Η φυσική μας κατάσταση είναι η Χαρά. Όχι η κραυγαλέα χαρά αλλά εκείνη που είναι αποτέλεσμα της Ισορροπίας και της Αρμονίας του νου, της ψυχής και του σώματος. Μια ανάλαφρη (όχι αφελής) κατάσταση, που κάνει τον άνθρωπο να υπηρετεί και να δρα στη ζωή με αυθορμητισμό, σαν τα παιδιά. Μια δραστήρια (όχι υπερκινητική) κατάσταση. Όπως οι άγγελοι, που είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να τρέξουν για να υπηρετήσουν. Έτσι και ο ενεργοποιημένος από το Φως του Θεού άνθρωπος, έχει αυτή την δραστηριοποίηση και τη χαρά. Ποτέ δεν βαριέται, αφού η βαρεμάρα είναι έλλειψη ενέργειας, είναι βαριά κατάσταση.
Η μελαγχολία όπως λέει κι η λέξη (μέλας + χολή) είναι μια σκοτεινή αδρανής κατάσταση. Ποιος όμως είπε ότι δεν είναι ηδονική; Ποιος είπε ότι η αυτοκαταστροφή δεν έχει ηδονή; Η αδράνεια και η αυτοκαταστροφή είναι ηδονιστικές καταστάσεις όπως τα ναρκωτικά. Τα παιδιά που σνιφάρουν βενζίνη, για παράδειγμα, καταστρέφοντας τα εγκεφαλικά τους κύτταρα, νιώθουν ηδονή. Έτσι και η αφαίμαξη των αρνητικών οντοτήτων που προσπαθούν να μας κατέχουν έχει τη δική της ηδονή. Ποιος δεν έχει νιώσει αυτή την ηδονή μέσα σε μια φάση κατάθλιψης; Νομίζω όλοι.
Υπάρχει όμως κι ένα άλλο είδος μελαγχολίας, εκείνο που συμβαίνει στους ανθρώπους που κάνουν συνειδητή πνευματική πορεία και είναι σε φάση απόρριψης κάποιου ενεργειακού κελύφους το οποίο υπήρχε πολλά χρόνια, ακόμα και ζωές. Η απέκδυση απ'αυτό το κέλυφος, προκαλεί μια προσωρινή αίσθηση θλίψης ή κενού γιατί η προσωπικότητα νιώθει ότι κάτι έχασε. Και όντως έτσι είναι. Ένα ακόμα κέλυφος από το αβγό μας έσπασε και πλησιάζουμε ακόμη κοντύτερα στην απελευθέρωσή μας.
Η Χαρά αποκτιέται μέσα από αγώνες, θυσίες και απαρνήσεις. Απαρνείται δηλαδή κανείς τις χαμηλές ηδονές που η αυτοκαταστροφή φέρνει, και μπαίνει σε αγώνα δημιουργίας. Και είναι δύσκολο γιατί η κατηφόρα της κατάθλιψης παρασύρει εύκολα τον άνθρωπο μέχρι να ενδυναμωθεί.
Περνάνε σκέψεις απ'το μυαλό όπως "γιατί να κάνω τόσο αγώνα και θυσίες, αφού τίποτα δεν είναι σίγουρο. Ας απολαύσω την αυτοκτονία μου -με ναρκωτικά, φαγητό, σεξ, αδράνεια κ.λπ".
Είναι όμως μια στείρα κατάσταση η Άρνηση, δεν οδηγεί πουθενά, παρά μόνο στην αναβολή των καρμικών μας υποχρεώσεων για μια άλλη ζωή, τόπο, χρόνο, σε πιο δύσκολες συνθήκες.
Βασική λειτουργία της Άρνησης είναι η τεμπελιά, η αδράνεια. Είναι ικανός ο νους του ανθρώπου να εφεύρει εκπληκτικές ''επιστημονικοφανείς'' δικαιολογίες για να μας αποτρέψει από τον αγώνα. Χρειάζεται προσοχή για να μην ξεγελάμε τον εαυτό μας.
Τίποτα πιο μεγαλειώδες και όμορφο από την χαρά του πνευματικοποιημένου ανθρώπου. Όλοι την αξίζουν, ή μάλλον είναι ολονών δικαίωμα. Αρκεί να μπεις στο κόπο να την αναζητήσεις. Και ο αναζητών βρίσκει....
