Επιζητούμε τη Φώτιση. Τι σημαίνει όμως αυτό;
Φώτιση σημαίνει να ρίξει κανείς Φως στις σκιές του εαυτού του, να τις συνειδητοποιήσει και να τις εξαγιάσει.
Μία συνηθισμένη τεχνική της Άρνησης (του Διαβόλου ή όπως αλλιώς τον λένε) είναι να μας βάζει να αποφεύγουμε να κοιτάξουμε κατάματα τις σκιές μας ώστε να συνεχίσουν αυτές να υπάρχουν στο παρασκήνιο. Είναι η λογική του "άστο γι' αύριο" ή "θα φύγει μόνο του" ή "μπα, δεν είναι πρόβλημα ουσιαστικό αυτό, δεν αξίζει ν' ασχοληθώ". Η φυγή δηλαδή από ότι μας προβληματίζει στη καθημερινότητα, είτε αυτό είναι "κάτι που μας πληγώνει" στις σχέσεις μας (με το φίλο ή τη φίλη μας, τους γονείς, τον εργοδότη ή όποια άλλη σχέση). Γιατί οι σχέσεις είναι ένας καθρέφτης για τον εαυτό μας. Όταν κάτι μας πληγώνει στον άλλον, δεν φταίει εκείνος αλλά είναι ένα σύμβολο για μια δική μας εσωτερική κατάσταση (εκτός από κάποιες εξαιρέσεις). Αν κάποιος μας φέρεται με τρόπο που δεν μας αρέσει, τότε εμείς έχουμε αφήσει κάποιες πόρτες ανοιχτές για να εκδηλωθεί αυτή η συμπεριφορά. Δεν φταίει δηλαδή "ο άλλος", όπως η Άρνηση θέλει να πιστεύουμε. Μα ποιος είναι αυτός ο άλλος;;; Αφού ο άλλος είναι κομμάτι του εαυτού μας καθώς η ανθρωπότητα είναι ΕΝΑΣ οργανισμός με πολλά κύτταρα αλλά έναν εγκέφαλο. Ο εγκέφαλός μας είναι ένα με τον παγκόσμιο εγκέφαλο, και αν κάποιος άλλος μας πληγώνει σημαίνει ότι ουσιαστικά ο εαυτός μας μάς πληγώνει, μας δίνει σήμα για να διορθώσουμε, ΝΑ ΦΩΤΙΣΟΥΜΕ πρώτα απ' όλα ένα μέρος δικό μας που βρίσκεται στη σκιά.
Μία άλλη τεχνική της Άρνησης που είναι και πολύ στη μόδα, είναι η άρνηση τούτου του ίδιου του Κακού. Απενοχοποιούμε δηλαδή μέσα μας καταστάσεις που είναι προφανέστατα αρνητικές. Γίνεται έτσι κατάλυση των βασικών ηθών. Οι άνθρωποι πλέον σκοτώνουν τη Γη, τα ζώα, τους συνανθρώπους τους και ΠΑΝΤΟΤΕ έχουν μια πάρα πολύ καλή και "επιστημονική" δικαιολογία που πείθει. Έχει ξεχάσει ο άνθρωπος την βασική αίσθηση του Καλού και του Κακού, του Μαύρου και του Άσπρου. Και έχουν γίνει μέσα του μια μεγαλειώδης γκριζούρα....
Αυτό είναι και το νόημα του Γιν-Γιανγκ: η συνειδητοποίηση και τακτοποίηση μέσα μας του Καλού και του Κακού, του ωφέλιμου και του βλαβερού ώστε να γίνει υπέρβαση. Αν κάποιος παραμένει σε αμάθεια, του εαυτού του και των Φυσικών Νόμων, τότε βρίσκεται σε γκρίζα θολούρα, στο πέπλο της Ασυνειδησίας.
Μια βασική μέθοδος που χρησιμοποιεί η Άρνηση (η Άρνηση μέσα μας) για να μας κρατήσει σε αυτή την ασυνειδησία, είναι ο ΦΟΒΟΣ. Όταν, λόγου χάριν, κάνει ο νους μας τη κίνηση να σκεφτεί κάτι που μας πληγώνει, αμέσως μπαίνει κανείς σε κατάσταση φόβου ή ανασφάλειας και έτσι ο νους γυρνάει «πλευρό» και φεύγει από φόβο για... τον φόβο! Γιατί αν κανείς καθίσει να αντιμετωπίσει τους φόβους του, θα ανακαλύψει ότι είναι ένα ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΑ.
Ή φόβος υπάρχει ή Αγάπη.
Η Αγάπη πληρώνει τα κενά, τα καταλαμβάνει. Ο φόβος δημιουργείται από κάποιο κενό που υπάρχει μέσα μας. Θυμηθείτε τη τελευταία φορά που αισθανθήκατε φόβο, μαζί υπήρχε και ένα αίσθημα κενού στη περιοχή της κοιλιάς.
Έτσι η καταπολέμηση του φόβου γίνεται με την Αγάπη, η οποία περιέχει Πίστη, Κατανόηση και Σεβασμό. Και γίνεσαι ένας άνθρωπος που αγκαλιάζει τον εαυτό του, τους άλλους, όλα τα πλάσματα. Σε μια τέτοια κατάσταση δεν υπάρχει φόβος. Είναι δηλαδή κανείς ενεργητικός, δημιουργικός και όχι παθητικός.
Όλα όμως αυτά θα παραμείνουν απλές λέξεις, αν εμείς οι ίδιοι δεν τα ενεργοποιήσουμε και δεν τα λειτουργήσουμε στη ζωή μας.
Θυμηθείτε και κάτι ακόμη. Ποτέ δεν μπαίνουμε σε ενοχές ή τύψεις για αυτά που αμελούμε να κάνουμε. Αυτό το θέλει πολύ ο "Άλλος", είναι δικό του σχέδιο.
Ένας Δάσκαλος λέει:
"Ρωτάς πώς πρέπει να κινείσαι στη ζωή. Σου απαντώ: όπως θα διέσχιζες ένα τεντωμένο σκοινί πάνω από την Άβυσσο: όμορφα, προσεκτικά και σβέλτα".
