Υπάρχει μεγάλη ανάγκη στο κόσμο, και ειδικά στους νέους, να εκφράσουν μοναδικότητα, πρωτοτυπία και αυθεντικότητα. Είναι βεβαίως και λόγω της Υδροχοϊκής εποχής. Όμως συχνά στη προσπάθεια να κάνει κανείς κάτι μοναδικό και να αποσπάσει προσοχή, ευμενή σχόλια και επιβράβευση, δηλαδή ενέργεια, έστω και μικρή, καταλήγει να κάνει πράγματα που δεν του ταιριάζουν, που εντέλει είναι επιταγές της κοινωνίας (όσο extreme κι αν φαίνονται) και όχι του εσωτερικού εαυτού και της ψυχής.
Το εγώ φοβάται πολύ για την ύπαρξη του και κάνει οτιδήποτε για να μην μπούμε στη διαδικασία απόρριψης του πέπλου του, να μην μπούμε στο διαλογισμό και την απλότητα. Με τον διαλογισμό αυτό ακριβώς συμβαίνει: γινόμαστε ένα μαγικό τίποτα! Και από κει ξεκινά η ανάδυση του πραγματικού εαυτού και της μοναδικότητάς μας. Μπαίνουμε στην προσπάθεια της μη-προσπάθειας. Εξάλλου πολύ προσπαθούμε κι αγωνιζόμαστε καθημερινά για να αποδείξουμε διάφορα πράγματα στους άλλους.
