δεν μπορούσε να διασπαστεί ή να μετακινήσεις κάποιο μέρος απ' αυτήν. Όμως και οι δύο περιπτώσεις συμβολίζουν το ίδιο πράγμα : το τέλειο φως του Θεού διά Ιησού μέσα στον άνθρωπο. Το λυχνάρι δείχνει φως και γι' αυτό είναι αναγκαίο όταν υπάρχει σκοτάδι (ΜΑΤΘ. ε':14-16).
Οι λυχνίες είναι χρυσές, γιατί η Εκκλησία έχει επάνω της τη θεότητα και ο Κύριος μας βαπτίζει με το Πνεύμα Του, για να αποκτήσουμε το δικό Του χαρακτήρα.

α':13 - "και εν μέσω των επτά λυχνιών είδον έναν όμοιον με υιόν ανθρώπου, ενδεδυμένον ποδήρη χιτώνα, και περιεζωσμένον πλησίον των μαστών ζώνην χρυσήν,"

Ο Ιωάννης βλέπει τον Ιησού ανάμεσα στις επτά λυχνίες. Ο Κύριός μας υπάρχει μέσα στην Εκκλησία Του για να δοξάζεται το όνομά Του.

ΜΑΤΘ. ιη':20 - "Διότι όπου έίναι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το όνομά μου, εκεί είμαι εγώ εν τω μέσω αυτών."

ΜΑΤΘ. κη':20 - "... και ιδού εγώ είμαι μεθ' υμών πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος. Αμήν."

"όμοιον με υιόν ανθρώπου" : Ο Ιησούς Χριστός δεν είναι πια ο Υιός του ανθρώπου, όπως Τον ήξερε ο Ιωάννης. Τώρα είναι δοξασμένος με όλη τη μεγαλοπρέπεια και το πλήρωμα του Πατέρα πάνω Του.
Η φράση "υιός ανθρώπου" είναι εβραϊσμός και σημαίνει απλά "ο άνθρωπος". Όταν για κάποιο λόγο ήθελαν να πουν ότι κάποιος είναι μοναδικός στο είδος του, έλεγαν "ο υιός" (ΑΠΟΚ. ιδ':14).

"ενδεδυμένον ποδήρη χιτώνα" : Ο χιτώνας υφαινόταν από μάλλινο ή βαμβακερό ύφασμα και χρησιμοποιούνταν κατάσαρκα και είτε ήταν κοντός, είτε μέχρι το γόνατο, είτε μέχρι τον αστράγαλο. Αυτό το ένδυμα το είχαν και οι ιερείς, οι οποίοι φορούσαν λευκό χιτώνα ΛΕΥ. ις':4.
Εδώ ο Χριστός καθώς φανερώνεται με αυτό το ένδυμα, μας αποκαλύτπεται ως ο μέγας Αρχιερέας κατά την τάξη Μελχισεδέκ. Εκπροσωπεί και μεσιτεύει για τον άνθρωπο προς τον Θεό.

"περιεζωσμένον πλησίον των μαστών ζώνην χρυσήν" : Ο κοινός εργαζόμενος όταν εργαζόταν φορούσε τη ζώνη στη μέση για προστασία. Έπαιρνε τις άκρες του χιτώνα, τις σήκωνε και τις έδενε στη μέση του, στη ζώνη, έτσι ώστε τα πόδια του να είναι ελεύθερα για να μπορεί να εκτελέσει την εργασία που ήθελε να κάνει. Οι ιερείς όμως, ήταν περιεζωσμένοι με μία ζώνη, όχι στη μέση, όπως συνηθιζόταν από όλη την υψηλή κοινωνία, αλλά κοντά στους μαστούς. Ο λόγος είναι ότι οι ιερείς υπηρετούσαν το Θεό και η εργασία τους δεν είχε να κάνει με τη γήινη ταλαιπωρία. Εκτελούσαν ουράνια υπηρεσία.
Πνευματικά εμείς πρέπει να φοράμε τη ζώνη στους μαστούς και να φρονούμε τα ουράνια και όχι τα επίγεια. Ο Ιησούς είχε απαλλαχθεί από κάθε εργασία εδώ στη γη και η υπηρεσία Του ήταν να ευχαριστήσει τον Πατέρα Του φέρνοντας σωτηρία στο ανθρώπινο γένος.

(ΗΣΑ. ια':5 "Και δικαιοσύνη θέλει είσθαι η ζώνη της οσφύος αυτού, και πίστις η ζώνη των πλευρών αυτού."

Αυτές οι ζώνες κατασκευάζονταν από χρυσές κλωστές πλεγμένες μεταξύ τους, το οποίο δείχνει τις πολλές ιδιότητες του Θεού πλεγμένες γύρω από το Χριστό γιατί μέσα στον Ιησού κατοικεί όλο το πλήρωμα της θεότητας σωματικώς. Ο χρυσός, όπως είπαμε παραπάνω, είναι το σύμβολο της θείας φύσης (ΕΞΟΔ. κεφ. κε', κς' κη', λ', λε', λς', λζ', λη':24, 39). Σ' αυτά τα κεφάλαια βλέπουμε ότι η Σκηνή του Μαρτυρίου, η οποία ήταν το κατοικητήριο του Θεού, ήταν πλήρως διακοσμημένη με χρυσό. Πολλά από τα αντικείμενα, τα οποία ήταν ξύλινα, καλύπτονται με χρυσό και αυτό μας δείχνει τη σαρκική φύση, καθώς καλύπτεται και σκεπτάζεται από τον Κύριο και πλέον έχουμε τη πάρει τη δική Του μορφή.
Επίσης ο Ναός του Σολομώντα ήταν ιδιαίτερα σκεπασμένος και διακοσμημένος με χρυσό (Α'ΧΡΟΝ. ιη':7, 10,11, κ':2, κα':25, κβ':14, Β' ΧΡΟΝ. α':15, β':7,14). Ο Θεός βγάζει από μέσα μας ό,τι είναι άχρηστο και τοποθετεί τον εαυτό Του μέσα στον άνθρωπο. Ο χρυσός δεν σκουριάζει και αυτό έχει να κάνει με την αιωνιότητα. Η Σουλαμίτισσα που ήταν η αγαπημένη του Σολομώντα, ήταν γεμάτη από χρυσό (ΑΣΜΑ ε':10-16). Στο βιβλίο του Άσματος ο Σολομών συμβολίζει τον Ιησού Χριστό ως τον Νυμφίο και η Σουλαμίτισσα είναι η Εκκλησία.

Αυτή η χρυσή ζώνη επάνω στον Ιησού, όπως τη βλέπει ο Ιωάννης, ήταν όπως εκείνη που αναφέρεται σαν ζώνη από το Μωυσή στην Έξοδο, κη':8.

α':14 - "Η δε κεφαλή αυτού και αι τρίχες ήσαν λευκαί ως μαλλίον λευκόν, ως χιών, και οι οφθαλμοί αυτού ως φλοξ πυρός,"

Αυτό τώρα που περιγράφει ο Ιωάννης είναι αυτό που μας αναφέρει ο Λόγος του Θεού (ΔΑΝ. ζ':9)

"Εθεώρουν εως ότου οι θρόνοι ετέθησαν, και ο Παλαιός των ημερών εκάθησε, του οποίου το ένδυμα ήτο λευκόν ως χιών, και αι τρίχες της κεφαλής αυτού ως μαλλίον καθαρόν, ο θρόνος αυτού ήτο ως φλοξ πυρός, οι τροχοί αυτού ως πυρ καταφλέγον."

Αυτό που είδε ο Δανιήλ 700 περίπου χρόνια πριν από τον καιρό του Ιωάννη, το βλέπει τώρα ο Ιωάννης πάνω στον Ιησού Χριστό. Ο Παύλος πάνω σ' αυτό μας λέει ότι ο Ιησούς "είναι η εικών του Θεού του αοράτου" (ΚΟΛ. α':15).

"αι τρίχες ήσαν λευκαί ως μαλλίον λευκόν, ως χιών" : Τα λευκά μαλλιά συμβολίζουν την αιωνιότητα του Θεού. Στην παρουσία του Κυρίου δεν υπάρχει ο παράγοντας χρόνος ή χώρος. Συμβολίζουν επίσης την άπειρη σοφία, έγνοια και αγάπη για τα παιδιά Του ως Πατέρας.
Η αληθινή, εσωτερική φύση του Ιησού Χριστού αποκαλύφθηκε στο όρος της Μεταμόρφωσης μπροστά στους τρεις μαθητές που πήρε κοντά Του.

(ΜΑΤΘ. ιζ':2) "Και μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών, και έλαμψε το πρόσωπον αυτού ως ο ήλιος, τα δε ιμάτια αυτούς έγειναν λευκά ως το φως." (ΜΑΡΚ. θ':2,3 ΛΟΥΚ. θ':29).

Αυτή η μεταμόρφωση είναι ένα παράλληλο γεγονός με αυτό που βλέπει ο Ιωάννης εδώ. Είναι η φανέρωση του Θεού, που κατοικεί με όλο το πλήρωμά Του μέσα στον Ιησού προς εμάς.

(ΑΣΜΑ ε':11) "Η κεφαλή αυτού είναι χρυσίον δεδοκιμασμένον, οι πλόκαμοι αυτού κλάδοι φοινίκων, μέλανες ως κόραξ."

Ενώ στην Αποκάλυψη βλέπουμε τα μαλλιά Του να είναι λευκά, εδώ βλέπουμε να είναι μαύρα. Φαίνεται σαν αντίθεση, όμως το εδάφιο αυτό περιγράφει την ανθρώπινη φύση του Ιησού Χριστού. Η θεϊκή Του φύση έχει να κάνει με τα λευκά μαλλιά, όπως είδαμε από το Δανιήλ. Ένα άλλο εδάφιο που μας τονίζει τη θεϊκή φύση του Ιησού Χριστού, (ΜΙΧ. ε':2): "... του οποίου οι έξοδοι είναι απαρχής από ημερών αιώνος." Αυτό το εδάφιο μας παραπέμπει αμέσως στον Ιωάννη (α':1-3).

"οι οφθαλμοί αυτού ως φλοξ πυρός" : Τα πύρινα μάτια του Ιησού είναι εκείνα του Πατέρα στο εδάφιο του Δανιήλ που γράψαμε παραπάνω. Ο Ιησούς Χριστός σαν υιός ανθρώπου είναι το αγγείο, το σκεύος μέσα από το οποίο ο Πατέρας μιλάει και ενεργεί το θέλημά Του. Ο ίδιος ο Ιησούς μίλησε στους μαθητές Του θέλοντας να τους δείξει τη σχέση του εαυτού Του με τον Πατέρα.

(ΙΩΑΝ. ιδ':10) "Δεν πιστεύεις ότι εγώ είμαι εν τω Πατρί, και ο Πατήρ είναι εν εμοί; Τους λόγους τους οποίους εγώ λαλώ προς ημάς, απ' εμαυτού δεν λαλώ, αλλ' ο Πατήρ ο μένων εν εμοί, αυτός εκτελεί τα έργα."
(ΙΩΑΝ. ε':19) "Απεκρίθη λοιπόν ο Ιησούς και είπε προς αυτούς, Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Δεν δύναται ο Υιός να πράττη ουδέν αφ' εαυτού, εάν δεν βλέπη τον Πατέρα πράττοντα τούτο, επειδή όσα Εκείνος πράττη, ταύτα και ο Υιός πράττη ομοίως."

Σε άλλο σημείο ο Ιησούς περιγράφεται σαν το Αρνίο με επτά οφθαλμούς (ΑΠΟΚ. ε':6).
Τα επτά μάτια συμβολίζουν την τέλεια όραση ή την παντογνωσία του Θεού. Στο α':14 έχει τους οφθαλμούς εκείνους που γνωρίζουν τα πάντα (ΕΒΡ. ιβ':25-29).
Στη δεύτερη έλευσή Του περιγράφεται πάλι με οφθαλμούς ως φλοξ πυρός.
(ΑΠΟΚ. ιθ':12) "Οι δε οφθαλμοί ήσαν ως φλοξ πυρός ... " Είναι τα μάτια που διατρυπούν κάθε ανθρώπινο τείχος και φτάνουν μέχρι βαθιά στο πνεύμα του ανθρώπου, αλλάζοντάς τον. ΄Οταν ο Πέτρος αρνήθηκε τρεις φορές τον Ιησού το βράδυ εκείνο, ο Κύριος έκανε μία κίνηση, η οποία γκρέμισε όλο εκείνο τον πύργο που λεγόταν Πέτρος.

(ΛΟΥΚ. κβ':61-62) "Και στραφείς ο Κύριος ενέβλεψεν εις τον Πέτρον, και ενεθυμήθη ο Πέτρος τον λόγον του Κυρίου, ότε είπε προς αυτόν, ότι πριν φωνάξη ο αλέκτωρ, θέλει με απαρνηθείς τρις. Και εξελθών έξω ο Πέτρος έκλαυσεν πικρώς."

Ο Κύριος δεν χρειάστηκε να πει τίποτα. Τα φλογερά Του μάτια ήταν ικανά από μόνα τους να αλλάξουν έναν άνθρωπο σαν τον Πέτρο. Γι' αυτούς που αρνούνται τον Κύριο, η φλόγα των οφθαλμών Του θα φέρει μετάνοια ή κρίση. Με αυτή τη δόξα αντικρύζει ο Ιωάννης τον Ιησού. Μπορείτε να φανταστείτε τη ματιά του Ιησού, καθώς κοίταζε τον Πέτρο;

α':15 - "και οι πόδες αυτού όμοιοι με χαλκολίβανον, ως εν καμίνω πεπυρωμένοι, και η φωνή αυτού ως φωνή υδάτων πολλών."

Το χαλκολίβανο είναι ένα κράμα χαλκού και κασσίτερου με κοκκινωπή απόχρωση. Σήμερα το ονομάζουμε μπρούντζο. Το μέταλλο αυτό, όταν το επεξεργαζόσουν σε μεγάλη θερμοκρασία, γινόταν ολόλευκο. Μπορούμε δηλ. να πούμε ότι είναι λευκός χαλκός. Όταν ήταν καθαρό από το χυτήριο, έπαιρνε μία γυαλιστερή, αστραφτερή μορφή.
Ο χαλκός συμβολίζει την κρίση, το λιβάνι συμβολίζει την προσευχή και την αφιέρωση του Ιησού ως ευώδες θυμίαμα ενώπιων του Θεού. Εχει να κάνει με τη θυσία. Αναλυτικότερα :

1. Το θυσιαστήριο της Σκηνής του Μαρτυρίου, αλλά και του Ναού του Σολομώντα ήταν φτιαγμένα από χαλκό κι επάνω σ' αυτό το θυσιαστήριο τοποθετούνταν ολόκληρη η προσφορά. Αυτή καιγόταν, που συμβολίζει τον Ιησού Χριστό, ο οποίος τιμωρήθηκε και κρίθηκε για τις δικές μας αμαρτίες.

2. Το λευκό είναι σύμβολο δικαιοσύνης. Το πνευματικό βάδισμα του Ιησού Χριστού στη γη ήταν ολόλευκο, χωρίς αμαρτία, ολοκληρωτικά δίκαιος. Εκείνος πήρε τη δική μας τιμωρία και αυτή η πράξη Του δίνει τη δίκαιη θέση του κριτή.
(ΙΩΑΝ. ε':22,27) "επειδή ουδέ κρίνει ο Πατήρ ουδένα, αλλ' εις τον Υιόν έδωκε πάσαν την κρίσιν. ... ... και εξουσίαν έδωκεν εις αυτόν να κάμνη και κρίσιν, διότι είναι Υιός ανθρώπου."
Ο Ιησούς έχει την εξουσία να είναι κριτής όλου του ανθρώπινου γένους. Σαν άνθρωπος εκπλήρωσε πάσα δικαιοσύνη και ήταν ο μόνος πάνω στον οποίο ευαρεστήθηκε τελείως ο Πατέρας. Η δικαιοσύνη Του ήταν ένα ευώδες θυμίαμα μπροστά στο Θεό. Δεν ζήτησε το θέλημά Του, αλλά εκείνο του Πατρός Του. Αρνήθηκε ολοκληρωτικά τον εαυτό Του προσφέροντάς τον θυσία ευάρεστη. Γι' αυτό ο Πατέρας δόξασε τον Υιό Του δίνοντάς Του κρίση και ισχύ.

3. Ο Ιησούς Χριστός ήταν και είναι το τέλειο πρότυπο του αγιασμού και της τέλειας υπακοής στο Θεό. Εκείνος είναι το μέτρο με το οποίο ο Θεός μας μετρά. Δοκιμάστηκε σαν άνθρωπος κατά πάντα και βρέθηκε τέλειος. Μπήκε μέσα στον καυτό κλίβανο της φωτιάς της δοκιμασίας, παίρνοντας όλη την αμαρτία του ανθρώπινου γένους πάνω Του κι εκεί φάνηκε η πιστότητά Του. Η κάμινος είναι εκείνη που επεξεργάζεται τα μέταλλα, καθώς εμείς τελειοποιούμαστε μέσα από τις δοκιμασίες. Εκεί φαινόμαστε τί χρώμα έχουμε πραγματικά.

4. (ΙΕΖ. α':7) "Και οι πόδες αυτών ήσαν πόδες ορθοί, και το ίχνος του ποδός αυτών όμοιον με ίχνος ποδός μόσχου, και εσπινθηροβόλουν ως όψις χαλκού στίλβοντος."

Βλέπουμε στην όραση που δίνει ο Θεός στον προφήτη τέσσερα ζώα, που συμβολίζουν την Εκκλησία του Χριστού στις τελευταίες ημέρες, ενώ είναι ακόμα κάτω στη γη. Τα πόδια των αγίων δεν είναι από χαλκολίβανο, όπως είναι του Ιησού, αλλά μόνο από χαλκό. Ο χαλκός, καθώς μπαίνει στη φωτιά, κοκκινίζει και δεν είναι λευκός. Αυτό δείχνει ότι το βάδισμά μας εδώ κάτω στη γη δεν είναι τέλειο και καθαρό, όπως του Ιησού, όσο κι αν ο Θεός μας προμηθεύει το Πνεύμα Του και τα χαρίσματά Του και μας περνά από τη φωτιά του καθαρισμού για να φύγει η σαρκικότητα και η αμαρτία.

5. Ο Μωυσής σαν τύπος του Χριστού, έβαλε την ψυχή του υπέρ του λαού του (ΕΞΟΔ. λβ':32). Ο Ιησούς έβαλε την ψυχή Του για μας (ΕΒΡ. ε':7).

"η φωνή αυτού ως φωνή υδάτων πολλών" : Τα ύδατα συμβολίζουν τους λαούς και τα έθνη. Όμως εδώ συγκεκριμένα ο Λόγος του Θεού παίρνει σαν παράδειγμα τις μάζες υδάτων, για να δείξει εξουσία και μεγαλοπρέπεια, όπως ακριβώς οι ωκεανοί σκεπάζουν το πρόσωπο της γης. Η ίδια τυπολογία χρησιμοποιείται και σε άλλα μέρη της Γραφής, όπως:

1- (ΙΕΖ. μγ':2) "Και ιδού, η δόξα του Θεού του Ισραήλ ήρχετο από της οδού της ανατολής, και η φωνή αυτού ως φωνή υδάτων πολλών, και η γη έλαμπεν από της δόξης αυτού."

2- ( ΑΠΟΚ. ιδ':2) "Και ήκουσα φωνήν εκ του ουρανού ως φωνήν υδάτων πολλών, και ως φωνήν βροντής μεγάλης"

3- (ΑΠΟΚ. ιθ':6) - "Και ήκουσα ως φωνήν όχλου πολλού, και ως φωνήν υδάτων πολλών, και ως φωνήν βροντών ισχυρών, λεγόντων, Αλληλούια, διότι εβασίλευσε Κύριος ο Θεός ο Παντοκράτωρ."

Εδώ βλέπουμε ότι ο χαρακτήρας και η φύση της φωνής του Θεού μεταβιβάζεται στην Εκκλησία και στο λαό Του. Την εξουσία της φωνής του Κυρίου την έχουμε εμείς για να εξαγγείλουμε τις αρετές του Θεού. Όταν με πίστη διακηρύττουμε τον Λόγο και πολεμούμε τις αρχές του σκότους, εκείνες δεν μπορούν ν' αντισταθούν και να αντιδράσουν στη φωνή μας, διότι απλώς ο Κύριος είναι εκείνος που ουσιαστικά μιλάει. Ο λαός μιλάει την ίδια φωνή μ' αυτή του Ιησού (ΑΠΟΚ. κβ':17, ΙΩΑΝ. ζ':37).

α':16 - "Και είχεν εν τη δεξιά αυτού χειρί επτά αστέρας, και εκ του στόματος αυτού εξήρχετο ρομφαίαν δίστομος οξεία, και η όψις αυτού έλαμπεν ως ο ήλιος λάμπει εν τη δυνάμει αυτού."

"Και είχεν εν τη δεξιά αυτού χειρί" : Το δεξί χέρι συμβολίζει την εξουσία και τη δύναμη. Οι επτά αστέρες που κρατά στο δεξί Του χέρι συμβολίζουν τους εργάτες του Ευαγγελίου. Τους κρατάει στα χέρια Του, διότι από εκεί δεν μπορεί κανένας να τους πάρει (ΙΩΑΝ. ι':280.

"επτά αστέρας" : Λίγο παρακάτω στο εδ.20 ερμηνεύεται τι είναι οι επτά αστέρες. Είναι οι άγγελοι των επτά εκκλησιών. Οι εργάτες, οι υπηρέτες του Ευαγγελίου ονομάζονται άγγελοι ή μηνυταί και είναι αγγεία διά μέσου των οποίων ο Θεός οδηγεί και τελειοποιεί την Εκκλησία Του. Αυτοί οι άγγελοι του Ευαγγελίου είναι οι απόστολοι, προφήτες, ευαγγελιστές, ποιμένες και δάσκαλοι, που το Πνεύμα το Άγιο δίνει στην εκκλησία για την κατάρτιση των αγίων (ΕΦΕΣ. δ':11). Όμως άγγελος είναι και κάθε πιστός που έχει αφιερώσει την καρδιά του και είναι σε θέση να ακούει τη φωνή του Κυρίου. Είναι σε θέση να αφήνεται και να παρασύρεται από τον ήσυχο άνεμο του Πνεύματος του Θεού. Αυτός ο άνεμος θα σε οδηγήσει σε καρποφορία, ευλογία και δόξα. Όλοι μας είμαστε αστέρες, όπως ο Θεός έδειξε στον Αβραάμ, όταν του είπε να κοιτάξει ψηλά στον ουρανό. Του είπε ότι το σπέρμα του θα είναι σαν τ' αστέρια τ' ουρανού κατά το πλήθος (ΓΕΝ.
ιε':5).

(ΓΑΛ. γ':29) "Εάν δε ήσθε του Χριστού, άρα είσθε σπέρμα του Αβραάμ, και κατά την επαγγελίαν κληρονόμοι."

Αστέρι λοιπόν είναι κάθε παιδί του Θεού που διά της πίστεως είναι κληρονόμος της δόξας του Θεού.
Το επτά συμβολίζει πληρότητα και κατ' επέκταση, οι επτά αστέρες έχουν να κάνουν με όλους τους υπηρέτες του Ευαγγελίου στην Ιστορία της Εκκλησίας.

"ρομφαία δίστομος" : Είναι ρομφαία που κόβει και από τις δύο πλευρές. Είναι ο Λόγος του Θεού που σώζει, λυτρώνει, αλλά και κρίνει. Η ρομφαία αυτή εξέρχεται από το στόμα του Ιησού, καθώς εμείς εξαγγέλουμε το Ευαγγέλιο και τη δόξα του Θεού μέσα από το στόμα της Εκκλησίας. Η ρομφαία δεν ήταν σαν ένα απλό σπαθί, αλλά μία μεγάλη πλατιά σπάθα που μπορούσε να σκοτώσει πολύ εύκολα.

(ΕΒΡ. δ':12) "Διότι ο Λόγος του Θεού είναι ζων, και ενεργός, και κοπτερώτερος υπέρ πάσαν δίστομον μάχαιραν, και διέρχεται μέχρι διαιρέσεως ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών, και διαπερνά τους διαλογισμούς και τας εννοίας της καρδίας."

Ο Λόγος του Θεού είναι η μάχαιρα που χρησιμοποιούμε για να γκρεμίσουμε την εξουσία και τα οχυρά του διαβόλου. Προσευχόμαστε ενθέρμως και βλέπουμε τη χάρη του Θεού να λυτρώνει ανθρώπους που ήταν αιχμάλωτοι στο σκοτάδι. Αυτή είναι η μία κόψη της ρομφαίας. Όμως μία τέτοια δίστομη ρομφαία είναι επικίνδυνη να τραυματίσει κι εμάς τους ίδιους που την κρατάμε. Δεν μπορούμε να κηρύττουμε αγιασμό, ενώ εμείς οι ίδιοι να μην το έχουμε στο σπίτι μας. Δεν μπορούμε να διακηρύττουμε καταστάσεις, επειδή είμαστε κήρυκες ή ευαγγελιστές, ενώ η ζωή μας είναι τελείως διαφορετική από την εικόνα που θέλουμε εμείς να δείξουμε στους άλλους. Πρέπει να προσέχουμε πώς χειριζόμαστε εκείνη τη ρομφαία που μας έχει δώσει ο Κύριος, διότι αυτή θα κρίνει τελικά κι εμάς. Αν δεν την αφήσουμε να κόψει κάθε σαρκικότητα, επιπολαιότητα κι εγωισμό από τη ζωή μας, τότε είναι επικίνδυνο για μας να τη χρησιμοποιούμε.

Ο Μωυσής έπειτα από εντολή του Θεού, έριξε κάτω τη ράβδο που κρατούσε κι εκείνη μεταμορφώθηκε σε φίδι. Όταν πήγε να πιάσει το φίδι για να ξαναγίνει ράβδος, το έπιασε από την ουρά!

(ΕΞΟΔ. δ':4) "Και είπε, Ρίψον αυτήν καταγής. Και έριψεν αυτήν καταγής, και έγινεν όφις, και έφυγεν ο Μωυσής απ' έμπροσθεν αυτού. Και είπεν Κύριος προς τον Μωυσήν, Έκτεινον την χείρα σου, και πιασον αυτόν από της ουράς (και εκτείνας την χείρα αυτού επίασεν αυτόν, και έγεινε ράβδος εν τη χειρί αυτού)."

Ο Κύριος σύστησε στο Μωυσή να πιάσει το φίδι από την ουρά, διότι αν το έπιανε από το κεφάλι ή από κάπου αλλού, θα τον δάγκωνε. Η ράβδος συμβολίζει το Λόγο του Θεού. Είναι η βακτηρία μας, που αναφέρει ο Δαβίδ στους Ψαλμούς και μας χρησιμεύει να στηριζόμαστε καθώς βαδίζουμε. Όταν λοιπόν είσαι έτοιμος να ρίξεις τη ράβδο σου, δηλ. το λόγο σου στο διάβολο, τότε πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός πώς θα τον χειριστείς. Αγιασμός και συντριβή καρδιάς προσφέρει προστασία διά του αίματος του Ιησού Χριστού.

Στην Αποκάλυψη (ιθ':15,21) ο Ιησούς Χριστός έρχεται στη β' έλευσή Του μ' εκείνη τη ρομφαία του Λόγου του για να κρίνει εκείνους που απείθησαν στην αλήθεια και την αγάπη Του.

"και η όψις αυτούς έλαμπεν ως ο ήλιος λάμπει εν τη δυνάμει αυτού" : Ο ήλιος είναι φωτεινότερος το μεσημέρι. Εκεί τον βιώνεις με όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Το φως είναι πολύ δυνατό κι έτσι ο Ιωάννης ατένισε εκείνο το δυνατό φως. Εδώ ο ήλιος είναι σύμβολος της δόξας του Θεού, της αγιοσύνης Του, της δύναμής Του και κανένας δεν μπορεί να δει κατά πρόσωπο τον ήλιο, γιατί τα μάτια μας δεν έχουν αυτή την ικανότητα. Ο Παύλος λέει στον Τιμόθεο ότι ο Κύριος κατοικεί σε απρόσιτο φως "τον οποίον ουδείς των ανθρώπων είδεν, ουδέ δύναται να ίδη ..." (Α' ΤΙΜ. ς':16).

Ο συγγραφέας της προς Εβραίους επιστολής λέει ότι ο Ιησούς είναι "απαύγμασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού" (ΕΒΡ. α':3). Ο Ιησούς είναι η ακτινοβολία, του Πατέρα. Είναι για μας το φως σε κάθε τομέα στη ζωή μας. Άλλα εδάφια που μας δείχνουν ότι ο Ιησούς λάμπει σαν ήλιος, είναι τα εξής: ΜΑΤΘ. ιζ':2, ΠΡΑΞ. κς':13, ΜΑΛ. δ':2, ΑΠΟΚ. κα':23, Α' ΙΩΑΝ. α':5.
(ΜΑΤΘ. ιγ':43) "Τότε οι δίκαιοι θέλουσιν εκλάμψει ως ο ήλιος, εν τη βασιλεία του Πατρός αυτών."

Αν αφήσουμε το φως αυτό να ποτίσει τη ζωή μας, θα έρθει η ώρα που θα ακτινοβολούμε κι εμείς σαν παιδιά δικά Του. Αυτό πρέπει να γίνεται και τώρα, ενόσω είμαστε στη γη. Πρέπει να μαρτυρούμε το φως της αγιοσύνης Του. Πρέπει να φέγγουμε στο πυκνό σκοτάδι που κυριαρχεί γύρω μας. Αν το φως αυτό αυξάνεται, τότε στην παρουσία του Θεού θα γνωρίσουμε Εκείνον, καθώς είναι μέσα στο απρόσιτο φως που κατοικεί.

α':17 - "Και ότε είδον αυτόν, έπεσα προς τους πόδας αυτού ως νεκρός, και επέθηκε την δεξιάν αυτού χείρα επ' εμέ, λέγων μοι, μη φοβού, εγώ είμαι ο πρώτος και ο έσχατος."

"Και ότε είδον αυτόν, έπεσα προς τους πόδας αυτού ως νεκρός" : Αυτό δείχνει την τέλεια αδυναμία του ανθρώπου μπροστά στην παρουσία του Θεού εξαιτίας της αμαρτίας. Ο Ησαίας πέρασε την ίδια εμπειρία, όταν είδε σε όραση το Θεό στο θρόνο Του και τη δόξα Του να γεμίζει το ναό. Την αντίδρασή του τη βλέπουμε στ Ησαία (ς':5) "Τότε είπα, Ω τάλας εγώ! διότι εχάθην, επειδή είμαι άνθρωπος ακαθάρτων χειλέων, και κατοικώ εν μέσω λαού ακαθάρτων χειλέων, επειδή οι οφθαλμοί μου είδον τον βασιλέα, τον Κύριο των δυνάμεων."

Αυτή ήταν πάντοτε η αντίδραση ανθρώπων, τους οποίους επισκέφτηκε ο Θεός με την παρουσία Του δίνοντάς τους οράσεις. Δεν μπορεί να σταθεί κανένας άνθρωπος μπροστά στον Κύριο. Όταν ο Ιησούς μεταμορφώθηκε στο όρος της Μεταμόρφωσης, οι απόστολοι έπεσαν κάτω με το πρόσωπο στη γη (ΜΑΤΘ. ιζ':1-6). Στις παρακάτω περιπτώσεις, όταν ο Κύριος επισκεπτόταν τους ανθρώπους Του, η σάρκα εκμηδενιζόταν και επιβίωνε το πραγματικό εγώ του ανθρώπου, το πνεύμα του ξεκλειδωμένο κι απελευθερωμένο από τα δεσμά και τους περιορισμούς της σάρκας (ΙΕΖ.α':28, ΔΑΝ. η':8, ι':8-9, 17-19, ΑΒΒ. γ':16).

"μη φοβού" : Ο άνθρωπος που έρχεται σε τέτοιου είδους επαφή με το Θεό χρειάζεται ενίσχυση και όπως βλέπουμε εδώ, ο Ιησούς καθησυχάζει τον Ιωάννη. Δεν είναι ανάγκη να φοβόμαστε την παρουσία του Θεού. Αντίθετα πρέπει να χαιρόμαστε.
Αν ο Ιωάννης και ο Δανιήλ αντέδρασαν κατ' αυτόν τον τρόπο μπροστά στο Θεό, μπορούμε να φανταστούμε την αντίδραση ενός αμετανόητου αμαρτωλού μπροστά στο θρόνο της κρίσης. (ΙΕΡ. α':9,28, ΗΣΑ.ς':7, ΕΦΕΣ. γ':16, ΓΕΝ. κδ':24, ΜΑΤΘ. ιζ':17, ΔΑΝ. ι':12, ΛΟΥΚ. ε':10, ΜΑΤΘ. κη':5, Β' ΒΑΣ. ς':16, ΗΣΑ. μα':10, μγ':1-3, ΜΑΤΘ. ι':30-31, ΜΑΡΚ. ις':6).

Σε 80 πιστούς η Γραφή λέει "μη φοβού". Ο Κύριος θέλει να είναι φίλος και αδελφός μας και γι' αυτό δεν χρειάζεται να φοβόμαστε με την έννοια του πανικού, αλλά έχοντας ένα θείο σεβασμό.

"εγώ είμαι ο πρώτος και ο έσχατος" : Έχει την ίδια ισχύ και έννοια, όπως "αρχή και τέλος" ή "Α και Ω". Ο Κύριος μας παρουσιάζει την ίδια αλήθεια με διαφορετικούς τρόπους:
Ποιος έχει πει ότι είναι ο πρώτος και ο έσχατος;

(ΗΣΑ μα':4) "... Εγώ ο Κύριος, ο πρώτος και ο μετά των εσχάτων, εγώ αυτός."
(ΗΣΑ. μδ':6) "... Εγώ είμαι ο πρώτος, και εγώ ο έσχατος, και εκτός εμού δεν υπάρχει Θεός." (ΗΣΑ. μη':12).

Ο ΓΙΑΧΒΕ της Παλαιάς Διαθήκης με έντονο και αδιαμφισβήτητο τρόπο λέει ότι Εκείνος είναι ο πρώτος και ο έσχατος και δεν υπάρχει άλλος. Εδώ βλέπουμε τον Ιησού να χρησιμοποιεί αυτές τις αιώνιες και σημαντικότατες διακηρύξεις για τον εαυτό Του. Βλέπουμε για άλλη μια φορά τον Πατέρα να φανερώνεται μέσα από τον Υιό Του. Είναι το τέλειο σκεύος για να αποκαλύπτεται όπως Εκείνος θέλει στους ανθρώπους.
Ο Παύλος μας λέει: "εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς" (ΚΟΛ. β':9). Λίγο πιο πριν στην ίδια επιστολή μας λέει "ότι εν αυτώ ευδόκησεν (ο Πατέρας) παν το πλήρωμα κατοικήσαι." (UBS) (ΚΟΛ. α':19). Με άλλα λόγια ο Παύλος μας λέει ότι ο Πατέρας ευχαριστήθηκε να κατοικήσει με όλο Του το πλήρωμα μέσα στον Ιησού. (ΑΠΟΚ. β':8 και κβ':13).

α':18 - "και ο ζων, και έγινα νεκρός, και ιδού, είμαι ζων εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν, και έχω τα κλειδία του άδου και του θανάτου."

"ο ζων, και έγινα νεκρός" : Λίγο παραπάνω είδαμε τον Ιησού ως Θεό. Τώρα Τον βλέπουμε ως άνθρωπο. Ο Θεός βέβαια δεν πεθαίνει και όλοι γνωρίζουμε ότι είναι αθάνατος. Αν υπήρχε περίπτωση να πεθάνει, δεν θα κάναμε λόγο για Θεό. Εδώ έχουμε τη διπλή φύση του Ιησού Χριστού. Ο Πατέρας είναι ταυτισμένος τέλεια με τον Υιό Του. Η παραχώρηση του Ιησού ήταν τέλεια και ο Πατέρας μπόρεσε τέλεια να ενωθεί με τον Υιό Του.
Επειδή ο Ιησούς πέθανε και ανεστήθη, γι' αυτό είναι ο μάρτυς ο πιστός και ο αληθινός. Είναι η μαρτυρία που ευαγγελίζεται σε όλο τον πλανήτη. Δύο σημαντικά πράγματα : Πρώτα ο θάνατος κι έπειτα η ανάσταση. Όταν οι Φαρισαίοι ζήτησαν σημείο από τον Ιησού, Εκείνος αποκρίθηκε και τους είπε: "Γενεά πονηρά και μοιχαλίς, σημείον ζητεί, και σημείον δεν θέλει δοθή εις αυτήν, ειμή το σημείον Ιωνά του προφήτου"( ΜΑΤΘ. ιβ':390. Αυτό που χαρακτήρισε τη ζωή του Ιωνά, ήταν η κατάποσή του από το κύτος (θάνατος) και η επιστροφή του στην ξηρά (ανάσταση). Αυτή του η εμπειρία (μαρτυρία) χαρακτήρισε το κήρυγμά του στη Νινευή και εξαιτίας αυτής της μαρτυρίας που είχε, η Νινευή μετανόησε. Αυτό συμβολίζει ότι το δικό μας κήρυγμα πρέπει να βασίζεται στη δύναμη του θανάτου της σάρκας και της ανάστασής μας για ν' ακουστεί το ευαγγέλιο σε όλα τα έθνη.
Τώρα ο ζωντανός Ιησούς είναι ο παντοτινός μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, γης και ουρανού, ζωής και θανάτου (Α'ΤΙΜ. β':5).

"και έχω τα κλειδί του άδου και του θανάτου" : Τα κλειδιά συμβολίζουν την εξουσία να ανοίξεις μία πόρτα και εξουσία για να κλείσεις μία πόρτα και να την κλειδώσεις. Είναι η εξουσία που μας δίνει το δικαίωμα να κλείσουμε την πόρτα της κόλασης και ν' ανοίξουμε τις πύλες του ουρανού.
Επίσης συμβολίζουν την εξουσία κατά των στοιχείων της φύσης και κατά των ασθενειών.
Είναι η εξουσία για ν' ανοίξουμε την βασιλεία του Θεού εδώ κάτω στη γη και να πετάξουμε έξω τους δαίμονες κλείνοντας την πύλη της αβύσσου γι' αυτούς. Είναι η εξουσία που επιβάλλει ελευθερία και σωτηρία. Δεν είναι εξουσία για να προβάλλουμε τους εαυτούς μας ή τις ικανότητές μας, αλλά τα κλειδιά που κρατάμε είναι βαριά και η ευθύνη μεγάλη.
Ο Ιησούς ήταν ο πρώτος που κέρδισε τα κλειδιά της εξουσίας επειδή βρέθηκε τέλειος. Όταν αναστήθηκε, μεταβίβασε στην Εκκλησία Του την αποστολή του κλειδώματος και του ξεκλειδώματος.

(ΜΑΤΘ. ιη':18) "Αληθώς σας λέγω, Όσα εάν δέσητε επί της γης, θέλουσι είσθαι δεδεμένα εν τω ουρανώ, και όσα εάν λύσητε επί της γης, θέλουσιν είσθαι λελυμένα εν τω ουρανώ."

(α':19) "Γράψον όσα είδες, και όσα είναι, και όσα μέλλουσι να γίνωσι μετά ταύτα."

Ο Κύριος του λέει να περιγράψει πράγματα και γεγονότα για τρεις διαφορετικές χρονικές περιόδους. Του είπε να γράψει όσα είδε (παρελθόν), όσα είναι (παρόν) και όσα μέλλουσι να γίνωσι (μέλλον). Δηλαδή παριγράφει όλη την ιστορία της Εκκλησίας των 2000 χρόνων.

(α':20) "Το μυστήριον των επτά αστέρων τους οποίους είδες εν τη δεξιά μου, και τα επτάς λυχνίας τας χρυσάς. Οι επτά αστέρες είναι οι άγγελοι των επτά εκκλησιών, και οι επτά λυχνίαι τας οποίας είδες είναι αι επτά εκκλησίαι."

"επτά αστέρες" : Ο ίδιος ο Λόγος του Θεού μας το ερμηνεύει λίγο παρακάτω. Οι επτά αστέρες είναι όλοι οι υπηρέτες του Θεού. Αυτοί οι εργάτες είναι εκείνοι που θα μεταφέρουν τα μηνύματα στις διάφορες εκκλησίες. Μπορεί να είναι προφήτης, πρεσβυτέριο, ή οποιοσδήποτε είναι σε θέση να ακούσει τη φωνή του Θεού και να τη μεταδώσει παραπέρα.
Οι αστέρες βρίσκονται στα δεξιά του Ιησού. Αυτό μας δείχνει ότι έχουν εξουσία και δύναμη να εγκαθιδρύσουν τη βασιλεία των ουρανών στη γη. Στα μάτια του Θεού είναι πολύτιμοι και η καρδιά Του είναι πλήρως απορροφημένη από την Εκκλησία Του.
Αστέρες είναι όλοι εκείνοι που ακτινοβολούν το φως του Θεού. Είναι κάθε πιστός που μαρτυρεί τον Κύριο Ιησού. Κάθε παιδί Του πρέπει να έχει εξουσία, διότι αυτό είναι το θέλημα του Θεού.
Μέσα στο σκοτάδι οι αστέρες είναι εκείνοι που θα οδηγήσουν τον καπετάνιο μέσα στη θάλασσα της ζωής στο σωστό προσανατολισμό και τελικά στο σωστό λιμάνι. Εμείς σαν πιστοί πρέπει να είμαστε οδός για να βλέπει ο κόσμος πού υπάρχει ζωή και ελευθερία.

"οι επτά αστέρες είναι οι άγγελοι των επτά εκκλησιών" : Η λέξη "άγγελος" δεν σημαίνει πάντα αγγελικό δημιούργημα. Πολλές φορές χρησιμοποιείται με την έννοια του αγγελιοφόρου, μηνυτή, απεσταλμένου. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ονομάζεται ο άγγελος του Κυρίου (ΜΑΤΘ. ια':10, ΜΑΡΚ. α':2, ΛΟΥΚ. ζ':27).
Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής έστειλε αγγέλους στον Ιησού, όταν Εκείνος ήταν στη φυλακή. Αυτό φαίνεται στο αρχαίο κείμενο του Λουκά (ζ':24). Επίσης, πάλι στο αρχαίο κείμενο στο Λουκά (θ':52) μας λέει ότι ο Ιησούς απέστειλε αγγέλους προ προσώπου αυτού εις την πόλη Σαμάρεια για να προετοιμάσουν την παραμονή του εκεί. Οι κατάσκοποι του Ισραήλ που υποδέχτηκε η Ραάβ ονομάζονται άγγελοι στο αρχαίο κείμενο του Ιακώβου (β':25).

Στην Καινή Διαθήκη η λέξη "άγγελος" χρησιμοποιείται 183 φορές. Απ' αυτές οι 14 αναφέρονται σε μηνυτές. Απ' αυτές τις 14 αναφορές οι 8 βρίσκονται στο βιβλίο της Αποκάλυψης. Οι υπόλοιπες 169 αναφόρές έχουν την έννοια του αγγέλου σαν πνευματικό ον. Στην Παλαιά Διαθήκη έχουμε μηνυτές στα εξής εδάφια: ΑΓΓ. α':13, ΜΑΛ. β':7.

Το περιεχόμενο των τριών πρώτων κεφαλαίων της Αποκάλυψης δεν επιτρέπει να πάρουμε τη λέξη "άγγελος" ως πνευματικό δημιούργημα. Επιπλέον δεν είναι αγγελικά πνεύματα, για τον λόγο ότι τη διακονία του λόγου δεν την εμπιστεύθηκε ο Κύριος σε αγγέλους, ούτε τη διακυβέρνηση της εκκλησίας την έδωσε σ' αυτούς. Οι άγγελοι δεν γνωρίζουν τις αλήθειες αυτές τόσο, όσο εμείς. Βλέπουν αυτά που γίνονται, παρατηρούν τις εξελίξεις, δεν έχουν όμως το επίπεδο της αποκάλυψης, που ο Κύριος δίνει στους ανθρώπους.

(Α' ΠΕΤΡ. α' :12) "... τα οποία τώρα ανηγγέλθησαν προς εσάς διά των κηρυξάντων το ευαγγέλιον εις εσάς εν Πνεύματι αγίω το αποσταλέντι απ' ουρανού, εις τα οποία επιθυμούσι οι άγγελοι να παρακύψωσι."

Οι άγγελοι προσπαθούν να καταλάβουν πράγματα και γι' αυτό παρατηρούν την εκκλησία και τους αγίους. Οι άγγελοι δεν παίρνουν αποφάσεις, δεν ερμηνεύουν, δεν εκβάλλουν δαιμόνια, δεν κηρύττουν, δεν προφητεύουν κ.τ.λ.
Επίσης, δεν θα ήταν απαραίτητο να μεσολαβήσει ο Ιωάννης να πάρει το μήνυμα από τον Ιησού και να το δώσει σε κάποιον άγγελο, ο οποίος με τη σειρά του θα το δώσει στην Εκκλησία. Νομίζω ότι δεν υπάρχει λογική σ' αυτή τη σειρά και μες στη Γραφή πουθενά δεν βλέπουμε κάτι ανάλογο.

"και επτά λυχνίαι τα οποίας είδες είναι αι επτά εκκλησίαι" : Λίγο παραπάνω είδαμε ότι αυτό είναι μέρος του μυστηρίου. Όμως δεν υπάρχει έδαφος για μυστήρια, αφού εδώ μας λέει καθαρά ότι οι επτά λυχνίες είναι επτά εκκλησίες. Άρα, υπάρχει κάτι περισσότερο από αυτή την απλή εξήγηση. Οι επτά εκκλησίες συμβολίζουν τις επτά διαδοχικές ιστορικές χρονικές περιόδους της Εκκλησίας και εδώ κρύβεται το μυστήριο.
Οι βιβλικές βάσεις για το ότι οι λυχνίες αντιπροσωπεύουν την Εκκλησία βρίσκεται στο ΜΑΤΘ. ε':14-16.
Ο χρυσός συμβολίζει τη θεότητα. Η παρουσία του Κυρίου σκεπάζει την Εκκλησία, γι' αυτό και οι λυχνίες είναι χρυσές.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β' - β':1 - β':2

ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΟΙ ΕΠΤΑ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΔΕΝ ΠΡΟΟΡΙΖΟΝΤΑΝ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΤΑ ΕΠΙΤΟΠΙΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΕΚΕΙΝΗΣ, ΑΛΛΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΓΙΑ ΜΑΣ ΣΗΜΕΡΑ

1. (ΑΠΟΚ. α':1-3) Το βιβλίο γράφτηκε για περισσότερους χριστιανούς από εκείνους που ήταν στην Ασία τότε. Αυτά τα εδάφια ξεκαθαρίζουν ότι η Αποκάλυψη είναι γραμμένη για όλους τους υπηρέτες Του. Όλος ο χριστιανικός κόσμος καλείται να ακούσει αυτό το μήνυμα. Εξάλλου, όλα τα Ευαγγέλια και οι επιστολές δεν γράφτηκαν μόνο για τις τότε εκκλησίες, αλλά είναι ο Λόγος του Θεού και για τις δικές μας σημερινές εκκλησίες.

2. Στην Ασία υπήρχαν περισσότερες από επτά εκκλησίες τον καιρό του Ιωάννη.

3. Τα συγκεκριμένα πνευματικά προβλήματα δεν απασχολούσαν μόνο εκείνες τις μεμονωμένες εκκλησίες που αναφέρει.
Στα κεφάλαια β' και γ' ο Κύριος αποκαλύπτει τα προβλήματα εκείνων των εκκλησιών και βλέπουμε ότι αυτά δεν ήταν προβλήματα μόνο στην κάθε ιδιαίτερη εκκλησία. Για παράδειγμα, η Έφεσος δεν ήταν η μόνη εκκλησία που έχασε την πρώτη αγάπη. Υπήρχαν αρκετές τότε, αλλά και αργότερα μέσα στην Ιστορία, που υπέπεσαν στο ίδιο σφάλμα. Έτσι κάθε μια από εκείνες τις επιτόπιες ασιατικές εκκλησίες και γενικότερα κάθε χριστιανική εκκλησία διά μέσου των αιώνων έχει όλες αυτές τις καταστάσεις ανάμεικτες ανάμεσά τους μέχρι σ' ένα βαθμό. Αυτό είναι μία απόδειξη ότι συνεπάγονται περισσότερα κάτω από την αναφορά αυτών των τοπικών εκκλησιών.

4. Ο Ιησούς δεν πρόσφερε μια ειδική αμοιβή μόνο σ' εκείνους που νικούν από κάθε μια από εκείνες τις τοπικές εκκλησίες. Κάθε νικητής λαμβάνει μέρος σε όλες αυτές τις αμοιβές. Κάθε πιστός θα ευλογούνταν από τις αμοιβές και των επτά εκκλησιών. Αρκεί μία μικρή γνώση πάνω στο Λόγο του Θεού για να συμπεράνουμε την παραπάνω αλήθεια. Υπάρχει μία εξαίρεση και αφορά τους αγίους της αρπαγής, οι οποίοι δεν θα γευθούν το σαρκικό θάνατο και παράλληλα, η εκκλησία της Λαοδίκειας θα περάσει μέσα από τη μεγάλη θλίψη του Αντίχριστου. Έτσι οι άγιοι της Εφέσου δεν θα είναι οι μόνοι που θα φάνε από το δέντρο της ζωής (β':7), διότι στο δέντρο αυτό έχουν μέρος ΟΛΟΙ οι άγιοι που νικούν διά του Ιησού Χριστού (ΑΠΟΚ. κβ':14). Κάθε χριστιανός μέσα στους αιώνες της Ιστορίας, που έχει νικήσει διά του αίματος του Ιησού, έχει κληρονομία σε όλες τις υποσχέσεις που ο Ιησούς απευθύνει στις επτά εκκλησίες.

5. Γνωρίζουμε ότι οι αυτές οι επτά εκκλησίες είναι επτά εκκλησιαστικές περίοδοι, διότι ο Ιωάννης γύρισε πίσω του, προς τη φωνή που άκουσε και η οποία έμοιαζε ως ήχος σάλπιγγας (ΑΠΟΚ. α':10,12). Ο Ιωάννης ήταν εκείνη την ημέρα μέσα στην παρουσία του Κυρίου, πριν γυρίσει πίσω για να κοιτάξει προς την κατεύθυνση της φωνής. Η Κυριακή εκείνη ημέρα είναι μία περίοδος χρόνου και αφορά ιδιαίτερα το μέλλον. Όταν λοιπόν γύρισε πίσω να κοιτάξει, ουσιαστικά γύρισε να κοιτάξει πίσω στο χρόνο. Αυτό όμως δεν θα είχε νόημα να γίνει, αφού το έτος που ο Ιωάννης είδε αυτές τις οράσεις ήταν το 95 μ.Χ. περίπου. Ερχόμαστε στο συλλογισμό ότι, η Κυριακή ημέρα αφορούσε το χρονικό πλαίσιο της έλευσης του Κυρίου και ο Ιωάννης έβλεπε από εκείνο το χρονικό σημείο όλα αυτά τα γεγονότα. Έβλεπε όλη τη χριστιανική Ιστορία μέσα από επτά περιόδους. Η λέξη που μας δείχνει αυτή την οπτική από την πλευρά του Ιωάννη είναι η λέξη "στραφείς" (ΑΠΟΚ. α':12). Αυτό, σε συνδυασμό μ' εκείνο που βλέπει, αφού γύρισε (επτά λυχνίες χρυσές, δηλ. επτά εκκλησίες), μας δείχνει ότι ο Ιωάννης δεν κοιτάζει πίσω από το 95 μ.Χ., αλλά πολύ-πολύ αργότερα, όταν ο Κύριος έρχεται στη γη για να εγκαθιδρύσει τη βασιλεία Του.

6. Ένας άλλος λόγος για τον οποίο οι επτά εκκλησίες είναι συμβολικές είναι γιατί, η εκκλησία στην Παλαιά Διαθήκη ονομαζόταν Ισραήλ, ενώ εδώ υπάρχει μία σημαντικότατη διαφορά. Ο Ιησούς μιλάει αποκλειστικά σε εκκλησίες με εθνικά ονόματα. Αυτό μας δείχνει ότι υπάρχει μία νέα τάξη μέσα στο σχέδιο του Θεού. Δηλώνει την περίοδο των εθνών, από την ημέρα της Πεντηκοστής μέχρι το τέλος της μεγάλης θλίψης και το σφράγισμα των 144.000 Ισραηλιτών. από τη στιγμή του σφραγίσματος εκείνου ο Θεός αρχίζει να παίρνει ξανά πίσω το λαό Του, σαν μάζα σώματος, δηλ. επανέρχεται στο θέλημά Του σαν λαός.

Εκεί κλείνει η περίοδος των εθνών, όπως μας την παρουσιάζει ο απόστολος Παύλος (ΡΩΜ. ια':25-27): "Διότι δεν θέλω να αγνοήτε, αδελφοί, το μυστήριον τούτο (διά να μη υψηλοφρονείτε), ότι τύφλωσις κατά μέρος έγεινεν εις τον Ισραήλ, εωσού εισέλθη το πλήρωμα των εθνών, και ούτω πας Ισραήλ θέλει σωθή, καθώς είναι γεγραμμένον, 'Θέλει ελθεί εξ Σιών ο λυτρωτής, και θέλει αποστρέψει τας ασεβείας από του Ιακώβ. Και αύτη είναι η παρ' εμού διαθήκη προς αυτούς', όταν αφαιρέσω τας αμαρτίας αυτών."

Το "πας Ισραήλ θέλει σωθή" αρχίζει με το προαναφερθέν σφράγισμα, το οποίο λαμβάνει χώρα λίγο πριν τη β' έλευση του Χριστού.

7. Καθώς μελετούσαμε το α':11 είδαμε τη συμβολική σημασία του αριθμού 7 και την τυπολογία μέσα στο Λόγο του Θεού. Θα επαναλάβουμε μόνο ότι το επτά συμβολίζει πληρότητα, τελειότητα και ολοκλήρωση.

8. ΚΑΝΕΝΑ βιβλίο στην Αγία Γραφή δεν γράφτηκε για να διαβαστεί από μία μόνο κατηγορία ανθρώπων ή για εκείνους τους πιστούς για τους οποίους και γράφτηκε.

(ΡΩΜ. ιε':4) "Διότι όσα προεγράφησαν, διά την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν, διά να έχωμεν την ελπίδα διά της υπομονής και της παρηγορίας των γραφών."

(Α' ΚΟΡ. ι':11) "Ταύτα δε πάντα εγίνοντο εις εκείνους παραδείγματα, και εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν."

(Β' ΤΙΜ. γ':16)- "Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης."

9. Οι επιστολές απευθύνονται στις επτά εκκλησίες στις μέρες του Ιωάννη, αλλά το βιβλίο αυτό είναι γεμάτο από αποκαλύψεις, που αφορούν κυρίως εσχατολογικά γεγονότα. Είναι αδιανόητο να σκεφτούμε ότι ο Θεός εστιαζόταν κυρίως στο να πληροφορήσει τους χριστιανούς εκείνης της εποχής, οι οποίοι μάλιστα δεν θα βίωναν τα γεγονότα των τελευταίων ημερών.

10. Το βιβλίο αυτό είναι προφητικό. Αυτό σημαίνει ότι περιέχει αλήθειες που αφορούν μέλλονται γεγονότα και αυτό αγκαλιάζει και τις επτά συγκεκριμένες εκκλησίες, διότι αποτελούν μέρος της προφητείας αυτού του βιβλίου (ΑΠΟΚ. ιθ':10).

11. Στο τέλος του βιβλίου ο Ιησούς λέει:
(ΑΠΟΚ. κβ':16) "Εγώ ο Ιησούς έπεμψα τον άγγελόν μου να μαρτυρήση εις εσάς ταύτα εις τας εκκλησίας ..."
Ποιες είναι αυτές οι εκκλησίες; Βεβαίως, ολόκληρη η Εκκλησία μέσα στο χρονικό σχεδιάγραμμα.

12. Καθένα από αυτά τα επτά μηνύματα περιέχει τη φράση : "όστις έχει ωτίον, ας ακούση τι λέγη το πνεύμα προς ΤΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ" και "εις τον νικώντα θέλω δώση". Γνωρίζουμε ότι, αυτές είναι κατηγορίες ανθρώπων που δεν έχουν σχέση με τόπο ή χρόνο. Τέτοιοι άνθρωποι δεν υπήρχαν μόνο τότε, αλλά σε όλη την εκκλησιαστική Ιστορία. Η πρώτη πρόταση χρησιμοποιείται από τον Ιησού 7 φορές (πάλι το επτά!) στο Ματθαίο, Μάρκο και Λουκά.

13. (ΑΠΟΚ. α':19,20) Εδώ φαίνεται συμπερασματικά ότι αυτές οι επτά εκκλησίες είναι εκκλησίες που φτάνουν μέσα στο χρόνο. Ο Κύριος μιλάει στις εκκλησίες για πράγματα "που μέλλουσι να γίνωσι μετά ταύτα". Επίσης του λέει να γράψει όσα είδε, όσα είναι, και όσα θα γίνουν στο μέλλον. Τι είναι λοιπόν αυτά που γράφει ο Ιωάννης; Είναι "το μυστήριο των επτά αστέρων ... και τας επτά λυχνίας τας χρυσάς". Αμέσως παρακάτω ο Ιωάννης λέει ότι αυτές οι επτά λυχνίες είναι οι επτά εκκλησίες. Άρα τα γεγονότα που είναι και που πρόκειται να έρθουν ΕΙΝΑΙ οι επτά λυχνίες, δηλ. οι επτά εκκλησίες. Έτσι, οι επτά εκκλησίες είναι πραγματικότητες που είναι και που θα γίνουν. Είναι εμφανές το δέσιμο των δύο αυτών εδαφίων.

14. (ΑΠΟΚ. α':20) Μιλάει για το μυστήριο των επτά αστέρων και λυχνιών και μας λέει ότι, οι επτά λυχνίες είναι οι επτά εκκλησίες. Αν οι επιστολές στα κεφάλαια β' και γ' απευθύνονταν μόνο στις επτά εκείνες εκκλησίες, τότε ποιο θα ήταν το μυστήριο; Εμπλέκεται ένα μυστήριο σ' αυτή την όραση, που μας δείχνει ότι υπάρχουν περισσότερα πράγματα, απ' ό,τι απλώς θα φαινόταν αν διαβάζαμε τις επιστολές. Η λέξη μυστήριο μας παραπέμπει σε ένα άγιο μυστικό, που ο Κύριος θέλει ν' αποκαλύψει στα παιδιά Του. Η σχέση του πιστού με τον Ιησού χαρακτηρίζεται από αποκάλυψη. Ο Κύριος αποκαλύπτει σε εμάς, στο μέτρο που εμείς επιθυμούμε να Τον πλησιάσουμε. Βάσει αυτής της επιθυμίας ο Κύριος μας λύνει τα μυστήρια, όπως ακριβώς εξηγούσε ο Ιησούς στους μαθητές Του τις παραβολές. Θα μείνουν μυστήρια άλυτα σ' εκείνους που θέλουν θρησκεία και γνωρίζουν τον Ιησού μέσω τύπων.

15. Υπήρχαν επτά μέρες στη φυσική δημιουργία. Ο Θεός χρειάστηκε επτά μέρες να τελειώσει το έργο Του, εκείνο της φυσικής δημιουργίας. Η Εκκλησία είναι η πνευματική δημιουργία Του (Α' ΚΟΡ. ε':17, ΚΟΛ. α':15). Υπάρχει λοιπόν μία διαδικασία και χρειάζεται ο απαιτούμενος χρόνος για να τελειώσει ο Θεός και εκείνο το μέρος. Η Εκκλησία για να φτάσει στο τέλος θα χρειαστεί να περάσει μέσα από αυτές τις επτά περιόδους, που συμβολίζονται με τις επτά εκκλησίες. Στο τέλος θα έχει μορφωθεί "ο υιός ο άρσεν" (ΑΠΟΚ. ιβ':5), που θα είναι "άνδρας τέλειος, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού" (ΕΦΕΣ. δ':13). Το σώμα του Χριστού θα έχει λάβει και την ομοίωση που από την αρχή επιθυμούσε ο Θεός να έχει ο άνθρωπος με Αυτόν. Έχουμε λοιπόν μία πνευματική εξέλιξη και πρόοδο και αυτό εφαρμόζεται στην Εκκλησία, σαν σώμα διά μέσου των αιώνων, αλλά εφαρμόζεται και σε μεμονωμένα άτομα.

ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΠΕΡΙΟΔΩΝ

1. Οι επιστολές εφαρμόζονται τοπικά σε κάθε εκκλησία την εποχή εκείνη.
2. Έχουν προφητική εφαρμογή μέσα στο χρόνο σε αυτές τις επτά, διαφορετικές περιόδους της Ιστορίας της Εκκλησίας.
3. Εφαρμόζονται στην προσωπική ζωή του κάθε αγίου σε οποιοδήποτε τόπο και χρόνο.
(Περισσότερα δες στη μελέτη του εδ. α':11).

Τα γράμματα απευθύνονται στους επτά αγγέλους των εκκλησιών, αλλά δεν γράφτηκαν μόνο για άτομα ηγεσίας και για υπεύθυνους. Γράφτηκαν για καθένα που έχει "ώτα για να ακούση τι λέγη το Πνεύμα προς την εκκλησία".

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΠΕΡΙΟΔΩΝ

1. ΕΦΕΣΟΣ
Η περίοδος αυτή αρχίζει από την ημέρα της Πεντηκοστής (περ. 30 μ.Χ.) έως το 161 μ.Χ. Τότε άρχισαν δριμείς και έντονοι διωγμοί κατά των χριστιανών.

2. ΣΜΥΡΝΗ
161 μ.Χ. - 313 μ.Χ. Όπως είπαμε, η περίοδος των μεγάλων διωγμών από το ρωμαϊκό ζυγό. Το 313 μ.Χ. ο Κωνσταντίνος εξέδωσε διάταγμα για να σταματήσουν οι διωγμοί.

3. ΠΕΡΓΑΜΟΣ
313 μ.Χ. - 606 μ.Χ. Το 606 ο Παπισμός εισβάλλει στην εκκλησία και ο Πάπας έγινε ο απόλυτος ηγέτης της.

4. ΘΥΑΤΕΙΡΑ
606 μ.Χ. - 1517 μ.Χ. Είναι η περίοδος των σκοτεινών αιώνων, όπου οι πάπες έκαναν κυριολεκτικά ό,τι ήθελαν και είχαν φοβερή εξουσία, αλλά και επιρροή μέσα στο ρωμαϊκό κράτος. Το 1517 ο Μαρτίνος Λούθηρος άρχισε τη Μεταρρύθμιση.

5. ΣΑΡΔΕΙΣ
1517 μ.Χ. - 1900 μ.Χ. Είναι η περίοδος της Μεταρρύθμισης μέχρι την έκχυση του Αγίου Πνεύματος στις ΗΠΑ.

6. ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ
1900 μ.Χ - αρπαγή Η περίοδος αυτή περικλείει την έκχυση του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία, καθώς εκείνη τελειοποιείται και έρχεται στην ενότητα του Πνεύματος και της πίστεως. Στο τέλος λαμβάνει χώρα η ευλογημένη ώρα της αρπαγής.

7. ΛΑΟΔΙΚΕΙΑ
Αρπαγή - Λίγο πριν την 6η σφραγίδα όπου τότε θα έχουν μαρτυρήσει οι άγιοι της θλίψης (ΑΠΟΚ. ς':9-11). Είναι μία περίοδος 3,5 χρόνων ή 42 μηνών. Στο τέλος θα αναστηθούν και θα εισέλθουν στην παρουσία του Κυρίου (ΑΠΟΚ. ια':11,12).

Η εκκλησία της Φιλαδέλφειας περιέχει και τη Λαοδίκεια, οι οποίοι θα μείνουν πίσω, χάνοντας την αρπαγή, λόγω χλιαρότητας, αμαρτίας, πλάνης κλπ.

ΤΡΙΑ ΚΥΡΙΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΟΥ ΔΙΝΟΝΤΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΗΝΥΜΑ

1. Ο Ιησούς αποκαλύπτει ότι έχει τέλεια γνώση της κατάστασης και της στάσης τους. Γνωρίζει την καρδιά μας και βλέπει τα πάντα, όπως συμβολικά μας το δίνει ο Λόγος του Θεού στην Αποκάλυψη ε':6 (έχων επτά οφθαλμούς). Δεν μπορεί κανένας να κρυφθεί από τον Κύριο και αυτό μεταδίδει σε μας μετάνοια και ειλικρινή αφιέρωση. Όταν ξέρεις ότι ο Θεός βλέπει τα πάντα και σ' αυτά θα δώσεις λόγο, είσαι έτοιμος να παραιτηθείς από την υποκρισία και τη θρησκευτικότητα και να σπάσεις μπροστά στα πόδια Του. Σύμφωνα με αυτή την τέλεια γνώση ο Θεός θα ανταμείψει τον καθένα. Είναι τέλειος στον τρόπο που αμοίβει και κρίνει.

2. Το δεύτερο μέρος από το κάθε μήνυμα είναι μία προφητική αγγελία ή νουθεσία. Βλέπουμε την κάθε κατάσταση της Εκκλησίας και παράλληλα τη θέση του Ιησού πάνω σ' αυτό. Επίσης, πάντα αποκαλύπτει τι πρέπει να γίνει. Όταν ο Κύριος μας ελέγχει για κάτι, πάντα θα μας οδηγήσει στη λύση και δεν θα μας αφήσει μετέωρους να σπάμε το κεφάλι μας για το πως πρέπει να επιστρέψουμε στο θέλημά Του. Κάθε προφητεία πρέπει να εμπεριέχει αυτό το χαρακτηριστικό της οδηγίας σ' Αυτόν. Τους δίνει οδηγίες και το απαραίτητο φως για να μετανοήσουν και να προχωρήσουν. Δεν είναι η γνώση ή μόρφωση εκείνα που έχουμε πρωτίστως ανάγκη, αλλά η μετάνοια και η συντριβή. Αυτά είναι τα βήματα που θα φέρουν τη θεραπεία σε κάθε περίπτωση. Ο Ιησούς με όλη Του τη μεγαλοπρέπεια και δόξα στέκεται στην όραση του Ιωάννη λες και οι εκκλησίες και όλοι εμείς από πίσω πρέπει να ατενίσουμε την ίδια εικόνα. Έχουμε ανάγκη να ξέρουμε ότι ο Θεός μας είναι ο Κύριος των κυρίων και ο Βασιλεύς των βασιλέων. Μισεί την αμαρτία και απεχθάνεται την υποκρισία. Όλοι μας είναι καλό να ατενίζουμε σ' Αυτόν τον Κύριο, διότι αυτό δημιουργεί ένα δέος, ένα θείο φόβο, τα οποία μας κάνουν να σκεφτόμαστε σοβαρότερα ορισμένα πράγματα. Είμαστε σαν άνθρωποι επιπόλαιοι και επιρρεπείς στη σάρκα. Αυτή την ιδιότητα του Ιησού δεν πρέπει να την ξεχνάμε ποτέ.

3. Το τρίτο στοιχείο που υπάρχει σε κάθε επιστολή είναι η υπόσχεση για την αμοιβή.

β':1 - "Προς τον άγγελον της εκκλησίας της Εφέσου γράψον. Ταύτα λέγει ο κρατών τους επτά αστέρας εν τη δεξιά αυτού, ο περιπατών εν μέσω των επτά λυχνιών των χρυσών."

"προς τον άγγελον της εκκλησίας της Εφέσου γράψον" : Το μήνυμα αυτό απευθύνεται προς τον αγγελιοφόρο, σ' εκείνον που με τη σειρά του θα το αναγγείλει σε όλη την Εκκλησία. Ο αγγελιοφόρος, μπορεί να είναι ο υπεύθυνος στην εκκλησία, το πρεσβυτέριο ολόκληρο, προφήτης, ή ο οποιοσδήποτε πιστός που έχει αφιέρωση και προσευχή, ώστε να είναι σε θέση να ακούσει και να μεταφέρει το θέλημα του Θεού.

ΕΦΕΣΟΣ σημαίνει τέρψις, ευχαρίστηση. Αναφέρεται στον πνευματικό παράδεισο του Θεού. Μας δείχνει ότι ο Ιησούς ήταν ευχαριστημένος με τον πρώτο καρπό και εμπεριέχει τους αποστόλους και όλη αυτή τη δόξα, η οποία γρήγορα επεκτάθηκε σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο. Σαν εκκλησία ήταν η απαρχή του μεγάλου θερισμού, ο οποίος συνεχίζεται και μέχρι σήμερα. Ήταν μία εκκλησία που βάδιζε μέσα στη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Τα χαρίσματα ενεργούνταν θαυμαστά και η διδασκαλία ήταν καθαρή. Στην Παλαιά Διαθήκη μετά την πτώση του Αδάμ και της Εύας έχουμε το ανθρώπινο γένος έξω από τον κήπο της Εδέμ ή Παράδεισο - την παρουσία του Θεού. Τώρα ο άνθρωπος μπορεί να επιστρέψει διά του Ιησού. Αυτή είναι η τέρψη και η ευχαρίστηση του Θεού για το σχέδιό Του.

"ο κρατών τους επτά αστέρας εν τη δεξιά αυτού, ο περιπατών εν μέσω των επτά λυχνιών των χρυσών" :
Γιατί μας αποκαλύπτεται ο Ιησούς με αυτό τον ιδιαίτερο τρόπο σ' αυτή την εκκλησία;

1. Τους δείχνει εδώ ότι είναι ο αιώνιος ΕΝΑΣ. Εγώ είμαι εκείνος που είμαι εκτός χρόνου και πάνω απ' αυτόν και είμαι σε θέση να κοιτάζω όλη την κατάσταση. Μας έκλεξε ο Κύριος πριν εμείς Τον γνωρίσουμε και ήξερε το δρόμο που θα έπαιρνε η εκκλησία σε κάθε χρονική περίοδο.

2. Η Έφεσος ήταν η χρονική περίοδος μέσα στην οποία υπάρχουν αυτές οι επτά τοπικές εκκλησίες. Είναι σαν να λέει: "Εγώ είμαι Αυτός που κρατώ στα χέρια Μου όλους εσάς, αλλά και όλους μέσα στο χρόνο μέχρι το τέλος.

3. Μας αποκαλύπτει ότι εμείς είμαστε η αρχή. Να μην σταματάμε να εκζητάμε το πρόσωπό Του σαν να έχουμε φτάσει στο στόχο μας. Ήθελε να αποκτήσουν βαθύτατη γνώση του εαυτού Του, πέρα από τα χαρίσματα, τα σημεία και τα τεράστια που γίνονταν (ΩΣΗΕ ς':3)

(β':2) "Εξεύρω τα έργα σου, και τον κόπον σου, και την υπομονήν σου, και ότι δεν δύνασαι να υποφέρεις τους κακούς, και εδοκίμασας τους λέγοντας ότι είναι απόστολοι και δεν είναι και εύρες αυτούς ψευδείς."

Ο Ιησούς αρχίζει να τους λέει για την κατάσταση που επικρατεί στην εκκλησία και βρίσκουμε αρκετές θαυμάσιες αρχές και αλήθειες μέσα σ' αυτό το μήνυμα.

1. Μας δείχνει ότι ψευδοδιδάσκαλοι προσπαθούσαν και σ' εκείνη την πρώιμη περίοδο να μετακινήσουν το θεμέλιο που είχε θέσει ο Ιησούς. Παγανιστική, καθώς ελληνιστική φιλοσοφία προσπάθησε να διεισδύσει και να αναμειχθούν με το καθαρό Ευαγγέλιο του Ιησού.

2. H φιλοσοφία που άρχισε να εισέρχεται ήταν ο γνωστικισμός. Ήταν μία ελληνική φιλοσοφία μιας ανωτέρας μορφής γνώσεως, που γέμιζε τον άνθρωπο με εγωισμό κι υπερηφάνεια. Μπορούσε κάποιος να κατακτήσει ένα πραγματικά υψηλό πνευματικό επίπεδο (κατά κόσμο) εξαιτίας αυτής της μυστηριώδους γνώσης.

3. Η Χριστολογία του λόγου. Ήταν μία άλλη θεωρία που ξεκίνησε από την Αλεξάνδρεια και είχε σκοπό τη διαστρέβλωση της διδασκαλίας περί της φύσεως του Θεού.

4. Οι Ιουδαίζοντες ήταν άνθρωποι που προσπαθούσαν να φέρουν τους Χριστιανούς πίσω και κάτω από το Νόμο του Μωυσή, όπως παρατηρούμε στην εκκλησία των Γαλατών. Ήθελαν να τους υποτάξουν σε ζυγό από τον οποίο ο Θεός τους είχε ήδη ελευθερώσει. Ήταν μία απόπειρα καταστροφής της χάριτος του Θεού για τους αγίους.

5. Επίσης, υπήρχαν πολλοί εργάτες, οι οποίοι άρχισαν να θέλουν να ηγούνται του ποιμνίου και να υπερυψώνουν τους εαυτούς τους, ως απόλυτοι κυρίαρχοι πάνω στην εκκλησία αντί να είναι υπηρέτες. Αυτή η τάση άρχισε από πολύ νωρίς.

ΣΥΝΤΟΜΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΤΗΣ ΕΦΕΣΟΥ

Απείχε περίπου 96 χλμ. μακριά από την Πάτμο, όπου ο Ιωάννης έλαβε την Αποκάλυψη από τον Ιησού. Ήταν λιμάνι στη δυτική ακτή της σημερινής Τουρκίας με μεγάλη κίνηση όλες τις εποχές του χρόνου, ως σταυροδρόμι εμπορικών συναλλαγών. Ήταν η μεγαλύτερη πόλη της Ασίας και τόπος διαμονής του Ρωμαίου ανθύπατου της επαρχίας της Εφέσου.
Η πόλη ήταν πλούσια με εμπορικό χαρακτήρα, γνωστή ως "αγορά της Ασίας".
Μέσα στην Έφεσο βρισκόταν ένας από τους ωραιότερους ναούς της εποχής εκείνης, ο ναός της Άρτεμης. Γι' αυτό το λόγο είχε το όνομα "το φως της Ασίας". Βέβαια το φως αυτό στα μάτια του Θεού δεν ήταν παρά ένα πυκνό σκοτάδι. Ο ναός αυτός συγκαταλέγεται στα επτά θαύματα του κόσμου. Ήταν επτά φορές μεγαλύτερος από τον Παρθενώνα των Αθηνών. Υπολογίζεται ότι είχε 88 κολώνες από 18,20 μετρ. ύψος ο καθένας που περικύκλωναν το ναό.
Είχε επίσης ένα στάδιο των 50.000 θέσεων, καθώς και την ασφαλέστερη τράπεζα της Ασίας, που ήταν τοποθετημένη πίσω από το άγαλμα της Άρτεμης πάνω σε ένα λόφο. Η ασφάλεια της τράπεζας οφειλόταν στη συνωνυμία με θεά Άρτεμη και ο κόσμος δεν έκλεβε από φόβο εκδίκησης της θεάς. Η πόλη ήταν γεμάτη από ειδωλολατρία, μαγικές τέχνες και παράξενες εσωτερικές φιλοσοφίες.
Ο απόστολος Παύλος κήρυττε στην Έφεσο για τρία χρόνια και ήταν ο μεγαλύτερος ιεραποστολικός σταθμός του μετά τη Ρώμη. Εκεί βρισκόταν το σπίτι του Ακύλλα και της Πρίσκιλας. Όταν ο κόσμος της Εφέσου άκουσε το κήρυγμα του Παύλου, έφεραν στην πλατεία όλα τα μαγικά βιβλία και τα έκαψαν (ΠΡΑΞ. κεφ. ιθ').
Σήμερα η αρχαία πόλη της Εφέσου είναι πραγματικό ερείπιο και κανείς δεν ζει εκεί. Ο Κύριος είχε πει ότι αν δεν μετανοούσε, θα μετακινούσε τη λυχνία από του τόπου αυτής. Πραγματικά η σημερινή Έφεσος βρίσκεται αρκετά χιλιόμετρα μακριά από την αρχαία πόλη. Καταστράφηκε από τους Τούρκους και Μογγόλους το 1300 μ.Χ.

"εξεύρω τα έργα σου και τον κόπον σου" : Αυτή η φράση μας δείχνει τη στάση της Εκκλησίας. Δούλεψαν σκληρά. Υπέφεραν διωγμούς μέχρι ένα βαθμό. Η εκκλησία επεκτάθηκε, εξαπλώθηκε και ήταν πιστή στο κήρυγμα του Ευαγγελίου. Δεν εξαντλήθηκαν, παρόλο τον κόπο τους και γι' αυτό ο Κύριος τους επαινεί. Ήταν εκκλησία προσευχής και είχαν σαν πρώτο μέλημα να υπακούσουν αυτό που είπε ο Κύριος στους μαθητές Του.

(ΜΑΤΘ. κη':19) "Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος."

Στην Α' ΚΟΡ. ιε':10 ο Παύλος μας λέει ότι κοπίασε περισσότερο από όλους τους υπόλοιπους αποστόλους (ΠΡΑΞ. ιθ':11,12,19). Οι νέοι πιστοί στην Έφεσο εργάστηκαν για να απομακρύνουν τα ψέματα και τα βδελύγματα του διαβόλου, που ήθελαν να περάσουν μέσα. Εργάστηκαν σε μία δύσκολη κατάσταση, καθώς η Έφεσος ήταν μία Βαβυλώνα φιλοσοφιών και ειδωλολατρικών δοξασιών από ολόκληρο τον κόσμο. Ορδές δαιμονίων προσπαθούσαν να σταματήσουν το κήρυγμα του Λόγου και να τους επηρεάσουν στον ελληνικό τρόπο ζωής και φιλοσοφίας.
Είναι κάτι που πρέπει να υπάρχει και σε μας σήμερα. Αν δεν πέσουμε στα γόνατα και εκζητήσουμε την προστασία του Κυρίου, ο διάβολος είναι ικανός να εισάγει στην εκκλησία διδασκαλίες απώλειας. Η προσευχή είναι εκείνη, που θα φυλάξει την εκκλησία από τον εχθρό. Η προσευχή προσφέρει στην εκκλησία φύλακα και σκοπιά. Υπάρχουν πολλά εδάφια που αναφέρονται σε σκοπιές στην Παλαιά Διαθήκη, αλλά και αντίστοιχα στην Καινή, όπου αναφέρονται σε εγρήγορση και επαγρύπνιση.

(Β' ΣΑΜ. ιη':27) Βλέπουμε ένα σκοπό - φύλακα του Δαβίδ πάνω στο τείχος να βλέπει να έρχεται κάποιος αγγελιοφόρος και να αποκρίνεται.

"Και είπεν ο σκοπός, Το τρέξιμον του πρώτου μοι φαίνεται ως το τρέξιμον του Αχιμάας, υιού του Σαδώκ. Και είπεν ο βασιλεύς, Καλός άνθρωπος είναι ούτος, και έρχεται με αγαθάς αγγελίας."

Οι καλοί φύλακες στην προσευχή διακρίνουν το σωστό μήνυμα - διδασκαλία εξ όψεως διά του Αγίου Πνεύματος. Επίσης ο Αδάμ ήταν στον κήπο "διά να εργάζηται αυτόν και να φυλάττη αυτόν" (ΓΕΝ. β':15) Από τι να τον φυλάττει; Μα φυσικά από το φίδι. Ίσως ο Αδάμ να μην περίμενε να γίνει αυτό που έγινε με τον όφη και γι' αυτό ήταν ένας κακός φύλακας - σκοπός για τον κήπο, που συμβολίζει την παρουσία του Θεού, αλλά και την Εκκλησία.
(Δες : ΗΣΑ. κα':6-8, ΙΕΡ. μα':12, ΗΣΑ. ξβ':2, ΚΟΛ. δ':4, ΜΑΡΚ. ιδ';34,38, Α' ΠΕΤΡ. ε':8, Α' ΚΟΡ. ις':13, ΛΟΥΚ. κα':36).
Η εκκλησία της Εφέσου ήταν ένας αποτελεσματικός φύλακας κατά της πανουργίας του εχθρού.

"και την υπομονήν σου" : Για να έρθει το αποτέλεσμα που βλέπουμε στην πρώτη εκείνη εκκλησία, απαραίτητος παράγοντας είναι η υπομονή. Χωρίς αυτήν δεν έχουμε καρπό και νίκη για τη βασιλεία του Θεού.

(ΕΒΡ. ι':36) "Διότι έχετε χρείαν υπομονής, διά να κάμητε το θέλημα του Θεού, και να λάβητε την επαγγελίαν."
(Επίσης ΙΑΚ. α':4, ΕΒΡ. ς':15, Β' ΘΕΣ. α':4, ΡΩΜ. η':25, β':7, ΛΟΥΚ. ια':19, η':15).

Οι Εφέσιοι εκζητούσαν το θέλημα του Θεού για να το κάνουν με όλη τους την καρδιά και προσκαρτερούσαν την ενέργεια του Θεού. ΡΩΜ. ιβ':12

"δεν δύνασαι να υποφέρης τους κακούς" : Αγάπησαν την καθαρότητα και τον αγιασμό. Όταν είσαι μέσα στην παρουσία του Ιησού απεχθάνεσαι και βδελύττεσαι κάθε αμαρτία και συμβιβασμό. Μέσα στο πνεύμα σου νιώθεις αγανάκτηση και θλίψη, όταν το πρόσωπο του Ιησού αναμειγνύεται με κοσμικότητες και σκοπιμότητες. Αυτή είναι η πρώτη αγάπη, όπως θα δούμε λίγο παρακάτω.
Ψευδοδιδάσκαλοι έχουν εισχωρήσει στην εκκλησία και γι' αυτό ο Παύλος τους είχε προειδοποιήσει (ΠΡΑΞ. κ':17,28-31).

Η κύρια ψευδοδιδασκαλία που υπήρχε ήταν ο γνωστικισμός, ο οποίος έλεγε ότι ο Χριστός δεν ήρθε πραγματικά εν σαρκί, όπως μας λέει η Γραφή. Ο λόγος που το έλεγαν αυτό ήταν διότι ισχυρίζονταν ότι η ύλη και η φύση ήταν κακές και διεφθαρμένες, καθώς έβλεπαν όλη αυτή την κακία γύρω τους. Έτσι, αν ο Χριστός ήταν Θεός, δεν θα ήταν δυνατόν να έχει αυτή την πεσμένη φύση και ήταν πνεύμα ή φάντασμα. Καθώς βάδιζε στη γη, δεν ήταν κανονικός άνθρωπος, όπως εσύ κι εγώ. Έλεγαν ότι ήταν ένα πνεύμα, το οποίο πήρε τη μορφή και την υπόσταση ενός ανθρώπου. Ο Ιωάννης αντέκρουσε αυτή τη διδασκαλία (Α' ΙΩΑΝ. δ':2). Ο Παύλος επίσης αντέκρουσε με τον καλύτερο τρόπο την ίδια διδασκαλία.

(ΚΟΛ. β':8-9) "Βλέπετε μη σας εξαπατήση τις διά της φιλοσοφίας και της ματαίας απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου, και ουχί κατά Χριστόν. Διότι εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς."

Ο Χριστός ήρθε εν σαρκί και δεν ήταν κακή η σάρκα, διότι η φύση δεν είναι κακή. Ο Κύριος δημιούργησε όλη την κτίση και είπε πως ήταν καλή. Ο άνθρωπος ήταν εκείνος, που ενέδωσε στους πειρασμούς του σατανά και υπέπεσε εξαιτίας αυτής της αμαρτίας σε μία κατώτερη φύση και αυτό επέφερε το κακό σε όλο το ανθρώπινο γένος.

Το πρεσβυτέριο στην Έφεσο έλαβε σοβαρά υπόψη τις προειδοποιήσεις του Παύλου και βασίστηκαν στο Λόγο του Θεού. Βασίστηκαν στην επικοινωνία που είχαν με το Πνεύμα το Άγιο για να τους οδηγάει και να τους δείχνει τη σωστή κατεύθυνση. Αναφορές, όχι ιδιαίτερα για την εκκλησία της Εφέσου, αλλά γενικά για όλη την Εκκλησία στο σύνολό της, έχουμε αρκετές (Β' ΙΩΑΝ. 7,8, Γ' ΙΩΑΝ. 9-11, Α' ΤΙΜ. α':3, ς':20,21, ΤΙΤ. α':10-12, Β' ΤΙΜ. β':17-19).

ΜΕΛΕΤΗ ΕΔΑΦΙΩΝ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β' - β':3 - β':8

(β':3-4) "Και υπέφερες, και έχεις υπομονήν και διά το όνομά μου εκοπίασας και δεν απέκαμες. Πλην έχω τι κατά σου, διότι την αγάπην σου την πρώτην αφήκας."

Στο UBS υπάρχει μία μικρή διαφορά : "Έχω τι κατά σου, ότι την αγάπην σου την πρώτην αφήκες". Στο αρχαίο κείμενο δεν υπάρχει το "πλην" και αυτό δίνει στον έλεγχο ακόμη περισσότερη σοβαρότητα και αυστηρότητα. Είναι κάτι που έχει γίνει και ο Κύριος προσπαθεί να τους επαναφέρει σ' αυτή την αγάπη.

Η πρώτη αγάπη είναι εκείνη που μας δίνει ο Θεός, καθώς μας αναγεννά και μας μεταφέρει από το σκοτάδι στο φως. Είναι η απέραντη ευχαριστία και ευγνωμοσύνη που νιώθουμε όταν ο Ιησούς έρχεται και αλλάζει τελειωτικά τις ζωές μας. Αυτή η ομορφιά, η κοινωνία και η χαρά των πρώτων ημερών, καθώς αντικρύζουμε για πρώτη φορά τον Κύριο, δεν πρέπει να μειώνονται, αλλά να αυξάνονται και να ερχόμαστε όλο και περισσότερο σε στενότερη σχέση μαζί Του (ΜΑΤΘ. κβ':36-38, ΙΟΥΔ. 21).

Τί έγινε λοιπόν εκείνη την περίοδο; Στην Β' ΚΟΡ. ια':2,3 έχουμε μία εικόνα απ' αυτό που συνέβη.

"Διότι είμαι ζηλότυπος προς εσάς κατά ζηλοτυπίαν Θεού, επειδή σας ηρραβώνισα με έναν άνδρα, διά να σας παραστήσω παρθένον αγνήν εις τον Χριστόν. Φοβούμαι όμως μήπως, καθώς ο όφις εξηπάτησε την Εύαν διά της πανουργίας αυτού, διαφθαρή ούτως ο νους σας εκπεσών από της απλότητος της εις τον Χριστόν."

Αυτή η απλότητα και η καθαρότητα της πίστης χάθηκε κατά τη χρονική εκείνη περίοδο. Δεν κατάλαβαν ότι αυτή η αγάπη κρύωσε και κινδυνεύουν να πλανηθούν και να χάσουν την επαγγελία. Το έργο της υπηρεσίας είχε μεγαλώσει πολύ και οι ανάγκες αυξάνονταν, καθώς αυξάνονταν και οι πιστοί που έρχονταν στις εκκλησίες. Η διακονία όμως, όσο επιφορτισμένη κι αν είναι, δεν πρέπει να γίνει αυτοσκοπός και η καρδιά μας δεν πρέπει να εστιάζεται μόνο στο έργο του Θεού. Πολλές φορές έχοντας απορροφηθεί τόσο από τη διακονία, ξεχνάμε και αμελούμε το πρόσωπο που ουσιαστικά πρέπει να λατρεύουμε όλη την ημέρα. Υπηρετούμε το έργο και όχι Εκείνον που μας τοποθέτησε στο έργο.

Όταν το έργο αυξάνεται, ενθουσιαζόμαστε και ίσως χάσουμε την ακριβή κατεύθυνση που πρέπει να έχουμε. Αρχίζουμε να βλέπουμε τους εαυτούς μας σαν σημαντικά πρόσωπα, αρχίζει να διεισδύει η αυτοδικαίωση και παράλληλα, η οικειότητα, η γλυκύτητα και η χαρά με το πρόσωπο του Ιησού έχει χαθεί. Ξεχνάμε ότι πάντα πρέπει να είμαστε στα πόδια του Ιησού με συντριμμένη και ταπεινή καρδιά, λέγοντας : "δούλοι αχρείοι είμεθα, επειδή εκάμαμεν ό,τι εχρεωστούμεν να κάμωμεν" (ΛΟΥΚ. ιζ':10).
Σήμερα αντιμετωπίζουμε το ίδιο ακριβώς πρόβλημα, βλέποντας την εκκλησία του Χριστού ν' αυξάνεται ραγδαία πάνω στη γη. Ας διδαχθούμε από την εκκλησία της Εφέσου, διότι η προειδοποίηση αυτή εφαρμόζεται ακόμα καλύτερα στη δική μας στάση τις τελευταίες ημέρες (ΓΑΛ. ε':6,13).

(β':5) "Ενθυμού λοιπόν πόθεν εξέπεσες, και μετανόησον, και κάμε τα πρώτα έργα, ει δε μή, έρχομαι προς σε ταχέως, και θέλω κινήσει την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής, εάν δεν μετανοήσης."

"Ενθυμού λοιπόν πόθεν εξέπεσες" : Ο Κύριος τους βάζει να θυμηθούν ξανά εκείνες τις μέρες, όταν βάδιζαν μέσα στην παρουσία Του, μέσα στη δυνατή αίσθηση αγάπης και οικειότητας. Τους θυμίζει ότι τους πλήρωνε καθημερινά με το Πνεύμα Του το άγιο. Μας βάζει να κάνουμε μία σύγκριση εκείνων των ημερών με τη σημερινή, ίσως ξερή, κουραστική κατάσταση, όπου περισσότερο παλεύουμε μόνοι μας αποβλέποντας στις δικές μας ικανότητες για να κάνουμε το έργο του Θεού.
Το πρώτο βήμα είναι ενθύμιση.
Το δεύτερο βήμα είναι μετάνοια.
Το τρίτο βήμα είναι να πράξουν εκείνο που πρέπει.

"κάμε τα πρώτα έργα" : Δεν μας λέει να κάνουμε διαφορετικά έργα. Αναφέρεται στα ίδια έργα, αφού πλέον αυτά πηγάζουν από μία βαθιά σχέση αγάπης της Νύμφης με το Νυμφίο. Αυτό μας δείχνει ότι ο Κύριος δεν βλέπει το έργο σύμφωνα με το πόσο προσπαθούμε ή πόσο χρόνο δίνουμε στη διακονία, αλλά βλέπει τα κίνητρα της καρδιάς. Δεν Τον ενδιαφέρει να γυρίζεις πτώμα από την κούραση στο σπίτι σου, αφού εργαζόσουν όλη την ημέρα γι' Αυτόν. Κοιτάζει και ζητάει καρδιές που σαν παιδιά Του θα τρέξουν να πέσουν πρώτα στην αγκαλιά Του και να έχουν κοινωνία μαζί Του.

(Α' ΣΑΜ. ις':17) "Και είπεν ο Σαούλ προς τους δούλους αυτού, Προβλέψατέ μοι λοιπόν άνθρωπον παίζοντα καλώς, και φέρετε προς εμέ."

Ο άνθρωπος κοιτάζει το εξωτερικό. Ο Κύριος το εσωτερικό. Αυτή είναι η εικόνα που παίρνουμε από εδώ. Ο Σαούλ είναι τύπος του σαρκικού ανθρώπου. Αντίθετα ο Δαβίδ είναι τύπος του πνευματικού. Ο Σαούλ μέσω του Δαβίδ ήθελε να λατρεύσει και να επικοινωνήσει με τον Κύριο, όμως αυτή ήταν τυπική και ξερή προσπάθεια και πήγαζε από μία καρδιά με λανθασμένα κίνητρα.

"ει δε μη, έρχομαι προς σε ταχέως, και θέλω κινήσει την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής, εάν δεν μετανοήσης." : Η λέξη "ταχέως" δεν υπάρχει στο αρχαίο κείμενο.
Η λέξη "έρχομαι" δηλώνει παρόντα χρόνο, που σημαίνει ότι μόλις χάσεις την αγάπη σου, Εκείνος δεν μένει άπραγος, αλλά θα αντιδράσει αμέσως για να διορθώσει τα του οίκου Του. Ο Κύριος είναι έτοιμος να βγάλει μέσα από το σχέδιό Του την εκκλησία ή το άτομο που δεν είναι διατεθειμένοι να μετανοήσουν και να επιστρέψουν στον Κύριο. Ο Κύριος σε μετακινεί εκτός της παρουσίας Του και το φως πολύ γρήγορα θα σβήσει.

(β':6) "Έχεις όμως τούτο, ότι μισείς τα έργα των Νικολαϊτών, τα οποία και εγώ μισώ."

Ο Ιησούς μετά από τον παραπάνω έλεγχο, τους ενισχύει με έναν έπαινο.
Νικολαίτες ήταν εκείνοι, που δηλώνει η λέξη, νικούσαν το λαό, δηλ. ασκούσαν εξουσία στο λαό του Θεού, αλλά με άσχημα και πονηρά κίνητρα. Το ίδιο πρόβλημα αναφέρεται ότι υπήρχε και στη μεθεπόμενη εκκλησία, την Πέργαμο. ΑΠΟΚ. β':14,15. Εκεί ήδη οι Νικολαίτες είχαν μπει μέσα στην εκκλησία και δηλητηρίαζαν το σώμα. Εδώ υπάρχει ακόμα η διάκριση και η εκκλησία είναι προφυλαγμένη από το σχέδιο του εχθρού.

Δεν ήταν αναγκαστικά κάποια αίρεση, αλλά μάλλον μία πλάνη, την οποία χρησιμοποιούσε ο διάβολος για να εξαπατήσει το λαό του Θεού. Αυτή την πλάνη ο Κύριος την προσωποποιεί, δίνοντάς της αυτό το όνομα. Ήταν ένα πνεύμα, που έλεγε ότι μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις και να παραμένεις παιδί του Θεού. Ανάλογες διδασκαλίες, που αναιρούν την πειθαρχία, που συστήνει ο Λόγος του Θεού (ΠΡΑΞ. ε':29), υπάρχουν και σήμερα διασκορπισμένες ανάμεσα στο σώμα του Χριστού.

Αυτή η συμβολική ονομασία αναφέρεται σε μία συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι ήθελαν να κάνουν το λαό να αμαρτάνει. Ήταν μία διδασκαλία που έλεγε: "Αδελφοί, είμαστε ελεύθεροι. Δεν είμαστε δεμένοι σε νόμους και διατάξεις." Έλεγαν επίσης ότι, ο χριστιανός έχει ανέβει σε ένα ανώτερο επίπεδο στο πνεύμα και μπορεί να γεύεται την αμαρτία χωρίς να έχει επιπτώσεις. Έλεγαν ότι μπορείς να παραδώσεις τον εαυτό σου στις ορέξεις της σάρκας, διότι αυτή δεν επηρεάζει το πνεύμα σου. Κινείσαι σε μία διαφορετική πνευματική σφαίρα, έχεις φωτιστεί και δεν χρειάζεται να ανησυχείς για συμβιβασμούς και επιρροές από τον κόσμο. Αυτό ταίριαζε "κατάλληλα" με τη διδασκαλία του Γνωστικισμού, που έλεγε ότι, το πνεύμα είναι καλό και η κτίση κακή. Με άλλα λόγια έλεγαν ότι, η αιωνιότητα είναι μία μάχη μεταξύ του Θεού και του κακού. Οι Νικολαίτες έρχονταν και συμπλήρωναν λέγοντας ότι, ζεις σε αυτή την πνευματική σφαίρα. Έλεγαν ότι, είμαστε δοξασμένα πνεύματα κι έτσι, αφού το πνεύμα είναι καλό, είσαι ξεχωρισμένος και δεν επικοινωνείς με την κακή σάρκα. Τώρα έχεις την άδεια να μπεις και να γευθείς την αμαρτία, όποτε εσύ θέλεις κι εκείνη δεν θα μπορεί να σε πειράζει. Δεν θα μπορέσει να εμποδίσει τη σχέση σου με το Θεό.
Ας δούμε μερικές γραφές σε σχέση με αυτή τη φιλοσοφία. Όλη η Γραφή επικρίνει όχι τους ανθρώπους, αλλά τη διδασκαλία που εκείνοι έχουν. Παράλληλα όμως αναφέρεται αυστηρά και σ' εκείνους που τη μεταφέρουν.

(ΙΟΥΔ. 4) "Διότι εισεχώρησαν λαθραίως τινες άνθρωποι, οίτινες ήσαν παλαιόθεν προγεγραμμένοι εις ταύτην την καταδίκην, ασεβείς, μεταστρέφοντες την χάριν του Θεού ημών εις ασέλγειαν, και αρνούμενοι τον μόνον δεσπότην Θεόν και Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν."

Έχοντας αυτή τη διδασκαλία, στην πραγματικότητα αρνούνται τον Ιησού Χριστό. Βγαίνουν έξω από την κυριαρχία του Ιησού, καθώς λένε ότι μπορούν να ζουν όπως θέλουν, κάτω από τη θεωρία αυτή της υπερ-πνευματικότητας.

(ΙΟΥΔ. 8) "Ομοίως και ούτοι ενυπνιαζόμενοι, την μεν σάρκα μιαίνουσι, την δε εξουσία καταφρονούσι, και τα αξιώματα βλασφημούσιν."

Περιφρονούν τις εξουσίες και μιλάνε άσχημα για κάθε αρχή που έχει θέσει ο Ιησούς στην Εκκλησία. Είναι σαν να λένε ότι, μπορούμε να βαδίζουμε με τον Ιησού χωρίς να χρειάζεται να είναι ο απόλυτος Κύριός μας. Ίσως δεν το λένε έτσι ακριβώς, αλλά οι πράξεις τους αυτό δηλώνουν. Βλασφημούν ορισμένα σοβαρά σημεία, που τονίζει ο Ιησούς, όπως διαχωρισμός από τον κόσμο, σεβασμός στις αρχές και εξουσίες κλπ. Στην ουσία, βλασφημούν τη δύναμη του Θεού, η οποία μπορεί να παράγει μία άμωμη και ένδοξη εκκλησία. Είναι πολύ πονηρή διδασκαλία, διότι χρησιμοποιούν τα ίδια λόγια με αφιερωμένους χριστιανούς, όπως ότι είναι άγιοι, βαπτισμένοι με το Άγιο Πνεύμα και πνευματικοί, ενώ στην ουσία δεν συμβαίνει καθόλου αυτό το πράγμα.. Αυτό που κάνουν είναι να ρίχνουν τα μαργαριτάρια στη λάσπη της ασέλγειας και ανηθικότητας, χρησιμοποιώντας το όνομα του Ιησού και την ελευθερία που αυτό μας προσφέρει.

(ΙΟΥΔ. 11-13) "Ουαί εις αυτούς, διότι περιεπάτησαν εις την οδόν του Κάιν, και χάριν μισθού εξεχύθησαν εις την πλάνην του Βαλαάμ, και απωλέσθησαν εις την αντιλογίαν του Κορέ. Ούτοι είναι κηλίδες εις τας αγάπας σας, συμποσιάζοντες αφόβως, βόσκοντες εαυτούς, νεφέλαι άνυδροι, υπό ανέμων περιφερόμεναι, δένδρα φθινοπωρινά, άκαρπα, δις αποθανόντα, εκριζωθέντα, κύματα άγρια θαλάσσης, επαφρίζοντα τας ιδίας αυτών αισχύνας, αστέρες πλανήται, διά τους οποίους το ζοφερόν σκότος είναι τετηρημένον εις τον αιώνα."

Εδώ έχουμε μία ζωηρή περιγραφή αυτής της κατηγορίας ατόμων.

(Β' ΠΕΤΡ. β:1-3) "Υπήρξαν όμως και ψευδοπροφήται μεταξύ του λαού, καθώς και μεταξύ σας θέλουσιν είσθαι ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες θέλουσι παρεισάξει αιρέσεις απωλείας, αρνούμενοι και τον αγοράσαντα αυτούς δεσπότην, επισύροντες εις εαυτούς ταχείαν απώλειαν. Και πολλοί θέλουσιν εξακολουθήσει εις τας απωλείας αυτών, διά τους οποίους η οδός της αλήθειας θέλει βλασφημηθεί. Και διά πλεονεξίαν θέλουσι σας εμπορευθεί με πλαστούς λόγους, των οποίων η καταδίκη έκπαλαι δεν μένει αργή, και η απώλεια αυτών δεν νυστάζει."

Είναι τα δύο άκρα μέσα στα οποία πέφτει ο λαός του Θεού : νομικισμός και ελευθεριότητα, δηλ. υπερβολική ελευθερία.

(Β' ΠΕΤΡ. β':17-19) "Ούτοι είναι πηγαί άνυδροι, νεφέλαι υπό ανεμοστροβίλου ελαυνώμεναι, διά τους οποίους το ζοφερόν σκότος φυλάττεται εις τον αιώνα. Διότι λαλούντες υπερήφανα λόγια ματαιότητος, δελεάζουσι με τας επιθυμίας της σαρκός, με τας ασελγείας, εκείνους οίτινες τωόντι απέφυγον τους εν πλάνη ζώντας, επαγγελόμενοι εις αυτούς ελευθερίαν, ενώ αυτοί είναι δούλοι της διαφθοράς, διότι από όντινα νικάται τις, τούτου και δούλος γίνεται."

Άλλη μία περιγραφή της κατηγορίας "των πιστών". Σήμερα έχουμε πολλούς να λένε ότι, επειδή είναι άνθρωποι και έχουν αδυναμίες (μάλιστα φέρουν και εδάφια για να στηρίξουν τον ισχυρισμό τους, όπως ΙΑΚ. ε':17 και ΜΑΤΘ. κς':41), ο Θεός θα δει με κατανόηση και συμπόνοια, όταν αμαρτήσουν. Λέγοντας αυτά, δικαιολογούν κάθε αμαρτωλή πράξη τους και συνάμα, δεν ελέγχονται από τη συνείδηση. Μ' αυτό τον τρόπο ανοίγουν τις πόρτες της αμαρτίας και της κατάρας διάπλατα και βλασφημείται ο Λόγος του Θεού. Είναι εκείνοι που δεν θέλουν ν' ακούσουν για πειθαρχία και υπακοή. Γι' αυτούς ο Ιησούς συμπληρώνει την καλοβολεψιά τους. Δεν είναι με κανένα τρόπο διατεθειμένοι να παραχωρήσουν τους εαυτούς τους στον Κύριο και να στερηθούν τις απολαύσεις τους. Ξεχνούν ότι, "μεγαλύτερος είναι εκείνος όστις είναι εν υμίν, παρά όστις είναι εν τω κόσμω"(Α' ΙΩΑΝ.δ':14).

(β':7) "Όστις έχει ωτίον, ας ακούση τι λέγει το Πνεύμα προς τας εκκλησίας, Εις τον νικώντα, θέλω δώσει εις αυτόν να φάγη εκ του ξύλου της ζωής, το οποίον είναι εν μέσω του παραδείσου του Θεού."

"όστις έχει ωτίον, ας ακούση τι λέγει το Πνεύμα προς τας εκκλησίας" : Αυτή η φράση ειπώθηκε και στις επτά εκκλησίες. Ο Κύριος μιλάει σε παρόντα χρόνο, που δηλώνει ότι αυτή η συμβουλή δεν απευθύνεται μόνο σ' εκείνες τις επτά εκκλησίες, αλλά σε όλο το σώμα του Χριστού μέσα στο χρόνο, όποιος κι αν το διαβάσει (ΛΟΥΚ η':18 ΠΑΡ. ιε':31).

"εις τον νικώντα" : Σε κάθε εκκλησία και σε κάθε άτομο ο Κύριος δίνει μια αμοιβή για καθένα που θα υπερισχύσει. Αυτό έκανε και ο ίδιο ο Ιησούς. Υπερίσχυσε. Αυτός είναι και ο δικός μας δρόμος. Μόνο μέσα από τον Ιησού, που υπερίσχυσε, θα νικήσουμε κι εμείς με τη σειρά μας. Μας καλεί να πάρουμε τη ρομφαία από το στόμα Του και να τη χρησιμοποιήσουμε για να νικήσουμε. Έχουμε την ίδια ρομφαία και ακολουθούμε τον ίδιο δρόμο (ΙΩΑΝ. ΙΣ':33, Α' ΙΩΑΝ. ε':4).
(ΗΣΑ. μθ':1-3) "Ακούσατέ μου, αι νήσοι, και προσέξατε, λαοί μακρυνοί, Ο Κύριος με εκάλεσεν εκ κοιλίας, εκ των σπλάγχνων της μητρός μου ανέφερε το όνομά μου. Και έκαμε το στόμα μου ως μάχαιραν οξείαν, υπό την σκιάν της χειρός αυτού με έκρυψε, και με έκαμεν ως βέλος εκλεκτόν, και εν τη φαρέτρα αυτού με έκρυψε, και είπε προς εμέ, Συ είσαι ο δούλος μου, Ισραήλ, εις τον οποίον θέλω δοξασθή."

Αυτό αναφέρεται στον Ιησού και κατ' επέκταση στην Εκκλησία Του. Περπατάμε πάνω στην ίδια εξουσία και ισχύ του Λόγου του Θεού.

"θέλω δώσει εις αυτόν να φάγη εκ του ξύλου της ζωής" : Ο συμβολισμός αυτής της αμοιβής είναι θαυμαστός. Το δέντρο της ζωής, το βλέπουμε στη Γέναση (β':9 και γ':22-24). Ήταν η πηγή από την οποία ο Αδάμ και η Εύα αντλούσαν την αιώνια ζωή, πριν η αμαρτία τους χωρίσει από το Θεό. Ο Θεός εδώ μας λέει ότι, η αμαρτία δεν θα έχει πάλι την ευκαιρία να μας χωρίσει από Εκείνον. Θα έχουμε μία θέση, όπου θα απολαμβάνουμε την αιώνια ζωή, η οποία θα δίνεται από τον Κύριο Ιησού. Κανείς δεν θα καταφέρει να διασπάσει εκείνη τη σχέση (ΙΩΑΝ. ε':26, ιδ':6).

(ΑΠΟΚ. κβ':2-4) "Εν τω μέσω της πλατείας αυτής, και του ποταμού εντεύθεν και εντεύθεν, ήτο το δένδρον της ζωής, φέρον καρπούς δώδεκα, καθ' έκαστον μήναν κάμνον τον καρπόν αυτού, και τα φύλλα του δένδρου είναι εις θεραπείαν των εθνών. Και ουδέν ανάθεμα θέλει είσθαι πλέον, και ο θρόνος του Θεού και του Αρνίου θέλει είσθαι εν αυτή, και οι δούλοι αυτού θέλουσι λατρεύσει αυτόν. Και θέλουσιν ιδεί το πρόσωπον αυτού, και το όνομα αυτού θέλει είσθαι επί των μετώπων αυτών."

Εδώ βλέπουμε το δέντρο της ζωής να έχει αποκατασταθεί, όπως τότε στον κήπο της Εδέμ. Το όνομά του θα είναι γραμμένο στο μέτωπό μας, δείχνοντας κυριότητα και ιδιοκτησία. Θα ανήκουμε σ' Αυτόν σε ένα πλήρες μέτρο. Να τρως από το δέντρο της ζωής είναι να έχεις αιώνια ζωή. Ο Ιησούς ΕΙΝΑΙ το δέντρο της ζωής και αυτό εννοούσε όταν είπε στο πλήθος : "Όστις τρώγει τούτον τον άρτον, θέλει ζήσει εις τον αιώνα" (ΙΩΑΝ. ς':58). Ο Ιησούς είναι και στις δύο πλευρές του ποταμού, αλλά και στη μέση της πλατείας. Είναι ό,τι χρειαζόμαστε να είναι: Τα πάντα για μας.

"το οποίον είναι εν μέσω του παραδείσου του Θεού" : "Παράδεισος" είναι περσική λέξη και σημαίνει : "περιτοιχισμένος" και "βασιλική ευχαρίστηση". Η Εκκλησία, πριν διαφθαρεί, ήταν η ευχαρίστηση του Θεού, του μεγάλου Βασιλιά.
Ήταν στη μέση του παραδείσου. Στην αρχή είχαμε τον κήπο της Εδέμ. Τί ήταν όμως αυτό; Ήταν το μέρος, όπου ο άνθρωπος είχε σχέση, επικοινωνία με το Θεό. Ο κήπος αυτός συμβολίζει την παρουσία του Θεού μέσα στην οποία περπατούσαν και αναπαύονταν ο Αδάμ και η Εύα. Υπήρχε μία φρέσκια, απλή, οικεία κοινωνία με το Θεό στις μέρες εκείνες. Αυτό πρόκειται να βιώσουμε και να το απολαύσουμε σ' ένα πολύ μεγαλύτερο βαθμό, καθώς θα εισέλθουμε διά της αρπαγής στον ουράνιο κήπο της Εδέμ.
Ο κήπος επιπλέον, είναι ο λαός του Θεού μέσα στους οποίους κατοικεί ο Κύριος. Η αιώνια ζωή είναι στο Θεό και ο Θεός πληρώνει την εκκλησία Του για να γευθεί από τη δική Του αιωνιότητα και το δικό Του χαρακτήρα.

(ΑΣΜΑ δ':12-16) "Κήπος κεκλεισμένος είναι η αδελφή μου, η νύμφη μου, βρύσις κεκλεισμένην, πηγή εσφραγισμένη.
Οι βλαστοί σου είναι παράδεισος ροϊδίων, μετά εκλεκτών καρπών, κύπρος μετά νάρδου, νάρδος και κρόκος, κάλαμος και κιννάμωμον, μετά πάντων των δένδρων του θυμιάματος, σμύρνα και αλόη, μετά πάντων των πρωτίστων αρωμάτων, πηγή κήπων, φρέαρ ύδατος ζώντος και ρύακες από του Λιβάνου.
Εγέρθητι, βορρά, και έρχου, νότε, πνεύσον εις τον κήπον μου, διά να εκχυθώσι τα αρώματα αυτού. Ας έρθη ο αγαπητός μου εις τον κήπον αυτού, και ας φάγη τους εξαιρέτους καρπούς αυτού."

Ο Κύριος απαντάει στη Νύμφη και λέει:( ΑΣΜΑ ε':1) "Ήλθον εις τον κήπον μου, αδελφή μου, νύμφη."
Ο λαός του Θεού είναι ο πολύτιμος κήπος Του και υπάρχουν όλα τα είδη των λουλουδιών εκεί. Τα λουλούδια συμβολίζουν τους αγίους σε διάφορες φάσεις ενώπιον Αυτού. Στο εδ΄ 12 μας αναφέρει ότι ο κήπος είναι κεκλεισμένος. Δείχνει ότι, ο Κύριος φρουρεί και προστατεύει το λαό Του. Εκεί επίσης, υπήρχε και μία πηγή σφραγισμένη, που συμβολίζει το Πνεύμα του Θεού, καθώς έρχεται και επισκέπτεται εκείνους που Το εκζητάνε με όλη τους την καρδιά. Δεν μπορεί ο εχθρός να αγγίξει αυτό το θείο δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο. Λίγο παρακάτω στο εδ. 14 βλέπουμε την ποικιλότητα του υπέροχου λαού του Θεού. Στο εδ. 15 αναφέρει μία πηγή κήπων. Το Άγιο Πνεύμα επισκέπτεται ξερούς ανθρώπους και τους μεταβάλλει σε δροσερούς κήπους. Το Πνεύμα του Θεού βλέπουμε ότι, πηγάζει και εξέρχεται μέσα από την Εκκλησία., τον κήπο Του. Εμείς είμαστε, που με την προσευχή και τη μεσιτική ικεσία μεταβάλλουμε τις ερήμους σε καρποφόρες πεδιάδες.
Φρέαρ ύδατος ζώντος ( ΙΩΑΝ. ζ':37-39, δ':14).
Στο 16ο εδάφιο ο άνεμος που επικαλείται η Νύμφη είναι το Πνεύμα το Άγιο, που έρχεται και πνέει μέσα στην Εκκλησία και μας καθιστά ικανούς να φέρουμε καρπό στον Κύριο. Μέρα με την μέρα ο κήπος παίρνει τη μορφή που ο Θεός θέλει. Αυτά τα ζωντανά νερά έχουν αρχίσει να ρέουν πάνω στον κόσμο από την ημέρα της Πνετηκοστής.

Η Εκκλησία Του αυτή τη στιγμή ζει μέσα στον κήπο της Εδέμ διά του Αγίου Του Πνεύματος.

(Β' ΚΟΡ. ιβ':2,4)"Γνωρίζω άνθρωπον εν Χριστώ προς ετών δεκατεσσάρων .. ... ότι ηρπάγη ο τοιούτος έως τρίτου ουρανού .. .. ότι ηρπάγη εις τον παράδεισον, και ήκουσεν ανεκλάλητα λόγια, τα οποία δεν συγχωρείται εις άνθρωπον να λαλήσει."

Ο Κύριος μας τρέφει και αν είμαστε αφιερωμένοι, θα ριζώσουμε στα ζωντανά νερά της παρουσίας Του. Αυτή δεν είναι η κατάσταση που ευχαριστεί τέλεια το Θεό. Θέλει να μας πάρει εξ ολοκλήρου κοντά Του και τότε θα εκπληρωθεί τέλεια ο συμβολισμός του παραδείσου. Η ανθρώπινη Ιστορία άρχισε με παράδεισο και τελειώνει με έναν τελειότερο, αόρατο παράδεισο.

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΕΦΕΣΟΥ

1. Στην Αποκάλυψη (β':2) βλέπουμε ότι, τα έργα, ο κόπος και η υπομονή των Εφεσίων ήταν έξοχα, παρόλο που δεν είχαν Βίβλο ή έστω Καινή Διαθήκη για να μελετούν. Ήταν ένα παράδειγμα εργατικότητας και μόχθου για όλους τους υπόλοιπους. Αν εκείνοι τα κατάφεραν χωρίς να έχουν την Αγία Γραφή ή χωρίς την όραση των τελευταίων ημερών, σίγουρα μπορούμε και εμείς. Ιδιαίτερα όταν έχουμε μπροστά μας όλο το σχέδιο του Θεού τελειωμένο και αποκαλυμένο.

2. Δεν μπορούσαν να ανέχονται τους κακούς εργάτες και οι ψευδαπόστολοι ξεσκεπάζονταν στην εκκλησία. Είναι μία βασική αρχή στη δική μας πορεία προς τη σωτηρία, να ξεσκεπάζουμε κάθε ψευτιά και υποκρισία πρώτα μέσα μας, και μετά θα είμαστε σε θέση να βοηθήσουμε και την εκκλησία. Πολλοί λένε ότι είναι απόστολοι ή υπηρέτες του Θεού. Δεν είναι τα λόγια τους, αλλά ο Κύριος που τους συστήνει με τη σφραγίδα της παρουσίας Του. Κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις αρνητικές καταστάσεις μέσα μας και έξω από μας. Πριν βιαστούμε να κρίνουμε την εκκλησία ή άλλους εργάτες, να θυμόμαστε ότι πρώτα τακτοποιούμε τη δική μας καρδιά ενώπιον του Θεού (ΜΑΤΘ. ζ':5).

3. Το σημαντικότερο μάθημα απ' αυτή την περίοδο είναι η επιμονή και η προσοχή μας για την πρώτη αγάπη. Ο Κύριος δεν ευχαριστιέται όταν Του επιδεικνύεις τα έργα σου, αλλά ζητάει ταπεινή, παιδική καρδιά. (Περισσότερα γι' αυτό το θέμα θα βρεις στα άρθρα για την ΒΗΘΑΝΙΑ). Αδελφοί, χρειάζεται ο έλεγχος του Ιησού, διότι μόνο έτσι θα δούμε ότι μπορεί να βαδίζουμε λάθος. Αν τα κίνητρα της καρδιάς μας είναι καθαρά, δεν χρειάζεται να φοβόμαστε κανέναν. Μετανοούμε και με χαρά επιστρέφουμε στο θέλημα του Θεού. Παίρνουμε θάρρος, όταν αναλογιζόμαστε ότι κανένας υπηρέτης του Θεού δεν ήταν τέλειος και όλοι χρειάστηκαν να περάσουν από το μονοπάτι της μετάνοιας και συντριβής.

4. Ένα άλλο δίδαγμα είναι ότι, εκείνος που υπακούει, θα υπερισχύσει και θα κληρονομήσει το δέντρο της ζωής. Θα είμαστε με το Θεό για πάντα.

β':8 - "Και προς τον άγγελον της εκκλησίας των Σμυρναίων γράψον, Ταύτα λέγει ο πρώτος και ο έσχατος, όστις έγεινε νεκρός και έζησεν."

Η περίοδος αυτή ήταν η περίοδος των μεγάλων διωγμών για τους χριστιανούς. 161 - 313 μ.Χ.
Ήταν η επίσημη ρωμαϊκή στάση, που είχε ως μόνο στόχο να εξοντώσει το λαό του Θεού. Ο θάνατος των χριστιανών τις ημέρες εκείνες ήταν συνηθισμένο γεγονός.
ΣΜΥΡΝΑ είναι ένα μύρο. Είναι ένα ρητινώδες εκχύλισμα από την αραβική μυρτιά. Χρησιμοποιείται σαν αλοιφή για τη βαλσάμωση των νεκρών. Είχε ένα γλυκό άρωμα, που άλειφαν πάνω στα σάβανα, με τα οποία περιτύλιγαν τα σώματα των νεκρών. Το μύρο βγαίνει αφού πληγωθεί το δέντρο. Δηλώνει ότι το άρωμα θα βγει, μόνο όταν κόψεις το δέντρο. Ο Ιησούς κόπηκε και ανέβηκε ένα ευώδες θυμίαμα προς το Θεό. Η θυσία του ήταν γλυκό άρωμα, που κάλυψε και καλύπτει όλο το πρόσωπο της γης. Το κόψιμο φέρνει θάνατο και από εκεί αιώνια ζωή, που είναι για μας αιώνιο άρωμα. Εκείνη την περίοδο οι χριστιανοί δοκιμάστηκαν για την πίστη τους. Έδιναν τις ζωές τους στον Κύριο με ευχαρίστηση, διότι η μεγαλύτερη τιμή που μπορεί ο άνθρωπος να αποδώσει στον Κύριο είναι να δώσει την ίδια του τη ζωή.

(ΨΑΛΜ. ρις':15) "Πολύτιμος ενώπιον του Κυρίου ο θάνατος των οσίων αυτού."

Πολλοί αναρωτιούνται γιατί ο Θεός επέτρεψε να γίνει κάτι τέτοιο, ώστε να βασανιστούν και να πεθάνουν τόσοι άνθρωποι και να μαρτυρήσουν για το βασιλιά των βασιλιάδων. Πρέπει να δούμε ότι τον καιρό των διωγμών η Εκκλησία κυριολεκτικά γιγαντώθηκε και εξαπλώθηκε. Με τους διωγμούς διασκορπίστηκαν και μαζί μ' αυτούς ο Λόγος του Θεού έφτασε σε κάθε γωνιά του τότε γνωστού κόσμου. Αντί να σβήσει η φωτιά στην Εκκλησία, οι διωγμοί επέφεραν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα. Ο Ιησούς δοξαζόταν από το θάνατο των παιδιών Του και η βασιλεία των ουρανών κατακτούσε καθημερινά έδαφος πάνω στη γη. Έχουμε το ίδιο παράδειγμα και στην εκκλησία της Ιερουσαλήμ. Αφού μαρτύρησε ο Στέφανος, σήκωσαν μεγάλο διωγμό κατά των μαθητών κι εκείνοι διασκορπίστηκαν.

(ΠΡΑΞ. η':1) "Ο δε Σαύλος ήταν σύμφωνος εις τον φόνον αυτού. Και έγεινεν εν εκείνη τη ημέρα διωγμός μέγας κατά της εκκλησίας της εν Ιεροσολύμοις, και πάντες διεσπάρησαν εις τους τόπους της Ιουδαίας και Σαμαρείας, πλην των αποστόλων."

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Διαβάστε λίγο παρακάτω.

(ΠΡΑΞ. η':4-6) "Οι μεν λοιπόν διασπαρέντες διήλθον, ευαγγελιζόμενοι τον λόγον. Ο δε Φίλιππος καταβάς εις την πόλιν της Σαμαρείας, εκήρυττεν εις αυτούς τον Χριστόν. Και οι όχλοι προσείχον ομοθυμαδόν εις τα λεγόμενα υπό του Φιλίππου, ακούοντες και βλέποντες τα θαύματα τα οποία έκαμνε."

Το Ευαγγέλιο πήγε στη Σαμάρεια κι έγινε μεγάλη σωτηρία στην πόλη εκείνη. Όμως ο Λόγος του Θεού δεν έφτασε μόνο μέχρι εκεί.

(ΠΡΑΞ. ια':19,21) "Οι μεν λοιπόν διασκορπισθέντες εκ του διωγμού του γενομένου διά τον Στέφανον επέρασαν έως Φοινίκης και Κύπρου και Αντιοχείας, εις μηδένα κηρύττοντες τον λόγον, ειμή μόνον εις Ιουδαίους. Και ήτο χειρ Κυρίου μετ' αυτών, και πολύ πλήθος πιστεύσαντες επέστρεψαν εις τον Κύριον."

Η μεγάλη και φημισμένη εκκλησία της Αντιόχειας δημιουργήθηκε εξαιτίας του θανάτου του Στεφάνου και των διωγμών που επακολούθησαν! Ο θάνατος λοιπόν του Στεφάνου είχε τη θέση του μέσα στο σχέδιο του Θεού! Κατ' αυτόν τον τρόπο όλοι εκείνοι που μαρτύρησαν στην περίοδος της Σμύρνης έχουν ιδιαίτερη θέση μέσα στην Ιστορία και στο πάνσοφο σχέδιο του Θεού. Ο σημερινός χριστιανικός κατά το όνομα κόσμος απέκτησε την έκταση που σήμερα βλέπουμε να έχει πάνω στη γη, εξαιτίας εκείνης της περιόδου των διωγμών.

ΣΜΥΡΝΗ - ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ

Η Σμύρνη ήταν πνευματικό και εμπορικό κέντρο. Το 190 π.Χ. έπεσε στο ρωμαϊό ζυγό. Στην πόλη αυτή επικρατούσε απόλυτα το ελληνικό στοιχείο και την ανύψωσαν ιδρύοντας θέατρα, ναούς, βιβλιοθήκη, ιατρική σχολή, στην οποία φοίτησαν διάσημες προσωπικότητες της αρχαιότητας. Η πόλη καταστράφηκε το 178 μ.Χ., αλλά ανοικοδομήθηκε μερικώς από το Μάρκο Αυρήλιο.
Η ακριβής χρονολογία της μετάδοσης του Ευαγγελίου στη Σμύρνη δεν είναι γνωστή. Κατά τους πρώτους αποστολικούς χρόνους υπήρχαν χριστιανικές εκκλησίες στη Σμύρνη, όπως και στις υπόλοιπες πόλεις της Μικράς Ασίας.
Η ανασκαφή των ερειπίων της αρχαίας πόλης είναι σχεδόν αδύνατη, διότι η σημερινή Σμύρνη καλύπτει την αρχαία. Έχουν ανακαλυφθεί από ορισμένες ανασκαφές περιοχές, όπως ήταν η αγορά, τα οποία όμως χρονολογούνται από την εποχή της ανοικοδόμησης του΄Μάρκου Αυρήλιου. Συνεπώς, δεν έχουμε φως από την πόλη της Καινής Διαθήκης, εκτός μερικών υπολειμμάτων των τειχών της ακρόπολης και ένα μικρό μέρος του θεάτρου.

"ταύτα λέγει ο πρώτος και ο έσχατος, όστις έγεινε νεκρός και έζησεν" : Εδώ έχουμε Εκείνον που είναι ο πρώτος και ο έσχατος, δηλ. ο ίδιος ο Θεός να φανερώνεται εν σαρκί και να θυσιάζει τον Υιό του στο σταυρό και να Τον δοξάζει στην ανάσταση. Έτσι, πολλοί απ' αυτούς εκείνης της περιόδου θα χρειαστεί να δώσουν τη ζωή τους, αλλά μετά απ' αυτό υπάρχει δόξα και ανάσταση. Ο Κύριος φανερώνεται κατ' αυτόν τον τρόπο στην εκκλησία, διότι έχουμε τους χειρότερους διωγμούς στην Ιστορία της Εκκλησίας. Εκείνος όμως που αναστήθηκε, δείχνει το δρόμο της δόξας σ' αυτούς που Τον ακολουθούν. Θα αμειφθούν ανάλογα για την πιστότητά τους.

(ΕΒΡ. ια':35) "... άλλοι δε εβασανίσθησαν μη δεχθέντες την απολύτρωσιν, διά να αξιωθώσι καλητέρας αναστάσεως."

by Νέο Άστρο

Φως και Χαρά

Follow him @ Twitter | Facebook | Google Plus

Tags:

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ 2 ΝΕΟ ΑΣΤΡΟ

by Νέο Άστρο