Έχουμε έρθει στη ζωή με έναν θεϊκό σπινθήρα κληρονομιά μέσα στην ουσία του είναι μας. Η αποστολή μας σε αυτή τη ζωή είναι να δυναμώσουμε αυτή τη φλόγα, να τη μεγαλώσουμε μέχρις ότου γίνει τόσο δυνατή ώστε να την εκπέμπουμε και να την μεταδίδουμε στο περιβάλλον. Με το που ενσαρκωνόμαστε όμως, ξεκινά η λήθη της αποστολής αυτής. Ξεχνάμε σιγά-σιγά το φως της ψυχής μας και ταυτιζόμαστε με τις εξωτερικές καταστάσεις, φτάνοντας τελικά στο να το απολέσουμε. Αφού χάσουμε το φως της ψυχής, έρχεται ως συνέπεια η κατάθλιψη, η ασθένεια, η έλλειψη δημιουργικότητας και χαράς, και όλες οι άλλες αρνητικές καταστάσεις. Τότε ξεκινά η ανάγκη να τρεφόμαστε από εξωτερικά πράγματα, από σχέσεις, από αποκτήματα, φιλοδοξίες, ηδονές, ουσίες, ακόμα και από την ίδια την αυτοκαταστροφή.
Υπάρχουν δύο ειδών πνευματικά πυρά: η φλόγα της δημιουργίας και το καταστροφικό πυρ. Σε μια έξαρση θυμού, μπορεί να καταστρέψουμε πολύτιμους συνειδησιακούς σπινθήρες. Αυτό είναι το καταστροφικό πυρ. Τα πνευματικά πυρά ανάβουν με πολύ κόπο, και χρόνο μέσα σε εκατοντάδες ενσαρκώσεις. Τα πυρά αυτά είναι η περιουσία μας, ο ψυχικός θησαυρός που κουβαλάμε από ζωή σε ζωή. Τίποτα δεν είναι πιο αληθινό από αυτή τη περιουσία. Άλλωστε τίποτε άλλο δεν παίρνουμε μαζί μας μετά το θάνατο. Μια ανίερη πράξη μπορεί να ρίξει αυτό το κύπελλο με τους συσσωρευμένους θησαυρούς μας. Ενώ αντίθετα μια πράξη αυτοθυσίας μπορεί να ανάψει το φως της συνείδησης.
Πόσοι από εμάς ασχολούνται με το άναμμα του εσωτερικού μας πυρός;
Τι είναι αυτό που πρέπει να θυσιάσουμε για να ανάψει το φως της ψυχής; Αυτό που θυσιάζεται είναι η προσκόλληση στην ύλη, δηλαδή ο εγωισμός, η ταύτιση με τα εξωτερικά φαινόμενα.
Όλοι βιώνουμε το γεγονός ότι ο νους μας κατά τη διάρκεια του διαλογισμού περιπλανιέται σε σκέψεις που αφορούν τα γεγονότα της ζωής. Αυτό είναι που πρέπει να θυσιαστεί. Και πόσο κουράγιο θέλει κάτι τέτοιο, το να μάθει το πνεύμα μας να είναι ελεύθερο ώστε να υπερβεί το πεδίο της ύλης!
