Βροχή μετεώρων κύλησες κι απόψε στης αγρύπνιας τα μονοπάτια
σκέψη αυτών που αποχαιρέτησα το κόσμο όταν ήρθα να ντυθώ
αγάπη που λάθεψα στου έρωτα το βέλος και σ' αναζήτησα
κραυγή του ανώφελου μοιράσματος
για την αλήθεια μας που κανείς δεν τη νοιάζεται
για τη ζωή που τη βιάζουνε στα μέτρα του θανάτου
για της συνείδησης το φλογερό το κύμα
να το πουλούν στα μαγαζάκια τους
και στου Προκρούστη μας ξαπλώνουν το κρεβάτι
πειραματόζωα για να αποδείξουν
της αφροσύνης τους τα αναπόδειχτα
σε ποτάμι που ξέχειλε στην κοίτη του αγριεμένο σε γύρεψα
σε λίμνης να σπάσεις τη συμμετρία
πέτρα σε βρήκα να κυλάς
κραυγή της σιωπής που όλους τους ήχους υπερβαίνεις
τι εσένα δεν σε μεταφέρει ο άνεμος
αλλά του κεραυνού η λάμψη αστραπή που σε είπαν
Νέμεση φτερωτή θεά που φέρνεις το νερό της στυγός
εσένα που κι οι θεοί σε τρέμουν στην ολύμπια αταραξία τους
όταν σε επικαλούνται.
