Θα μιλήσουμε για το πιο Ιερό μυστήριο από τα πραγματικά μυστήρια της Αφροδίτης – Αστάρτης. Ο θεϊκός Άδωνις, ή Αδωνάϊ, ή Σανδάν, ή Σάνδανις, ή Σανδών -όπως και αν ονομαστεί- ήταν την εποχή των θεών στις χώρες που τώρα ονομάζονται Άπω Ανατολή ο μυθικός τοξότης Γι. Αυτός ο περιβόητος τοξότης ήταν που κατέστρεψε τους εννέα από τους δέκα ήλιους που απειλούσαν να κάψουν την Γη.
Ο Γι ήταν ερμαφρόδιτος, είχε την ομορφιά και την τελειότητα και των δυο φύλων. Μέσα στην ερωτική του αυτάρκεια, ούτε η θεϊκή ομορφιά της θεάς Αφροδίτης δεν τον συγκινούσε, όπως είναι γνωστό και από τους αντίστοιχους αρχαιοελληνικούς μύθους του Άδωνη, ο οποίος προτιμούσε το κυνήγι σαφώς περισσότερο από το να συνευρεθεί με την θεά, και ο λόγος ήταν αυτονόητος.
Από το ερμαφρόδιτο στοιχείο αντλείται τρομερή ψυχική και πνευματική δύναμη τέτοιας ισχύος που τον τοποθετεί σε ανώτερη κλίμακα από έναν μύστη-άνθρωπο οποιουδήποτε βαθμού. Ο Πλάτωνας συνηγορεί σε αυτό λέγοντας εύγλωττα στο Συμπόσιο (191D): «Ο Έρωτας είναι πραγματικός από τόσον καιρό έμφυτος στους ανθρώπους. Σμίγοντας τους ανασυνθέτει την αρχική τους φύση και προσπαθεί με δυο να φτιάξει έναν για να γιατρέψει την ελαττωματική ανθρώπινη φύση».
Η Τσανγκ Ε, το πρότυπο της ασιατικής μυθικής γυναικείας ομορφιάς και γυναίκα του μυθικού τοξότη, αφού του έκλεψε το ελιξίριο της Αθανασίας κατέφυγε στο Φεγγάρι όπου είναι απρόσιτη. Ο μύθος αυτός συμφωνεί απόλυτα με τον αντίστοιχο εβραϊκό που θέλει τον Αδάμ πλασμένο κατά την ουράνια θεϊκή εικόνα ερμαφρόδιτο. Όπως και την Λίλιθ ή κατά το Νοταρικόν, Λίλιθ-Σαμαήλ. Η Λίλιθ λόγω των ακόρεστων πόθων και της λαγνείας της, και για λόγους που θα αναλύσουμε εκτενέστερα παρακάτω, εκδιώχθηκε από τον παράδεισο. Κατά τον αρχαίο ελληνικό μύθο η ζηλιάρα Άρτεμις έστειλε έναν κάπρο ο οποίος και σκότωσε τον Άδωνη. Το σημείο επαφής όλων των μύθων είναι στο όνομα της θεάς Άρτεμης (εκ του άρτι + τμαίω που σημαίνει κόβω το ακέραιο), εν αντιθέσει με το σύνηθες «αρτεμές» που θα πει παραμένω ακέραιος. Δηλαδή η Λίλιθ έκοψε τον ερμαφρόδιτο Αδάμ όπως η Άρτεμις κόβει τον ακέραιο Ερμαφρόδιτο-Άδωνη. Μέσα, δηλαδή, από σκοτεινά τελετουργικά που θα αναλύσουμε, η Ινώ, η Σεμέλη, η Αγαύη, η Μήδεια και άλλες θυϊάδες κομμάτιασαν τα άρρενα θύματά τους για να τους χαρίσουν(;) ή να τους πάρουν την αθανασία. Έτσι εξαιτίας της Λίλιθ-Άρτεμης ο Αδάμ αποσχίστηκε από το πλευρό του, την Εύα, και όπως συμπληρώνει ο Πλάτωνας, όταν το ένα σχίστηκε στα δυο το ανθρώπινο Ον έγινε ασθενέστερο και ακίνδυνο.
Πάνω στο θέμα της άνομης λατρείας, είναι γνωστή η περίπτωση των κοριτσιών της αρχαίας Αθήνας που ήταν υποχρεωμένα να υπηρετήσουν την Βραυρωνία Αρτέμιδα, για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Τα καθήκοντα αυτά δηλώνονται με τον όρο «Άρκτεια», που σημαίνει: «Υπηρετώ ως άρκτος την θεά».
Όλοι οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι: «Οι ιέρειες έπρεπε να μιμηθούν την αρκούδα πριν από τον γάμο τους». Κανείς δεν εξηγεί πώς θα είναι η μίμηση αυτή, αφήνοντας τον κάθε ασεβή να φαντάζεται διάφορα… Κατά σύμπτωση στα αρχαία αιγυπτιακά το «Αρκ» έχει την έννοια του «κουλουριάζομαι σαν φίδι» παραπέμποντας σαφώς στην ενέργεια της Κουνταλίνι και φυσικά στο φίδι ως αιτία του προπατορικού αμαρτήματος. Η Αρκ-Ουρ είναι η σοφή σφίγγα των αρχαίων μυστηρίων. Το Αρκ της Άρκτου σχετίζεται με το Αρ της Αρτέμιδας. Στα αρχαιότερα Σανσκριτικά, Our σήμαινε ο αρχηγός εξ ου και το όνομα του προπάτορα των θεών των αρχαίων Ελλήνων «Ουρανός». Η Ασσυριακή εκδοχή του ίδιου είναι Αστ- ουρ ή Ασσούρ, εξ ου και το Αστέρι, Ασταρώθ κ.λπ. Η Αρκ-ουρ, λοιπόν, φέρει στοιχεία τόσο από την Άρκτο όσο και από την Αστάρτη που συνδέεται με την Άρτεμη και μερικές φορές ταυτίζεται με την Σώθιδα ή Αστ, εξ ου και το αιγυπτιακό αντίστοιχο της Αρτέμιδος είναι η θεά Μπαστ (ΜΠ + ΑΣΤ = ΟΙΚΟΣ ΤΗΣ ΑΣΤ). Το ενδιαφέρον είναι τα άρρητα μυστήρια τα οποία κρύβονται στο ίδιο το όνομα της Άρτεμης και στην δίψα για αίμα και λαγνεία της δαιμονικής Λίλιθ που, ακόμα και αν δεν το αναφέρω, είναι αναπόσπαστο κομμάτι του Σαμαήλ, αφού παρότι διώχτηκαν ποτέ δεν αποχωρίστηκαν, γι ʼ αυτό και εξακολουθούν να παραμένουν σε ανώτερη κλίμακα δύναμης σε σχέση με οποιονδήποτε εκτός από τους θεούς.
«Η αποτύπωσις της Αρτέμιδος εις τον ουράνιο θόλο υπάρχει εις την μεγάλην Άρκτο δια της αντιπροσώπου της Καλλιστούς...»
Όσον αφορά τα όσα προανέφερα σχετικά με την Άρτεμη ως αιτία της πτώσης από το θεϊκό στο ανθρώπινο πεδίο, εξαιτίας της άνομης λατρείας και της σχέσης της με την Άρκτο, καθιστάμενης έτσι υποζύγιο του Δαίμονα Σαμαήλ, θα τα συνοψίσω μια φράση:
«Η κακή χρήση της ουσίας και η εκπόρνευση της ύλης για πονηρούς σκοπούς, αποτελούν το αμάρτημα εναντίον του Αγ. Πνεύματος».
Ο Λουκιανός έγραψε ένα κρυπτογράφημα με τίτλο «Λούκιος Όνος» έργο αφιερωμένο στα μυστήρια της Αστάρτης, Ίσιδας ή Σύριας Θεάς. Το έργο βρίθει σεξουαλικών υπονοούμενων όταν δεν μιλάει γιʼ αυτά κατά πρόσωπο, και δείχνει την κατάντια από τότε του ιερατείου της Σύριας θεάς, των μαγισσών και των μυστών. Ο Όνος κατεξοχήν ιερό ζώο του θεού Σετ ή Σηθ του δαιμονικού αιγυπτιακού αντιστοίχου του Σαμαήλ, εμφανίζεται αντί του αλόγου ή του κυνός για να δηλώσει απαξίωση όσων έζησε μυούμενος σε σεξιστικές αδελφότητες της εποχής και όχι μόνο.
Η Παλαίστρα είναι κρυπτογραφική λέξη της αντίστοιχης έννοιας του πειρασμού και της δοκιμασίας. Εύγλωττα όπως πριν από αυτήν η Λίλιθ μπροστά στον Αδάμ και η Άρταμις μπροστά στον Άδωνη, η κατά τα φαινόμενα πραγματικά μυημένη Παλαίστρα μας μαρτυρά τα άρρητα των μυστηρίων της κοινωνίας με σάρκα και αίμα.
Η Παλαίστρα στο ρόλο της Εστιάδας (Βεστάλας) προετοιμάζει την άσβεστη φλόγα. Θα είναι η πρώτη που θα μυήσει τον Λούκιο στα Μυστήρια.
« 6. Αμέσως εγώ βρήκα την ευκαιρία και της είπα: «Πόσο χαριτωμένα, Παλαίστρα μου όμορφη, κουνάς και στριφογυρνάς μαζί με τα πισινά σου και την χύτρα. Κι εμένα άρχισαν να κουνιούνται το ίδιο τα μπροστινά μου. Καλότυχος θα είναι εκείνος που θα βουτήξει εδώ το δάχτυλό του». Εκείνη, τότε, που ήταν πονηρή και πολύ χαριτωμένη κοπελίτσα, μου είπε: - Φύγε, νεαρούλη μου, αν έχεις μυαλό κι αν θέλεις να ζήσεις, γιατί όλα είναι γεμάτα φωτιά και κάπνα. Και μονάχα να μ’ αγγίξεις, θα μείνεις στο τόπο καμένος από την φωτιά, και δεν θα μπορεί να σε γιατρέψει κανένας μήτε θεός μήτε γιατρός, παρά μονάχα εγώ που σ’ έκαψα και το πιο παράξενο, θα σε κάμω να με λαχταράς περισσότερο και θέλοντας να σε γιατρέψω θα σε κάμω να υποφέρεις πιο πολύ, μα θ’ αντέχεις πάντα, που μήτε κι αν σε πετροβολήσουν θα θελήσεις ν’ αποφύγεις τέτοιο γλυκό πόνο. Γιατί γελάς; Μπροστά σου βλέπεις ένα αληθινό ανθρωπομάγειρο• γιατί δεν φτιάχνω μονάχα αυτά τα συνηθισμένα παλιοφαγητά, μα σαν βρω κανένα γεροδεμένο κι όμορφο άνθρωπο τον σφάζω, τον γδέρνω, τον κομματιάζω, κι αναγαλλιάζω να του βγάζω τα σπλάχνα του και την καρδιά του» – «Αλήθεια τα λες, της είπα, γιατί κι εμένα, αν και βρίσκομαι μακριά σου και δεν σε πλησιάζω, δεν μ’ έκαψες μονάχα, μα το Δία, μα με φλόγισες ολόκληρο και με τα μάτια σου μου έριξες μέσα στα σπλάχνα μου όλη την φωτιά που δεν φαίνεται και με κατάκαψες, αν και δεν σου έκαμα κανένα κακό. Για τους θεούς, λοιπόν, γιάτρεψέ με μ’ εκείνα τα γλυκόπικρα γιατρικά που είπες, κι αφού μ’ έσφαξες πια, πάρε με και γδάρε με, όπως σ’ αρέσει». Εκείνη τότε γέλασε δυνατά κι ολόγλυκα κι από εκείνη πια την ώρα έγινε δική μου και συμφωνήσαμε, αφού κοιμίσει τ’ αφεντικό της, νά ΄ρθει μέσα και να κοιμηθεί μαζί μου».
Για να επανέλθω υπήρχε μια μυστηριώδη «Αίγα με τα 1000 νεογνά ή Αίγα των απολιθωμένων δασών». Δεν ξέρω αν αναφέρεται στα δικά μας απολιθωμένα δάση αλλά δεν αποκλείεται, αφού ως γνωστόν κάποια νησιά έχουν άμεση σχέση με αρχαίες λατρείες… Η Περσεφόνη είναι BAR- SIB - UNI, έτσι το Bar και το Sib γίνονται ραμπ ή ρας και το Σιμπ γίνεται Σουμπ. Για να μην κουράζω με αρχαία αιγυπτιακά το ισνιγκαραμπ προφέρεται USH - GURI - BAR - SIB, και είναι προϊόν της ένωσης του ονόματος της Ισταρ (από το USH - TAR) USH - GURI - ISKUR που είναι το γνωστό όνομα του Ασταρώθ ως θεού των καταιγίδων και κύριο των κεραυνών, εξ ου και το USH που αναφέραμε προηγουμένως, γιʼ αυτό μιλάμε για το Αστ και το UR που βλέπουμε εδώ σαν ISKUR, εξ ου και το κύριος ή το φίδι KUR στο γνωστό Νεκρονομικόν.
Συνοψίζοντας, η σημασία του ονόματος του Ερμαφρόδιτου τράγου είναι «Το φίδι στην Μήτρα - ο φαλλός της γονιμότητας». Από την λέξη Σουμπ - Νιγκουραθ που θα πει SIB - UNI - (USH) - GURI = Το φίδι στην μήτρα της Αρχόντισσας και πιο συγκεκριμένα από το SIB - UNI, στα εβραϊκά γίνεται siph oni (Σιφόνι) δηλαδή οχιά.
Πιστεύω ότι όσα ξέρουμε για το φίδι και τον ρόλο του στο προπατορικό αμάρτημα, όπως και για το φίδι και την βασίλισσα Ολυμπιάδα την μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και για τον λόγο που ο Βασιλέας Φίλιππος που την κρυφοκοίταζε έχασε το μάτι του, σαν τιμωρία επειδή είδε αυτά που δεν έπρεπε να δει, περιττεύουν μιας και είναι αυτονόητα. Προσέξτε την ομοιότητα της λέξεως Σιφόνι που θα πει οχιά στα εβραϊκά με το όνομα Τυφώνας ή Σίφουνας που δημιουργεί τον δίαυλο επικοινωνίας (το σιφόνι) με τον Άδη. Το ζήτημα αυτό επαφίεται στο γνωστό και πολυσυζητημένο θέμα των αλλοδιαστασιακών πυλών Πεντέλης - Παρθενώνα, δεν θα αναφέρω χιλιοδιατυπωμένα πράγματα… Είναι σαφές ότι από κάποιες πύλες - διαύλους επικοινωνίας μυστών με χώρους έξω από την γη πέρασαν τελετουργικά και θρησκευτικές διδασκαλίες σε κάποιους μυημένους.
Στην μυθολογία του Βορρά ο Wadan ο θεός της καταιγίδας έχει δίπλα του ένα αγριογούρουνο. Στην Έδδα το άρμα του Φρέυρ οδηγείται από το ίδιο το ζώο: προσωποποίηση της ανεμοθύελλας που συνοδεύει την ουράνια καταιγίδα που είπαμε ότι ο θεός της στις νότιες χώρες ήταν ο Ασταρώθ. Έτσι η Άρτεμις σχετίζεται με την Αστάρτη και ένα αγριογούρουνο σταλμένο από την Αρτέμιδα ξεσκίζει τον δύστυχο Άδωνη ή τοξότη Γι, κατά την κινέζικη εκδοχή, και η Τσαγκ Ε αφού του έχει κλέψει την αιώνια ζωή πάει στο φεγγάρι και εγκαθίσταται εκεί μόνη της. Εδώ βλέπουμε την σαφή ομοιότητα με την θεά Αρτέμιδα τόσο όσο ως θεά του φεγγαριού, όσο και ως μοναχική, απόμακρη ταξιδεύτρια και κυνηγό. Θα μπορούσε άραγε η Άρτεμις να είναι η πρώτη διδάξασα αυτών των πανάρχαιων μυστηρίων του αίματος και της σάρκας;
Ουδέποτε έπαψε να είναι ερωτική θεότητα η Άρτεμις μιας και την βλέπουμε στο βιβλίο «Άρρητοι λόγοι, θεοί, σύμβολα, αρχέτυπα των Ελλήνων» της Αλτάνη (σελ. 223 εικόνα 1) να κρατά το ελάφι από τα κέρατα και στο αριστερό χέρι ένα βέλος σκέτο. Εν αντιθέσει με την Ελαφίνα στον μύθο του Ηρακλέους που είναι θηλυκιά και είναι καθαρά σύμβολο ενόρασης και διάνοιας της κυνηγού των Ουρανών και άλλα που δεν είναι της παρούσης να αναφέρω. Στην εικόνα το ελάφι είναι αρσενικότατο, σαφέστατο σύμβολο σεξουαλικού σφρίγους, όσο για το βέλος, η ίδια η λέξη προέρχεται από την ίδια ρίζα με τις λέξεις Βάλλω, Βάλανος και Βήλος όλες με προεκτάσεις τον φαλλό.
Στην δεύτερη εικόνα η θεά κρατά έναν λαγό και ένα τόξο χωρίς κανένα βέλος. Ο Λαγός είναι καθαρά υπερσεξουαλικό ζώο, όχι όμως εδώ. Η απουσία βέλους φανερώνει ότι το είδωλο παραπέμπει αλλού, και εφόσον έχουμε να κάνουμε με μια θεά του Ουρανού πού αλλού θα κοιτάξουμε εκτός από τον Ουρανό; Ο λαγός είναι αστερισμός όπως και το τόξο. Άστρο του τόξου είναι για τους Σουμέριους ο Σείριος και μέσα από σύμβολα και μύθους συνδέεται άμεσα με τους Δίδυμους (Απόλλων-Άρτεμις, Κάστωρ-Πολυδεύκης, πολικά αντίθετα όπως Ήλιος-Σελήνη κ.λπ.) και με την Μεγάλη Άρκτο: «Η αποτύπωσις της Αρτέμιδος εις τον ουράνιο θόλο υπάρχει εις την μεγάλην Άρκτο δια της αντιπροσώπου της Καλλιστούς» όπως λέει η Αλτάνη (Άρρητοι λόγοι- θεοί - Σύμβολα σελ. 224) και τον Λαγό, έναν βαθυκόκκινο αστέρα ο οποίος φέρεται σε ζωγραφικές παραστάσεις να πατιέται από τον Απόλλωνα ή τον Κάδμο καθώς αυτοί πάνε να σκοτώσουν τον Πύθωνα, τον Δράκο κ.λπ.
Ο πύθωνας σχετίζεται με τους Δελφούς ως φαλλός της γης. Σαν SIB - UNI - USH - GURI είναι το φίδι στην μήτρα της Αρχόντισσας Ολυμπιάδας μητέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου και το Αρκ της Άρκτου και της Αρκούδας θυμίζει μια άλλη ερωμένη του Διός που έφερε στον κόσμο τον άλλο του γιο, τον Αρκάδα. Μάνα και γιος βρίσκονται σήμερα καταστερισμένοι στον αστερισμό της Άρκτου.
Είναι δύσκολο να κατανοηθεί ο ρόλος της Αρτέμιδος Παρθένου (λόγω υμένα) ενόσω είναι υπερσεξουαλική θεότητα, μιας και το μυστικό της ζωής βρίσκεται κατά ένα μέρος στην ενέργεια του σεξ ή την ταντρική Ατραπό.
Ο ύμνος του Καλλιμάχου εις Άρτεμιν γράφει: «Δώσε μου πατέρα την δύναμη να διαφυλάττω αιώνια την παρθενία μου». Δεν θα διαφωνήσω με την αρχαία ελληνική άποψη της παρθένου ως νεαράς κοπέλας χωρίς σεξουαλική εμπειρία λόγω νεότητας δηλαδή της Παρθένου - κόρης, αλλά η ευρύτερη έννοια ήταν αυτή της ανύμφευτης γυναίκας όταν έπαυε να είναι κόρη. Έτσι η Άρτεμις ήταν ανύπαντρη μα όχι σεξουαλικά αδιάφορη.
Η θεά αντιτίθεται σθεναρά παρʼ όλες τις αποτυχημένες απόπειρες νεώτερων μυστών, από τα ρωμαϊκά χρόνια και μετά, να την παντρέψουν με το στανιό με τον Πάνα (το παιδί του φεγγαριού, σύμφωνα με τον A. Crowley) και αντιτίθεται στον γάμο προτιμώντας πιο ελεύθερες σχέσεις. Ο Απόστολος Παύλος αντίθετα είναι κατηγορηματικός, αναφέροντας ότι οι απόστολοι, που με την Πεντηκοστή θα έπρεπε να είναι άνθρωποι του επιπέδου 6 και 7, είχαν ο καθένας στο πλευρό του μιαν αδελφή, γυναίκα (Κορ. Α, θ. 5). Και γενικεύοντας λέει ότι «πλην ούτε ανήρ χωρίς γυναικός ούτε γυνή χωρίς ανδρός εν κυρίω».
Αυτό εξηγεί τον σκοπό και την ιερότητα του γάμου, που ανήκει στα επτά μυστήρια του Χριστιανικού δόγματος, επαναφέροντας την ιδέα που διατύπωσε ο Πλάτωνας στον μύθο του Ανδρόγυνου. Στον οποίο φυσικά η Αρτέμιδα αντιτίθεται, μιας και αρνείται την χρήση της συντονισμένης ενέργειας του σεξ για δημιουργικό σκοπό, προτιμώντας πιο ιδιοτελή και σκοτεινά μέσα προκειμένου να επιτυγχάνει την αιώνιο νεότητα κ.λπ.
Στις Τραχίνιες, ο Σοφοκλής βάζει στο στόμα του Ηρακλή αυτά τα λόγια που περιγράφουν τα μυστήρια για τα οποία μιλάω:
«Έχει κολλήσει στα πλευρά μου, έφαγε τις σάρκες μου, έχει φθάσει ως τα πνευμόνια μου. Πίνει τώρα το αίμα μου και όλο το σώμα μου διαλύεται μέσα στα μυστηριώδη υφάδια του. Και ό,τι δεν μπόρεσαν να κάνουν ούτε τα ακόντια των εχθρών μου, ούτε οι γίγαντες τα παιδιά της Γαίας, ούτε η λύσσα των άγριων θηρίων, ούτε οι Έλληνες, ούτε οι Βάρβαροι, ούτε τα τέρατα από τα οποία καθάρισα την γη, το κατάφερε μια γυναίκα, ένα αδύνατο πλάσμα χωρίς τίποτε το αντρικό, μόνη και χωρίς να χρησιμοποιήσει σίδερο… Κλαίω σαν κορίτσι και κανείς δεν μπορεί να πει πως με ξανάδε σε τέτοιο χάλι». Έτσι ο Ηρακλής γεύτηκε αυτά που ο ίδιος είχε κάνει μέχρι τώρα σε άλλους και με την αποτέφρωση του κορμιού του όλα τελείωσαν εκεί.
Για να μην σας κουράσω άλλο μιας και καταλάβατε τα σκοτεινά μυστήρια, ας δούμε τώρα το τελευταίο μέρος που ίσως είναι και η απάντηση σε ό,τι ψάχνετε, ίσως και όχι.
Στον «Κρατύλο» ο Πλάτωνας αναφερόμενος στην θεά Δήμητρα γράφει:
« Η Δήμητρα φαίνεται ότι έλαβε το όνομά της από την δόση της τροφής, γιατί μας την δίνει ως μητέρα (δίδουσα ως μήτηρ = Δήμητρα). Η Ήρα είναι αξιαγάπητη, αφού μάλιστα λέγεται ότι ο Ζευς, αφού την εράσθηκε, την πήρε γυναίκα του. Ίσως πάλι ο νομοθέτης, απασχολημένος με τα ουράνια φαινόμενα, κατά μετατροπή ονόμασε τον αέρα Ήρα, θέτοντας το πρώτο γράμμα της λέξεως στο τέλος• αυτό μπορεί να το εννοήσεις, αν επαναλάβεις πολλές φορές το όνομα Ήρα. Το όνομα Φερρέφαττα είναι όνομα, που πολλοί το φοβούνται καθώς και τον Απόλλωνα, από άγνοια όπως φαίνεται, της ορθότητας των ονομάτων. Γιατί το μεταβάλλουν για να το παρουσιάσουν με το όνομα της Περσεφόνης και αυτό τους φαίνεται φοβερό• αυτό όμως μας δείχνει ότι η θεά είναι σοφή. Επειδή τα πράγματα είναι σε κίνηση, ό,τι εφάπτεται και έχει επαφή και μπορεί να επακολουθεί, είναι σημείο σοφίας. Λοιπόν σωστά ονομάζεται η θεά αυτή Φερέπαφα για την σοφία και την επαφή με την κίνηση (του φερόμενου) ή για κάτι παρόμοιο, για το οποίο και ζει μʼ αυτήν ο Άδης, σοφός ο ίδιος αφού έχει αυτή την ιδιότητα. Τώρα όμως μετατρέπουν το όνομά της, φροντίζοντας περισσότερο για την ευφωνία παρά για την αλήθεια, ώστε και Φερρέφαττα την ονομάζουν». Φερρέφασα: φαως = φως = αυτή που φέρνει, έρχεται με φως, εωσφόρα.
Ονομάζεται Δήμητρα από την δόση της τροφής, γιατί μας την δίνει ως μητέρα (δίδουσα ως μήτηρ = Δήμητρα), Η Δήμητρα κρατάει στα σύμβολά της τον στάχυ και προΐσταται στα Μυστήρια με την κόρη της Περσεφόνη. Κατʼ αρχήν να διορθώσω ότι η Περσεφόνη δεν θα ονομαζόταν τρελή και ανήμερη αν ήταν θεά με σοφία, αν και συμφωνώ ότι αντιδρά στην κίνηση των πλασμάτων που μπαίνουν στον ιερό της χώρο και φυσικά τους τρώει. Όσον αφορά το όνομα Φερρέφασα που θα πει «αυτή που φέρνει το φως, η Εωσφόρα» λόγω των πύρινων ματιών της, αυτό δικαιολογείται και αποδεικνύει την αλήθεια του Ονόματός της. Όσον αφορά τώρα την κίνηση της που ζωογονεί τον Άδη και για τον οποίο ζει αυτός με αυτήν σαν σοφός που είναι ίσως να είναι αυτό που γράφει ο Χ.Φ. Λάβκραφτ στο διήγημά του «Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΤΣΑΡΛΣ ΝΤΕΞΤΕΡ ΓΟΥΟΡΝΤ»
«...Σου επαναλαμβάνω, πρόσεξε μην αναστήσεις
κάτι που δεν θα έχεις την δύναμη να ελέγξεις.
Με αυτό εννοώ καθετί που μπορεί να στραφεί εναντίον σου,
οπότε όλα σου τα όπλα, όσο δυνατά και αν είναι δεν
θα μπορέσουν να σε βοηθήσουν...»
Αλλά επειδή δεν γίνεται κατανοητό και μοιάζει εντελώς ξεκάρφωτο αυτό σε σχέση με το σύνολο, ενώ αντίθετα όλα όσα ανέφερα είναι μέρος αυτού, ας δούμε την σχέση της θεάς Δήμητρας με τον αστερισμό της Παρθένου που είναι άμεσα συνδεδεμένη.
Λέγεται ότι, από κάποια άποψη, η Παρθένος είναι το πιο αρχαίο από τα Ζωδιακά σημεία. Από τα βάθη των αιώνων, η Λίλιθ, η Ίσις, η Εύα ή η Παρθένος Μαρία, όλες απεικονίζουν την Μητέρα του κόσμου. Και σʼ αυτό ακριβώς το σημείο η Χριστική συνείδηση συλλαμβάνεται και εκτρέφεται την περίοδο της κυοφορίας, μέχρις ότου επί τέλους στους Ιχθύς, το αντίθετο σημείο, γεννιέται ο Σωτήρας του κόσμου.
«Η ίδια η Παρθένος είναι ένας αστερισμός σε σχήμα κυπέλλου, με τρεις κύριους αστέρες, που σκιαγραφούν το ποτήρι της Αγίας Κοινωνίας, για το οποίο ο Χριστός είπε: «Πίετε εξ αυτού πάντες». Στην ανωτάτη του έννοια συνδέεται με το ιερό Graal. Ο λαμπρότατος αστέρας είναι ο Spica, που σημαίνει ο στάχυς του σίτου. Ο Χριστός γεννήθηκε στην Βηθλεέμ, που σημαίνει «ο οίκος του άρτου». Λέμε «Δος ημίν σήμερον τον άρτον τον επιούσιον» το μάνα, τον εξ ουρανού άρτον ή τον άρτον και τον οίνον της Αγίας Κοινωνίας. Πάντοτε ο συμβολισμός αυτός του άρτου διαλαμβάνεται στην Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Σήμερα το μεγάλο και σε οικονομικό επίπεδο πρόβλημα είναι η προμήθεια του άρτου, ενός συμβόλου διατροφής, σʼ ένα πεινασμένο κόσμο: άρτου για το σώμα και άρτου γιʼ αυτούς που πεινούν και διψούν για δικαιοσύνη. Όλα αυτά ως μέρος της λειτουργίας της διατροφής της Μητέρας του Κόσμου που διατρέφει την μορφή, όπως επίσης και της Χριστικής συνείδησης, που λανθάνει στην μορφή». (Μπέιλυ).
Ο άρτος και ο οίνος είναι από τους ιερότερους συμβολισμούς του άστρου της Μαρίας (Σείριου) και τους βλέπουμε στο Ζώδιο της Παρθένου.
Με βάση τα όσα είπαμε, αν λάβουμε υπόψη ότι το ποτήρι της Παρθένου είναι το ίδιο ποτήρι από το οποίο η άλικη γυναίκα η Ασταρώθ, η μεγάλη πόρνη μεθάει από το αίμα των αγίων και κάθε ζωντανού πλάσματος σʼ αυτή την γη, και αντί για ψωμιά σκεφτούμε τα λόγια του Ηρακλή και τις σάρκες ζωντανών πλασμάτων, τότε βρισκόμαστε μπροστά σε κατάφορο έγκλημα κατά της ζωής και κάθε ζωντανού πλάσματος. Εγκληματίες φυσικά οι Μεγάλοι παλιοί θεοί, οι γνωστοί τρεις Άρχοντες της Σολομωνικής, Εωσφόρος - Ασταρώθ - Βελίαλ, μόνο που εδώ στον Σείριο βλέπουμε ένα συγκεκριμένο στοιχείο, το Άστρο της Μαρίας στο Σείριο. Άρα ξαναγυρνάμε στο τόξο (σύμβολο) της Αρτέμιδος στους Ουρανούς και βρίσκουμε άλλο ένα στοιχείο σύνδεσης.
Το ίδιο όνομα σ’ ένα άλλο μύθο που συνάμα είναι και πραγματικό ιστορικό γεγονός, συναντάμε στο όνομα ενός σκύλου (άστρο του Κυνός) και τον λένε Μαίρα (αστραφτερή, λαμπερή). Είναι ο μύθος του Ικαρίου και της Ηριγόνης.
Στην σημερινή περιοχή του Διόνυσου, κάτω από την Πεντέλη, βασίλευε ο Ικάριος. Όταν έφτασε εκεί ο Διόνυσος, έτυχε πολύ καλής υποδοχής από τον βασιλιά, γι’ αυτό ο θεός τον μύησε στα θεϊκά Μυστήρια. Κατά τον μύθο τον δίδαξε την τέχνη του «κρασιού».
Τόσο πολύ μέθυσε από την μαγεία των όσων διδάχτηκε ο Ικάριος, που, μόλις έφυγε ο θεός, έτρεξε να τα διδάξει τους υπηκόους του. Κατά το μύθο τους μέθυσε με το θεϊκό κρασί. Φαίνεται όμως ότι τα μυαλά των βοσκών και των γεωργών δεν ήταν κατάλληλα για να δεχτούν τις θεϊκές διδασκαλίες κι έγινε το ατύχημα. Πολλοί απ’ αυτούς παραφρόνησαν και επιδόθηκαν σε βιαιότητες, τελικά σκότωσαν τον Ικάριο και τον έθαψαν στην πηγή Άνυγρο, που την σκέπασαν με πέτρες. Η κόρη του Ηριγόνη, ανακάλυψε τον πατέρα της, χάρη στην σκύλα της «Μαίρα». Από την απελπισία της, η νέα κρεμάστηκε από το δέντρο που βρισκόταν πάνω από τον τάφο του πατέρα της.
Δεν είναι με την πρώτη φανερό, αλλά μια Μαρία από την αρχαιότητα ακόμα κατά καιρούς γίνεται η αφορμή για θεϊκές διδασκαλίες που ενώ είναι καλές αρχικά, μετά οδηγούν σε παραλογισμό, τρέλα, εξάρσεις βίας και φυσικά θάνατο.
Δυο στοιχεία παραμένουν: α) το άστρο του Κυνός
β) το όνομα Μαρία, Μαίρα, Μαίρας Αστήρ.
Ουσιαστικά «Μαρία» λέγεται και η Άρτεμις μιας και λέει η ίδια στον ύμνο του Καλλιμάχου «φαεσφορίην τε» δηλαδή Λαμπερή, αστραφτερή, όνομα που παραπέμπει στην Φερρέφασα (Περσεφόνη). Ανέφερα πριν την στενή σχέση της θεάς με τον Σείριο (άστρο του τόξου) και τον Λαγό που είναι σύμβολα της θεάς και συνάμα κοντινά άστρα.
Μονάχα η Παναγία Μαριάμ ή η αποκατεστημένη Εύα στην θεϊκή της θέση πριν το προπατορικό αμάρτημα είναι αυτή που έρχεται να καταλύσει τον θεσμό του αίματος.
Ένα σύμβολο της Παρθένου είναι η γυναίκα με τον στάχυ του σίτου ή το δεμάτι του σίτου ή κλάδο με τους καρπούς στην αγκαλιά της. Θυμήσου, επίσης, την προφητεία του Ησαϊα, στην οποία βασίζεται η Καινή Διαθήκη: «Και μια Παρθένος θα συλλάβει και θα γεννήσει Υιόν» και σύνδεσέ τον με τον στίχο της προς Εφεσίους επιστολής, όταν ο Απόστολος Παύλος είπε ότι κάποια μέρα θα πετύχουμε κατά το μέτρο του αναστήματος της πληρότητας του Χριστού. Θα ήθελα να σας υπενθυμίσω ότι ο Χριστός επανειλημμένως ετόνισε την έμφαση μάλλον στην νέα Γέννηση παρά στην θυσία του αίματος. Η εσώτερη σημασία είναι «το αίμα είναι η ζωή». Πάντοτε είμαστε κυριολεκτικοί. «Εφόσον πέρασε η παλιά συνήθεια της προσφοράς σφάγειων στον βωμό, έτσι και η ιδέα της εξιλέωσης δια του αίματος του Χριστού πρέπει να περάσει» (Μπέιλυ).
Είπαμε πριν ότι η σοφή, κατά τα άλλα, αιγυπτιακή σφίγγα των ιερών μυστηρίων την οποία προσποιούνται ο Άμων-Ρα, ή Άμων-Δίας πατέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου και άλλοι, είναι η Αρκ - ουρ.
Το σύμβολο της Σφίγγας συνδέεται με την εξέλιξη του ανθρώπου και η πορεία αυτής συνδέεται με το φίδι, σύμβολο του Εωσφόρου. Τον Εωσφόρο, το φίδι, το βλέπουμε στην εικονογραφία να σέρνεται στον Σταυρό της θυσίας και το Δέντρο της Ζωής.
Το σημείο του Λέοντος είναι ένα από τους τέσσερις βραχίονες του Σταθερού Σταυρού πάνω στον οποίο ο Κοσμικός Χριστός και το άτομο Χριστός πάντοτε σταυρώνονται. Ίσως η λέξη Εσταυρωμένος θα είχε αληθινή έννοια αν την υποκαθιστούσαμε με την λέξη Θυσιασμένος για την εξέλιξη της Χριστικής συνείδησης της μορφής, αφού σταδιακά διάφορες όψεις της θείας φύσης φαίνεται να θυσιάζονται.
Στον Ταύρο βλέπουμε την κατώτερη όψη της θείας δημιουργικής δύναμης, την σεξουαλική επιθυμία να μετουσιώνεται ή να θυσιάζεται στην ανώτερή της όψη. Έπρεπε να ανυψωθεί προς τον ουρανό.
Στον Λέοντα βλέπουμε τον Κοσμικό νου να εκδηλώνεται στο άτομο, ως ο κατώτερος λογικός νους, και αυτή η κατώτερη όψη πρέπει επίσης να θυσιασθεί και ο μικρός νους του ανθρώπου πρέπει να υποταχθεί στον Συμπαντικό Νου. Στον Σκορπιό, που είναι ο τρίτος βραχίων του Σταθερού Σταυρού, βλέπουμε την Κοσμική αγάπη ή την Κοσμική έλξη. Εκεί δείχνεται στην κατώτερή της όψη και αυτό το ονομάζουμε, η Μεγάλη Πλάνη. Στον Σκορπιό βλέπουμε τον ζηλωτή επάνω στον σταυρό να θυσιάζει την πλάνη στην πραγματικότητα. Στον Υδροχόο έχουμε το φως της συμπαντικής Συνείδησης, να ακτινοβολεί προς το ανθρώπινο ον και να προκαλεί την θυσία της ατομικής ζωής και την συγχώνευσή της στο συμπαντικό Όλον. Αυτή είναι η αληθινή σταύρωση, η θυσία της ανταύγειας της πραγματικότητας, της κατώτερης όψεως στην ανώτερη και της ατομικής μονάδος στο Μεγάλο Συνολικό Άθροισμα. Αυτά ήταν τα χαρακτηριστικά που τόσο θαυμάσια έδειξε ο Χριστός. Έδειξε τον εαυτό Του ως Δημιουργό. Έδειξε τον εαυτό Του να ενεργεί υπό την επίδραση του φωτισμένου νου. Στον Εαυτό Του προσωποποίησε την Αγάπη του Θεού και ο Ίδιος ανήγγειλε τον Εαυτόν Του ως το Φως του Κόσμου (Μπέιλυ).
Ο Σατανάς, το φίδι, αποτελεί σήμερα μια από τις δυσκολότερες έννοιες, που προβληματίζει τους ερευνητές. Πίσω από το όνομα του Σατανά πρέπει να είμαστε σε θέση να διακρίνουμε το Απόλυτο Τρία και τον Προμηθέα-Σατανά, τον Τιτάνα του Μεσόκοσμου του Σείριου.
Σʼ ένα απόκρυφο μύθο του Παράδεισου, ο Διάβολος λέει στον Αδάμ: «Εξαιτίας σου διώχθηκα και αποξενώθηκα από το μεγαλείο μου που είχα στον ουρανό ανάμεσα στους αγγέλους, και εξαιτίας σου βρίσκομαι τώρα στην γη. Από τότε που πλάστηκες, εξορίστηκα από την κοινότητα των Αγγέλων».
Στον Ενώχ ακούγεται το ίδιο παράπονο του Διαβόλου: «Όταν πλάστηκες εσύ, εγώ απομακρύνθηκα από το πρόσωπο του Θεού...».
Ο Διάβολος είναι γνωστός ως Σατανάς, Βεελζεβούλ, Εωσφόρος κ.α. Το βασίλειό του πάντα τοποθετείται από τις παραδόσεις στον Άδη. Εκεί σήμερα τοποθετείται και η κόλαση, με τους απαίσιους λέβητες, που προορίζονται για το μαρτύριο των αμαρτωλών θνητών. Είναι κοινή πίστη ότι οι λέβητες (καζάνια) της κόλασης οδηγούν τους αμαρτωλούς θνητούς στον εξαγνισμό.
Οι πρώτες παραδόσεις συνδέουν το φίδι-Διάβολο με τα αινιγματικά Δέντρα της Γνώσης και της Ζωής του παράδεισου.
Το Απόλυτο Τρία, ο Εωσφόρος, διευθύνει την εξωτερική σφαίρα του Σύμπαντος και είναι κύριος της οργανικής ζωής πάνω στην Γη, μέσα στα όρια της ψυχικής και φυσικής ζωής των τριών βασιλείων: του ανθρώπου, της πανίδας και της χλωρίδας.
Το Απόλυτο Τρία κλείνει στην υπόστασή του ενέργεια από τον Έρωτα (Άγιο Πνεύμα) του Απολύτου Δύο, και από την Σοφία (Βασίλισσα των Ουρανών). Στα κοσμικά αυτά στοιχεία οφείλει τη δύναμη και την εξουσία του στο ερωτικό κέντρο και την κατώτερη ψυχική (συγκινησιακή) ζωή.
Όργανα του Απόλυτου Τρία μπορούν να θεωρηθούν ο Ήλιος μας και η Σελήνη. Ο Ήλιος χορηγός ενέργειας παρόμοιας του Απόλυτου Ένα και Δύο και η Σελήνη χορηγός ενέργειας παρόμοιας προς της Βασίλισσας των Ουρανών. Το έργο του Απόλυτου Τρία είναι λοιπόν περιορισμένο και θα έλεγε κανείς πως ανταποκρίνεται σε αυτό με τον αισθησιακό Έρωτα που απορρέει από μέσα του, με την δύναμη της έλξης μεταξύ των δυο φύλων. Η πλάνη είναι συνδεδεμένη με το Απόλυτο Τρία. Κυριεύει τον άνθρωπο, που μεθυσμένος στο ρεύμα του Έρωτα και των άλλων μορφών της ζωής, ξεχνάει τον πραγματικό του περιορισμό. Το κάλεσμα του Έρωτα του Απόλυτου Τρία, όταν δεν πρόκειται για την εκπλήρωση των άμεσων λειτουργιών του, παίρνει πολλές και ποικίλες μορφές φαινομενικά διαφορετικές: φιλοδοξία, υπερηφάνεια, τυραννία, πλουτισμό κ.α.
Η πλάνη αυτή του μη πραγματικού αναγκαίου είναι η πηγή που τρέφεται ο Γενικός Νόμος. Υπεύθυνος για την εφαρμογή του Γενικού Νόμου είναι το Απόλυτο Τρία.
Ο άνθρωπος που δέχεται μόνο τις επιδράσεις του κοσμικού του περίγυρου και δεν δέχεται τις επιδράσεις από το κοσμικό Σύμπαν, βρίσκει τον Έρωτα (Αγάπη) του Απόλυτου Τρία ευχάριστη και ευεργετική.
«Όπως λέει ο Μύθος, το Απόλυτο Τρία, στο ρόλο του Διαβόλου με προκαθορισμένη αποστολή, νοιώθει θλίψη, όταν κάποιος Ιππότης του Χριστού, που βαδίζει την Οδό, δεν του προβάλλει αρκετή αντίσταση για να βγει νικητής από τον αόρατο πόλεμο» (ΙΙ Μουράβιεφ).
Ο Ιησούς ονομάζει το Απόλυτο Τρία «Άρχοντα του κόσμου τούτου». Όταν πραγματοποιεί τις δραστηριότητες του ονομάζεται Σατανάς, δηλαδή εχθρός, αντίπαλος του ανθρώπου και του Χριστού.
«Είναι σφάλμα, ιεροσυλία που φθάνει τα όρια της βλασφημίας προς το Άγιο Πνεύμα. Γιατί δεν υπάρχει τίποτε έξω από την Αγία Τριάδα, που περιλαμβάνει τα πάντα εντός Της, ακόμη και τον Σατανά με όλα τα μέσα για την ολοκλήρωση της αποστολής του. Γιατί στην εκδήλωση του είναι πνεύμα υπηρετικό».
Όταν το έργο του Σατανά δεν θα χρειάζεται, τότε η αποστολή του θα πάρει τέλος. Ο Ωριγένης διδάσκει την λύτρωση του Διαβόλου.
Ο άνθρωπος υπόκειται στον Γενικό Νόμο που τον συγκρατεί στην θέση του. Αλλά επίσης και στο Νόμο των Εξαιρέσεων που επιτρέπει μια κάποια ελευθερία δράσης.
Ο Γενικός Νόμος υπαγορεύει στον άνθρωπο τον έρωτα για την επιβίωση του είδους, την αγάπη και την φροντίδα για τα παιδιά του. Την πείνα και την εργασία για την συντήρησή του. Την διασκέδαση, τον πλούτο, τις τιμές και όλα όσα συνδέονται με την ευτυχία του ανθρώπου της Γης.
Ο Νόμος αυτός, που συνδέεται με τις κοινωνικές επιδράσεις, μπορεί να δράσει στο φυσικό, ψυχικό και ηθικό πεδίο του ανθρώπου. Η δράση του στο ηθικό πεδίο συνδέεται με την ιδέα του Διαβόλου.
Ο Νόμος των Εξαιρέσεων είναι επίσης θείος νόμος, γιατί εξυπηρετεί το καλό του συνόλου. Όταν σ’ ένα σχολείο προωθηθεί ταχύτερα ένας προικισμένος μαθητής, αυτός σε νεαρή ηλικία θα πάρει μια τέτοια κοινωνική θέση που θα είναι για το συμφέρον του συνόλου. Ο νόμος αυτός, εκτός του ότι είναι λογικός για όλη την ανθρωπότητα, φαίνεται ότι έγινε αναγκαίος μετά την πτώση του αδαμικού ανθρώπου.
Ίσως να φαίνεται άδικο ή και ατέλεια της Δημιουργίας να μαθαίνουμε ότι υπάρχουν δυο ή και περισσότερες κατηγορίες ανθρώπων. Ο Ησίοδος αναφέρεται σε πέντε διαφορετικά γένη, και οι σύγχρονες παραδόσεις αναφέρουν έναν κύκλο από εφτά διαφορετικά.
Είναι βέβαιο ότι η ατέλεια της Δημιουργίας κρύβει και το μυστικό της τελειότητάς της. Η κλιμάκωση είναι αναγκαία για να λειτουργήσει ένας οργανισμός. Τα όντα είναι άνισα στην φύση τους, αλλά ακολουθούν κοινούς νόμους. Οι νόμοι της φύσης έχουν μια πλαστικότητα, που προσαρμόζεται στο δυναμικό των όντων. Οι ανθρώπινοι νόμοι γίνονται άκαμπτοι και προσπαθούν να επιβληθούν σε άνισα όντα. Το αποτέλεσμα είναι εκτροπή από το θεϊκό έργο της φύσης, καθυστέρηση και δυστυχία.
Για παράδειγμα ο νόμος των Εξαιρέσεων που οδηγεί σε μια ανώτερη βαθμίδα εξέλιξης, δεν μπορεί να γίνει μερικός ή γενικός νόμος. Αυτό το γνώριζαν οι αρχαίοι Έλληνες και ίσως να ήταν και η σοβαρότερη αιτία της μύησης και του απόρρητου των Μυστηρίων.
Για να κλείσω την αποκάλυψη των μέγιστων μυστικών των μυστηρίων του ερμαφρόδιτου που δεν είναι άλλα από την ουράνια θεά και τον εν τη γη απεσταλμένο της γιο:
Στο απόκρυφο Ευαγγέλιο των Αιγυπτίων διαβάζουμε: «Και η Μαριάμ – Σαλώμη (Σημ. η λέξη Μαριάμ μπροστά από όνομα σημαίνει στα εβραϊκά πριγκίπισσα) ρώτησε τον Κύριο: Δάσκαλε, πότε θα τελειώσει η βασιλεία του κόσμου τούτου; Και ο Ιησούς απάντησε: Όταν εσείς οι γυναίκες πάψετε να γεννάτε παιδιά, όταν σταματήσετε να εξουσιάζεστε από το αίσθημα της ντροπής, όταν οι δυο γίνουν ένα, όταν το αρσενικό και το θηλυκό ενωθούν, όταν δεν θα υπάρχει πια άντρας ούτε γυναίκα, τότε θα τελειώσει η βασιλεία του Θανάτου... Κι η Σαλώμη ξαναρώτησε: Έκανα λοιπόν καλά Δάσκαλε, που δεν γέννησα παιδιά; Κι ο Ιησούς της απάντησε: Φάγε από όλους τους καρπούς, αλλά μη φας από τον καρπό της πίκρας (της τεκνοποίησης)... («Απόστολος Παύλος», σελ. 254).
Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς και ο Κλήμης Ρώμης το παραπάνω κείμενο από το «Ευαγγέλιο των Αιγυπτίων» το θεωρούσαν ως το πιο αρχαίο απόκρυφο, ότι δηλαδή γράφτηκε τον πρώτο μ.Χ. αιώνα. Σε μια άλλη συνομιλία του Ραββί και της πριγκίπισσας Σαλώμης Β’, φέρεται ότι ο Ιησούς της είπε: «Ήλθα για να καταστρέψω το έργο της γυναίκας».
Στα παραπάνω αποσπάσματα τα τόσο παρεξηγημένα, ο Ιησούς τονίζει ότι έρχεται από το Απόλυτο Δυο, ομοούσιο του Απόλυτου Ενός. Στα λόγια του τονίζεται ο ρόλος του ερμαφρόδιτου και δίνεται μια προφητεία για τις μελλοντικές γενιές του Υδροχόου και του Αιγόκερω: «Όταν εσείς οι γυναίκες πάψετε να γεννάτε παιδιά, όταν σταματήσετε να εξουσιάζεστε από το αίσθημα της ντροπής, όταν οι δυο γίνουν ένα, όταν το αρσενικό και το θηλυκό ενωθούν, όταν δεν θα υπάρχει πια άντρας ούτε γυναίκα, τότε θα τελειώσει η Βασιλεία του Θανάτου».
Ο Ιησούς από γήινη μήτρα και σπέρμα ουράνιας Μήτρας όχι μόνο γνωρίζει την παράδοση του ερμαφρόδιτου, αλλά την δίδαξε με το δικό του παράδειγμα και της Μαγδαληνής. Η παράδοση αυτή αφορά μόνο όσους προέρχονται από το σπέρμα του Ολύμπου, τους αδαμικούς ανθρώπους. Οι γήινοι μπορούν να παντρεύονται, να γεννοβολούν και να πληρώνουν τις κλίμακες της Δημιουργίας. Ο γάμος τους είναι ευλογημένος από τον ίδιο τον Χριστό και η μοιχεία είναι ένα από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα.
Ο Χέλμουθ Ντέ Γκλάζεναπ παραθέτει στην ιστορία του μια άποψη για τον Ιησού και τις θέσεις του σχετικά με τον γάμο:
«Ο γάμος, επίσης, θεωρείται από τους Καθολικούς ως μυστήριο καθιερωμένο από τον Χριστό. Ο Θεός έδωσε στον Αδάμ για σύντροφο την Εύα και έτσι δημιούργησε τον γάμο.
Η εντολή του Γιαχβέ μη μοιχεύσεις ήταν όπλο στα χέρια του Ιησού. Την μοιχεία, όπως ήδη έχει επισημανθεί, την θεωρούσε μυσαρή πράξη, βδέλυγμα». Ο καθηγητής της Θεολογίας Π. Ν. Τρεμπέλας στην «Καινή Διαθήκη μετά συντόμου ερμηνείας» (σελ. 105-106) αναλύει την περικοπή ομιλίας του Ιησού για την μοιχεία:
«Σας λέγω δε, ότι όποιος τυχόν χωρίσει την γυναίκα του, δια πάσαν άλλην αιτίαν και όχι λόγω πορνείας και λάβη εις γάμον άλλην, διαπράττει μοιχείαν, ήτοι αμαρτάνει κατά του δεσμού του γάμου και προδίδει την συζυγικήν πίστιν».
Η ιδέα του ερμαφρόδιτου κατέχει σημαντική θέση στα έργα του Πλάτωνα, που αφορούν την Ατλαντίδα. Από τα γένη του Ησίοδου φαίνεται ότι τα πρώτα γένη ήταν ερμαφρόδιτα και αιθερικά. Από το τρίτο γένος και μετά άρχισε να μορφοποιείται η αιθερική μορφή σε σώμα. Σε κάποια περίοδο πάνω στην γη υπήρχαν: το αρσενικό, το θηλυκό και ο ερμαφρόδιτος.
Εξηγώντας την προέλευση του ερμαφρόδιτου, μας λέει ότι προέρχεται από την Σελήνη.
Έτσι λοιπόν τονίζεται η ουράνια προέλευση ενός μέρους της ανθρωπότητας. Τα άλλα είδη, το αρσενικό και το θηλυκό, γεννήθηκαν και εξελίχθηκαν φυσιολογικά πάνω στην γη, με την δύναμη της ενέργειας του Ήλιου μας.
Σχετικά με τα τρία γένη λέει ο Πλάτωνας: «Γιατί το αρσενικό είχε αρχική καταγωγή από τον Ήλιο, το θηλυκό από την Γη και το μεικτό από την Σελήνη, γιατί και η Σελήνη κρατιέται και από τα δυο, Ήλιο και Γη. Και ήταν στρογγυλά και αυτά τα ίδια και το περπάτημά τους, γιατί έμοιαζαν με τους γονείς τους».
Σε ερώτηση των μαθητών σχετικά με την αγαμία διαβάζουμε:
«Ο δε Κύριος είπεν εις αυτούς• δεν χωρεί εις το μυαλό και εις την καρδιά όλων ο λόγος αυτός της αγαμίας αλλ’ εκείνοι μόνον το νοιώθουν και τον εγκολπώνονται, εις τους οποίους έχει δοθή από τον Θεόν ως χάρισμα να μείνουν άγαμοι. Λέγω δε ότι μόνον εκείνοι εγκολπώνονται τον λόγον αυτόν εις όσους εδόθη ως χάρισμα, διότι υπάρχουν ευνούχοι, που από την κοιλίαν της μητέρας των εγεννήθηκαν έτσι• και συνεπώς φύσει ανίκανοι να έλθουν εις γάμον• και υπάρχουν ευνούχοι, που ευνουχίσθηκαν από τους ανθρώπους• και έγιναν από τους ανθρώπους ανίκανοι δια γάμον• και είναι άλλοι ευνούχοι, που δια του σωφρονισμένου λογισμού επεβλήθησαν εις τον εαυτόν τους και ευνούχισαν τον εαυτό τους δι’ αυτοπροαιρέτου αποχής από τον γάμον και αυστηράς εγκρατείας. Αυτοί παραμένουν άγαμοι και παρθένοι δια να εργασθούν χωρίς κανένα περισπασμόν δια την βασιλείαν των ουρανών και δια να την κερδίσουν ευκολώτερον»
Ο Γι ήταν ερμαφρόδιτος, είχε την ομορφιά και την τελειότητα και των δυο φύλων. Μέσα στην ερωτική του αυτάρκεια, ούτε η θεϊκή ομορφιά της θεάς Αφροδίτης δεν τον συγκινούσε, όπως είναι γνωστό και από τους αντίστοιχους αρχαιοελληνικούς μύθους του Άδωνη, ο οποίος προτιμούσε το κυνήγι σαφώς περισσότερο από το να συνευρεθεί με την θεά, και ο λόγος ήταν αυτονόητος.
Από το ερμαφρόδιτο στοιχείο αντλείται τρομερή ψυχική και πνευματική δύναμη τέτοιας ισχύος που τον τοποθετεί σε ανώτερη κλίμακα από έναν μύστη-άνθρωπο οποιουδήποτε βαθμού. Ο Πλάτωνας συνηγορεί σε αυτό λέγοντας εύγλωττα στο Συμπόσιο (191D): «Ο Έρωτας είναι πραγματικός από τόσον καιρό έμφυτος στους ανθρώπους. Σμίγοντας τους ανασυνθέτει την αρχική τους φύση και προσπαθεί με δυο να φτιάξει έναν για να γιατρέψει την ελαττωματική ανθρώπινη φύση».
Η Τσανγκ Ε, το πρότυπο της ασιατικής μυθικής γυναικείας ομορφιάς και γυναίκα του μυθικού τοξότη, αφού του έκλεψε το ελιξίριο της Αθανασίας κατέφυγε στο Φεγγάρι όπου είναι απρόσιτη. Ο μύθος αυτός συμφωνεί απόλυτα με τον αντίστοιχο εβραϊκό που θέλει τον Αδάμ πλασμένο κατά την ουράνια θεϊκή εικόνα ερμαφρόδιτο. Όπως και την Λίλιθ ή κατά το Νοταρικόν, Λίλιθ-Σαμαήλ. Η Λίλιθ λόγω των ακόρεστων πόθων και της λαγνείας της, και για λόγους που θα αναλύσουμε εκτενέστερα παρακάτω, εκδιώχθηκε από τον παράδεισο. Κατά τον αρχαίο ελληνικό μύθο η ζηλιάρα Άρτεμις έστειλε έναν κάπρο ο οποίος και σκότωσε τον Άδωνη. Το σημείο επαφής όλων των μύθων είναι στο όνομα της θεάς Άρτεμης (εκ του άρτι + τμαίω που σημαίνει κόβω το ακέραιο), εν αντιθέσει με το σύνηθες «αρτεμές» που θα πει παραμένω ακέραιος. Δηλαδή η Λίλιθ έκοψε τον ερμαφρόδιτο Αδάμ όπως η Άρτεμις κόβει τον ακέραιο Ερμαφρόδιτο-Άδωνη. Μέσα, δηλαδή, από σκοτεινά τελετουργικά που θα αναλύσουμε, η Ινώ, η Σεμέλη, η Αγαύη, η Μήδεια και άλλες θυϊάδες κομμάτιασαν τα άρρενα θύματά τους για να τους χαρίσουν(;) ή να τους πάρουν την αθανασία. Έτσι εξαιτίας της Λίλιθ-Άρτεμης ο Αδάμ αποσχίστηκε από το πλευρό του, την Εύα, και όπως συμπληρώνει ο Πλάτωνας, όταν το ένα σχίστηκε στα δυο το ανθρώπινο Ον έγινε ασθενέστερο και ακίνδυνο.
Πάνω στο θέμα της άνομης λατρείας, είναι γνωστή η περίπτωση των κοριτσιών της αρχαίας Αθήνας που ήταν υποχρεωμένα να υπηρετήσουν την Βραυρωνία Αρτέμιδα, για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Τα καθήκοντα αυτά δηλώνονται με τον όρο «Άρκτεια», που σημαίνει: «Υπηρετώ ως άρκτος την θεά».
Όλοι οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι: «Οι ιέρειες έπρεπε να μιμηθούν την αρκούδα πριν από τον γάμο τους». Κανείς δεν εξηγεί πώς θα είναι η μίμηση αυτή, αφήνοντας τον κάθε ασεβή να φαντάζεται διάφορα… Κατά σύμπτωση στα αρχαία αιγυπτιακά το «Αρκ» έχει την έννοια του «κουλουριάζομαι σαν φίδι» παραπέμποντας σαφώς στην ενέργεια της Κουνταλίνι και φυσικά στο φίδι ως αιτία του προπατορικού αμαρτήματος. Η Αρκ-Ουρ είναι η σοφή σφίγγα των αρχαίων μυστηρίων. Το Αρκ της Άρκτου σχετίζεται με το Αρ της Αρτέμιδας. Στα αρχαιότερα Σανσκριτικά, Our σήμαινε ο αρχηγός εξ ου και το όνομα του προπάτορα των θεών των αρχαίων Ελλήνων «Ουρανός». Η Ασσυριακή εκδοχή του ίδιου είναι Αστ- ουρ ή Ασσούρ, εξ ου και το Αστέρι, Ασταρώθ κ.λπ. Η Αρκ-ουρ, λοιπόν, φέρει στοιχεία τόσο από την Άρκτο όσο και από την Αστάρτη που συνδέεται με την Άρτεμη και μερικές φορές ταυτίζεται με την Σώθιδα ή Αστ, εξ ου και το αιγυπτιακό αντίστοιχο της Αρτέμιδος είναι η θεά Μπαστ (ΜΠ + ΑΣΤ = ΟΙΚΟΣ ΤΗΣ ΑΣΤ). Το ενδιαφέρον είναι τα άρρητα μυστήρια τα οποία κρύβονται στο ίδιο το όνομα της Άρτεμης και στην δίψα για αίμα και λαγνεία της δαιμονικής Λίλιθ που, ακόμα και αν δεν το αναφέρω, είναι αναπόσπαστο κομμάτι του Σαμαήλ, αφού παρότι διώχτηκαν ποτέ δεν αποχωρίστηκαν, γι ʼ αυτό και εξακολουθούν να παραμένουν σε ανώτερη κλίμακα δύναμης σε σχέση με οποιονδήποτε εκτός από τους θεούς.
«Η αποτύπωσις της Αρτέμιδος εις τον ουράνιο θόλο υπάρχει εις την μεγάλην Άρκτο δια της αντιπροσώπου της Καλλιστούς...»
Όσον αφορά τα όσα προανέφερα σχετικά με την Άρτεμη ως αιτία της πτώσης από το θεϊκό στο ανθρώπινο πεδίο, εξαιτίας της άνομης λατρείας και της σχέσης της με την Άρκτο, καθιστάμενης έτσι υποζύγιο του Δαίμονα Σαμαήλ, θα τα συνοψίσω μια φράση:
«Η κακή χρήση της ουσίας και η εκπόρνευση της ύλης για πονηρούς σκοπούς, αποτελούν το αμάρτημα εναντίον του Αγ. Πνεύματος».
Ο Λουκιανός έγραψε ένα κρυπτογράφημα με τίτλο «Λούκιος Όνος» έργο αφιερωμένο στα μυστήρια της Αστάρτης, Ίσιδας ή Σύριας Θεάς. Το έργο βρίθει σεξουαλικών υπονοούμενων όταν δεν μιλάει γιʼ αυτά κατά πρόσωπο, και δείχνει την κατάντια από τότε του ιερατείου της Σύριας θεάς, των μαγισσών και των μυστών. Ο Όνος κατεξοχήν ιερό ζώο του θεού Σετ ή Σηθ του δαιμονικού αιγυπτιακού αντιστοίχου του Σαμαήλ, εμφανίζεται αντί του αλόγου ή του κυνός για να δηλώσει απαξίωση όσων έζησε μυούμενος σε σεξιστικές αδελφότητες της εποχής και όχι μόνο.
Η Παλαίστρα είναι κρυπτογραφική λέξη της αντίστοιχης έννοιας του πειρασμού και της δοκιμασίας. Εύγλωττα όπως πριν από αυτήν η Λίλιθ μπροστά στον Αδάμ και η Άρταμις μπροστά στον Άδωνη, η κατά τα φαινόμενα πραγματικά μυημένη Παλαίστρα μας μαρτυρά τα άρρητα των μυστηρίων της κοινωνίας με σάρκα και αίμα.
Η Παλαίστρα στο ρόλο της Εστιάδας (Βεστάλας) προετοιμάζει την άσβεστη φλόγα. Θα είναι η πρώτη που θα μυήσει τον Λούκιο στα Μυστήρια.
« 6. Αμέσως εγώ βρήκα την ευκαιρία και της είπα: «Πόσο χαριτωμένα, Παλαίστρα μου όμορφη, κουνάς και στριφογυρνάς μαζί με τα πισινά σου και την χύτρα. Κι εμένα άρχισαν να κουνιούνται το ίδιο τα μπροστινά μου. Καλότυχος θα είναι εκείνος που θα βουτήξει εδώ το δάχτυλό του». Εκείνη, τότε, που ήταν πονηρή και πολύ χαριτωμένη κοπελίτσα, μου είπε: - Φύγε, νεαρούλη μου, αν έχεις μυαλό κι αν θέλεις να ζήσεις, γιατί όλα είναι γεμάτα φωτιά και κάπνα. Και μονάχα να μ’ αγγίξεις, θα μείνεις στο τόπο καμένος από την φωτιά, και δεν θα μπορεί να σε γιατρέψει κανένας μήτε θεός μήτε γιατρός, παρά μονάχα εγώ που σ’ έκαψα και το πιο παράξενο, θα σε κάμω να με λαχταράς περισσότερο και θέλοντας να σε γιατρέψω θα σε κάμω να υποφέρεις πιο πολύ, μα θ’ αντέχεις πάντα, που μήτε κι αν σε πετροβολήσουν θα θελήσεις ν’ αποφύγεις τέτοιο γλυκό πόνο. Γιατί γελάς; Μπροστά σου βλέπεις ένα αληθινό ανθρωπομάγειρο• γιατί δεν φτιάχνω μονάχα αυτά τα συνηθισμένα παλιοφαγητά, μα σαν βρω κανένα γεροδεμένο κι όμορφο άνθρωπο τον σφάζω, τον γδέρνω, τον κομματιάζω, κι αναγαλλιάζω να του βγάζω τα σπλάχνα του και την καρδιά του» – «Αλήθεια τα λες, της είπα, γιατί κι εμένα, αν και βρίσκομαι μακριά σου και δεν σε πλησιάζω, δεν μ’ έκαψες μονάχα, μα το Δία, μα με φλόγισες ολόκληρο και με τα μάτια σου μου έριξες μέσα στα σπλάχνα μου όλη την φωτιά που δεν φαίνεται και με κατάκαψες, αν και δεν σου έκαμα κανένα κακό. Για τους θεούς, λοιπόν, γιάτρεψέ με μ’ εκείνα τα γλυκόπικρα γιατρικά που είπες, κι αφού μ’ έσφαξες πια, πάρε με και γδάρε με, όπως σ’ αρέσει». Εκείνη τότε γέλασε δυνατά κι ολόγλυκα κι από εκείνη πια την ώρα έγινε δική μου και συμφωνήσαμε, αφού κοιμίσει τ’ αφεντικό της, νά ΄ρθει μέσα και να κοιμηθεί μαζί μου».
Για να επανέλθω υπήρχε μια μυστηριώδη «Αίγα με τα 1000 νεογνά ή Αίγα των απολιθωμένων δασών». Δεν ξέρω αν αναφέρεται στα δικά μας απολιθωμένα δάση αλλά δεν αποκλείεται, αφού ως γνωστόν κάποια νησιά έχουν άμεση σχέση με αρχαίες λατρείες… Η Περσεφόνη είναι BAR- SIB - UNI, έτσι το Bar και το Sib γίνονται ραμπ ή ρας και το Σιμπ γίνεται Σουμπ. Για να μην κουράζω με αρχαία αιγυπτιακά το ισνιγκαραμπ προφέρεται USH - GURI - BAR - SIB, και είναι προϊόν της ένωσης του ονόματος της Ισταρ (από το USH - TAR) USH - GURI - ISKUR που είναι το γνωστό όνομα του Ασταρώθ ως θεού των καταιγίδων και κύριο των κεραυνών, εξ ου και το USH που αναφέραμε προηγουμένως, γιʼ αυτό μιλάμε για το Αστ και το UR που βλέπουμε εδώ σαν ISKUR, εξ ου και το κύριος ή το φίδι KUR στο γνωστό Νεκρονομικόν.
Συνοψίζοντας, η σημασία του ονόματος του Ερμαφρόδιτου τράγου είναι «Το φίδι στην Μήτρα - ο φαλλός της γονιμότητας». Από την λέξη Σουμπ - Νιγκουραθ που θα πει SIB - UNI - (USH) - GURI = Το φίδι στην μήτρα της Αρχόντισσας και πιο συγκεκριμένα από το SIB - UNI, στα εβραϊκά γίνεται siph oni (Σιφόνι) δηλαδή οχιά.
Πιστεύω ότι όσα ξέρουμε για το φίδι και τον ρόλο του στο προπατορικό αμάρτημα, όπως και για το φίδι και την βασίλισσα Ολυμπιάδα την μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και για τον λόγο που ο Βασιλέας Φίλιππος που την κρυφοκοίταζε έχασε το μάτι του, σαν τιμωρία επειδή είδε αυτά που δεν έπρεπε να δει, περιττεύουν μιας και είναι αυτονόητα. Προσέξτε την ομοιότητα της λέξεως Σιφόνι που θα πει οχιά στα εβραϊκά με το όνομα Τυφώνας ή Σίφουνας που δημιουργεί τον δίαυλο επικοινωνίας (το σιφόνι) με τον Άδη. Το ζήτημα αυτό επαφίεται στο γνωστό και πολυσυζητημένο θέμα των αλλοδιαστασιακών πυλών Πεντέλης - Παρθενώνα, δεν θα αναφέρω χιλιοδιατυπωμένα πράγματα… Είναι σαφές ότι από κάποιες πύλες - διαύλους επικοινωνίας μυστών με χώρους έξω από την γη πέρασαν τελετουργικά και θρησκευτικές διδασκαλίες σε κάποιους μυημένους.
Στην μυθολογία του Βορρά ο Wadan ο θεός της καταιγίδας έχει δίπλα του ένα αγριογούρουνο. Στην Έδδα το άρμα του Φρέυρ οδηγείται από το ίδιο το ζώο: προσωποποίηση της ανεμοθύελλας που συνοδεύει την ουράνια καταιγίδα που είπαμε ότι ο θεός της στις νότιες χώρες ήταν ο Ασταρώθ. Έτσι η Άρτεμις σχετίζεται με την Αστάρτη και ένα αγριογούρουνο σταλμένο από την Αρτέμιδα ξεσκίζει τον δύστυχο Άδωνη ή τοξότη Γι, κατά την κινέζικη εκδοχή, και η Τσαγκ Ε αφού του έχει κλέψει την αιώνια ζωή πάει στο φεγγάρι και εγκαθίσταται εκεί μόνη της. Εδώ βλέπουμε την σαφή ομοιότητα με την θεά Αρτέμιδα τόσο όσο ως θεά του φεγγαριού, όσο και ως μοναχική, απόμακρη ταξιδεύτρια και κυνηγό. Θα μπορούσε άραγε η Άρτεμις να είναι η πρώτη διδάξασα αυτών των πανάρχαιων μυστηρίων του αίματος και της σάρκας;
Ουδέποτε έπαψε να είναι ερωτική θεότητα η Άρτεμις μιας και την βλέπουμε στο βιβλίο «Άρρητοι λόγοι, θεοί, σύμβολα, αρχέτυπα των Ελλήνων» της Αλτάνη (σελ. 223 εικόνα 1) να κρατά το ελάφι από τα κέρατα και στο αριστερό χέρι ένα βέλος σκέτο. Εν αντιθέσει με την Ελαφίνα στον μύθο του Ηρακλέους που είναι θηλυκιά και είναι καθαρά σύμβολο ενόρασης και διάνοιας της κυνηγού των Ουρανών και άλλα που δεν είναι της παρούσης να αναφέρω. Στην εικόνα το ελάφι είναι αρσενικότατο, σαφέστατο σύμβολο σεξουαλικού σφρίγους, όσο για το βέλος, η ίδια η λέξη προέρχεται από την ίδια ρίζα με τις λέξεις Βάλλω, Βάλανος και Βήλος όλες με προεκτάσεις τον φαλλό.
Στην δεύτερη εικόνα η θεά κρατά έναν λαγό και ένα τόξο χωρίς κανένα βέλος. Ο Λαγός είναι καθαρά υπερσεξουαλικό ζώο, όχι όμως εδώ. Η απουσία βέλους φανερώνει ότι το είδωλο παραπέμπει αλλού, και εφόσον έχουμε να κάνουμε με μια θεά του Ουρανού πού αλλού θα κοιτάξουμε εκτός από τον Ουρανό; Ο λαγός είναι αστερισμός όπως και το τόξο. Άστρο του τόξου είναι για τους Σουμέριους ο Σείριος και μέσα από σύμβολα και μύθους συνδέεται άμεσα με τους Δίδυμους (Απόλλων-Άρτεμις, Κάστωρ-Πολυδεύκης, πολικά αντίθετα όπως Ήλιος-Σελήνη κ.λπ.) και με την Μεγάλη Άρκτο: «Η αποτύπωσις της Αρτέμιδος εις τον ουράνιο θόλο υπάρχει εις την μεγάλην Άρκτο δια της αντιπροσώπου της Καλλιστούς» όπως λέει η Αλτάνη (Άρρητοι λόγοι- θεοί - Σύμβολα σελ. 224) και τον Λαγό, έναν βαθυκόκκινο αστέρα ο οποίος φέρεται σε ζωγραφικές παραστάσεις να πατιέται από τον Απόλλωνα ή τον Κάδμο καθώς αυτοί πάνε να σκοτώσουν τον Πύθωνα, τον Δράκο κ.λπ.
Ο πύθωνας σχετίζεται με τους Δελφούς ως φαλλός της γης. Σαν SIB - UNI - USH - GURI είναι το φίδι στην μήτρα της Αρχόντισσας Ολυμπιάδας μητέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου και το Αρκ της Άρκτου και της Αρκούδας θυμίζει μια άλλη ερωμένη του Διός που έφερε στον κόσμο τον άλλο του γιο, τον Αρκάδα. Μάνα και γιος βρίσκονται σήμερα καταστερισμένοι στον αστερισμό της Άρκτου.
Είναι δύσκολο να κατανοηθεί ο ρόλος της Αρτέμιδος Παρθένου (λόγω υμένα) ενόσω είναι υπερσεξουαλική θεότητα, μιας και το μυστικό της ζωής βρίσκεται κατά ένα μέρος στην ενέργεια του σεξ ή την ταντρική Ατραπό.
Ο ύμνος του Καλλιμάχου εις Άρτεμιν γράφει: «Δώσε μου πατέρα την δύναμη να διαφυλάττω αιώνια την παρθενία μου». Δεν θα διαφωνήσω με την αρχαία ελληνική άποψη της παρθένου ως νεαράς κοπέλας χωρίς σεξουαλική εμπειρία λόγω νεότητας δηλαδή της Παρθένου - κόρης, αλλά η ευρύτερη έννοια ήταν αυτή της ανύμφευτης γυναίκας όταν έπαυε να είναι κόρη. Έτσι η Άρτεμις ήταν ανύπαντρη μα όχι σεξουαλικά αδιάφορη.
Η θεά αντιτίθεται σθεναρά παρʼ όλες τις αποτυχημένες απόπειρες νεώτερων μυστών, από τα ρωμαϊκά χρόνια και μετά, να την παντρέψουν με το στανιό με τον Πάνα (το παιδί του φεγγαριού, σύμφωνα με τον A. Crowley) και αντιτίθεται στον γάμο προτιμώντας πιο ελεύθερες σχέσεις. Ο Απόστολος Παύλος αντίθετα είναι κατηγορηματικός, αναφέροντας ότι οι απόστολοι, που με την Πεντηκοστή θα έπρεπε να είναι άνθρωποι του επιπέδου 6 και 7, είχαν ο καθένας στο πλευρό του μιαν αδελφή, γυναίκα (Κορ. Α, θ. 5). Και γενικεύοντας λέει ότι «πλην ούτε ανήρ χωρίς γυναικός ούτε γυνή χωρίς ανδρός εν κυρίω».
Αυτό εξηγεί τον σκοπό και την ιερότητα του γάμου, που ανήκει στα επτά μυστήρια του Χριστιανικού δόγματος, επαναφέροντας την ιδέα που διατύπωσε ο Πλάτωνας στον μύθο του Ανδρόγυνου. Στον οποίο φυσικά η Αρτέμιδα αντιτίθεται, μιας και αρνείται την χρήση της συντονισμένης ενέργειας του σεξ για δημιουργικό σκοπό, προτιμώντας πιο ιδιοτελή και σκοτεινά μέσα προκειμένου να επιτυγχάνει την αιώνιο νεότητα κ.λπ.
Στις Τραχίνιες, ο Σοφοκλής βάζει στο στόμα του Ηρακλή αυτά τα λόγια που περιγράφουν τα μυστήρια για τα οποία μιλάω:
«Έχει κολλήσει στα πλευρά μου, έφαγε τις σάρκες μου, έχει φθάσει ως τα πνευμόνια μου. Πίνει τώρα το αίμα μου και όλο το σώμα μου διαλύεται μέσα στα μυστηριώδη υφάδια του. Και ό,τι δεν μπόρεσαν να κάνουν ούτε τα ακόντια των εχθρών μου, ούτε οι γίγαντες τα παιδιά της Γαίας, ούτε η λύσσα των άγριων θηρίων, ούτε οι Έλληνες, ούτε οι Βάρβαροι, ούτε τα τέρατα από τα οποία καθάρισα την γη, το κατάφερε μια γυναίκα, ένα αδύνατο πλάσμα χωρίς τίποτε το αντρικό, μόνη και χωρίς να χρησιμοποιήσει σίδερο… Κλαίω σαν κορίτσι και κανείς δεν μπορεί να πει πως με ξανάδε σε τέτοιο χάλι». Έτσι ο Ηρακλής γεύτηκε αυτά που ο ίδιος είχε κάνει μέχρι τώρα σε άλλους και με την αποτέφρωση του κορμιού του όλα τελείωσαν εκεί.
Για να μην σας κουράσω άλλο μιας και καταλάβατε τα σκοτεινά μυστήρια, ας δούμε τώρα το τελευταίο μέρος που ίσως είναι και η απάντηση σε ό,τι ψάχνετε, ίσως και όχι.
Στον «Κρατύλο» ο Πλάτωνας αναφερόμενος στην θεά Δήμητρα γράφει:
« Η Δήμητρα φαίνεται ότι έλαβε το όνομά της από την δόση της τροφής, γιατί μας την δίνει ως μητέρα (δίδουσα ως μήτηρ = Δήμητρα). Η Ήρα είναι αξιαγάπητη, αφού μάλιστα λέγεται ότι ο Ζευς, αφού την εράσθηκε, την πήρε γυναίκα του. Ίσως πάλι ο νομοθέτης, απασχολημένος με τα ουράνια φαινόμενα, κατά μετατροπή ονόμασε τον αέρα Ήρα, θέτοντας το πρώτο γράμμα της λέξεως στο τέλος• αυτό μπορεί να το εννοήσεις, αν επαναλάβεις πολλές φορές το όνομα Ήρα. Το όνομα Φερρέφαττα είναι όνομα, που πολλοί το φοβούνται καθώς και τον Απόλλωνα, από άγνοια όπως φαίνεται, της ορθότητας των ονομάτων. Γιατί το μεταβάλλουν για να το παρουσιάσουν με το όνομα της Περσεφόνης και αυτό τους φαίνεται φοβερό• αυτό όμως μας δείχνει ότι η θεά είναι σοφή. Επειδή τα πράγματα είναι σε κίνηση, ό,τι εφάπτεται και έχει επαφή και μπορεί να επακολουθεί, είναι σημείο σοφίας. Λοιπόν σωστά ονομάζεται η θεά αυτή Φερέπαφα για την σοφία και την επαφή με την κίνηση (του φερόμενου) ή για κάτι παρόμοιο, για το οποίο και ζει μʼ αυτήν ο Άδης, σοφός ο ίδιος αφού έχει αυτή την ιδιότητα. Τώρα όμως μετατρέπουν το όνομά της, φροντίζοντας περισσότερο για την ευφωνία παρά για την αλήθεια, ώστε και Φερρέφαττα την ονομάζουν». Φερρέφασα: φαως = φως = αυτή που φέρνει, έρχεται με φως, εωσφόρα.
Ονομάζεται Δήμητρα από την δόση της τροφής, γιατί μας την δίνει ως μητέρα (δίδουσα ως μήτηρ = Δήμητρα), Η Δήμητρα κρατάει στα σύμβολά της τον στάχυ και προΐσταται στα Μυστήρια με την κόρη της Περσεφόνη. Κατʼ αρχήν να διορθώσω ότι η Περσεφόνη δεν θα ονομαζόταν τρελή και ανήμερη αν ήταν θεά με σοφία, αν και συμφωνώ ότι αντιδρά στην κίνηση των πλασμάτων που μπαίνουν στον ιερό της χώρο και φυσικά τους τρώει. Όσον αφορά το όνομα Φερρέφασα που θα πει «αυτή που φέρνει το φως, η Εωσφόρα» λόγω των πύρινων ματιών της, αυτό δικαιολογείται και αποδεικνύει την αλήθεια του Ονόματός της. Όσον αφορά τώρα την κίνηση της που ζωογονεί τον Άδη και για τον οποίο ζει αυτός με αυτήν σαν σοφός που είναι ίσως να είναι αυτό που γράφει ο Χ.Φ. Λάβκραφτ στο διήγημά του «Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΤΣΑΡΛΣ ΝΤΕΞΤΕΡ ΓΟΥΟΡΝΤ»
«...Σου επαναλαμβάνω, πρόσεξε μην αναστήσεις
κάτι που δεν θα έχεις την δύναμη να ελέγξεις.
Με αυτό εννοώ καθετί που μπορεί να στραφεί εναντίον σου,
οπότε όλα σου τα όπλα, όσο δυνατά και αν είναι δεν
θα μπορέσουν να σε βοηθήσουν...»
Αλλά επειδή δεν γίνεται κατανοητό και μοιάζει εντελώς ξεκάρφωτο αυτό σε σχέση με το σύνολο, ενώ αντίθετα όλα όσα ανέφερα είναι μέρος αυτού, ας δούμε την σχέση της θεάς Δήμητρας με τον αστερισμό της Παρθένου που είναι άμεσα συνδεδεμένη.
Λέγεται ότι, από κάποια άποψη, η Παρθένος είναι το πιο αρχαίο από τα Ζωδιακά σημεία. Από τα βάθη των αιώνων, η Λίλιθ, η Ίσις, η Εύα ή η Παρθένος Μαρία, όλες απεικονίζουν την Μητέρα του κόσμου. Και σʼ αυτό ακριβώς το σημείο η Χριστική συνείδηση συλλαμβάνεται και εκτρέφεται την περίοδο της κυοφορίας, μέχρις ότου επί τέλους στους Ιχθύς, το αντίθετο σημείο, γεννιέται ο Σωτήρας του κόσμου.
«Η ίδια η Παρθένος είναι ένας αστερισμός σε σχήμα κυπέλλου, με τρεις κύριους αστέρες, που σκιαγραφούν το ποτήρι της Αγίας Κοινωνίας, για το οποίο ο Χριστός είπε: «Πίετε εξ αυτού πάντες». Στην ανωτάτη του έννοια συνδέεται με το ιερό Graal. Ο λαμπρότατος αστέρας είναι ο Spica, που σημαίνει ο στάχυς του σίτου. Ο Χριστός γεννήθηκε στην Βηθλεέμ, που σημαίνει «ο οίκος του άρτου». Λέμε «Δος ημίν σήμερον τον άρτον τον επιούσιον» το μάνα, τον εξ ουρανού άρτον ή τον άρτον και τον οίνον της Αγίας Κοινωνίας. Πάντοτε ο συμβολισμός αυτός του άρτου διαλαμβάνεται στην Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Σήμερα το μεγάλο και σε οικονομικό επίπεδο πρόβλημα είναι η προμήθεια του άρτου, ενός συμβόλου διατροφής, σʼ ένα πεινασμένο κόσμο: άρτου για το σώμα και άρτου γιʼ αυτούς που πεινούν και διψούν για δικαιοσύνη. Όλα αυτά ως μέρος της λειτουργίας της διατροφής της Μητέρας του Κόσμου που διατρέφει την μορφή, όπως επίσης και της Χριστικής συνείδησης, που λανθάνει στην μορφή». (Μπέιλυ).
Ο άρτος και ο οίνος είναι από τους ιερότερους συμβολισμούς του άστρου της Μαρίας (Σείριου) και τους βλέπουμε στο Ζώδιο της Παρθένου.
Με βάση τα όσα είπαμε, αν λάβουμε υπόψη ότι το ποτήρι της Παρθένου είναι το ίδιο ποτήρι από το οποίο η άλικη γυναίκα η Ασταρώθ, η μεγάλη πόρνη μεθάει από το αίμα των αγίων και κάθε ζωντανού πλάσματος σʼ αυτή την γη, και αντί για ψωμιά σκεφτούμε τα λόγια του Ηρακλή και τις σάρκες ζωντανών πλασμάτων, τότε βρισκόμαστε μπροστά σε κατάφορο έγκλημα κατά της ζωής και κάθε ζωντανού πλάσματος. Εγκληματίες φυσικά οι Μεγάλοι παλιοί θεοί, οι γνωστοί τρεις Άρχοντες της Σολομωνικής, Εωσφόρος - Ασταρώθ - Βελίαλ, μόνο που εδώ στον Σείριο βλέπουμε ένα συγκεκριμένο στοιχείο, το Άστρο της Μαρίας στο Σείριο. Άρα ξαναγυρνάμε στο τόξο (σύμβολο) της Αρτέμιδος στους Ουρανούς και βρίσκουμε άλλο ένα στοιχείο σύνδεσης.
Το ίδιο όνομα σ’ ένα άλλο μύθο που συνάμα είναι και πραγματικό ιστορικό γεγονός, συναντάμε στο όνομα ενός σκύλου (άστρο του Κυνός) και τον λένε Μαίρα (αστραφτερή, λαμπερή). Είναι ο μύθος του Ικαρίου και της Ηριγόνης.
Στην σημερινή περιοχή του Διόνυσου, κάτω από την Πεντέλη, βασίλευε ο Ικάριος. Όταν έφτασε εκεί ο Διόνυσος, έτυχε πολύ καλής υποδοχής από τον βασιλιά, γι’ αυτό ο θεός τον μύησε στα θεϊκά Μυστήρια. Κατά τον μύθο τον δίδαξε την τέχνη του «κρασιού».
Τόσο πολύ μέθυσε από την μαγεία των όσων διδάχτηκε ο Ικάριος, που, μόλις έφυγε ο θεός, έτρεξε να τα διδάξει τους υπηκόους του. Κατά το μύθο τους μέθυσε με το θεϊκό κρασί. Φαίνεται όμως ότι τα μυαλά των βοσκών και των γεωργών δεν ήταν κατάλληλα για να δεχτούν τις θεϊκές διδασκαλίες κι έγινε το ατύχημα. Πολλοί απ’ αυτούς παραφρόνησαν και επιδόθηκαν σε βιαιότητες, τελικά σκότωσαν τον Ικάριο και τον έθαψαν στην πηγή Άνυγρο, που την σκέπασαν με πέτρες. Η κόρη του Ηριγόνη, ανακάλυψε τον πατέρα της, χάρη στην σκύλα της «Μαίρα». Από την απελπισία της, η νέα κρεμάστηκε από το δέντρο που βρισκόταν πάνω από τον τάφο του πατέρα της.
Δεν είναι με την πρώτη φανερό, αλλά μια Μαρία από την αρχαιότητα ακόμα κατά καιρούς γίνεται η αφορμή για θεϊκές διδασκαλίες που ενώ είναι καλές αρχικά, μετά οδηγούν σε παραλογισμό, τρέλα, εξάρσεις βίας και φυσικά θάνατο.
Δυο στοιχεία παραμένουν: α) το άστρο του Κυνός
β) το όνομα Μαρία, Μαίρα, Μαίρας Αστήρ.
Ουσιαστικά «Μαρία» λέγεται και η Άρτεμις μιας και λέει η ίδια στον ύμνο του Καλλιμάχου «φαεσφορίην τε» δηλαδή Λαμπερή, αστραφτερή, όνομα που παραπέμπει στην Φερρέφασα (Περσεφόνη). Ανέφερα πριν την στενή σχέση της θεάς με τον Σείριο (άστρο του τόξου) και τον Λαγό που είναι σύμβολα της θεάς και συνάμα κοντινά άστρα.
Μονάχα η Παναγία Μαριάμ ή η αποκατεστημένη Εύα στην θεϊκή της θέση πριν το προπατορικό αμάρτημα είναι αυτή που έρχεται να καταλύσει τον θεσμό του αίματος.
Ένα σύμβολο της Παρθένου είναι η γυναίκα με τον στάχυ του σίτου ή το δεμάτι του σίτου ή κλάδο με τους καρπούς στην αγκαλιά της. Θυμήσου, επίσης, την προφητεία του Ησαϊα, στην οποία βασίζεται η Καινή Διαθήκη: «Και μια Παρθένος θα συλλάβει και θα γεννήσει Υιόν» και σύνδεσέ τον με τον στίχο της προς Εφεσίους επιστολής, όταν ο Απόστολος Παύλος είπε ότι κάποια μέρα θα πετύχουμε κατά το μέτρο του αναστήματος της πληρότητας του Χριστού. Θα ήθελα να σας υπενθυμίσω ότι ο Χριστός επανειλημμένως ετόνισε την έμφαση μάλλον στην νέα Γέννηση παρά στην θυσία του αίματος. Η εσώτερη σημασία είναι «το αίμα είναι η ζωή». Πάντοτε είμαστε κυριολεκτικοί. «Εφόσον πέρασε η παλιά συνήθεια της προσφοράς σφάγειων στον βωμό, έτσι και η ιδέα της εξιλέωσης δια του αίματος του Χριστού πρέπει να περάσει» (Μπέιλυ).
Είπαμε πριν ότι η σοφή, κατά τα άλλα, αιγυπτιακή σφίγγα των ιερών μυστηρίων την οποία προσποιούνται ο Άμων-Ρα, ή Άμων-Δίας πατέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου και άλλοι, είναι η Αρκ - ουρ.
Το σύμβολο της Σφίγγας συνδέεται με την εξέλιξη του ανθρώπου και η πορεία αυτής συνδέεται με το φίδι, σύμβολο του Εωσφόρου. Τον Εωσφόρο, το φίδι, το βλέπουμε στην εικονογραφία να σέρνεται στον Σταυρό της θυσίας και το Δέντρο της Ζωής.
Το σημείο του Λέοντος είναι ένα από τους τέσσερις βραχίονες του Σταθερού Σταυρού πάνω στον οποίο ο Κοσμικός Χριστός και το άτομο Χριστός πάντοτε σταυρώνονται. Ίσως η λέξη Εσταυρωμένος θα είχε αληθινή έννοια αν την υποκαθιστούσαμε με την λέξη Θυσιασμένος για την εξέλιξη της Χριστικής συνείδησης της μορφής, αφού σταδιακά διάφορες όψεις της θείας φύσης φαίνεται να θυσιάζονται.
Στον Ταύρο βλέπουμε την κατώτερη όψη της θείας δημιουργικής δύναμης, την σεξουαλική επιθυμία να μετουσιώνεται ή να θυσιάζεται στην ανώτερή της όψη. Έπρεπε να ανυψωθεί προς τον ουρανό.
Στον Λέοντα βλέπουμε τον Κοσμικό νου να εκδηλώνεται στο άτομο, ως ο κατώτερος λογικός νους, και αυτή η κατώτερη όψη πρέπει επίσης να θυσιασθεί και ο μικρός νους του ανθρώπου πρέπει να υποταχθεί στον Συμπαντικό Νου. Στον Σκορπιό, που είναι ο τρίτος βραχίων του Σταθερού Σταυρού, βλέπουμε την Κοσμική αγάπη ή την Κοσμική έλξη. Εκεί δείχνεται στην κατώτερή της όψη και αυτό το ονομάζουμε, η Μεγάλη Πλάνη. Στον Σκορπιό βλέπουμε τον ζηλωτή επάνω στον σταυρό να θυσιάζει την πλάνη στην πραγματικότητα. Στον Υδροχόο έχουμε το φως της συμπαντικής Συνείδησης, να ακτινοβολεί προς το ανθρώπινο ον και να προκαλεί την θυσία της ατομικής ζωής και την συγχώνευσή της στο συμπαντικό Όλον. Αυτή είναι η αληθινή σταύρωση, η θυσία της ανταύγειας της πραγματικότητας, της κατώτερης όψεως στην ανώτερη και της ατομικής μονάδος στο Μεγάλο Συνολικό Άθροισμα. Αυτά ήταν τα χαρακτηριστικά που τόσο θαυμάσια έδειξε ο Χριστός. Έδειξε τον εαυτό Του ως Δημιουργό. Έδειξε τον εαυτό Του να ενεργεί υπό την επίδραση του φωτισμένου νου. Στον Εαυτό Του προσωποποίησε την Αγάπη του Θεού και ο Ίδιος ανήγγειλε τον Εαυτόν Του ως το Φως του Κόσμου (Μπέιλυ).
Ο Σατανάς, το φίδι, αποτελεί σήμερα μια από τις δυσκολότερες έννοιες, που προβληματίζει τους ερευνητές. Πίσω από το όνομα του Σατανά πρέπει να είμαστε σε θέση να διακρίνουμε το Απόλυτο Τρία και τον Προμηθέα-Σατανά, τον Τιτάνα του Μεσόκοσμου του Σείριου.
Σʼ ένα απόκρυφο μύθο του Παράδεισου, ο Διάβολος λέει στον Αδάμ: «Εξαιτίας σου διώχθηκα και αποξενώθηκα από το μεγαλείο μου που είχα στον ουρανό ανάμεσα στους αγγέλους, και εξαιτίας σου βρίσκομαι τώρα στην γη. Από τότε που πλάστηκες, εξορίστηκα από την κοινότητα των Αγγέλων».
Στον Ενώχ ακούγεται το ίδιο παράπονο του Διαβόλου: «Όταν πλάστηκες εσύ, εγώ απομακρύνθηκα από το πρόσωπο του Θεού...».
Ο Διάβολος είναι γνωστός ως Σατανάς, Βεελζεβούλ, Εωσφόρος κ.α. Το βασίλειό του πάντα τοποθετείται από τις παραδόσεις στον Άδη. Εκεί σήμερα τοποθετείται και η κόλαση, με τους απαίσιους λέβητες, που προορίζονται για το μαρτύριο των αμαρτωλών θνητών. Είναι κοινή πίστη ότι οι λέβητες (καζάνια) της κόλασης οδηγούν τους αμαρτωλούς θνητούς στον εξαγνισμό.
Οι πρώτες παραδόσεις συνδέουν το φίδι-Διάβολο με τα αινιγματικά Δέντρα της Γνώσης και της Ζωής του παράδεισου.
Το Απόλυτο Τρία, ο Εωσφόρος, διευθύνει την εξωτερική σφαίρα του Σύμπαντος και είναι κύριος της οργανικής ζωής πάνω στην Γη, μέσα στα όρια της ψυχικής και φυσικής ζωής των τριών βασιλείων: του ανθρώπου, της πανίδας και της χλωρίδας.
Το Απόλυτο Τρία κλείνει στην υπόστασή του ενέργεια από τον Έρωτα (Άγιο Πνεύμα) του Απολύτου Δύο, και από την Σοφία (Βασίλισσα των Ουρανών). Στα κοσμικά αυτά στοιχεία οφείλει τη δύναμη και την εξουσία του στο ερωτικό κέντρο και την κατώτερη ψυχική (συγκινησιακή) ζωή.
Όργανα του Απόλυτου Τρία μπορούν να θεωρηθούν ο Ήλιος μας και η Σελήνη. Ο Ήλιος χορηγός ενέργειας παρόμοιας του Απόλυτου Ένα και Δύο και η Σελήνη χορηγός ενέργειας παρόμοιας προς της Βασίλισσας των Ουρανών. Το έργο του Απόλυτου Τρία είναι λοιπόν περιορισμένο και θα έλεγε κανείς πως ανταποκρίνεται σε αυτό με τον αισθησιακό Έρωτα που απορρέει από μέσα του, με την δύναμη της έλξης μεταξύ των δυο φύλων. Η πλάνη είναι συνδεδεμένη με το Απόλυτο Τρία. Κυριεύει τον άνθρωπο, που μεθυσμένος στο ρεύμα του Έρωτα και των άλλων μορφών της ζωής, ξεχνάει τον πραγματικό του περιορισμό. Το κάλεσμα του Έρωτα του Απόλυτου Τρία, όταν δεν πρόκειται για την εκπλήρωση των άμεσων λειτουργιών του, παίρνει πολλές και ποικίλες μορφές φαινομενικά διαφορετικές: φιλοδοξία, υπερηφάνεια, τυραννία, πλουτισμό κ.α.
Η πλάνη αυτή του μη πραγματικού αναγκαίου είναι η πηγή που τρέφεται ο Γενικός Νόμος. Υπεύθυνος για την εφαρμογή του Γενικού Νόμου είναι το Απόλυτο Τρία.
Ο άνθρωπος που δέχεται μόνο τις επιδράσεις του κοσμικού του περίγυρου και δεν δέχεται τις επιδράσεις από το κοσμικό Σύμπαν, βρίσκει τον Έρωτα (Αγάπη) του Απόλυτου Τρία ευχάριστη και ευεργετική.
«Όπως λέει ο Μύθος, το Απόλυτο Τρία, στο ρόλο του Διαβόλου με προκαθορισμένη αποστολή, νοιώθει θλίψη, όταν κάποιος Ιππότης του Χριστού, που βαδίζει την Οδό, δεν του προβάλλει αρκετή αντίσταση για να βγει νικητής από τον αόρατο πόλεμο» (ΙΙ Μουράβιεφ).
Ο Ιησούς ονομάζει το Απόλυτο Τρία «Άρχοντα του κόσμου τούτου». Όταν πραγματοποιεί τις δραστηριότητες του ονομάζεται Σατανάς, δηλαδή εχθρός, αντίπαλος του ανθρώπου και του Χριστού.
«Είναι σφάλμα, ιεροσυλία που φθάνει τα όρια της βλασφημίας προς το Άγιο Πνεύμα. Γιατί δεν υπάρχει τίποτε έξω από την Αγία Τριάδα, που περιλαμβάνει τα πάντα εντός Της, ακόμη και τον Σατανά με όλα τα μέσα για την ολοκλήρωση της αποστολής του. Γιατί στην εκδήλωση του είναι πνεύμα υπηρετικό».
Όταν το έργο του Σατανά δεν θα χρειάζεται, τότε η αποστολή του θα πάρει τέλος. Ο Ωριγένης διδάσκει την λύτρωση του Διαβόλου.
Ο άνθρωπος υπόκειται στον Γενικό Νόμο που τον συγκρατεί στην θέση του. Αλλά επίσης και στο Νόμο των Εξαιρέσεων που επιτρέπει μια κάποια ελευθερία δράσης.
Ο Γενικός Νόμος υπαγορεύει στον άνθρωπο τον έρωτα για την επιβίωση του είδους, την αγάπη και την φροντίδα για τα παιδιά του. Την πείνα και την εργασία για την συντήρησή του. Την διασκέδαση, τον πλούτο, τις τιμές και όλα όσα συνδέονται με την ευτυχία του ανθρώπου της Γης.
Ο Νόμος αυτός, που συνδέεται με τις κοινωνικές επιδράσεις, μπορεί να δράσει στο φυσικό, ψυχικό και ηθικό πεδίο του ανθρώπου. Η δράση του στο ηθικό πεδίο συνδέεται με την ιδέα του Διαβόλου.
Ο Νόμος των Εξαιρέσεων είναι επίσης θείος νόμος, γιατί εξυπηρετεί το καλό του συνόλου. Όταν σ’ ένα σχολείο προωθηθεί ταχύτερα ένας προικισμένος μαθητής, αυτός σε νεαρή ηλικία θα πάρει μια τέτοια κοινωνική θέση που θα είναι για το συμφέρον του συνόλου. Ο νόμος αυτός, εκτός του ότι είναι λογικός για όλη την ανθρωπότητα, φαίνεται ότι έγινε αναγκαίος μετά την πτώση του αδαμικού ανθρώπου.
Ίσως να φαίνεται άδικο ή και ατέλεια της Δημιουργίας να μαθαίνουμε ότι υπάρχουν δυο ή και περισσότερες κατηγορίες ανθρώπων. Ο Ησίοδος αναφέρεται σε πέντε διαφορετικά γένη, και οι σύγχρονες παραδόσεις αναφέρουν έναν κύκλο από εφτά διαφορετικά.
Είναι βέβαιο ότι η ατέλεια της Δημιουργίας κρύβει και το μυστικό της τελειότητάς της. Η κλιμάκωση είναι αναγκαία για να λειτουργήσει ένας οργανισμός. Τα όντα είναι άνισα στην φύση τους, αλλά ακολουθούν κοινούς νόμους. Οι νόμοι της φύσης έχουν μια πλαστικότητα, που προσαρμόζεται στο δυναμικό των όντων. Οι ανθρώπινοι νόμοι γίνονται άκαμπτοι και προσπαθούν να επιβληθούν σε άνισα όντα. Το αποτέλεσμα είναι εκτροπή από το θεϊκό έργο της φύσης, καθυστέρηση και δυστυχία.
Για παράδειγμα ο νόμος των Εξαιρέσεων που οδηγεί σε μια ανώτερη βαθμίδα εξέλιξης, δεν μπορεί να γίνει μερικός ή γενικός νόμος. Αυτό το γνώριζαν οι αρχαίοι Έλληνες και ίσως να ήταν και η σοβαρότερη αιτία της μύησης και του απόρρητου των Μυστηρίων.
Για να κλείσω την αποκάλυψη των μέγιστων μυστικών των μυστηρίων του ερμαφρόδιτου που δεν είναι άλλα από την ουράνια θεά και τον εν τη γη απεσταλμένο της γιο:
Στο απόκρυφο Ευαγγέλιο των Αιγυπτίων διαβάζουμε: «Και η Μαριάμ – Σαλώμη (Σημ. η λέξη Μαριάμ μπροστά από όνομα σημαίνει στα εβραϊκά πριγκίπισσα) ρώτησε τον Κύριο: Δάσκαλε, πότε θα τελειώσει η βασιλεία του κόσμου τούτου; Και ο Ιησούς απάντησε: Όταν εσείς οι γυναίκες πάψετε να γεννάτε παιδιά, όταν σταματήσετε να εξουσιάζεστε από το αίσθημα της ντροπής, όταν οι δυο γίνουν ένα, όταν το αρσενικό και το θηλυκό ενωθούν, όταν δεν θα υπάρχει πια άντρας ούτε γυναίκα, τότε θα τελειώσει η βασιλεία του Θανάτου... Κι η Σαλώμη ξαναρώτησε: Έκανα λοιπόν καλά Δάσκαλε, που δεν γέννησα παιδιά; Κι ο Ιησούς της απάντησε: Φάγε από όλους τους καρπούς, αλλά μη φας από τον καρπό της πίκρας (της τεκνοποίησης)... («Απόστολος Παύλος», σελ. 254).
Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς και ο Κλήμης Ρώμης το παραπάνω κείμενο από το «Ευαγγέλιο των Αιγυπτίων» το θεωρούσαν ως το πιο αρχαίο απόκρυφο, ότι δηλαδή γράφτηκε τον πρώτο μ.Χ. αιώνα. Σε μια άλλη συνομιλία του Ραββί και της πριγκίπισσας Σαλώμης Β’, φέρεται ότι ο Ιησούς της είπε: «Ήλθα για να καταστρέψω το έργο της γυναίκας».
Στα παραπάνω αποσπάσματα τα τόσο παρεξηγημένα, ο Ιησούς τονίζει ότι έρχεται από το Απόλυτο Δυο, ομοούσιο του Απόλυτου Ενός. Στα λόγια του τονίζεται ο ρόλος του ερμαφρόδιτου και δίνεται μια προφητεία για τις μελλοντικές γενιές του Υδροχόου και του Αιγόκερω: «Όταν εσείς οι γυναίκες πάψετε να γεννάτε παιδιά, όταν σταματήσετε να εξουσιάζεστε από το αίσθημα της ντροπής, όταν οι δυο γίνουν ένα, όταν το αρσενικό και το θηλυκό ενωθούν, όταν δεν θα υπάρχει πια άντρας ούτε γυναίκα, τότε θα τελειώσει η Βασιλεία του Θανάτου».
Ο Ιησούς από γήινη μήτρα και σπέρμα ουράνιας Μήτρας όχι μόνο γνωρίζει την παράδοση του ερμαφρόδιτου, αλλά την δίδαξε με το δικό του παράδειγμα και της Μαγδαληνής. Η παράδοση αυτή αφορά μόνο όσους προέρχονται από το σπέρμα του Ολύμπου, τους αδαμικούς ανθρώπους. Οι γήινοι μπορούν να παντρεύονται, να γεννοβολούν και να πληρώνουν τις κλίμακες της Δημιουργίας. Ο γάμος τους είναι ευλογημένος από τον ίδιο τον Χριστό και η μοιχεία είναι ένα από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα.
Ο Χέλμουθ Ντέ Γκλάζεναπ παραθέτει στην ιστορία του μια άποψη για τον Ιησού και τις θέσεις του σχετικά με τον γάμο:
«Ο γάμος, επίσης, θεωρείται από τους Καθολικούς ως μυστήριο καθιερωμένο από τον Χριστό. Ο Θεός έδωσε στον Αδάμ για σύντροφο την Εύα και έτσι δημιούργησε τον γάμο.
Η εντολή του Γιαχβέ μη μοιχεύσεις ήταν όπλο στα χέρια του Ιησού. Την μοιχεία, όπως ήδη έχει επισημανθεί, την θεωρούσε μυσαρή πράξη, βδέλυγμα». Ο καθηγητής της Θεολογίας Π. Ν. Τρεμπέλας στην «Καινή Διαθήκη μετά συντόμου ερμηνείας» (σελ. 105-106) αναλύει την περικοπή ομιλίας του Ιησού για την μοιχεία:
«Σας λέγω δε, ότι όποιος τυχόν χωρίσει την γυναίκα του, δια πάσαν άλλην αιτίαν και όχι λόγω πορνείας και λάβη εις γάμον άλλην, διαπράττει μοιχείαν, ήτοι αμαρτάνει κατά του δεσμού του γάμου και προδίδει την συζυγικήν πίστιν».
Η ιδέα του ερμαφρόδιτου κατέχει σημαντική θέση στα έργα του Πλάτωνα, που αφορούν την Ατλαντίδα. Από τα γένη του Ησίοδου φαίνεται ότι τα πρώτα γένη ήταν ερμαφρόδιτα και αιθερικά. Από το τρίτο γένος και μετά άρχισε να μορφοποιείται η αιθερική μορφή σε σώμα. Σε κάποια περίοδο πάνω στην γη υπήρχαν: το αρσενικό, το θηλυκό και ο ερμαφρόδιτος.
Εξηγώντας την προέλευση του ερμαφρόδιτου, μας λέει ότι προέρχεται από την Σελήνη.
Έτσι λοιπόν τονίζεται η ουράνια προέλευση ενός μέρους της ανθρωπότητας. Τα άλλα είδη, το αρσενικό και το θηλυκό, γεννήθηκαν και εξελίχθηκαν φυσιολογικά πάνω στην γη, με την δύναμη της ενέργειας του Ήλιου μας.
Σχετικά με τα τρία γένη λέει ο Πλάτωνας: «Γιατί το αρσενικό είχε αρχική καταγωγή από τον Ήλιο, το θηλυκό από την Γη και το μεικτό από την Σελήνη, γιατί και η Σελήνη κρατιέται και από τα δυο, Ήλιο και Γη. Και ήταν στρογγυλά και αυτά τα ίδια και το περπάτημά τους, γιατί έμοιαζαν με τους γονείς τους».
Σε ερώτηση των μαθητών σχετικά με την αγαμία διαβάζουμε:
«Ο δε Κύριος είπεν εις αυτούς• δεν χωρεί εις το μυαλό και εις την καρδιά όλων ο λόγος αυτός της αγαμίας αλλ’ εκείνοι μόνον το νοιώθουν και τον εγκολπώνονται, εις τους οποίους έχει δοθή από τον Θεόν ως χάρισμα να μείνουν άγαμοι. Λέγω δε ότι μόνον εκείνοι εγκολπώνονται τον λόγον αυτόν εις όσους εδόθη ως χάρισμα, διότι υπάρχουν ευνούχοι, που από την κοιλίαν της μητέρας των εγεννήθηκαν έτσι• και συνεπώς φύσει ανίκανοι να έλθουν εις γάμον• και υπάρχουν ευνούχοι, που ευνουχίσθηκαν από τους ανθρώπους• και έγιναν από τους ανθρώπους ανίκανοι δια γάμον• και είναι άλλοι ευνούχοι, που δια του σωφρονισμένου λογισμού επεβλήθησαν εις τον εαυτόν τους και ευνούχισαν τον εαυτό τους δι’ αυτοπροαιρέτου αποχής από τον γάμον και αυστηράς εγκρατείας. Αυτοί παραμένουν άγαμοι και παρθένοι δια να εργασθούν χωρίς κανένα περισπασμόν δια την βασιλείαν των ουρανών και δια να την κερδίσουν ευκολώτερον»
(Ματθ. κεφ. Ιθ, 9-12).
Ο Χριστός έρχεται να ανατρέψει με δραστικό τρόπο ένα πανάρχαιο μυστήριο το οποίο αν θελήσουμε μέσα σε λίγες γραμμές να συνοψίσουμε, το βρίσκουμε σε όλη του την ουσία στα γραφόμενα του Ηρακλείτου, μύστη του ιερού τάγματος του Παγωνιού, ιερού ειδώλου σχηματοποίησης των δυνάμεων του Αιθέρος, ή κοινώς της θεάς Ήρας:
«Καθαίρονται δ’ άλλω αίματι μιαινόμενοι οιον εις τις εις πηλόν εμβάς πηλώ απονίζοιτο».
Δηλαδή «καθαρίζονται με το μίασμα άλλου αίματος, όπως κάποιος που έχει λασπωθεί και προσπαθεί να πλυθεί με λάσπη».
Τα δυο ειδών μυστήρια που προήλθαν από τον Ερμαφρόδιτο Σαμαήλ-Λίλιθ ή ακριβέστερα Λίλιθ-Ασμοδαίο, τα συναντάμε στην συνέχεια τόσο στην αντρική όσο και στην γυναικεία ομοφυλοφιλία. Τα πρώτα στοιχεία είναι τόσο αρχαία που ψήγματά τους βρίσκουμε στον Όμηρο. Αλλά η άκρη του νήματος ξεκινάει από την Κίνα και πάλι, και θα γίνει κατανοητό με λίγη προσοχή το γιατί, και μετά περνάει στον Όμηρο.
Ο Στησίχορος μεταφέροντας πολύ αρχαιότερες παραδόσεις αναφέρει ότι οι ίπποι του Αχιλλέα γεννήθηκαν από μια φοβερή φοράδα «που έβοσκε στο λιβάδι στα σύνορα του Ωκεανού». Τα σύνορα του Ωκεανού για τους αρχαίους Έλληνες ήταν και οι πύλες του Άδη, ζώνη ευθύνης των Αρπυίων (Λιπόσαρκοι της νύκτας κατά τα γραφόμενα του Χ.Φ. Λάβκραφτ), της Ίριδας, της Ηλέκτρας και του Θαύμαντα. Ο Χ.Φ. Λάβκραφτ όπως και ο Βιργίλιος φαίνεται ότι είχαν στην κατοχή τους αρχαιοελληνικά κείμενα, μιας και ως γνωστόν ο Λάβκραφτ είχε επισκεφτεί και την Ελλάδα ερευνώντας τόπους και μύθους για άγνωστο λόγο. Και βλέπουμε τις μυθικές γοργόνες, τις αρπυίες και πολλά άλλα όντα να παρελαύνουν στα διηγήματά του.
Να κάνω εδώ μια παρένθεση, και να αναφέρω την ομοιότητα της αρχαίας ελληνικής έκφρασης «Στα σύνορα του Ωκεανού» με την ταυτόσημη κοσμογονική αντίληψη της Κίνας πάνω στο ίδιο ακριβώς μοτίβο, που βρίσκουμε πίσω από την λέξη «Χαϊβαι» που θα πει «Πέρα από τις θάλασσες».
Και οι Κινέζοι και οι αρχαίοι Έλληνες αναφέρονταν όσον αφορά την κοσμική κοσμογονία σε περιοχές όπου ζουν φανταστικά όντα και βρίσκονται πέρα από τον «γνωστό κόσμο» ο οποίος για τους αρχαίους Έλληνες ήταν το μυθικό νησί του Ποσειδώνα, ως αιθερικός και υλικός τόπος, ενώ σύμφωνα με την αρχέγονη κινέζικη κοσμογονία, ο κόσμος ήταν ένα νησί περιτριγυρισμένο από τις τέσσερις θάλασσες (σιχάι). Η αντίληψη και η χωροθεσία είναι ταυτόσημες, πιθανόν λόγω της Παγγαίας...
Ακούστε ένα ποίημα:
«Πέρα από τις θάλασσες της γνωστής γης
(στα σύνορα του Ωκεανού
στα πέρατα του Κόσμου)
υπάρχει ένα θαυμάσιο βουνό
που ονομάζεται Σογκουό ή κουκουνάρι.
Είναι γεμάτο περίεργες πέτρες
και θαυμάσιους γκρεμούς.
Με λουλούδια που ποτέ δεν μαραίνονται.
Οι καρποί του παντοτινά ωριμάζουν.
Ανάμεσα στα μπαμπού του σεργιανούν,
ελάφια και ελαφίνες .
Κρύβεται (το νησί) μέσα στα σύννεφα και την ομίχλη.
Γεμάτο ουσία, γεύσεις της τροφής των θεών
Ανέμελη ζωή! Κατοικία των ευτυχισμένων Αθανάτων».
Ο Χριστός έρχεται να ανατρέψει με δραστικό τρόπο ένα πανάρχαιο μυστήριο το οποίο αν θελήσουμε μέσα σε λίγες γραμμές να συνοψίσουμε, το βρίσκουμε σε όλη του την ουσία στα γραφόμενα του Ηρακλείτου, μύστη του ιερού τάγματος του Παγωνιού, ιερού ειδώλου σχηματοποίησης των δυνάμεων του Αιθέρος, ή κοινώς της θεάς Ήρας:
«Καθαίρονται δ’ άλλω αίματι μιαινόμενοι οιον εις τις εις πηλόν εμβάς πηλώ απονίζοιτο».
Δηλαδή «καθαρίζονται με το μίασμα άλλου αίματος, όπως κάποιος που έχει λασπωθεί και προσπαθεί να πλυθεί με λάσπη».
Τα δυο ειδών μυστήρια που προήλθαν από τον Ερμαφρόδιτο Σαμαήλ-Λίλιθ ή ακριβέστερα Λίλιθ-Ασμοδαίο, τα συναντάμε στην συνέχεια τόσο στην αντρική όσο και στην γυναικεία ομοφυλοφιλία. Τα πρώτα στοιχεία είναι τόσο αρχαία που ψήγματά τους βρίσκουμε στον Όμηρο. Αλλά η άκρη του νήματος ξεκινάει από την Κίνα και πάλι, και θα γίνει κατανοητό με λίγη προσοχή το γιατί, και μετά περνάει στον Όμηρο.
Ο Στησίχορος μεταφέροντας πολύ αρχαιότερες παραδόσεις αναφέρει ότι οι ίπποι του Αχιλλέα γεννήθηκαν από μια φοβερή φοράδα «που έβοσκε στο λιβάδι στα σύνορα του Ωκεανού». Τα σύνορα του Ωκεανού για τους αρχαίους Έλληνες ήταν και οι πύλες του Άδη, ζώνη ευθύνης των Αρπυίων (Λιπόσαρκοι της νύκτας κατά τα γραφόμενα του Χ.Φ. Λάβκραφτ), της Ίριδας, της Ηλέκτρας και του Θαύμαντα. Ο Χ.Φ. Λάβκραφτ όπως και ο Βιργίλιος φαίνεται ότι είχαν στην κατοχή τους αρχαιοελληνικά κείμενα, μιας και ως γνωστόν ο Λάβκραφτ είχε επισκεφτεί και την Ελλάδα ερευνώντας τόπους και μύθους για άγνωστο λόγο. Και βλέπουμε τις μυθικές γοργόνες, τις αρπυίες και πολλά άλλα όντα να παρελαύνουν στα διηγήματά του.
Να κάνω εδώ μια παρένθεση, και να αναφέρω την ομοιότητα της αρχαίας ελληνικής έκφρασης «Στα σύνορα του Ωκεανού» με την ταυτόσημη κοσμογονική αντίληψη της Κίνας πάνω στο ίδιο ακριβώς μοτίβο, που βρίσκουμε πίσω από την λέξη «Χαϊβαι» που θα πει «Πέρα από τις θάλασσες».
Και οι Κινέζοι και οι αρχαίοι Έλληνες αναφέρονταν όσον αφορά την κοσμική κοσμογονία σε περιοχές όπου ζουν φανταστικά όντα και βρίσκονται πέρα από τον «γνωστό κόσμο» ο οποίος για τους αρχαίους Έλληνες ήταν το μυθικό νησί του Ποσειδώνα, ως αιθερικός και υλικός τόπος, ενώ σύμφωνα με την αρχέγονη κινέζικη κοσμογονία, ο κόσμος ήταν ένα νησί περιτριγυρισμένο από τις τέσσερις θάλασσες (σιχάι). Η αντίληψη και η χωροθεσία είναι ταυτόσημες, πιθανόν λόγω της Παγγαίας...
Ακούστε ένα ποίημα:
«Πέρα από τις θάλασσες της γνωστής γης
(στα σύνορα του Ωκεανού
στα πέρατα του Κόσμου)
υπάρχει ένα θαυμάσιο βουνό
που ονομάζεται Σογκουό ή κουκουνάρι.
Είναι γεμάτο περίεργες πέτρες
και θαυμάσιους γκρεμούς.
Με λουλούδια που ποτέ δεν μαραίνονται.
Οι καρποί του παντοτινά ωριμάζουν.
Ανάμεσα στα μπαμπού του σεργιανούν,
ελάφια και ελαφίνες .
Κρύβεται (το νησί) μέσα στα σύννεφα και την ομίχλη.
Γεμάτο ουσία, γεύσεις της τροφής των θεών
Ανέμελη ζωή! Κατοικία των ευτυχισμένων Αθανάτων».
«Ο Παράδεισος!» είπε με υπνωτισμένο βλέμμα ο Άγγελος, βυθισμένος σε εικόνες που μόνο οι μυθικοί πρωτόπλαστοι γνώρισαν. Μπροστά από τα μάτια του πέρναγαν ζωντανά τα λόγια. Ο Ονούρ συνέχισε το ποίημα:
«Στην κορφή του βουνού αυτού,
υπήρχε μια βαθιά σπηλιά,
στην είσοδο της οποίας ήταν γραμμένο:
Κατοικία της Αθάνατης
της πραγματικά αφυπνισμένης
Εκεί έμενε μια αλεπού,
με εννιά ουρές από τον ουρανό προικισμένη»
Το ποίημα είναι μεγάλο και περιγραφικό, ξεκίνησε σαν μύθος μιας ξεχασμένης εποχής για να γίνει μετά μέρος μιας ρομαντικής ιστορίας που διαδραματίστηκε στα τέλη της πρώτης δυναστείας των Χαν (των Χαν των ονομαζόμενων Παλιών ή Δυτικών, 206 π.Χ - 8 μ.Χ.) και συγκεκριμένα στην διάρκεια της βασιλείας του αυτοκράτορα Τσενγκ (33 π.Χ. - 7 μ.Χ) όπου μέσα από τις ιστορίες «Ζαο Φείγιαν Βεϊζουαν» και «Ζαο Φεϊγιαν Μπιεζουαν» μυθιστορηματικές βιογραφίες της αυτοκρατορίας Ζαο Φεϊγιαν, γράφεται το «Ζαογιάνγκ Κουσί» που αφηγείται πως δυο φτωχές ορφανές, η Φεϊγιαν και η Χέντε, μέσα από ερωτικές αλχημείες, μαγείες και δεν συμμαζεύεται, πράγματα δυστυχώς ιστορικά τεκμηριωμένα από την ιστορική βιογραφία, έγιναν αντίστοιχα Αυτοκράτειρα η μια, και πρώτη ευνοούμενη του Αυτοκράτορα η δεύτερη.
Το θέμα μας παραμένει το ποίημα:
«Ο παράδεισος τι είναι;»
«Είναι ο τόπος που ξεκίνησαν όλα...» Συμβολικά μιλάει για έναν τόπο που οι άνθρωποι δεν γερνούσαν και υπήρχαν και άντρες και γυναίκες. Ο μύθος για το νησί αυτό το καλυμμένο από σύννεφα και ομίχλη είναι ταυτόσημος με το νησί στον Όμηρο που περιγράφεται ως νησί της Καλυψούς, δηλαδή της Κρυμμένης, της καλυμμένης. Αυτή ήταν η μόνη Αθάνατη, προσέξτε δεν μιλάμε για έλλειψη θανάτου, μιλάμε για παντοτινή νεότητα σʼ αυτό το νησί, και φυσικά γονιμότητα, όπως δηλώνουν τα συμβολικά άνθη και τα μπαμπού, σύμβολα των γεννητικών οργάνων και τα φρούτα της εγκυμοσύνης.
Σε αυτό το νησί λοιπόν η μόνη Αθάνατη και αφυπνισμένη είναι η Αλεπού, η οποία όμως κάθε άλλο παρά σαν ζώο έμοιαζε αφού το ποίημα μας την περιγράφει.
«Μʼ έναν πανέμορφο κότσο με γυρισμένες προς τα πάνω
τις άκρες των μαλλιών της
μʼ ένα μεταξωτό άσπρο φόρεμα
απλά ντυμένη
γλυκόλαλη, όπως το πουλί μέσα στα σύννεφα.
Με πόση χάρη λίκνιζε
τους μεγάλους γοφούς της
(το ποίημα αναφέρει «χρυσούς λωτούς» αναφερόμενο στα πόδια, υπονοώντας σύμφωνα με τα ταντρικά κείμενα το Αιδοίο)
Και ήταν μόνο τρία δάχτυλα στενή
η λεπτή και χαριτωμένη κορμοστασιά της.
Α! Τι εκπληκτική ομορφιά
Με αλαβάστρινα δάχτυλα που έμοιαζαν
με τους βλαστούς του μπαμπού την άνοιξη.
Τα ροδοκόκκινα χείλια της, στόλιζαν το αρωματισμένο στόμα.
Κάτω από τον ουρανό ένα ακόμα στολίδι.
Ναʼ την (έρχεται λικνισμένη με χάρη) παρόμοια με την Τσανγκ Ε του φεγγαριού»
Ερωτική, χλωμή με ομορφιά σαν της Τσανγκ Ε που είπαμε πριν ότι μοιάζει με την αρχαιοελληνική Άρτεμη, το ποίημα ξεκινά με την ονομασία του νησιού «Κουκουνάρι». Η ονομασία παραπέμπει σαφώς στον θυρσό και τις Μαινάδες του θεού Διονύσου, ο οποίος κατά σύμπτωση ονομαζόταν Νήσιος. Χωρίς ποτέ να μάθει κανείς ερευνητής το γιατί! Το πεύκο είναι δέντρο - σύμβολο της μακροζωίας και το κουκουνάρι ως φαλλικό σύμβολο παραπέμπει πάλι στην μακροζωία κατά την κινεζική εκδοχή που στο ποίημα γράφεται σανγκ - σενγκ, και θα πει κυριολεκτικά «Μακροζωία με υλική αθανασία» και είναι ο βασικός στόχος της ταοϊστικής θρησκείας.
Για τους Ταοϊστές η «μακροζωία» αυτή θεωρείται ως κυριολεκτική, υλική αθανασία του σώματος, την οποία μπορεί ο οποιοσδήποτε να πετύχει «καλλιεργώντας τον δρόμο» (ξιουξινγκ) μέσω της ερωτικής δηλαδή συνευρέσεως, ή ακόμα καλύτερα «καθαρίζοντας την ζωτική ενέργεια» (Λιαν Ζινγκ).
Το προπατορικό αμάρτημα είναι σαφέστατα φανερό σε τι αναφερόταν, αν συνδυαστούν τα επιμέρους στοιχεία, ακόμα και το πεύκο ως «δέντρο της ζωής» είναι παρών. Η απαγορευμένη γνώση, το σεξ που έγινε αιτία να καταραστεί ο θεός την Εύα «με πόνο να γεννά τα παιδιά της» και όλα τα υπόλοιπα είναι εμφανή.
Ακόμα και το μυστικό της αθανασίας που ήξερε η Καλυψώ και ήθελε να το μοιραστεί με τον Οδυσσέα, εύκολα γίνεται πλέον αντιληπτό. Το ποίημα αναφέρει και την ύπαρξη «ουσίας» που γεμίζει το νησί και είναι η τροφή των θεών. Το chi είναι ζωτική πνοή, βιοενέργεια, οργόνη κ.λπ. άρα το νησί ήταν γεμάτο από αυτό και από «γεύσεις» της τροφής των θεών.
Ο Πλάτωνας στον «Φαίδωνα» μας περιγράφει ακριβώς αυτόν τον τόπο και μιλάει για τον «αιθέρα» του νησιού αυτού.
«Επ’ αυτής δέ υπάρχουν ζώα διάφορα από τα εδώ και πολλά και άνθρωποι, εκ των οποίων άλλοι μεν κατοικούν εις το μέσον αυτής, άλλοι δε γύρω από τον αέρα, καθώς ημείς γύρω από την θάλασσαν, άλλοι δε εις νήσους, αι οποίαι περιρρέονται από τον αέρα και ευρίσκονται πλησίον της στερεάς. Και με ένα λόγον ότι είναι εδώ δια τας ανάγκας μας το ύδωρ και η θάλασσα, είναι εκεί ο αήρ• ότι δε εις ημάς ο αήρ, είναι εις εκείνους ο αιθήρ. Είναι δε αι εποχαί των κατά τοιούτον τρόπον μετριασμένοι, ώστε οι άνθρωποι εκείνοι είναι απηλλαγμένοι νόσων και ζουν πολύ περισσότερον χρόνον από τους εδώ. Και ως προς την όρασιν, την ακοήν, την διανόησιν και όλα τα τοιαύτα έχουν από ημάς την ιδίαν ακριβώς απόστασιν, την οποίαν έχει ο αήρ από το ύδωρ και ο αιθήρ από τον αέρα ως προς την καθαρότητα. Εννοείται ότι έχουν και άλση δια τους θεούς και ιερά, όπου τω όντι κατοικούν οι θεοί και ότι οι θεοί ομιλούν εις αυτούς και δίδουν χρησμούς και γίνονται αισθητοί εις τους ανθρώπους• τοιουτοτρόπως έρχονται εις επικοινωνίαν εκεί οι άνθρωποι προς τους θεούς πρόσωπον προς πρόσωπον. Και ο ήλιος επίσης και η σελήνη και τα άστρα γίνονται ορατά απ’ αυτούς, όπως είναι εις την πραγματικότητα. Μαζί με αυτά έχουν και το επακόλουθον των, την ευδαιμονίαν».
Οι Ολύμπιοι άνθρωποι βεβαιώνει ο Λουκιανός ζουν 300 χρόνια. Κοντά τους βρίσκονται πάντα οι θεοί με τους οποίους υπάρχει άμεση επικοινωνία. Οι ναοί και τα ιερά, λέει αλλού ο Πλάτωνας, είναι κτισμένα με τους ρυθμούς και την αρχιτεκτονική που είχε η Ατλαντίδα.
Στο πρωτότυπο κείμενο δηλώνεται ότι η Καλυψώ-Αλεπού είχε έναν μεγάλο αριθμό «αλεπουδίτσες» που τις δίδασκε την τέχνη του να τρέφουν την Ζωτική Αρχή (πράγμα που προθυμοποιήθηκε να διδάξει και στον Οδυσσέα).
Η τέχνη του να τρέφεις την Ζωτική Αρχή (Γιανγκξινγκ) είναι συνώνυμο του να καλλιεργείς τον δρόμο (ξιουξιγκ). Από εκεί παράγονται και οι όροι Γιανγκ και Γιν (ξινγκ), αυτές οι δυο αντίθετες φαινομενικά και συμπληρωματικές ουσιαστικά έννοιες, μετέπειτα κυριάρχησαν σε όλη την κινέζικη φιλοσοφία. Η αρχική τους ουσία είχε μια έντονη σεξουαλική χροιά, μιας και αφότου τα γένη των ανθρώπων έχουν χωριστεί σε άρρενα και θήλεα πλέον, και η μυθική Λίλιθ, Άρτεμις, Τσανγκ Ε έχει φύγει στο φεγγάρι. Οι θεοί που κατοικούν στο νησί χρησιμοποιούν τις ουσίες που απελευθερώνουν οι θνητοί άντρες και γυναίκες στην διάρκεια της σεξουαλικής πράξης και είναι μορφές ενέργειας του Γιν και του Γιανγκ.
Δεν είναι τυχαίο, πιστεύω, ότι εκτός από τον τίτλο ζενρέν που θα πει «αληθινός άντρας» ή «πραγματικός άντρας», ένας ακόμα τίτλος που χρησιμοποιείται από τους Ταοϊστές μύστες της ιερής οδού της επίτευξης της αθανασίας είναι Νταορέν που θα πει «αξιοσέβαστος», και χρησιμοποιείται και στον Χριστιανισμό ως εκφώνηση υψηλόβαθμων τιτλούχων.
Στο ποίημα εκεί που είπα «γεύσεις της τροφής των θεών» το ποίημα μιλάει για «Νέκταρ και ελιξίρια» που σε συνδυασμό με την Βιοενέργεια, τον αιθέρα του νησιού, κάνουν τον τόπο επιλεγμένο για κατοικία των αθανάτων.
Είπαμε οι θεοί τρώνε την αύρα του τόπου και των θνητών υπηκόων τους. Η λέξη αμβροσία παραπέμπει στο Βρωτός που θα πει άνθρωπος, αλλά το άλφα είναι στερητικό, και εννοεί ότι δεν τρώγεται δηλαδή είναι αφάγωτη, με την έννοια μάλλον ότι δεν καταπίνεται. Αν πάρουμε όμως κατά λέξη τον «Κρατύλο» του Πλάτωνα τότε εφόσον «...μερικοί λένε πως αυτό (το σώμα) είναι τάφος (σήμα) της ψυχής», τότε πιθανόν Αβροσία = Αβρας + ση (μ) α, και αυτό δικαιολογεί και όλα όσα αναφέραμε πριν και αυτά που λέμε τώρα. Γιʼ αυτό και ονομάζονται αρκούδες ή αλεπούδες οι ακόλουθες των μυστηρίων αυτών. Δηλαδή οι θεοί ίσως δεν αρκούνταν μόνο στο σάλιο και τα κολπικά υγρά, αλλά και στο αίμα όπως αναφέρει και ο Ηράκλειτος. Άλλωστε ο Πλίνιος, ο Γαληνός και άλλοι αρχαίοι συγγραφείς μας πληροφορούν ότι οι αρχαίοι θεωρούσαν τα έμμηνα σαν τροφή του εμβρύου.
Η Θεία Κοινωνία, τα λόγια του Ιησού Χριστού ότι «στο αίμα βρίσκεται η δύναμη της ζωής», ο τεμαχισμός του Διόνυσου - Ζαγρέα ίσως είναι περισσότερο ακριβείς πρακτικές, απομεινάρια αρχαιότητας, παρά καθαυτό συμβολικά μυστήρια.
Στον «Κρατύλο» (406 c. EPM) του Πλάτωνα διαβάζουμε:
« Καλά. Αλλά τι σημαίνει ο Διόνυσος και η Αφροδίτη;
Μεγάλα πράγματα, καλό παιδί του Ιππόνικου, ρωτάς. Πραγματικά με τρόπο συγχρόνως σοβαρό και αστείο δόθηκαν τα ονόματα σʼ αυτούς τους θεούς. Όσο λοιπόν για το σοβαρό τρόπο πήγαινε να ρωτήσεις άλλους, τον αστείο όμως τίποτα δε μ’ εμποδίζει να σου τον εξηγήσω• γιατί και οι θεοί αγαπούν νʼ αστειεύονται. Ο Διόνυσος φαίνεται ότι είναι εκείνος που δίνει τον οίνο (ο διδούς τον οίνον), Διδοίνυσος ονομαζόμενος στ’ αστεία, και ο οίνος επειδή κάνει πολλούς πότες να νομίζουν ότι έχουν νου, ενώ τους λείπει, θα ονομάζονταν πολύ δικαίως οιόνους» (που κάνει να πιστεύουν ότι έχουν νου).
Ο Διόνυσος λοιπόν είναι αυτός που δίνει τον «οίνο» (ο διδούς τον οίνον, Διδοίνυσος). Έτσι όσοι πίνουν «οίνο» και νομίζουν ότι έχουν νου, ενώ τους λείπει, δίκαια θα ονομάζονταν «οιόνους». Με πολύ χαριτωμένο τρόπο μεταξύ αστείου και σοβαρού ο Πλάτωνας συνδέει τον Διόνυσο με τον «οίνο» και το «οιόνους».
Τα ονόματα πολλών γιων του θεού, όπως Άμπελος, Στάφυλος και Οινοπίωνας, μαρτυρούν τον άμεσο σύνδεσμο με το ιερό φυτό.
Ο Οίνος εκτός από τα αγαθά που έδινε στους ανθρώπους είχε και βαθύτερη συμβολική σημασία. Το κρασί, ως αίμα, προκαλούσε στην ψυχή διαδοχικά αποτελέσματα χαράς, λύπης, έκστασης και τρόμου. Αυτό ήταν και η αιτία, που έγινε το αντιπροσωπευτικότερο σύμβολο του Θεού, κάτω από το οποίο κρυβόταν ο εξαίσιος οίνος των Μυστηρίων...
Το νέκταρ (αμβροσία) είχε την ίδια συμβολική σημασία με το κρασί. Η λέξη νέκταρ βρίσκει αντιστοιχία στα σουμεριακά στο Nam-tar, που σημαίνει δαίμονας και μανιτάρι. Ο Nam-tar-agar «χρησμοδότης δαίμονας».
Σύμφωνα με το βιβλίο «Άρρητοι λόγοι» της Αλτάνη, τα δώδεκα ζώδια αναφέρονται ως ο Ζωδιακός Αγρός του Διονύσου. Ο Διόνυσος ανέφερα πριν ότι καλούνταν και «Νήσιος». Ο Κένταυρος Νέσος του οποίου το όνομα παραπέμπει στο «Νήσιος» έδωσε το αίμα και το σπέρμα του καθώς ξεψυχούσε στην Διηάνηρα για να φτιάξει μαγικό φίλτρο. Το φίλτρο αυτό ήταν που καταδίκασε τον Ηρακλή, και ανέφερα πριν τι γράφει ο Σοφοκλής στις Τραχίνιες για το επίμαχο θέμα. Όλα αυτά φυσικά είναι καλυμμένα μυστήρια.
Ο Άγγελος κοίταζε με προσοχή αντιλαμβανόμενος τι συνέδεε όλα αυτά τα αρχαία σκοτεινά μυστήρια με σύγχρονες τελετουργικές δολοφονίες. Θυμήθηκε και ένα επεισόδιο των x-files που είχε σαν θέμα τον κανιβαλισμό και ήταν προφανώς τηλεοπτική μεταφορά πανάρχαιων πρακτικών.
Οι λέξεις οδήγησαν τον άνθρωπο στην αμάθεια, οι λέξεις θα τον λυτρώσουν. Όταν τις διαβάσουμε με τον νου και όχι με μυωπικά κρύσταλλα…
Οι αρχές της Ταοϊστικής διαιτητικής επιβάλλουν να μην τρέφεται ο μύστης με ό,τι τρέφει έναν θνητό, ούτε με τα πέντε δημητριακά που γνωρίζουμε. Η κινέζικη λέξη για το «σαρκίο» είναι «αυτό το κορμί που έχει τραφεί με τα πέντε δημητριακά»
«Στην κορφή του βουνού αυτού,
υπήρχε μια βαθιά σπηλιά,
στην είσοδο της οποίας ήταν γραμμένο:
Κατοικία της Αθάνατης
της πραγματικά αφυπνισμένης
Εκεί έμενε μια αλεπού,
με εννιά ουρές από τον ουρανό προικισμένη»
Το ποίημα είναι μεγάλο και περιγραφικό, ξεκίνησε σαν μύθος μιας ξεχασμένης εποχής για να γίνει μετά μέρος μιας ρομαντικής ιστορίας που διαδραματίστηκε στα τέλη της πρώτης δυναστείας των Χαν (των Χαν των ονομαζόμενων Παλιών ή Δυτικών, 206 π.Χ - 8 μ.Χ.) και συγκεκριμένα στην διάρκεια της βασιλείας του αυτοκράτορα Τσενγκ (33 π.Χ. - 7 μ.Χ) όπου μέσα από τις ιστορίες «Ζαο Φείγιαν Βεϊζουαν» και «Ζαο Φεϊγιαν Μπιεζουαν» μυθιστορηματικές βιογραφίες της αυτοκρατορίας Ζαο Φεϊγιαν, γράφεται το «Ζαογιάνγκ Κουσί» που αφηγείται πως δυο φτωχές ορφανές, η Φεϊγιαν και η Χέντε, μέσα από ερωτικές αλχημείες, μαγείες και δεν συμμαζεύεται, πράγματα δυστυχώς ιστορικά τεκμηριωμένα από την ιστορική βιογραφία, έγιναν αντίστοιχα Αυτοκράτειρα η μια, και πρώτη ευνοούμενη του Αυτοκράτορα η δεύτερη.
Το θέμα μας παραμένει το ποίημα:
«Ο παράδεισος τι είναι;»
«Είναι ο τόπος που ξεκίνησαν όλα...» Συμβολικά μιλάει για έναν τόπο που οι άνθρωποι δεν γερνούσαν και υπήρχαν και άντρες και γυναίκες. Ο μύθος για το νησί αυτό το καλυμμένο από σύννεφα και ομίχλη είναι ταυτόσημος με το νησί στον Όμηρο που περιγράφεται ως νησί της Καλυψούς, δηλαδή της Κρυμμένης, της καλυμμένης. Αυτή ήταν η μόνη Αθάνατη, προσέξτε δεν μιλάμε για έλλειψη θανάτου, μιλάμε για παντοτινή νεότητα σʼ αυτό το νησί, και φυσικά γονιμότητα, όπως δηλώνουν τα συμβολικά άνθη και τα μπαμπού, σύμβολα των γεννητικών οργάνων και τα φρούτα της εγκυμοσύνης.
Σε αυτό το νησί λοιπόν η μόνη Αθάνατη και αφυπνισμένη είναι η Αλεπού, η οποία όμως κάθε άλλο παρά σαν ζώο έμοιαζε αφού το ποίημα μας την περιγράφει.
«Μʼ έναν πανέμορφο κότσο με γυρισμένες προς τα πάνω
τις άκρες των μαλλιών της
μʼ ένα μεταξωτό άσπρο φόρεμα
απλά ντυμένη
γλυκόλαλη, όπως το πουλί μέσα στα σύννεφα.
Με πόση χάρη λίκνιζε
τους μεγάλους γοφούς της
(το ποίημα αναφέρει «χρυσούς λωτούς» αναφερόμενο στα πόδια, υπονοώντας σύμφωνα με τα ταντρικά κείμενα το Αιδοίο)
Και ήταν μόνο τρία δάχτυλα στενή
η λεπτή και χαριτωμένη κορμοστασιά της.
Α! Τι εκπληκτική ομορφιά
Με αλαβάστρινα δάχτυλα που έμοιαζαν
με τους βλαστούς του μπαμπού την άνοιξη.
Τα ροδοκόκκινα χείλια της, στόλιζαν το αρωματισμένο στόμα.
Κάτω από τον ουρανό ένα ακόμα στολίδι.
Ναʼ την (έρχεται λικνισμένη με χάρη) παρόμοια με την Τσανγκ Ε του φεγγαριού»
Ερωτική, χλωμή με ομορφιά σαν της Τσανγκ Ε που είπαμε πριν ότι μοιάζει με την αρχαιοελληνική Άρτεμη, το ποίημα ξεκινά με την ονομασία του νησιού «Κουκουνάρι». Η ονομασία παραπέμπει σαφώς στον θυρσό και τις Μαινάδες του θεού Διονύσου, ο οποίος κατά σύμπτωση ονομαζόταν Νήσιος. Χωρίς ποτέ να μάθει κανείς ερευνητής το γιατί! Το πεύκο είναι δέντρο - σύμβολο της μακροζωίας και το κουκουνάρι ως φαλλικό σύμβολο παραπέμπει πάλι στην μακροζωία κατά την κινεζική εκδοχή που στο ποίημα γράφεται σανγκ - σενγκ, και θα πει κυριολεκτικά «Μακροζωία με υλική αθανασία» και είναι ο βασικός στόχος της ταοϊστικής θρησκείας.
Για τους Ταοϊστές η «μακροζωία» αυτή θεωρείται ως κυριολεκτική, υλική αθανασία του σώματος, την οποία μπορεί ο οποιοσδήποτε να πετύχει «καλλιεργώντας τον δρόμο» (ξιουξινγκ) μέσω της ερωτικής δηλαδή συνευρέσεως, ή ακόμα καλύτερα «καθαρίζοντας την ζωτική ενέργεια» (Λιαν Ζινγκ).
Το προπατορικό αμάρτημα είναι σαφέστατα φανερό σε τι αναφερόταν, αν συνδυαστούν τα επιμέρους στοιχεία, ακόμα και το πεύκο ως «δέντρο της ζωής» είναι παρών. Η απαγορευμένη γνώση, το σεξ που έγινε αιτία να καταραστεί ο θεός την Εύα «με πόνο να γεννά τα παιδιά της» και όλα τα υπόλοιπα είναι εμφανή.
Ακόμα και το μυστικό της αθανασίας που ήξερε η Καλυψώ και ήθελε να το μοιραστεί με τον Οδυσσέα, εύκολα γίνεται πλέον αντιληπτό. Το ποίημα αναφέρει και την ύπαρξη «ουσίας» που γεμίζει το νησί και είναι η τροφή των θεών. Το chi είναι ζωτική πνοή, βιοενέργεια, οργόνη κ.λπ. άρα το νησί ήταν γεμάτο από αυτό και από «γεύσεις» της τροφής των θεών.
Ο Πλάτωνας στον «Φαίδωνα» μας περιγράφει ακριβώς αυτόν τον τόπο και μιλάει για τον «αιθέρα» του νησιού αυτού.
«Επ’ αυτής δέ υπάρχουν ζώα διάφορα από τα εδώ και πολλά και άνθρωποι, εκ των οποίων άλλοι μεν κατοικούν εις το μέσον αυτής, άλλοι δε γύρω από τον αέρα, καθώς ημείς γύρω από την θάλασσαν, άλλοι δε εις νήσους, αι οποίαι περιρρέονται από τον αέρα και ευρίσκονται πλησίον της στερεάς. Και με ένα λόγον ότι είναι εδώ δια τας ανάγκας μας το ύδωρ και η θάλασσα, είναι εκεί ο αήρ• ότι δε εις ημάς ο αήρ, είναι εις εκείνους ο αιθήρ. Είναι δε αι εποχαί των κατά τοιούτον τρόπον μετριασμένοι, ώστε οι άνθρωποι εκείνοι είναι απηλλαγμένοι νόσων και ζουν πολύ περισσότερον χρόνον από τους εδώ. Και ως προς την όρασιν, την ακοήν, την διανόησιν και όλα τα τοιαύτα έχουν από ημάς την ιδίαν ακριβώς απόστασιν, την οποίαν έχει ο αήρ από το ύδωρ και ο αιθήρ από τον αέρα ως προς την καθαρότητα. Εννοείται ότι έχουν και άλση δια τους θεούς και ιερά, όπου τω όντι κατοικούν οι θεοί και ότι οι θεοί ομιλούν εις αυτούς και δίδουν χρησμούς και γίνονται αισθητοί εις τους ανθρώπους• τοιουτοτρόπως έρχονται εις επικοινωνίαν εκεί οι άνθρωποι προς τους θεούς πρόσωπον προς πρόσωπον. Και ο ήλιος επίσης και η σελήνη και τα άστρα γίνονται ορατά απ’ αυτούς, όπως είναι εις την πραγματικότητα. Μαζί με αυτά έχουν και το επακόλουθον των, την ευδαιμονίαν».
Οι Ολύμπιοι άνθρωποι βεβαιώνει ο Λουκιανός ζουν 300 χρόνια. Κοντά τους βρίσκονται πάντα οι θεοί με τους οποίους υπάρχει άμεση επικοινωνία. Οι ναοί και τα ιερά, λέει αλλού ο Πλάτωνας, είναι κτισμένα με τους ρυθμούς και την αρχιτεκτονική που είχε η Ατλαντίδα.
Στο πρωτότυπο κείμενο δηλώνεται ότι η Καλυψώ-Αλεπού είχε έναν μεγάλο αριθμό «αλεπουδίτσες» που τις δίδασκε την τέχνη του να τρέφουν την Ζωτική Αρχή (πράγμα που προθυμοποιήθηκε να διδάξει και στον Οδυσσέα).
Η τέχνη του να τρέφεις την Ζωτική Αρχή (Γιανγκξινγκ) είναι συνώνυμο του να καλλιεργείς τον δρόμο (ξιουξιγκ). Από εκεί παράγονται και οι όροι Γιανγκ και Γιν (ξινγκ), αυτές οι δυο αντίθετες φαινομενικά και συμπληρωματικές ουσιαστικά έννοιες, μετέπειτα κυριάρχησαν σε όλη την κινέζικη φιλοσοφία. Η αρχική τους ουσία είχε μια έντονη σεξουαλική χροιά, μιας και αφότου τα γένη των ανθρώπων έχουν χωριστεί σε άρρενα και θήλεα πλέον, και η μυθική Λίλιθ, Άρτεμις, Τσανγκ Ε έχει φύγει στο φεγγάρι. Οι θεοί που κατοικούν στο νησί χρησιμοποιούν τις ουσίες που απελευθερώνουν οι θνητοί άντρες και γυναίκες στην διάρκεια της σεξουαλικής πράξης και είναι μορφές ενέργειας του Γιν και του Γιανγκ.
Δεν είναι τυχαίο, πιστεύω, ότι εκτός από τον τίτλο ζενρέν που θα πει «αληθινός άντρας» ή «πραγματικός άντρας», ένας ακόμα τίτλος που χρησιμοποιείται από τους Ταοϊστές μύστες της ιερής οδού της επίτευξης της αθανασίας είναι Νταορέν που θα πει «αξιοσέβαστος», και χρησιμοποιείται και στον Χριστιανισμό ως εκφώνηση υψηλόβαθμων τιτλούχων.
Στο ποίημα εκεί που είπα «γεύσεις της τροφής των θεών» το ποίημα μιλάει για «Νέκταρ και ελιξίρια» που σε συνδυασμό με την Βιοενέργεια, τον αιθέρα του νησιού, κάνουν τον τόπο επιλεγμένο για κατοικία των αθανάτων.
Είπαμε οι θεοί τρώνε την αύρα του τόπου και των θνητών υπηκόων τους. Η λέξη αμβροσία παραπέμπει στο Βρωτός που θα πει άνθρωπος, αλλά το άλφα είναι στερητικό, και εννοεί ότι δεν τρώγεται δηλαδή είναι αφάγωτη, με την έννοια μάλλον ότι δεν καταπίνεται. Αν πάρουμε όμως κατά λέξη τον «Κρατύλο» του Πλάτωνα τότε εφόσον «...μερικοί λένε πως αυτό (το σώμα) είναι τάφος (σήμα) της ψυχής», τότε πιθανόν Αβροσία = Αβρας + ση (μ) α, και αυτό δικαιολογεί και όλα όσα αναφέραμε πριν και αυτά που λέμε τώρα. Γιʼ αυτό και ονομάζονται αρκούδες ή αλεπούδες οι ακόλουθες των μυστηρίων αυτών. Δηλαδή οι θεοί ίσως δεν αρκούνταν μόνο στο σάλιο και τα κολπικά υγρά, αλλά και στο αίμα όπως αναφέρει και ο Ηράκλειτος. Άλλωστε ο Πλίνιος, ο Γαληνός και άλλοι αρχαίοι συγγραφείς μας πληροφορούν ότι οι αρχαίοι θεωρούσαν τα έμμηνα σαν τροφή του εμβρύου.
Η Θεία Κοινωνία, τα λόγια του Ιησού Χριστού ότι «στο αίμα βρίσκεται η δύναμη της ζωής», ο τεμαχισμός του Διόνυσου - Ζαγρέα ίσως είναι περισσότερο ακριβείς πρακτικές, απομεινάρια αρχαιότητας, παρά καθαυτό συμβολικά μυστήρια.
Στον «Κρατύλο» (406 c. EPM) του Πλάτωνα διαβάζουμε:
« Καλά. Αλλά τι σημαίνει ο Διόνυσος και η Αφροδίτη;
Μεγάλα πράγματα, καλό παιδί του Ιππόνικου, ρωτάς. Πραγματικά με τρόπο συγχρόνως σοβαρό και αστείο δόθηκαν τα ονόματα σʼ αυτούς τους θεούς. Όσο λοιπόν για το σοβαρό τρόπο πήγαινε να ρωτήσεις άλλους, τον αστείο όμως τίποτα δε μ’ εμποδίζει να σου τον εξηγήσω• γιατί και οι θεοί αγαπούν νʼ αστειεύονται. Ο Διόνυσος φαίνεται ότι είναι εκείνος που δίνει τον οίνο (ο διδούς τον οίνον), Διδοίνυσος ονομαζόμενος στ’ αστεία, και ο οίνος επειδή κάνει πολλούς πότες να νομίζουν ότι έχουν νου, ενώ τους λείπει, θα ονομάζονταν πολύ δικαίως οιόνους» (που κάνει να πιστεύουν ότι έχουν νου).
Ο Διόνυσος λοιπόν είναι αυτός που δίνει τον «οίνο» (ο διδούς τον οίνον, Διδοίνυσος). Έτσι όσοι πίνουν «οίνο» και νομίζουν ότι έχουν νου, ενώ τους λείπει, δίκαια θα ονομάζονταν «οιόνους». Με πολύ χαριτωμένο τρόπο μεταξύ αστείου και σοβαρού ο Πλάτωνας συνδέει τον Διόνυσο με τον «οίνο» και το «οιόνους».
Τα ονόματα πολλών γιων του θεού, όπως Άμπελος, Στάφυλος και Οινοπίωνας, μαρτυρούν τον άμεσο σύνδεσμο με το ιερό φυτό.
Ο Οίνος εκτός από τα αγαθά που έδινε στους ανθρώπους είχε και βαθύτερη συμβολική σημασία. Το κρασί, ως αίμα, προκαλούσε στην ψυχή διαδοχικά αποτελέσματα χαράς, λύπης, έκστασης και τρόμου. Αυτό ήταν και η αιτία, που έγινε το αντιπροσωπευτικότερο σύμβολο του Θεού, κάτω από το οποίο κρυβόταν ο εξαίσιος οίνος των Μυστηρίων...
Το νέκταρ (αμβροσία) είχε την ίδια συμβολική σημασία με το κρασί. Η λέξη νέκταρ βρίσκει αντιστοιχία στα σουμεριακά στο Nam-tar, που σημαίνει δαίμονας και μανιτάρι. Ο Nam-tar-agar «χρησμοδότης δαίμονας».
Σύμφωνα με το βιβλίο «Άρρητοι λόγοι» της Αλτάνη, τα δώδεκα ζώδια αναφέρονται ως ο Ζωδιακός Αγρός του Διονύσου. Ο Διόνυσος ανέφερα πριν ότι καλούνταν και «Νήσιος». Ο Κένταυρος Νέσος του οποίου το όνομα παραπέμπει στο «Νήσιος» έδωσε το αίμα και το σπέρμα του καθώς ξεψυχούσε στην Διηάνηρα για να φτιάξει μαγικό φίλτρο. Το φίλτρο αυτό ήταν που καταδίκασε τον Ηρακλή, και ανέφερα πριν τι γράφει ο Σοφοκλής στις Τραχίνιες για το επίμαχο θέμα. Όλα αυτά φυσικά είναι καλυμμένα μυστήρια.
Ο Άγγελος κοίταζε με προσοχή αντιλαμβανόμενος τι συνέδεε όλα αυτά τα αρχαία σκοτεινά μυστήρια με σύγχρονες τελετουργικές δολοφονίες. Θυμήθηκε και ένα επεισόδιο των x-files που είχε σαν θέμα τον κανιβαλισμό και ήταν προφανώς τηλεοπτική μεταφορά πανάρχαιων πρακτικών.
Οι λέξεις οδήγησαν τον άνθρωπο στην αμάθεια, οι λέξεις θα τον λυτρώσουν. Όταν τις διαβάσουμε με τον νου και όχι με μυωπικά κρύσταλλα…
Οι αρχές της Ταοϊστικής διαιτητικής επιβάλλουν να μην τρέφεται ο μύστης με ό,τι τρέφει έναν θνητό, ούτε με τα πέντε δημητριακά που γνωρίζουμε. Η κινέζικη λέξη για το «σαρκίο» είναι «αυτό το κορμί που έχει τραφεί με τα πέντε δημητριακά»
- Καλά συγνώμη, αν δεν τρώγανε δημητριακά, άρα ούτε ρύζι, ψωμί, πίτες, άλευρα... τι τρώγανε;.. μην μου πεις, ότι φαντάζομαι! Είπε σαστισμένη η Φένια.
- Κρέας! Είπε σαν να επρόκειτο για το πιο φυσιολογικό πράγμα ο Άγγελος.
- Κρέας! Είπε σαν να επρόκειτο για το πιο φυσιολογικό πράγμα ο Άγγελος.
Σύμφωνα με την Ταοϊστική παράδοση και τον Ζουαγκζί, τον μεγάλο μυστικιστή και φιλόσοφο του 15ου αιώνα π.Χ. Σενρέν
οι σοφοί άνθρωποι «...δεν τρώνε τα πέντε δημητριακά αναπνέουν τον άνεμο και πίνουν την πρωινή δροσιά...» (Ζουανγκί, κεφάλαιο 1).
Η πρωινή δροσιά (γκανλού) ή ο υγρός νεφρίτης (γιουξί) θεωρούνται οι ουσίες της ζωής. Γι’ αυτό και οι αρχαίοι θεοί αρκούνταν στον καπνό από τα σφάγια, ενώ μέχρι σήμερα καίμε λιβάνι. Οι αρχαίοι θεοί τρέφονταν από την βιοενέργεια του τόπου. Αν και στην ταντρική ορολογία νεφριτένιο υγρό είναι το σάλιο που παράγεται από μια σεξουαλικά ερεθισμένη γυναίκα, όχι βέβαια ότι αδιαφορούσαν οι θεοί για τα κάτω υγρά μιας ερεθισμένης γυναίκας τα οποία ονομάζονται στα Ταοϊστικά κείμενα ως «Νερά του άνθους της Σελήνης ή υγρό της Σελήνης ή Νέκταρ του Λωτού ή ερωτικός χυμός».
- Κάτσε για στάσου, κάτι πιάνω εδώ! Δηλαδή οι πρώτοι άνθρωποι χρησιμοποιούνταν για την παραγωγή υγρών που οι θεοί αξιοποιούσαν για την αθανασία τους;
Ο Ονούρ συγκατένευσε κουνώντας το κεφάλι:
«Όταν ο Οδυσσέας πήγε να πρωτοσυναντήσει την Καλυψώ, ο θεός Ερμής του έδωσε το βότανο «Μόλυ» για να μην μπορέσει αυτή και του κλέψει τον ανδρισμό του ή στην απλή γλώσσα την βιοενέργεια ή δύναμη ζωής από το σώμα του.
Το περισσότερο από κάθε άλλο αποκαλυμμένο μυστήριο πάνω στον τελετουργικό διαμελισμό και την ανθρωποφαγία, από το οποίο το πρώτο είναι φανερό ενώ το δεύτερο ή ποτέ δεν γράφτηκε ή αφαιρέθηκε εκ των υστέρων, είναι αυτό που ο Ευριπίδης παρουσίασε μέσα από την τραγωδία «Μήδεια».
Το σύνολο των μυστηρίων είναι μέσα σε άλλους μύθους. Ο Οινόμαος, λόγου χάριν, (από το Οίνος σύμβολο του Διόνυσου) πατέρας της Ιπποδάμειας και βασιλιάς της Ολυμπίας, (Ολυμπιάδα, Ολύμπιοι άνθρωποι του Λουκιανού) είχε προκηρύξει αγώνες αρματοδρομίας (άρμα = Μεγάλη Άρκτος). Ο Πέλοπας με έρωτα διέφθειρε τον Μυρτίλο, τον ηνίοχο του Οινόμαου.
Εκείνος αφαίρεσε τον σφηνίσκο του άξονα από έναν από τους τροχούς του άρματος του κυρίου του, και έτσι τον σκότωσε.
Ο ερμαφρόδιτος Διόνυσος εδώ εμφανίζεται μέσω του Οινόμαου (από το Οίνος). Η ομοφυλοφιλία μεταξύ Πέλοπα και Μυρτίλου είναι τα πρώτα στοιχεία που μας αποκαλύπτονται όπως και στον μύθο του Ηρακλή που είδαμε πριν τον Νέσο ή Νήσιο Διόνυσο και την σχέση Ηρακλή με την Διηάνηρα που θα πει Διη + Ανηρ = Άντρας του Διός, δηλαδή ιερέας του Διός.
Τελικά ο Πέλοπας κατακρήμνισε τον Μυρτίλο στα κύματα από το ακρωτήρι Γεραιστό της Εύβοιας. Το όνομα Γ - εραι- στος παραπέμπει στο Έρως και στο Αρς ή Αργ που μιλήσαμε πριν και στο Αστ, το δε Εύβοια είναι από τα πιο γνωστά επίθετα του Διόνυσου: Ευ βοιος .
Η κατακρήμνιση στην θάλασσα παρουσιάζεται και στον μύθο του Ηρακλή αλλά δεν ξέρω αν είναι μέρος του τελετουργικού ή παραπομπή σε άλλα μυστήρια αυτά του Ποσειδώνος. Πάντως ο Τάλαντος προσκάλεσε σε δείπνο τους θεούς και τους παρέθεσε το βρασμένο και τεμαχισμένο σώμα του παιδιού του.
Ο Ατρέας προσκάλεσε σε δείπνο τον αδελφό του Θυέστη, προσφέροντάς του τα μέλη των κομματιασμένων παιδιών του.
Όλες οι κόρες του Κάδμου: Ινώ, Αγαύη, Αυτονόη και Σεμέλη είναι μπλεγμένες σε φρικτές δολοφονίες, με κοινό χαρακτηριστικό τα τελετουργικά που ανέφερα.
Η δε Σεμέλη γέννησε έναν Διόνυσο, όπως η Ολυμπιάδα έναν Αλέξανδρο. Ο Διόνυσος είπαμε ότι σχετίζεται με περίεργα, σκοτεινά μυστήρια αφού οι ιέρειες του τρελαίνονται και κανιβαλίζουν ακόμα και τα παιδιά τους. Η Αγαύη, λόγου χάριν, διαμέλισε τον γιο της Πενθέα. Όταν ο θεός πηγαίνει στο Άργος προκαλεί μανία στις γυναίκες οι οποίες τρώνε τα παιδιά τους. Στον Βοιωτικό Ορχομενό οι κόρες του Μινύου, που αναγνωρίζονται στην «Ποικίλη Ιστορία» του Αιλίανου, οι γυναίκες αυτές που διέδωσαν την διονυσιακή λατρεία καταξέσχισαν το γιο της Λευκίππης.
Η τρέλα αυτή ως σκιώδης μόλυνση ήταν μεταδοτική και πολλές γυναίκες της Τίρυνθας εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και ακολούθησαν.
Κάτι ανάλογο έγινε και με τις κόρες του Προίτου. Σʼ αυτό το κομμάτι της ιστορίας ανακατεύεται ο ιερέας Μελάμπους (μαυροπόδης), ο οποίος ήταν συνεχιστής του Κάδμου, πατέρα της Σεμέλης, η οποία ήταν μητέρα του Διονύσου. Και φυσικά Σεμέλη θα πει Μαύρη, και όποιος κατάλαβε κατάλαβε.
Ο πατέρας τους κατά μια πιθανή εκδοχή συνάντησε τις κόρες του στον Λύσιο ποταμό, εκεί λούστηκε και παρακάλεσε την Άρτεμη να απαλλάξει τις κόρες του από την τρέλα (λύσσα για κάποιους).
Μέχρι τώρα είδαμε: Άρτεμη, Διόνυσο, Σεμέλη, Κάδμο, Μελάμπου όλο το μαύρο ιερατείο, έτσι φυσικό είναι και αυτονόητο ότι ο ποταμός Λούσιος παραπέμπει πού αλλού από την Λητώ, όσο για τον μαύρο Λούσιο ποταμό είναι φανερό τι υπονοεί…
Ο Παυσανίας (VIII 18,8) αναφέρει το σπήλαιο το οποίο χρησίμευσε ως καταφύγιο στις Προιτίδες, το ιερό της Αρτέμιδας μέσα στο οποίο και θεραπεύτηκαν και προσδιορίζει ότι εκεί η Άρτεμις ονομαζόταν Ημερησία…
Στον διάλογο «Κρατύλος» ο Πλάτωνας αναφέρει, για λόγους διδαχής μέσα από συμβολισμούς, την αναφορά που κάνει ο Κρατύλος στον Σωκράτη πάνω στα λόγια που φέρεται να λέει ο Αχιλλέας στον Αίαντα στις «Λιτές».
«Αίαντα, θεόσπαρτε αρχηγέ, του Τελαμώνα θρέμμα ως μέσα ή κάθε σου λέξη στα σωθικά μου μπήκε» (Ιλιάδα. Ι 644 - 645)
Οι «Λιτές» παραπέμπουν στην Λητώ και σε ό,τι αυτή αντιπροσωπεύει μαζί με την Αρτέμιδα, τον Ποσειδώνα, τον Διόνυσο, την Σεμέλη κ.λπ.
Το όνομα Αίας είναι ηχητικό όνομα το οποίο περιέχει τον κλαυθμό και τον οδυρμό ο οποίος συνδέεται πάντοτε με τα πλουτώνια βάθη, τον Άδη και τους τόπους των νεκρών, εκεί που κατέβηκε ο Ορφέας για να φέρει την Ευρυδίκη, ο Διόνυσος για να πάρει την Σεμέλη και να την ανεβάσει στον Όλυμπο, εκεί που για έξι μήνες κατοικεί η Περσεφόνη.
Ο Γλαύκος, γιος του Μίνωα της Κρήτης έπεσε σε ένα πιθάρι με νέκταρ και στην συνέχεια αναστήθηκε. Στην Παλαιστίνη πέρναγαν το νεογέννητο βρέφος μέσα από ένα πιθάρι χωρίς πάτο για νʼ αποκτήσει θεϊκές χάρες. Οι Πλειάδες που σχετίστηκαν με την Μήδεια σχετίστηκαν και αυτές με την σειρά τους με ένα πιθάρι.
Το τσαμπί από σταφύλι απεικονίζει παραστατικά το κεντρικό Δέντρο της Δημιουργίας με τους πολλαπλούς κόσμους, που γεννιούνται απ’ αυτό. Τον ίδιο συμβολισμό τον βρίσκουμε στο ρόδι και το κουκουνάρι. Το τσαμπί στον συμβολισμό του Δέντρου της Ζωής εναλλάσσεται με το σύμβολο του κισσού. «Το τσαμπί όπως και ο κισσός αντιπροσωπεύει στον βακχικό συμβολισμό την κωνική άκρη του φαλλού. Την ίδια ακριβώς μορφή συναντάμε στο σουμεριακό ιδεόγραμμα για το κλήμα ↓. Ο συμβολισμός αυτός επιβεβαιώνεται από την ετυμολογία των αρχαίων ονομάτων για το τσαμπί, όπως η ελληνική λέξη βότρυς και η εβραϊκή eshkôl» (σ. 288, Αλλέγκρο).
Οι δυο τελευταίες λέξεις βρίσκουν αντιστοιχία σε σουμεριακές λέξεις με γονιμοποιητικές, μεθυστικές προεκτάσεις. Η εβραϊκή eshkôl φαίνεται να έχει την ίδια καταγωγή με το Αλκοόλ.
Ο σουμεριακός συμβολισμός του βέλους του τόξου, οδηγεί και πάλι στον Σείριο (άστρο του Τόξου) με προεκτάσεις στον φαλλό και το Δέντρο της Ζωής. Το βέλος, από την ίδια ρίζα του βάλλω, του βάλανου και του Βήλου (Ήλιου), κρυπτογραφεί διαδικασίες στο «Δέντρο της Ζωής».
Η πρωινή δροσιά (γκανλού) ή ο υγρός νεφρίτης (γιουξί) θεωρούνται οι ουσίες της ζωής. Γι’ αυτό και οι αρχαίοι θεοί αρκούνταν στον καπνό από τα σφάγια, ενώ μέχρι σήμερα καίμε λιβάνι. Οι αρχαίοι θεοί τρέφονταν από την βιοενέργεια του τόπου. Αν και στην ταντρική ορολογία νεφριτένιο υγρό είναι το σάλιο που παράγεται από μια σεξουαλικά ερεθισμένη γυναίκα, όχι βέβαια ότι αδιαφορούσαν οι θεοί για τα κάτω υγρά μιας ερεθισμένης γυναίκας τα οποία ονομάζονται στα Ταοϊστικά κείμενα ως «Νερά του άνθους της Σελήνης ή υγρό της Σελήνης ή Νέκταρ του Λωτού ή ερωτικός χυμός».
- Κάτσε για στάσου, κάτι πιάνω εδώ! Δηλαδή οι πρώτοι άνθρωποι χρησιμοποιούνταν για την παραγωγή υγρών που οι θεοί αξιοποιούσαν για την αθανασία τους;
Ο Ονούρ συγκατένευσε κουνώντας το κεφάλι:
«Όταν ο Οδυσσέας πήγε να πρωτοσυναντήσει την Καλυψώ, ο θεός Ερμής του έδωσε το βότανο «Μόλυ» για να μην μπορέσει αυτή και του κλέψει τον ανδρισμό του ή στην απλή γλώσσα την βιοενέργεια ή δύναμη ζωής από το σώμα του.
Το περισσότερο από κάθε άλλο αποκαλυμμένο μυστήριο πάνω στον τελετουργικό διαμελισμό και την ανθρωποφαγία, από το οποίο το πρώτο είναι φανερό ενώ το δεύτερο ή ποτέ δεν γράφτηκε ή αφαιρέθηκε εκ των υστέρων, είναι αυτό που ο Ευριπίδης παρουσίασε μέσα από την τραγωδία «Μήδεια».
Το σύνολο των μυστηρίων είναι μέσα σε άλλους μύθους. Ο Οινόμαος, λόγου χάριν, (από το Οίνος σύμβολο του Διόνυσου) πατέρας της Ιπποδάμειας και βασιλιάς της Ολυμπίας, (Ολυμπιάδα, Ολύμπιοι άνθρωποι του Λουκιανού) είχε προκηρύξει αγώνες αρματοδρομίας (άρμα = Μεγάλη Άρκτος). Ο Πέλοπας με έρωτα διέφθειρε τον Μυρτίλο, τον ηνίοχο του Οινόμαου.
Εκείνος αφαίρεσε τον σφηνίσκο του άξονα από έναν από τους τροχούς του άρματος του κυρίου του, και έτσι τον σκότωσε.
Ο ερμαφρόδιτος Διόνυσος εδώ εμφανίζεται μέσω του Οινόμαου (από το Οίνος). Η ομοφυλοφιλία μεταξύ Πέλοπα και Μυρτίλου είναι τα πρώτα στοιχεία που μας αποκαλύπτονται όπως και στον μύθο του Ηρακλή που είδαμε πριν τον Νέσο ή Νήσιο Διόνυσο και την σχέση Ηρακλή με την Διηάνηρα που θα πει Διη + Ανηρ = Άντρας του Διός, δηλαδή ιερέας του Διός.
Τελικά ο Πέλοπας κατακρήμνισε τον Μυρτίλο στα κύματα από το ακρωτήρι Γεραιστό της Εύβοιας. Το όνομα Γ - εραι- στος παραπέμπει στο Έρως και στο Αρς ή Αργ που μιλήσαμε πριν και στο Αστ, το δε Εύβοια είναι από τα πιο γνωστά επίθετα του Διόνυσου: Ευ βοιος .
Η κατακρήμνιση στην θάλασσα παρουσιάζεται και στον μύθο του Ηρακλή αλλά δεν ξέρω αν είναι μέρος του τελετουργικού ή παραπομπή σε άλλα μυστήρια αυτά του Ποσειδώνος. Πάντως ο Τάλαντος προσκάλεσε σε δείπνο τους θεούς και τους παρέθεσε το βρασμένο και τεμαχισμένο σώμα του παιδιού του.
Ο Ατρέας προσκάλεσε σε δείπνο τον αδελφό του Θυέστη, προσφέροντάς του τα μέλη των κομματιασμένων παιδιών του.
Όλες οι κόρες του Κάδμου: Ινώ, Αγαύη, Αυτονόη και Σεμέλη είναι μπλεγμένες σε φρικτές δολοφονίες, με κοινό χαρακτηριστικό τα τελετουργικά που ανέφερα.
Η δε Σεμέλη γέννησε έναν Διόνυσο, όπως η Ολυμπιάδα έναν Αλέξανδρο. Ο Διόνυσος είπαμε ότι σχετίζεται με περίεργα, σκοτεινά μυστήρια αφού οι ιέρειες του τρελαίνονται και κανιβαλίζουν ακόμα και τα παιδιά τους. Η Αγαύη, λόγου χάριν, διαμέλισε τον γιο της Πενθέα. Όταν ο θεός πηγαίνει στο Άργος προκαλεί μανία στις γυναίκες οι οποίες τρώνε τα παιδιά τους. Στον Βοιωτικό Ορχομενό οι κόρες του Μινύου, που αναγνωρίζονται στην «Ποικίλη Ιστορία» του Αιλίανου, οι γυναίκες αυτές που διέδωσαν την διονυσιακή λατρεία καταξέσχισαν το γιο της Λευκίππης.
Η τρέλα αυτή ως σκιώδης μόλυνση ήταν μεταδοτική και πολλές γυναίκες της Τίρυνθας εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και ακολούθησαν.
Κάτι ανάλογο έγινε και με τις κόρες του Προίτου. Σʼ αυτό το κομμάτι της ιστορίας ανακατεύεται ο ιερέας Μελάμπους (μαυροπόδης), ο οποίος ήταν συνεχιστής του Κάδμου, πατέρα της Σεμέλης, η οποία ήταν μητέρα του Διονύσου. Και φυσικά Σεμέλη θα πει Μαύρη, και όποιος κατάλαβε κατάλαβε.
Ο πατέρας τους κατά μια πιθανή εκδοχή συνάντησε τις κόρες του στον Λύσιο ποταμό, εκεί λούστηκε και παρακάλεσε την Άρτεμη να απαλλάξει τις κόρες του από την τρέλα (λύσσα για κάποιους).
Μέχρι τώρα είδαμε: Άρτεμη, Διόνυσο, Σεμέλη, Κάδμο, Μελάμπου όλο το μαύρο ιερατείο, έτσι φυσικό είναι και αυτονόητο ότι ο ποταμός Λούσιος παραπέμπει πού αλλού από την Λητώ, όσο για τον μαύρο Λούσιο ποταμό είναι φανερό τι υπονοεί…
Ο Παυσανίας (VIII 18,8) αναφέρει το σπήλαιο το οποίο χρησίμευσε ως καταφύγιο στις Προιτίδες, το ιερό της Αρτέμιδας μέσα στο οποίο και θεραπεύτηκαν και προσδιορίζει ότι εκεί η Άρτεμις ονομαζόταν Ημερησία…
Στον διάλογο «Κρατύλος» ο Πλάτωνας αναφέρει, για λόγους διδαχής μέσα από συμβολισμούς, την αναφορά που κάνει ο Κρατύλος στον Σωκράτη πάνω στα λόγια που φέρεται να λέει ο Αχιλλέας στον Αίαντα στις «Λιτές».
«Αίαντα, θεόσπαρτε αρχηγέ, του Τελαμώνα θρέμμα ως μέσα ή κάθε σου λέξη στα σωθικά μου μπήκε» (Ιλιάδα. Ι 644 - 645)
Οι «Λιτές» παραπέμπουν στην Λητώ και σε ό,τι αυτή αντιπροσωπεύει μαζί με την Αρτέμιδα, τον Ποσειδώνα, τον Διόνυσο, την Σεμέλη κ.λπ.
Το όνομα Αίας είναι ηχητικό όνομα το οποίο περιέχει τον κλαυθμό και τον οδυρμό ο οποίος συνδέεται πάντοτε με τα πλουτώνια βάθη, τον Άδη και τους τόπους των νεκρών, εκεί που κατέβηκε ο Ορφέας για να φέρει την Ευρυδίκη, ο Διόνυσος για να πάρει την Σεμέλη και να την ανεβάσει στον Όλυμπο, εκεί που για έξι μήνες κατοικεί η Περσεφόνη.
Ο Γλαύκος, γιος του Μίνωα της Κρήτης έπεσε σε ένα πιθάρι με νέκταρ και στην συνέχεια αναστήθηκε. Στην Παλαιστίνη πέρναγαν το νεογέννητο βρέφος μέσα από ένα πιθάρι χωρίς πάτο για νʼ αποκτήσει θεϊκές χάρες. Οι Πλειάδες που σχετίστηκαν με την Μήδεια σχετίστηκαν και αυτές με την σειρά τους με ένα πιθάρι.
Το τσαμπί από σταφύλι απεικονίζει παραστατικά το κεντρικό Δέντρο της Δημιουργίας με τους πολλαπλούς κόσμους, που γεννιούνται απ’ αυτό. Τον ίδιο συμβολισμό τον βρίσκουμε στο ρόδι και το κουκουνάρι. Το τσαμπί στον συμβολισμό του Δέντρου της Ζωής εναλλάσσεται με το σύμβολο του κισσού. «Το τσαμπί όπως και ο κισσός αντιπροσωπεύει στον βακχικό συμβολισμό την κωνική άκρη του φαλλού. Την ίδια ακριβώς μορφή συναντάμε στο σουμεριακό ιδεόγραμμα για το κλήμα ↓. Ο συμβολισμός αυτός επιβεβαιώνεται από την ετυμολογία των αρχαίων ονομάτων για το τσαμπί, όπως η ελληνική λέξη βότρυς και η εβραϊκή eshkôl» (σ. 288, Αλλέγκρο).
Οι δυο τελευταίες λέξεις βρίσκουν αντιστοιχία σε σουμεριακές λέξεις με γονιμοποιητικές, μεθυστικές προεκτάσεις. Η εβραϊκή eshkôl φαίνεται να έχει την ίδια καταγωγή με το Αλκοόλ.
Ο σουμεριακός συμβολισμός του βέλους του τόξου, οδηγεί και πάλι στον Σείριο (άστρο του Τόξου) με προεκτάσεις στον φαλλό και το Δέντρο της Ζωής. Το βέλος, από την ίδια ρίζα του βάλλω, του βάλανου και του Βήλου (Ήλιου), κρυπτογραφεί διαδικασίες στο «Δέντρο της Ζωής».
Η Φένια κοιτούσε με προσήλωση τον Ονούρ. Όλη αυτή η ευρυμάθεια και η επίδειξη γνώσεων την ανησυχούσε αρκετά. Με το πέρασμα του χρόνου είχε αρχίσει μέσα της να πιστεύει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με αυτόν τον άνθρωπο. Η παντελής απουσία από την ζωή του διασκέδασης, φίλων και η αίσθηση φοβισμένου αγριμιού μπροστά στον κόσμο ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με την μυστικοπάθεια και την απορρόφηση του σε παράξενες έρευνες για τις οποίες είχε μια τρομερή δυναμικότητα, ισχυρή θέληση και κανέναν ενδοιασμό προκειμένου να βρει ή να δει κάτι το οποίο αν δεν ήταν γραμμένο σε κάποιο βιβλίο ενταφιασμών, το αναζητούσε στο αρχαίο νεκροταφείο του Κεραμικού, σε κάποια στοά, σπηλιά ή μοναστήρι.
Η αρχαιοδιφική του δραστηριότητα με την συνέργεια της Φένιας περιελάμβανε ουκ ολίγες εφιαλτικές περιπλανήσεις σε διάφορα παλιά νεκροταφεία της Ελλάδος, όχι πάντα γνωστά και όχι πάντα της επιφάνειας.
Η τελευταία έρευνα είχε αλλάξει από τις γνωστές κατακόμβες στο Λύκειο και κάτω από τον Εθνικό Κήπο, και το κύριο ενδιαφέρον είχε τώρα επικεντρωθεί στην εύρεση υπόγειου σπηλαίου πλησίον της Ακροπόλεως μέσα στο οποίο σʼ έναν λάκκο με στάχτες και κόκαλα σκορπισμένα βρίσκονταν ριγμένα τα οστά του αρχαίου Βασιλέα, ιερέα και μάγου Ερεχθέα. Ποια σκοτεινή γνώση μελετούσε ο αρχαίας βασιλιάς και θυσίασε τις κόρες του; Μονάχα η τρομερή δαιμονική μάγισσα Εριχθώ επέζησε από αυτές. Μα ρωτώντας επανειλημμένα η Φένια τον λόγο που επέμενε ο Ονούρ να βρει έναν πανάρχαιο λάκκο με στάχτες και κόκαλα, και τι θα έκανε αφού τον έβρισκαν όποτε και αν τον έβρισκαν εν τέλει η απάντηση πάντοτε ήταν η ίδια και μυστηριωδώς απλή:
«Και των μεν θείων, ο ίδιος έγινε δημιουργός.
Την δημιουργίαν δε των θνητών ανέθεσε εις τα πλάσματα του» (Πλάτωνας, Τίμαιος 69D).
Η αρχαιοδιφική του δραστηριότητα με την συνέργεια της Φένιας περιελάμβανε ουκ ολίγες εφιαλτικές περιπλανήσεις σε διάφορα παλιά νεκροταφεία της Ελλάδος, όχι πάντα γνωστά και όχι πάντα της επιφάνειας.
Η τελευταία έρευνα είχε αλλάξει από τις γνωστές κατακόμβες στο Λύκειο και κάτω από τον Εθνικό Κήπο, και το κύριο ενδιαφέρον είχε τώρα επικεντρωθεί στην εύρεση υπόγειου σπηλαίου πλησίον της Ακροπόλεως μέσα στο οποίο σʼ έναν λάκκο με στάχτες και κόκαλα σκορπισμένα βρίσκονταν ριγμένα τα οστά του αρχαίου Βασιλέα, ιερέα και μάγου Ερεχθέα. Ποια σκοτεινή γνώση μελετούσε ο αρχαίας βασιλιάς και θυσίασε τις κόρες του; Μονάχα η τρομερή δαιμονική μάγισσα Εριχθώ επέζησε από αυτές. Μα ρωτώντας επανειλημμένα η Φένια τον λόγο που επέμενε ο Ονούρ να βρει έναν πανάρχαιο λάκκο με στάχτες και κόκαλα, και τι θα έκανε αφού τον έβρισκαν όποτε και αν τον έβρισκαν εν τέλει η απάντηση πάντοτε ήταν η ίδια και μυστηριωδώς απλή:
«Και των μεν θείων, ο ίδιος έγινε δημιουργός.
Την δημιουργίαν δε των θνητών ανέθεσε εις τα πλάσματα του» (Πλάτωνας, Τίμαιος 69D).
