Όταν ρωτήσει κάποιος τις
χριστιανικές Εκκλησίες σήμερα για την αρχή του ανθρώπινου πνεύματος, θα λάβει
την εξής απάντηση: “Το πνεύμα του ανθρώπου δημιουργείται από τον Θεό την ώρα
που συλλαμβάνεται στα σπλάχνα της μητέρας του. Βαρύνεται από μια προπατορική
αμαρτία, επειδή ο επίγειος προπάτορας, ο Αδάμ, σε έναν επίγειο Παράδεισο
αμάρτησε και κληροδότησε αυτή την αμαρτία σε όλους τους απογόνους του’’. Δεν
αναλογίζονται όμως την ανοησία αυτής της θεωρίας. Δεν λαμβάνουν υπόψη τους πως
ο,τιδήποτε δημιουργεί ο Θεός, βγαίνει αγνό και άμωμο από το χέρι Του, και πως η
κηλίδωση ενός πνεύματος μπορεί να δημιουργηθεί μόνον από δικό του προσωπικό
λάθος.
Κι αν το πνεύμα του
ανθρώπου εδημιουργείτο από τον Θεό πραγματικά την ώρα της σύλληψης, θα έπρεπε
να είναι αγνό και άμωμο. Οπότε, σ’ αυτή την περίπτωση, δεν θα μπορούσε κανένας
να μιλάει για ‘’προπατορική αμαρτία’’. Γιατί άραγε θα έπρεπε οι απόγονοι
του Αδάμ να τιμωρηθούν με υποδούλωση στην αμαρτία και να εξοριστούν από
την Βασιλεία του Θεού επειδή αμάρτησε ο πρόγονός τους; Γιατί θα τους τιμωρούσε
ο Θεός ο οποίος λέει: “Η δε ψυχή η αμαρτάνουσα αποθανείται˙ ο δε υιός ου
λήψεται την αδικίαν του πατρός αυτού, ουδέ ο πατήρ λήψεται την αδικίαν του υιού
αυτού. Δικαιοσύνη δικαίου επ’ αυτόν έσται, και ανομία ανόμου επ’ αυτόν έσται’’
(Ιεζεκ. 18,20).
Λοιπόν, οι απόγονοι
του Αδάμ δεν θα έπρεπε να τιμωρηθούν από τον Θεό για την πτώση του προπάτορά
τους, εκτός και αν είχαν λάβει και οι ίδιοι μέρος στην πτώση. Πράγματι,
αποστάτησαν οι ίδιοι προσωπικά, ακολουθώντας το παράδειγμα του Αδάμ που ήταν
πνεύμα, αποκλείοντας τους εαυτούς τους από την Βασιλεία του Θεού με όλα
τα τρομερά επακόλουθα που έφερε το λάθος τους. Επομένως είναι σωστό ότι το
πνεύμα του ανθρώπου κουβαλά μιαν αμαρτία από την γέννησή του, την οποία ονομάζετε “προπατορική’’. Είναι
όμως λάθος η θεωρία ότι το πνεύμα του ανθρώπου αρχίζει την ζωή του με την
σύλληψη του ανθρώπου, καθώς και ότι κουβαλά μιαν αμαρτία δίχως να έχει φταίξει
προσωπικά το ίδιο.
Πώς εξηγείτε τους πόνους αυτού του κόσμου με την λανθασμένη σας θεωρία για την αρχή του ανθρώπινου πνεύματος; Θα έπρεπε μήπως ο Θεός να δημιουργεί πλάσματα για να υποφέρουν και να πεθαίνουν μαρτυρικά δίχως να έχουν κάνει προσωπικά τα ίδια τίποτα το άδικο; Κοιτάξτε τα εκατομμύρια των παιδιών που πεθαίνουν κάθε χρόνο. Τι έκαναν για να το αξίζουν αυτό; Μήπως πρόσβαλαν τον Θεό σε τούτη τους την ύπαρξη για να τα τιμωρεί έτσι; Μα δεν τους δόθηκε καν η ευκαιρία να αμαρτήσουν, αφού δεν μπορούσαν καν να ξεχωρίσουν το Καλό από το Κακό. Και θα έπρεπε ο άπειρα καλός και δίκαιος Θεός να βασανίζει έτσι αθώα παιδιά; Πού θα ήταν η Καλοσύνη Του και κυρίως η Δικαιοσύνη Του! Τόσο απάνθρωπος και άδικος δεν είναι ούτε ο χειρότερος επίγειος πατέρας για να φερθεί έτσι σε αθώα παιδιά που δεν του έχουν κάνει τίποτα. Και το κάνει αυτό ο Θεός; Για να το εξηγήσετε μπορείτε να καταφύγετε σε όλους τους πιθανούς τρόπους. Δεν θα μπορέσετε να αποφύγετε το να βρεθείτε μπροστά στην απάνθρωπη αδικία του ριζικού αυτών των παιδιών. Και αυτό ισχύει εν γένει για το ριζικό των ανθρώπων. Όταν όμως γνωρίζετε ότι το πνεύμα σας μπαίνει στην τωρινή σας ύπαρξη φορτωμένο με παραπτώματα, τότε λύνονται μεμιάς όλα τα αινίγματα που αφορούν την μοίρα. Τότε αντικρίζετε εξίσου την μεγάλη πτώση των πνευμάτων από τον Θεό στην οποία έλαβε μέρος άλλοτε το πνεύμα του ανθρώπου, καθώς και ενδεχόμενες προηγούμενες ανθρώπινες ζωές κατά τις οποίες ο άνθρωπος επιβαρύνθηκε με κακουργήματα των οποίων η τιμωρία και ο εξιλασμός καταπιέζουν την τωρινή του ζωή. Όταν το αναλογιστείτε αυτό, δεν θα σας ξανάρθει στα χείλη η ερώτηση, που τόσο συχνά συνηθίζεται σε ώρα πόνου: “Θεέ μου, τι έκανα και με τιμωρείς έτσι;’’
Αν ήθελε ο Θεός να σας
παρουσιάσει όλη την προηγούμενη ύπαρξή σας, τότε θα σωπαίνατε από την
φρίκη. Θα καταλαβαίνατε επίσης πολλά σημεία από τα Βιβλικά Κείμενα τα οποία για
σας είναι ακατανόητα. Θα λύνατε μόνοι σας την φαινομενική αντίφαση των
λόγων της Παλαιάς Διαθήκης στην οποία την μια φορά αναγράφεται: “ο δε υιός ου
λήψεται την αδικίαν του πατρός’’ (Ιεζεκ. 18,20) και την άλλη φορά: “και
αποδιδούς αμαρτίας πατέρων εις κόλπους τέκνων αυτών’’ (Ιερεμ. 39,18), “αποδιδούς
αμαρτίας γονέων επί τέκνα, έως τρίτης και τετάρτης γενεάς’’ (Έξοδ. 20,5). Όταν
ο Θεός τιμωρεί τις αμαρτίες των γονέων στα τέκνα τους, αυτό δεν σημαίνει ότι αφήνει
αθώα παιδιά να υποφέρουν για τα λάθη των γονιών τους. Αυτό θα ήταν αδικία.
Αντίθετα ενσαρκώνει σ’ αυτά τα παιδιά πνεύματα που αξίζουν μια σκληρή μοίρα από
δικά τους λάθη και που μ’ αυτή τους την μοίρα γίνονται και για τους γονείς τους
μια φανερή τιμωρία. Και επειδή ένας πατέρας γνωρίζει τους απογόνους του μέχρι
την τρίτη ή το πολύ την τέταρτη γενεά, γι’ αυτό και η τιμωρία μπορεί να
διαρκέσει γι’ αυτόν μόνο ως την τέταρτη γενεά.
Όπως
χτίσατε, λοιπόν, μία εντελώς λανθασμένη θεωρία για την προπατορική αμαρτία,
έτσι λανθασμένη είναι και η εικόνα που έχετε για την αμαρτία εν γένει. Η Βίβλος
διακρίνει την αμαρτία ως “πτώση από τον Θεό’’ από τις αμαρτίες των πιστών
λόγω ανθρώπινης αδυναμίας.
Στην πρώτη επιστολή του Ιωάννη λέγεται κάτι που σας δυσκολεύει πολύ: “Εάν τις ίδη τον αδελφόν αυτού αμαρτάνοντα αμαρτίαν μη προς θάνατον, αιτήσει, και δώσει αυτώ ζωήν, τοις αμαρτάνουσι μη προς θάνατον. Έστιν αμαρτία προς θάνατον˙ ου περί εκείνης λέγω ίνα ερωτήση. Πάσα αδικία αμαρτία εστί˙ και έστιν αμαρτία ου προς θάνατον’’ (Ιωάν. Α΄ 5,16-17). Λοιπόν ο Ιωάννης κάνει διάκριση ανάμεσα στην αμαρτία που οδηγεί στον θάνατο και στις αμαρτίες που δεν οδηγούν στον θάνατο. Ως πιστοί άνθρωποι είστε υπήκοοι της Βασιλείας του Θεού. Όταν στον επίγειο δρόμο, ως αδύναμοι προσκυνητές που είστε, κάνετε καθημερινά μικρά ή μεγαλύτερα λάθη, αυτά είναι αμαρτίες για τις οποίες ναι μεν θα λογοδοτήσετε, δεν παύετε όμως να είστε υπήκοοι της Βασιλείας του Θεού. Αν όμως γυρίσετε την πλάτη προς τον Θεό, είτε επειδή δεν πιστεύετε αρνούμενοι την Ύπαρξή Του, είτε ζώντας σαν να μην υπάρχει Θεός, αυτή είναι αμαρτία λιποταξίας. Είναι η αμαρτία με την οποία αποχωρίζεστε από την Βασιλεία του Θεού περνώντας στο βασίλειο των κακών και εχθρικών προς τον Θεό δυνάμεων. Είναι θανάσιμη αμαρτία. Και ο Θεός που έδωσε στον καθένα ελεύθερη θέληση και δεν επεμβαίνει ποτέ με βία στις ελεύθερες αποφάσεις των πλασμάτων του, δεν κάνει κάτι για να τον πείσει. Καθένας πρέπει να βρει την Σωτηρία αποφασίζοντας ελεύθερα, μόνος του.
Το ότι μπορούν οι άνθρωποι να επιστρέψουν και δεν εμποδίζονται με βία από τον Εωσφόρο, το χρωστούν στον Σωτήρα. Αυτός τον νίκησε αναγκάζοντάς τον να αφήνει ελεύθερους όσους μετανιώνουν για την πτώση τους και θέλουν να επιστρέψουν στον Θεό. Ήταν ο ίδιος ο Πρώτος που κατέβηκε στους νεκρούς της κόλασης, δίχως να ανήκει ο ίδιος στους “πεπτωκότας’’. Ήταν επίσης ο πρώτος που ανέβηκε από τον Άδη στον Ουρανό. Πριν δεν μπορούσε κανένα από τα πνεύματα του βάθους να ανέβει επάνω. Όποιος κατέβαινε μια φορά στον Άδη δεν μπορούσε πλέον να ανέβει στα Ύψη. Η επιστροφή του Χριστού από τον Άδη ήταν η πρώτη “Ανάσταση εκ των νεκρών’’. Αυτό το αναφέρει πολλές φορές ο Παύλος στις επιστολές του. Έτσι γράφει στους Εφεσίους (4,9): “Το δε ανέβη τι εστιν ει μη ότι και κατέβη εις τα κατώτερα της γης;’’ Εννοεί τις σφαίρες της κόλασης. Βρίσκονται, όπως σας δίδαξα, χαμηλότερα από την γήινη σφαίρα. Και στους Κολοσσαείς γράφει (2,15): “Απεκδυσάμενος τας αρχάς και τας εξουσίας εδειγμάτισεν εν παρρησία, θριαμβεύσας αυτούς εν αυτώ’’. Εννοεί τις δυνάμεις της κόλασης που πολέμησε, αφού κατέβηκε μαζί με τις Ουράνιες Λεγεώνες, και τις υπερνίκησε αναγκάζοντας με την νίκη Του τον αρχηγό τους, τον Εωσφόρο, να αφήσει ελεύθερους αυτούς που δεν ήθελαν πλέον να παραμείνουν υπήκοοι του βασιλείου των νεκρών. Σ’ αυτό αναφέρεται ο Παύλος στην επιστολή του: “Συνταφέντες αυτώ εν τω βαπτίσματι, εν ω και συνηγέρθητε δια της πίστεως της ενεργείας του Θεού του εγείραντος αυτόν εκ των νεκρών. Και υμάς, νεκρούς όντας εν τοις παραπτώμασι και τη ακροβυστία της σαρκός υμών, συνεζωοποίησεν υμάς συν αυτώ, χαρισάμενος ημίν πάντα τα παραπτώματα…’’ (Κολοσ. 2,12-13).
Οι
Κολοσσαείς, στους οποίους γράφει ο Παύλος, ήταν και αυτοί άλλοτε πνευματικά
νεκροί και υπήκοοι του Εωσφόρου. Αλλά αργότερα πίστεψαν στον Χριστό και στην
Βασιλεία του Θεού. Με αυτή τους την πίστη ανήκαν πλέον στον Χριστό και
συμμερίζονταν μαζί Του την Βασιλεία του Θεού. Όταν αναφέρει εδώ για τον Χριστό:
“εγείραντος αυτόν εκ των νεκρών’’,
δεν σημαίνει ότι ήταν πνευματικά νεκρός, αλλά ότι είχε κατέβει στο
βασίλειο των πνευματικά νεκρών και βρισκόταν αποχωρισμένος, τουλάχιστον
εξωτερικά, από την Βασιλεία του Θεού. Επομένως ο Χριστός ήταν σε αυτές τις
σφαίρες όμοιος με πνευματικά νεκρό, αν και δεν ήταν ο ίδιος πνευματικά
νεκρός. “Εγείραντος αυτόν εκ των νεκρών’’ σημαίνει ότι ο Θεός του έδωσε την
εξουσία να νικήσει τις δυνάμεις του βασιλείου των νεκρών, οδηγώντας Τον έτσι
πίσω στη Βασιλεία της Ουράνιας Ζωής.
Η “Έγερσις’’ λοιπόν ή η “Ανάστασις εκ των νεκρών’’ δεν έχει τίποτα να κάνει με έγερση του ανθρώπινου σώματος. "Ανάστασις της σαρκός" όπως την ονομάζει το αποστολικό Σύμβολο της Πίστεως* δεν υπάρχει.
*Κατά τον Ιππόλυτο Ρωμανό το Αποστολικό Σύμβολο της Πίστεως στον 7ο στίχο έλεγε: “Credis in Spiritu Sancto et sanctam Ecclesiam et carnis resurrectionem?” Δηλαδή “Πιστεύεις εις Πνεύμα Άγιον και αγίαν Εκκλησίαν και ανάστασιν της σαρκός;’’
Και το “προσδοκώ Ανάστασιν νεκρών’’ δεν σημαίνει τίποτα άλλο, παρά την παρηγορητική Αλήθεια ότι όλοι οι πνευματικά νεκροί, μαζί και ο Εωσφόρος, θα επιστρέψουν πίσω στον Θεό. Ο Παύλος δίνει την ορθή διδασκαλία όταν λέει: “σπείρεται σώμα ψυχικόν, εγείρεται σώμα πνευματικόν’’ (Κορινθ. Α΄ 15,44). Οι σημερινοί Χριστιανοί όμως, με την έκφραση “Ανάστασις εκ νεκρών’’ εννοούν ανάσταση του ανθρώπινου σώματος, ένα ξαναφτιάξιμο του ανθρώπινου κορμιού. Όλα αυτά όμως είναι μεγάλα λάθη. Διότι η Ανάσταση του Χριστού εκ νεκρών είναι, επαναλαμβάνω, μόνο η επιστροφή Του από το βασίλειο των πνευματικά νεκρών, η επιστροφή Του από τον Άδη, από την κόλαση, όπου είχε κατέβει ως Πνεύμα. Το αποστολικό Σύμβολο της Πίστεως το εκφράζει με τα εξής λόγια: “Και την τρίτη ημέρα αναστάντα εκ των νεκρών’’. Ίσως θα ήταν πιο σαφές αν έλεγε: “Και την τρίτη ημέρα επανελθόντα εκ των νεκρών’’.
Η έκφραση ‘’ανάστασις εκ νεκρών’’ είναι τόσο δυσνόητη, επειδή με την λέξη “νεκρός’’ αντιλαμβάνεστε μόνο τον γήινο θάνατο και σκέφτεστε μόνο πτώματα, μνήματα και νεκροταφεία. Δεν προσέχετε την χρήση των όρων στη Βίβλο, όπου η λέξη “θάνατος’’ σημαίνει τον αποχωρισμό από τον Θεό και ‘’νεκροί’’ είναι τα πεπτωκότα πνεύματα.
