"Καταλήγουμε να αντιδρούμε στις συνθήκες όταν αυτές δεν εξυπηρετούν το σκοπό μας όπως τον νομίζουμε. Μα ποιος είναι ο σκοπός μας πραγματικά; Όταν καθαρίσουμε όλα εκείνα τα στοιχεία της προσωπικότητας που μπορεί να παρεμποδίσουν την καθαρή αντίληψη του σκοπού, τότε μπορούμε να γίνουμε φορείς και εκφραστές του πραγματικού θελήματος της ψυχής μας και να εκπληρώσουμε το προορισμό μας. Κάθαρση των προσκομμάτων αυτών σημαίνει αγνότητα νου."
Τα εμπόδια, ο πόνος, και οι δυσκολίες της ζωής, προέρχονται από την σύγκρουση του θελήματος της προσωπικότητας με το πραγματικό θέλημα της ψυχής. Η προσωπικότητα θέλει εκείνα που έχει μάθει -από την κοινωνική και οικογενειακή εκπαίδευση- να θέλει. Είναι τόσο βαθιά ριζωμένα αυτά τα επίκτητα ''θέλω'' που τα θεωρούμε δικά μας. Σχετίζονται με τις απαιτήσεις της κοινωνίας, όπως το να κάνει κανείς οικογένεια και παιδιά, να επιτύχει κοινωνικά, να αποκτήσει χρήματα κ.λπ. Φυσικά αυτό δεν είναι κακό. Κακό είναι να εξυπηρετείς εσύ όλα αυτά αντί εκείνα εσένα. Να είσαι δηλαδή σκλάβος των κοινωνικών επιταγών. Αυτές οι κοινωνικές επιταγές, εμφανίζονται συνήθως με τη μορφή επιθυμιών. Έχουν δε εμφυσηθεί τόσο βαθιά στην ανθρώπινη δομή που καταδυναστεύουν τον άνθρωπο ο οποίος τις υπηρετεί τυφλά. Πρόκειται για σκεπτομορφές, σκεπτοδομές που κρατιούνται καλά πάνω στα ενεργειακά σώματα. Όλες αυτές οι επίκτητες σκεπτομορφές κρύβουν το θέλημα της Ψυχής, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να υπηρετεί ένα σωρό άλλες επιθυμίες, πράγμα που τον κάνει δυστυχή καθώς βρίσκεται σε συνεχή αγωνιώδη αναζήτηση ανακούφισης.
Πώς θα ακούσουμε ξανά τη ψυχή μας ώστε να πραγματώσουμε το παραμύθι της ζωής που όλοι νοσταλγούμε; Είναι σίγουρα η διαδικασία εκλέπτυνσης και εξαγνισμού αυτή που θα επιτρέψει να ακούσουμε ξανά τη φωνή του πραγματικού μας συμφέροντος, που θα λύσει τα προβλήματα της ζωής αφού δεν εξυπηρετεί τους φόβους που η κατώτερη προσωπικότητα προσπαθεί να καλύψει με τις επιθυμίες της. Η προσωπικότητα -που θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε νου του σώματος- φοβάται για τον θάνατο του σώματος, τον πόνο, την εκμηδένιση, γι'αυτό προσπαθεί να γαντζωθεί από τα υλικά αγαθά και τους ανθρώπους μπας και γεμίσει τα κενά αυτά που είναι φόβος. Φυσικά είναι μάταιη η προσπάθεια, αφού το σώμα είναι προορισμένο να πεθάνει. Το κλειδί και η λύση στο τραγικό αυτό δίλημα είναι να αντιληφθούμε τη συνέχεια της συνειδητότητας πέρα από το σώμα και το χρόνο. Αυτή η συνειδητοποίηση θα λύσει όλα τα προβλήματα του ανθρώπου.
Τα εμπόδια, ο πόνος, και οι δυσκολίες της ζωής, προέρχονται από την σύγκρουση του θελήματος της προσωπικότητας με το πραγματικό θέλημα της ψυχής. Η προσωπικότητα θέλει εκείνα που έχει μάθει -από την κοινωνική και οικογενειακή εκπαίδευση- να θέλει. Είναι τόσο βαθιά ριζωμένα αυτά τα επίκτητα ''θέλω'' που τα θεωρούμε δικά μας. Σχετίζονται με τις απαιτήσεις της κοινωνίας, όπως το να κάνει κανείς οικογένεια και παιδιά, να επιτύχει κοινωνικά, να αποκτήσει χρήματα κ.λπ. Φυσικά αυτό δεν είναι κακό. Κακό είναι να εξυπηρετείς εσύ όλα αυτά αντί εκείνα εσένα. Να είσαι δηλαδή σκλάβος των κοινωνικών επιταγών. Αυτές οι κοινωνικές επιταγές, εμφανίζονται συνήθως με τη μορφή επιθυμιών. Έχουν δε εμφυσηθεί τόσο βαθιά στην ανθρώπινη δομή που καταδυναστεύουν τον άνθρωπο ο οποίος τις υπηρετεί τυφλά. Πρόκειται για σκεπτομορφές, σκεπτοδομές που κρατιούνται καλά πάνω στα ενεργειακά σώματα. Όλες αυτές οι επίκτητες σκεπτομορφές κρύβουν το θέλημα της Ψυχής, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να υπηρετεί ένα σωρό άλλες επιθυμίες, πράγμα που τον κάνει δυστυχή καθώς βρίσκεται σε συνεχή αγωνιώδη αναζήτηση ανακούφισης.
Πώς θα ακούσουμε ξανά τη ψυχή μας ώστε να πραγματώσουμε το παραμύθι της ζωής που όλοι νοσταλγούμε; Είναι σίγουρα η διαδικασία εκλέπτυνσης και εξαγνισμού αυτή που θα επιτρέψει να ακούσουμε ξανά τη φωνή του πραγματικού μας συμφέροντος, που θα λύσει τα προβλήματα της ζωής αφού δεν εξυπηρετεί τους φόβους που η κατώτερη προσωπικότητα προσπαθεί να καλύψει με τις επιθυμίες της. Η προσωπικότητα -που θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε νου του σώματος- φοβάται για τον θάνατο του σώματος, τον πόνο, την εκμηδένιση, γι'αυτό προσπαθεί να γαντζωθεί από τα υλικά αγαθά και τους ανθρώπους μπας και γεμίσει τα κενά αυτά που είναι φόβος. Φυσικά είναι μάταιη η προσπάθεια, αφού το σώμα είναι προορισμένο να πεθάνει. Το κλειδί και η λύση στο τραγικό αυτό δίλημα είναι να αντιληφθούμε τη συνέχεια της συνειδητότητας πέρα από το σώμα και το χρόνο. Αυτή η συνειδητοποίηση θα λύσει όλα τα προβλήματα του ανθρώπου.
