Kι όταν τ’ άλαλα λόγια μας
γίνονται φωτιά που καίει,
και τo άδειο μας βλέμμα
χάνεται στoυ ορίζοντα τα βάθη
και στης ψυχής την σκοτεινιά
ανασκαλεύοντας να βρει
ό,τι απομεινάρι από λίγο φως,
τότε τα χέρια ενώνονται
στην βουβή ικεσία
μην όλα χαθούν
στ’ απύθμενα βάθη της ψυχής.
Κάτι να μείνει, μια υποψία έστω
από λίγο φως
και ένας στίχος μονάχος
εμάς μας αρκεί,
οδηγός και αστέρι
για λίγη χαρά…
