Επεξήγηση της ανίερης τριάδας ΝΕΟ ΑΣΤΡΟ

Θα ξεκινήσουμε λοιπόν με μερικές γενικές παραδοχές, πριν περάσουμε να μιλήσουμε, όσο μπορούμε, για κάποιες οντότητες.
Το κεντρικό μοτίβο της ιστορίας δεν απέχει καθόλου από εκείνο ορισμένων θρησκειών και μυθολογιών, αν και επιχειρείται να τοποθετηθεί σε ένα ευρύτερο πλαίσιο που δεν θα περιορίζεται στον πλανήτη Γη.

Το ον που εμείς έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε Άνθρωπο είναι, στην ουσία, ένα μέρος μόνο από το Εκπεσόν Γένος. Γιατί άλλη ήταν η αρχή και ο σκοπός του. Και άλλαξε στην πορεία. Ήταν ο ίδιος ο οποίος έφταιξε σε μεγάλο βαθμό γι' αυτό, αν και όχι μόνον αποκλειστικά αυτός.

Ένας Θεός υπάρχει, μία Αρχή που αναγκαστικά πρέπει να προσεγγιστεί με τον τρόπο του ανθρωπομορφισμού από τα Έλλογα όντα, διότι διαφορετικά είναι ακατάληπτος. Η Αρχή εκείνη, λοιπόν, δημιούργησε τον κόσμο των πνευμάτων και ανάμεσά τους Τρία Ισχυρά Πνεύματα, που συνηθίζεται να ονομάζονται Πνεύματα της Ζωής ή Δημιουργικά Πνεύματα. Γιατί ήταν εκείνα που, μαζί με τους υιούς του Θεού, εκείνους που ονομάζονται Αναρατάρ και Κεμ Άναχ και μαζί με όλο τον αόρατο κόσμο, έδωσαν μορφή στο όραμα του Πατέρα τους και δημιούργησαν τον κόσμο. Σε κατοπινές εποχές, άγνωστες για τα Έλλογα πλάσματα, μια φοβερή σύγκρουση οδήγησε τους δύο υιούς του Θεού στην εξορία. Από αυτό το σημείο και έπειτα είναι που όλα ξεκινούν.

Κεμ Άναχ. Το όνομά του αποτελεί την πλησιέστερη, για τον ανθρώπινο τρόπο ομιλίας, εκδοχή του ονόματος που του δόθηκε στην Ικαμπέργκ. Σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει “Είμαι Βασιλιάς” αν και, στην γλώσσα των πρώτων Μυστών (του Τάγματος των Σοφών της Ανάρ) ονομάζεται αριθμολογικά “Η Αρχή”. Θα πρέπει να προσέξετε ότι, αποκαλώντας τον  ως “Αρχή” δεν σημαίνει ότι του αναγνωρίζουν την Εξουσία ή την παλαιότητα, η οποία ανήκει μόνο στον Ένα Θεό, αλλά τον θεωρούν ως το ξεκίνημα της Πτώσης των Έλλογων Πλασμάτων και την αιτία της καθόδου τους στο υλικό επίπεδο. Μοιάζει πολύ με εκείνον που οι χριστιανοί συνηθίζουν να αποκαλούν Διάβολο, αλλά στην πραγματικότητα είναι κάτι ακόμη ευρύτερο από εκείνον. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι είναι μια εξαιρετικά κακόβουλη οντότητα αλλά οι Σοφοί κρατούν το στόμα τους κλειστό, αφήνοντας να εννοηθεί ότι παίζει κάποιο ρόλο στην Εξέλιξη του κόσμου παρά την σαφώς καταστροφική δράση του σε όλους τους κόσμους. Θα πρέπει να τονίσουμε ότι ο Κεμ Άναχ είναι ένα πνευματικό ον, μια οντότητα, και όχι μια άμορφη δύναμη ή μια προσωποποίηση δυνάμεων της φύσης και του διαστήματος. Εξαιτίας της αγάπης του για την φύση των Έλλογων Πλασμάτων προσπάθησε από παλιά να μιμηθεί την μορφή τους και αυτό, μέσω μιας διαδικασίας που δεν είναι συνετό να περιγραφεί, οδήγησε σε μια φθίνουσα πορεία των δυνάμεων που ως πνευματικό ον έχει, με αποτέλεσμα να παραμένει δέσμιος ανάμεσα στον υλικό και πνευματικό κόσμο, πάντοτε όμως μέσα στα πλαίσια και τους περιορισμούς που ο Ένας Θεός έχει θεσπίσει για τους Κόσμους. Και επειδή πλέον δεν είναι ούτε Έλλογο πλάσμα ακριβώς αλλά ούτε και πνευματική οντότητα, τα διάφορα μαγικά συστήματα μια τον θεωρούν το ένα και μια το άλλο. Παραμένει όμως εξαιρετικά δυνατός και δεν γνωρίζουμε κανέναν τρόπο με τον οποίο μπορεί ο ίδιος να χρησιμοποιηθεί σε κάποια μαγική τελετουργία. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό και θα πρέπει να το θυμούνται οι αναγνώστες.

Καρανάθ. Ένας από τους λόγους που ο Κεμ Άναχ θεωρείται ως “ανόητος Θεός” είναι επειδή, λατρεύοντας την φύση των Έλλογων Πλασμάτων θέλησε να αποκτήσει κι εκείνος καταγωγή όμοια με την δική τους, δηλαδή να αποκτήσει έναν πατέρα και μια μητέρα, λησμονώντας ότι Πατέρα είχε τον Ένα και μοναδικό Θεό. Ξεκόβοντας εντελώς τους δεσμούς μαζί του (ή τουλάχιστον έτσι νομίζοντας), οικειοποιήθηκε την ανισόρροπη δομή του Σύμπαντος, το Χάος και το ονόμασε Καρανάθ στην γλώσσα της Ικαμπέργκ, το οποίο σε αριθμολογική, ελεύθερη μετάφραση σημαίνει “Έκρηξη”. Η Έκρηξη, λοιπόν, το Χάος και η ανισόρροπη δύναμη έγιναν η μητέρα του, και ήταν τέτοια η δύναμη της πίστης του σε αυτήν που η ίδια απέκτησε υπόσταση μέσα από τις διαδικασίες που περιγράφονται στον Εσωτερισμό.
Η Καρανάθ λοιπόν, η δύναμη τους Χάους και της ανισορροπίας -νύξεις για την οποία γίνονται στα Κλιφώθ της Καμπάλλα- επάνω στον πλανήτη μας, είναι μια απατηλή θεότητα που ενισχύεται τόσο από την πίστη μας σε αυτήν, όσο και με την ενασχόλησή μας με τις Αρχές της. Κάθε φορά που ένας άνθρωπος, συνειδητά ή ασυνείδητα διαλογίζεται επάνω στα έργα του Χάους και της αναρχίας, δυναμώνει την εικόνα της θεότητας και της δίνει υπόσταση και λόγο ύπαρξης. Και αν σκεφτεί κανείς τα έργα του κακού που έχουν διαπραχθεί από όλα τα Έλλογα πλάσματα όλων των εποχών και όλων των κόσμων, καταλαβαίνει την δύναμη της θεότητας αυτής.

Γκεντν Γκαλλέι. Με τον ίδιο τρόπο δημιουργήθηκε και ο πατέρας του που από παλιά στην Ικαμπέργκ οι Σοφοί του λόφου της Ανάρ τον ονόμαζαν “εκείνος που θα είναι”. Δεν διάλεξαν τυχαία αυτή την ονομασία, καθώς ο Θεός αυτός αποτελεί την βλάσφημη σύνθεση του “γιού” και της “συζύγου” του, την προσδοκία δηλαδή του Χάους και της Δύναμης ως μιας αιώνια διατηρούμενης κατάστασης σε όλους τους κόσμους. Κατά μια άλλη ερμηνεία ο Θεός αυτός είναι ο ίδιος ο Χρόνος, αν και εμείς δεχόμαστε περισσότερο την ερμηνεία των αρχαίων Σοφών της Ανάρ. Μέσω αυτού εκφράζεται η επιθυμία του γιού ώστε η δύναμη της μητέρας του να διατηρηθεί στην αιωνιότητα, και από αυτό κατανοεί κανείς την πλάνη στην οποία έχει πέσει ο Κεμ Άναχ. Διότι το αποτέλεσμα (ο ίδιος) δεν μπορεί να είναι ο εκπορευτής του αιτίου (της Καρανάθ), όπως ένα παιδί δεν μπορεί να είναι αρχαιότερο από τον γεννήτορά του.
Για αυτόν τον Θεό δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα, γιατί οι Σοφοί μίλησαν μεν για πολλά αλλά όχι για όλα. Και όταν οι Σοφοί σιωπούν για ένα ζήτημα, κατανοούμε ότι είναι εκείνο το υπέρτατο μυστικό.

Δεν θα ήταν παράλογο, λοιπόν κάποια στιγμή, εάν ο Ένας Θεός το αποφασίσει, να μάθουμε την αλήθεια για όλα αυτά, ανεπηρέαστοι από το ψεύδος του Κεμ Άναχ και την πλάνη στην οποία έχει υποπέσει. Σύμφωνα με την έως τώρα γνώση μας, πάντως, οι τρεις αυτοί θεοί αποτελούν το υπέρτατο τρίγωνο του Αρνητικού Σύμπαντος, από το οποίο εκπορεύονται οι δυνάμεις των κατώτερών τους θεοτήτων, που συνολικά είναι δέκα. Και από αυτή την δεκάδα φωτίζονται άλλοι θεοί μικρότερης κλίμακας, οι οποίοι περιορίζουν την δράση τους σε επίπεδα που οι άνθρωποι ονομάζουν γαλαξιακά και πλανητικά. Ο Σουαν’ ντ’ Ακ, για παράδειγμα, είναι ο Κύριος των Υδάτων σε όλους τους κόσμους αλλά ο τοποτηρητής του στον πλανήτη μας είναι μια Θεότητα που μοιάζει πολύ με τον Λεβιάθαν του Χριστιανισμού…

Ως μυθολογία Κθούλου επικράτησε να χαρακτηρίζεται ο μύθος που έπλασε ο μεγάλος συγγραφέας της λογοτεχνίας φαντασίας και τρόμου, Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ(1890 – 1937). Στην παρουσίαση που ακολουθεί, δεν θα σταθούμε στα βιογραφικά στοιχεία του συγγραφέα αλλά σε μια περιληπτική περιγραφή της μυθολογίας του, ενώ ταυτόχρονα θα επιχειρήσουμε να αποκωδικοποιήσουμε τους συμβολισμούς που κρύβονται μέσα σε αυτή.Επειδή το εγχείρημα είναι δύσκολο, εξαιτίας της πολυπλοκότητας του μύθου και των δεκάδων διαφορετικών απόψεων, ελπίζω να μου συγχωρεθούν τυχόν παραλήψεις. Η παρουσίαση που ακολουθεί σκοπό έχει να εισάγει τον αναγνώστη που δεν έχει υπόψη του τη συγκεκριμένη μυθολογία, στο σκοτεινό κόσμο του Lovecraft, παρουσιάζοντας σε πολύ γενικές γραμμές τα κυριότερα συνθετικά της στοιχεία και το περίγραμμα του Μύθου που ενέπνευσε γενιές συγγραφέων του φανταστικού και επηρέασε και εξακολουθεί να επηρεάζει τη φανταστική τέχνη σε τεράστιο βαθμό. Διηγήματα, παιχνίδια ρόλων και στρατηγικής, κινηματογραφικές ταινίες και πολλά άλλα, έχουν μέσα τους ανεξίτηλη τη σφραγίδα του μεγάλου Lovecraft και του Μύθου των Μεγάλων Παλαιών.

Ο μύθος των Μεγάλων Παλαιών

Υπάρχει μια φυλή στο εξώτερο διάστημα που αποτελείται από φρικτά όντα μιας αλλοπρόσαλλης βιολογίας. Τα όντα αυτά, που ονομάζονται Μεγάλοι Παλαιοί, αποίκησαν πολλούς πλανήτες, ένας από τους οποίους ήταν και η Γη. Ήρθαν ως εδώ, εκατομμύρια χρόνια πριν από την εμφάνιση του ανθρώπου, πετώντας με τις τεράστιες φτερούγες τους και έχτισαν πολιτείες τιτανικές στην Ανταρκτική και στα βάθη της θάλασσας, με την βοήθεια των φρικτών Σογγώθ, πλασμάτων χωρίς νου που έχουν την μορφή τεράστιας συγκέντρωσης πρωτοπλασμαστικών φυσαλίδων. Οι Μεγάλοι Παλαιοί ξεκίνησαν πολέμους με τα Σογγώθ, που ξέφυγαν από τον έλεγχό τους και με άλλες φυλές όντων που ήρθαν από το Διάστημα, όπως με τους Μι Γκο, καθώς επίσης και οι Τρομεροί Χιονάνθρωποι των Ιμαλάϊων. Το αποτέλεσμα αυτών των πολέμων ήταν να περιοριστεί ο χώρος εξάπλωσης των Μεγάλων Παλαιών και πολλές από τις πολιτείες τους να ερημώσουν αν και οι ίδιοι δεν χάθηκαν. Μερικοί από τους Μεγάλους Παλαιούς λατρεύτηκαν ως Θεότητες, τόσο στην Γη όσο και σε άλλους πλανήτες, αλλά επειδή ως οντότητες ήταν εξαιρετικά κακόβουλες, οι Πρεσβύτεροι Θεοί τους εξόρισαν μακριά σε άλλες διαστάσεις, όπου περιμένουν υπομονετικά για να έρθουν τα Άστρα στην σωστή τους θέση, να ανοίξουν οι πύλες της φυλακής τους και να γυρίσουν ξανά. Σε αυτό το σημείο υπάρχει κάτι που πρέπει να θίξουμε. Σε κάποια σημεία Μεγάλοι Παλαιοί ονομάζονται το σύνολο των θεοτήτων της μυθολογίας Κθούλουν ενώ σε κάποια άλλα υπάρχει διαχωρισμός. Συγκεκριμένα, θεότητες μικρότερης δύναμης ονομάζονται Μεγάλοι Παλαιοί (ανάμεσά τους ο περίφημος Κθούλου), ενώ οι Εξώτεροι Θεοί, όπως ο Αζαθώθ, Ο Γιογκ Σοθώθ, ο Νυαρλαθοτέπ και άλλοι, είναι θεοί κοσμικής κλίμακας και πολύ μεγαλύτερης δύναμης. Υπάρχουν ανάμεσά μας τάγματα που λατρεύουν τις σκοτεινές αυτές θεότητες μέσα από φρικτές τελετές που διαστρέφουν το νου των ανθρώπων. Η επικοινωνία γίνεται κυρίως μέσα από τα όνειρα και η ενασχόληση των ανθρώπων με την λατρεία των Μεγάλων Παλαιών είναι καταστροφική για αυτούς, είτε λατρεύουν κάποιους από τους μικρούς θεούς είτε τους Εξώτερους.Οι Θεοί αυτοί, όμως, παρά το γεγονός ότι έχουν τεράστια δύναμη δεν είναι ανίκητοι. Άλλωστε, σε ξεχασμένα χρόνια, νικήθηκαν από τους Πρεσβύτερους Θεούς και εξορίστηκαν, σε διάφορα διηγήματα όμως εμφανίζονται ευάλωτοι σε τελετουργίες, ακόμα και σε ανθρώπινα όπλα. Αυτό είναι, σε πολύ γενικές γραμμές το πλαίσιο της Μυθολογίας Κθούλου. Ας περάσουμε τώρα στις θεότητες που απαρτίζουν το Λαβκραφτικό Πάνθεον.

Το Πάνθεο της Μυθολογίας Κθούλου

Αζαθώθ. Ο ύψιστος Θεός της μυθολογίας, περιγράφεται ως δαιμονικός σουλτάνος αλλά και ως τυφλός και ηλίθιος Θεός που στέκεται στη μέση του πυρηνικού χάους και τον νανουρίζει ο ήχος από καταραμένα τύμπανα και μονότονους αυλούς.

Γιογκ Σοθώθ. Συγκυβερνήτης, μαζί με τον Αζαθώθ, ο Γιογκ Σοθώθ είναι ο φύλακας στο κατώφλι, ο Θεός που βρίσκεται παντού στον χώρο και στον χρόνο. Η συνηθισμένη του μορφή είναι ένα κολοσσιαίο συνονθύλευμα από φυσσαλίδες.

Νυαρλαθοτέπ. Είναι ο Αγγελιοφόρος των Θεών, που λέγεται επίσης και Έρπον Χάος, Μαύρος Άνθρωπος και φλεγόμενο μάτι με τρεις λοβούς. Παρουσιάζεται κυρίως μέσα στα όνειρα και έχει την μορφή ενός κομψού, λεπτού άντρα, είναι όμως κακόβουλος και αρέσκεται στο να εξαπατά τα θύματά του.

Σουμπ Νιγκουράθ. Λέγεται και Μαύρη Αίγα των Δασών με τα χίλια νεογνά, γιατί αρκετές φορές εμφανίζεται με αυτή την όψη, ενώ μπορεί και να εμφανιστεί με την μορφή ενός καταραμένου μαύρου σύννεφου. Ονομάζεται επίσης και Νύφη του Ακατανόμαστου.

Κθούλου. Δεν ανήκει στους Εξώτερους Θεούς αλλά στους ελάσσονες Μεγάλους Παλαιούς. Η όψη του είναι φρικτή και βρίσκεται βυθισμένος στην πόλη της Ρ΄λυέ, κάπου στον Ειρηνικό Ωκεανό, όπου κοιμάται κι ονειρεύεται, επικοινωνώντας με τους ανθρώπους μέσα από τα όνειρα. Έχει την μορφή ενός χταποδόμορφου ειδεχθούς όντος με μεγάλες φτερούγες και μεμβράνες ανάμεσα στα δάχτυλα. Θεωρείται ως ο Αρχιερέας των Εξώτερων Θεών.Αυτοί είναι οι σπουδαιότεροι θεοί του Λαβκραφτικού Πανθέου, με τον Αζαθώθ και τον Γιογκ Σοθώθ να αποτελούν τους κυβερνήτες τους. Ωστόσο, διάφοροι άλλοι συγγραφείς που εμπνεύστηκαν από τον μεγάλο συγγραφέα του φανταστικού, επινόησαν δικές τους θεότητες και τις σύνδεσαν με το Μύθο. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν οι Χαστούρ (εξόριστος στον Αλντεμπαράν αλλά σχετικά φιλικά διακείμενος στους ανθρώπους), ο Τσαθόγγουα με την μορφή ενός τεράστιου βατράχου, ο Λλοϊγκόρ, ο Νταγκόν και η Ύδρα, που ανήκουν στους περίφημους Αβυσσαίους και πολλές άλλες θεότητες ήσσονος σημασίας σε σύγκριση με τους Εξώτερους Θεούς. Όλοι αυτοί οι ελάσσονες θεοί αποτελούν τη συνοδεία των Μεγάλων Θεών και τελούν υπό την προστασία τους.

Τα απαγορευμένα βιβλία της Μυθολογίας

Ο Lovecraft εισήγαγε στην Μυθολογία του φανταστικά βιβλία τα οποία αποτελούν βασικά συστατικά του Μύθου. Μίλησε δε για αυτά τα βιβλία με τόσες λεπτομέρειες και μυστήριο, που πολλοί αναγνώστες θεώρησαν πως πρόκειται για πραγματικά απόκρυφα βιβλία και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έψαξαν να τα βρουν σε βιβλιοπωλεία. Μάλιστα, κυκλοφόρησαν και ορισμένα από αυτά αλλά είναι σίγουρο πως δεν πρόκειται για τα “αυθεντικά”, αφού είπαμε πως δεν υφίστανται, αλλά για έργα άλλων που θέλησαν να συνεισφέρουν στον Μύθο ή προσπάθησαν απλώς να επωφεληθούν από την μεγάλη ζήτηση του κόσμου.Το σημαντικότερο και πλέον μυστηριώδες όλων είναι το περίφημο Νεκρονομικόν που κάνει την εμφάνισή του σε αρκετά διηγήματα. Σύμφωνα με τον Μύθο, το Νεκρονομικόν το έγραψε ένας παράφρονας Άραβας, ο Αμπντούλ Αλχαζρέντ, ο οποίος είχε επισκεφτεί την περίφημη πόλη Ιρέμ των Κιόνων, βαθιά μέσα στην έρημο, μια καταραμένη πόλη που κατοικούσαν τα Γκουλ. Ο ίδιος ο Lovecraft λέει σχετικά με το Νεκρονομικόν, ότι το αρχικό του όνομα ήταν Al Azif, όπου azif είναι η λέξη που προσδιορίζει το νυχτερινό βόμβο των εντόμων, ο οποίος ταυτίζεται τελικά με το ουρλιαχτό των Δαιμόνων. Το έγραψε ο Αλχαζρέντ, ένας παράφρονας Άραβας ποιητής που έζησε περίπου τον 7ο μ. Χ αιώνα. Αυτός πέρασε τη ζωή του γυρνώντας σε διάφορα μυστικιστικά μέρη της Αραβίας και έζησε δέκα ολόκληρα χρόνια μόνος του σε φοβερές ερήμους. Γυρνώντας κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην Δαμασκό, έγραψε το Αλ Αζίφ και για τον θάνατό του υπάρχει η παράδοση ότι κατασπαράχθηκε στη μέση της Αγοράς της Δαμασκού από ένα αόρατο τέρας.Υπάρχει η φήμη ότι σε μυστικές κρύπτες βρήκε τα χαμένα χρονικά από μια φυλή παλιότερη από την ανθρωπότητα, και ίσως σε μεγάλο βαθμό αυτά να αποτελούν το υλικό για το Νεκρονομικόν. Όμως, γιατί είναι τόσο φοβερό αυτό το βιβλίο, που μπορεί να προκαλέσει παραφροσύνη σε όποιον το διαβάσει; Καταρχάς το ίδιο το όνομα του βιβλίου μπορεί να σημαίνει διαφορετικά πράγματα. Μπορεί να αποτελεί μια πραγματεία πάνω στους νόμους των Νεκρών ή πάνω στα Νεκρά ονόματα. Υπονοείται, όμως, ότι περιέχει τις γνώσεις για τους Μεγάλους Παλαιούς, τα ονόματά τους, τις επικλήσεις στις οποίες υπακούουν και τις σφραγίδες τους. Ο Lovecraft, αφού μας κάνει μια λεπτομερή αναφορά στην τύχη του βιβλίου μετέπειτα λέγοντας ότι μεταφράστηκε στα ελληνικά από τον Θεόδωρο Φιλέτα, έναν Βυζαντινό λόγιο και έπειτα διαδόθηκε στην Ευρώπη και κυνηγήθηκε λυσσαλέα, μας αποκαλύπτει ένα μικρό δίστιχο, που παραμένει εξαιρετικά διάσημο σε ολόκληρη την ιστορία της φανταστικής λογοτεχνίας:

That is not dead which can eternal lie,and with strange aeons, even Death may die.
Έκτοτε, το Νεκρονομικόν βρίσκεται σε περιορισμένα αντίτυπα σε ειδικές συλλογές και είναι και στα χέρια όλων εκείνων που, όπως ο συγγραφέας του, λατρεύουν τον Αζαθώθ και τον Γιογκ Σοθώθ. Τυχαία καμιά φορά το διαβάζουν και απλοί άνθρωποι και οι συνέπειες επάνω τους είναι τρομακτικές, γιατί το βιβλίο αυτό έχει μια ξεκάθαρα “δαιμονική” επίδραση σε όποιον το διαβάζει. Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρες σελίδες σχετικά με το Νεκρονομικόν, την ιστορία του, τους συμβολισμούς και τους παράξενους συσχετισμούς του αλλά κάτι τέτοιο θα ξέφευγε από τα όρια ενός άρθρου. Πάντως ως μύθος είναι τόσο καλά δομημένος και εμπλουτισμένος με πολλά στοιχεία αληθοφάνειας που δεν είναι να απορεί κανείς γιατί ορισμένοι νομίζουν ότι ένα τέτοιο βιβλίο δεν αποκλείεται και να υπάρχει.Ένα άλλο βιβλίο που εισήγαγε ο Lovecraft στη Μυθολογία του είναι τα Πνακοτικά Χειρόγραφα. Κανείς δεν ξέρει με ακρίβεια από ποιον γράφτηκαν αλλά η χρονολόγησή τους τα τοποθετεί σε προανθρώπινες εποχές. Δεν έχουν αποκρυπτογραφηθεί όλα, πάντως διηγούνται την ιστορία εξωγήινων οντοτήτων που κατοικούσαν στη Γη πριν την έλευση του ανθρώπου, εξαιτίας μιας σειράς διαπλανητικών πολέμων που τα ανάγκασαν να αναζητήσουν καταφύγιο στον πλανήτη μας. Εκεί γίνεται αναφορά και σε μια εξωγήινη οντότητα που ονομάζεται Τσαθόγγουα.

Ένα άλλο μυστηριώδες βιβλίο είναι το χειρόγραφο Βόινιτς, το οποίο πραγματικά υπάρχει και είναι εξαιρετικά περίεργο. Το χειρόγραφο αυτό ανακαλύφθηκε το 1912 στην Ιταλία και ακόμα δεν έχει αποκρυπτογραφηθεί. Το παράξενο δεν είναι μόνο η άγνωστη γλώσσα του αλλά και τα μυστηριώδη σχέδιά του, που εικονίζουν άγνωστα φυτά και ανθρώπινα σώματα, ενώ μερικά άλλα μοιάζουν σαν να είναι ιδωμένα μέσα από μικροσκόπια, κάποια άλλα μοιάζουν με αστρονομικά ή αστρολογικά σχέδια, χωρίς τίποτε όμως από αυτά να είναι βέβαιο.Στον Λαβκραφτικό κύκλο ανήκουν και άλλα φανταστικά βιβλία όπως περιγράφηκαν από άλλους συγγραφείς. Ανάμεσά τους είναι το Liber Ivonis, που λέγεται επίσης και Peri ton Eibon, τα Επτά Απόκρυφα Βιβλία του Χσαν, το Ακατανόμαστες Λατρείες και άλλα.

Η Φανταστική Γεωγραφία του Lovecraft

Στο έργο του Lovecraft συναντάμε μια γεωγραφία παράξενη, στην οποία πολύ συχνά εκτυλίσσονται οι ιστορίες του. Ανάμεσά τους είναι το Άρκαμ, μια υποτιθέμενη τοποθεσία στη Μασαχουσέτη και το Ντάνγουιτς, ένα χωριό για το οποίο έγραψε το εκπληκτικό διήγημα Ο τρόμος του Ντάνγουιτς, όπου κάνει την εμφάνισή του ο τρομερός Γιογκ Σοθώθ. Σημαντικό ρόλο παίζει το επίσης φανταστικό Πανεπιστήμιο του Μισκατόνικ, στο οποίο φαίνεται πως φυλάσσεται ένα αντίγραφο του Νεκρονομικόν, ενώ το Ινσμουθ, ένα φανταστικό παραθαλάσσιο χωριό, είναι ο τόπος όπου επιβιώνει η παράξενη λατρεία των Αβυσσαίων.Εκτός όμως από αυτά τα μέρη, υπάρχουν και άλλοι κόσμοι, ακόμα πιο παράξενοι. Η Ρ΄λυε, η βυθισμένη στον Ειρηνικό πόλη στην οποία κοιμάται ο Κθούλου, η Καντάθ, η ονειρική πολιτεία στην οποία ζουν οι Μεγάλοι Παλαιοί, ο σκοτεινός πλανήτης Γιογγώθ και ο Σαγγάι, που αποτελούν ορμητήρια των Παλαιών, η χαμένη πόλη των Παλαιών στην Ανταρκτική, η Ιρέμ των Κιόνων στην έρημο της Αραβίας, η καταραμένη Μναρ, η Ούλθαρ με τις ιερές γάτες, η Σελεφαϊς, το φριχτό υψίπεδο του Λενγκ με το αποτρόπαιο μοναστήρι και τον εφιαλτικό μοναχό και κυριολεκτικά δεκάδες άλλες τοποθεσίες.

Η τεχνική του Lovecraft

Εκείνο που διαπιστώνει κανείς με το που διαβάζει κάποιο από τα διηγήματα του συγγραφέα, είναι το δημοσιογραφικό στυλ γραφής. Ο Lovecraft περιγράφει τα γεγονότα με τον ίδιο τρόπο που θα το έκανε και ένας ρεπόρτερ. Συνήθως χρησιμοποιεί τον πλάγιο λόγο και αποφεύγει τους διαλόγους, δίνοντας μια τάση αποστασιοποίησης από τη διήγησή του. Χρησιμοποιεί επίσης αρχαίους τύπους λέξεων και νεωτερισμούς, που όλες μαζί δίνουν μια υποβλητικότητα στη διήγησή του και ένα ύφος αμίμητο.Οι ήρωές του είναι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι, που τυχαία ανακαλύπτουν κάποια γνώση που καλύτερα θα ήταν να έμενε κρυμμένη. Τότε, αδύναμοι να φέρουν το φορτίο αυτό, γίνονται θύματα στα σχέδια των Μεγάλων Παλαιών, για τους οποίους οι άνθρωποι δεν είναι τίποτε άλλο από ασήμαντα πλάσματα. Κάποιοι άλλοι ήρωες, όπως ο Τσαρλς Ντέξτερ Γουόρντ, διψούν για γνώση και επίσης την πληρώνουν ακριβά, ενώ οι ερευνητές της Ανταρκτικής τυχαία έρχονται σε επαφή με τον απίστευτο τρόμο των Βουνών της Τρέλας. Με την εισαγωγή φανταστικών βιβλίων και τοποθεσιών, καθώς και με την παράθεση υπαρκτών βιβλίων, μελετών και ονομάτων, ο Lovecraft πετυχαίνει να δημιουργήσει μια εκπληκτική ατμόσφαιρα αληθοφάνειας, η οποία υποβάλει τον αναγνώστη πως όλα αυτά που περιγράφονται μπορεί όντως να έχουν συμβεί. Οι ήρωές του άλλωστε, όπως ήδη έχουμε πει, δεν είναι εξωπραγματικές προσωπικότητες. Είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, δεν είναι ατρόμητοι, φοβούνται, παραλύουν από τον φόβο, γίνονται αλλόφρονες και υστερικοί και είναι συνήθως άντρες.Η ύπαρξη αντρών στα έργα του Lovecraft έκανε μερικούς μελετητές του να αναρωτηθούν για τον τρόπο με τον οποίο έβλεπε τις γυναίκες. Στα έργα του οι γυναίκες παίζουν δευτερεύοντα ρόλο και παρουσιάζονται συνήθως ως άβουλα και μερικές φορές ως ανόητα πλάσματα, όπως για παράδειγμα στον Τρόμο του Ντάνγουιτς. Ίσως αυτό να υποδηλώνει κάποιον μισογυνισμό εκ μέρους του. Οι θεοί της μυθολογίας του έχει ειπωθεί ότι εκφράζουν στην πραγματικότητα τους καθημερινούς τρόμους, το άγχος και την αβεβαιότητα της ζωής που έρχονται από τις Εξώτερες Σφαίρες, με λίγα λόγια στην ουσία από τον ίδιο του τον εαυτό, από το Υποσυνείδητο. Ο άνθρωπος είναι ασήμαντος και σχεδόν αδύναμος μπροστά σε όλα αυτά, δεν είναι το κέντρο του Σύμπαντος ούτε αυτός ούτε ο πλανήτης στον οποίο ζει. Αλλά και οι ίδιοι οι θεοί, δεν είναι ανίκητοι και απρόσβλητοι. Νικήθηκαν κάποτε από τους Πρεσβύτερους Θεούς αλλά είναι επίσης ευάλωτοι σε ξόρκια και μαγικές τελετές, στο φως, ακόμα και σε ανθρώπινα όπλα. Όπως και να έχει το πράγμα, όμως, οι θεοί απλά χάνουν μια μάχη και όχι τον πόλεμο. Είναι μοιραίο να ελευθερωθούν από τις εξωδιαστατικές φυλακές τους, όταν τα άστρα έρθουν στη σωστή τους θέση και θα περπατήσουν ξανά στη Γη που τους ανήκει, αφού πρώτοι εκείνοι βάδισαν επάνω της, πολύ πριν τους ανθρώπους…

Η μυθολογία των Κηλίδων

Δεν είναι εύκολη δουλειά και δεν γίνεται από την μια στιγμή στην άλλη. Η ουσία είναι πως υπάρχει Ένας Θεός, για τον οποίο δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα. Είναι απλησίαστος αλλά και τόσο κοντά. Αδιάφορος αλλά μόνο επειδή έτσι ερμηνεύεται από τους ανθρώπους και τα υπόλοιπα έλλογα πλάσματα. Τέλειος, πάνσοφος και παντοδύναμος αλλά ακατάληπτος, όπως και στην χριστιανική πίστη. Αυτός δημιούργησε τα τρία Δημιουργικά Πνεύματα ή Πνεύματα της Ζωής, που αποτελούνται από την δική του ουσία, τα οποία περιστασιακά εμφανίζονται στις ιστορίες και τους θεούς του Κόσμου, τον Αναρατάρ και τον Κεμ Άναχ. Τα ονόματα που επιλέχθηκαν δεν είναι τυχαία καθώς το καθένα από αυτά έχει την δική του μυστική σημασία και την δική του αξία στην Αριθμοσοφία.
Οι δύο Θεοί του Κόσμου, καθώς βοήθησαν στη “διακόσμηση” του κόσμου, κάποτε θεώρησαν πως αυτό τους ανήκει και ο καθένας νόμισε τον εαυτό του ως δικαιωματικό άρχοντα της Δημιουργίας, σκέψη βλάσφημη προς τον Ένα Θεό. Μίσησαν ο ένας τον άλλο και ξεκίνησαν πόλεμο. Αλλά, πριν προλάβει καν να ξεκινήσει, ο Ένας Θεός έδειξε την δύναμή του και σχεδόν όλα τα πνεύματα έπεσαν από τον ουρανό και τους απαγορεύτηκε να προσεγγίσουν το Θρόνο του Ενός Θεού.
Ο Αναρατάρ, πικραμένος, πέρασε και περνάει χιλιάδες αιώνες θλίψης για αυτά που έχασε και πλέον δεν θέλει την αρχηγία του κόσμου αλλά την αγάπη του Πατέρα του, γι' αυτό και ο ίδιος και τα πνεύματα που τον ακολούθησαν διαρκώς είναι μέσα στη θλίψη και προσπαθούν να κερδίσουν τον “Παράδεισο”, την ένωση δηλαδή με τον Πατέρα τους, ξανά. Ταυτόχρονα, προσπαθούν να εμποδίσουν τον Κεμ Άναχ και τα πνεύματά του, που διάλεξαν ένα διαφορετικό δρόμο.
Ο Κεμ Άναχ, εκστασιασμένος καθώς είναι από την Ύλη, αποφάσισε να προσαρμοστεί γρήγορα στη νέα κατάσταση και αποκήρυξε τον Πατέρα του. Τυφλωμένος από ένα συνδυασμό θλίψης για αυτά που έχασε και εγωισμού, αποφάσισε να δημιουργήσει δύο θεότητες, προβολές των επιθυμιών και της διάθεσής του, για να τους έχει για γονείς. Έτσι έφτιαξε την Καρανάθ και τον Γκεντν Γκαλλέι και τόσο πολύ πίστεψε σε αυτούς ο ίδιος και οι οπαδοί του, που αμέσως πήραν υπόσταση, ενώ είναι φαντάσματα. Όμως μοίρασε την δύναμή του και η διαρκής ενασχόλησή του με τον υλικό κόσμο, αργά, πολύ αργά αλλά σταθερά, του στερεί δυνάμεις.
Κάποτε συμμάχησε με οντότητες που ονομάζονται Κηλίδες εξαιτίας του σχήματός τους. Πρόκειται για παράξενα πλάσματα, που είναι φορείς δύναμης, τα οποία απέστειλε σε όλη την Δημιουργία. Αυτά, έχουν την ικανότητα να εισέρχονται σε όλα τα πλάσματα είτε έχουν υλική δομή είτε όχι, και να τους μεταφέρουν το μήνυμα του Κεμ Άναχ. Ότι εάν βοηθήσουν ώστε τα πάντα γύρω τους να γίνουν “κακά”, όσο απλοϊκή κι αν φαίνεται η λέξη αυτή, στην πραγματικότητα αναφέρεται στη μετατροπή της ενέργειας σε “αρνητική”, περιβάλλον κατάλληλο για τον Κεμ Άναχ, θα λάβουν τα μεγάλα δώρα του, που στην ουσία είναι Δύναμη να κάνουν όλα όσα ποτέ δεν μπόρεσαν. Εάν το πλάσμα δεχτεί, υφίσταται μετατροπές στην γνωστή του δομή και αποκτά επάνω του την Κηλίδα, ως μια ερυθρότητα στο σώμα του η οποία λειτουργώντας ως φορέας, του μεταδίδει μια ποσότητα δύναμης που συνεχώς αυξάνεται, όσο πιο πιστός δούλος γίνεται. Αλλά το θέμα δεν είναι τόσο απλό.
Κάποιοι αντιστάθηκαν από παλιά στα σχέδια αυτά. Πρώτοι από όλους ήταν οι Σοφοί της Ανάρ, ένα τάγμα που συστάθηκε με κέντρο την Ικαμπέργκ, την πρώτη πολιτεία που δημιουργήθηκε. Αρχηγός τους ήταν ο Ιμπν Αρατάρ, ο πρώτος σοφός που μιλούσε απευθείας με τα ίδια τα Δημιουργικά Πνεύματα, που υπονοεί το πραγματικά τέλειο πλάσμα. Από την καταστροφή του τάγματος πολλά έχουν γίνει, μέχρι που στον κρυφό αυτό πόλεμο άρχισαν να παίρνουν μέρος και ο Αναρατάρ και οι πιστοί του αλλά αυτή την φορά όχι από εγωισμό αλλά από την αγάπη τους για την Δημιουργία και από το φόβο αυτή να μη μετατραπεί σε κάτι άλλο από εκείνο που ο Δημιουργός επιθυμούσε. Και ο Ένας Θεός παραμένει αμέτοχος ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται αλλά τα σχέδιά του δεν μπορεί να κατανοήσει κανείς.
Ο Κεμ Άναχ μοιάζει πολύ με τον Διάβολο της χριστιανικής παράδοσης, αλλά δεν είναι. Θα μπορούσα να πω ότι είναι κάτι ακόμα μεγαλύτερο από αυτόν.
Τα σχέδια αυτά και οι καταστάσεις συμβαίνουν παντού μέσα στην Δημιουργία σε όλα τα πλάσματα, αλλά τις λεπτομέρειές τους δεν τις γνωρίζουμε επαρκώς. Η μυθολογία εξελίσσεται, ο τρόμος δεν κρύβεται ούτε στο εξώτερο διάστημα ούτε μέσα στον άνθρωπο μόνο. Κρύβεται παντού, είναι εσωτερικός και εξωτερικός πόλεμος, και αυτοί που παίρνουν μέρος σε αυτόν είμαστε όλοι μας, σε διαφορετικό όμως βαθμό. Ο κίνδυνος δεν έρχεται από ιδιαίτερα πρόσωπα, κρύβεται στην γριούλα που βοηθάς να περάσει το δρόμο, στον καλύτερό σου φίλο, στους ίδιους σου τους γονείς και τα αδέρφια. Κινδυνεύεις ακόμα και από τον ίδιο σου τον εαυτό. Αλλά δεν είσαι μόνος. Υπάρχει βοήθεια αλλά πάνω από όλα υπάρχει ελεύθερη βούληση. Μόνος σου βάζεις το τρομερό αυτό κακό στη ζωή σου.
Για όποιον ενδιαφέρεται, η μυθολογία αναπτύσσεται μέσα στα διηγήματα που έχω δημοσιεύσει στο www.metafysiko.gr και μπορεί άνετα να κάνει την κριτική και τα σχόλιά του εκεί. Το Ρέκβιεμ που δημοσιεύθηκε στο ιστολόγιο πριν λίγο καιρό, αποτελεί μέρος αυτής της μυθολογίας

Ρέκβιεμ

Έβαλε το κλειδί στην πόρτα και αργά το γύρισε. Ο μεταλλικός ήχος της κλειδαριάς ακούστηκε δυνατός στον έρημο διάδρομο καθώς η πόρτα έτριζε ανοίγοντας. Στα μάτια της φάνηκε το διαμέρισμα που βρισκόταν σε εκείνο τον μελαγχολικό δρόμο της Αθήνας. Τα έπιπλα καλυμμένα με σεντόνια, τα παράθυρα κλειστά. Κρύο έκανε, είχε υγρασία. Έκλεισε την πόρτα πίσω της και άνοιξε το φως. Έριξε μια ματιά θλιμμένη σε όλα τα δωμάτια και στο γραφείο στάθηκε για λίγα λεπτά. Ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό της καθώς επάνω στη βιβλιοθήκη ένας νεαρός την κοιτούσε χαμογελώντας, μέσα από μια φωτογραφία. Την πήρε στα χέρια και δάκρυα με αναφιλητά έκαναν το κορμί της να τρέμει.
Σαράντα ημέρες είχαν περάσει από τότε που ο νεαρός της φωτογραφίας είχε πεθάνει τόσο ξαφνικά και τόσο άδικα που οργή ανακατεμένη με θλίψη είχε ξυπνήσει στην καρδιά της κοπέλας. Δεν ήταν όμως μόνο ο θάνατος που της προκαλούσε οργή. Κάτι άλλο είχε συμβεί, μια άγνωστη ιστορία που προηγήθηκε του θανάτου και πιθανόν να ήταν η αιτία που τώρα εκείνος βρισκόταν μακριά της για πάντα. Είχε αλλάξει μερικούς μήνες πριν πεθάνει, πριν σκοτωθεί σε εκείνο το φοβερό δυστύχημα που είχε προκαλέσει ανατριχίλα σε ολόκληρη τη χώρα. Μια τρομακτική σύγκρουση του αυτοκινήτου του με ένα σχολικό λεωφορείο είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο όλων των παιδιών που αβοήθητα κάηκαν μαζί με τον οδηγό τους, βυθίζοντας στην οδύνη τριάντα οικογένειες. Η Τροχαία είχε αποφανθεί πως για το ατύχημα έφταιγε ο νεαρός λόγω υπερβολικής ταχύτητας. Σκοτώθηκε όμως κι εκείνος με φοβερό τρόπο, καθώς ένα μεγάλο κομμάτι από τις προστατευτικές μπάρες είχε καρφωθεί στο στήθος του, λίγο πριν και το δικό του αυτοκίνητο πιάσει φωτιά. Ο θάνατός του δεν ήταν ακαριαίος, αφού το κοντάρι είχε περάσει ξυστά από την καρδιά, οπότε πέθανε, σύμφωνα με τους ιατροδικαστές, από αιμορραγία σε συνδυασμό με ασφυξία, λίγο πριν η φωτιά ολοκληρώσει το σκηνικό της τραγωδίας. Με αυτό τον αποτρόπαιο τρόπο είχε ολοκληρωθεί ένα εξάμηνο παράξενο, μέσα στο οποίο ο νεαρός είχε γίνει αγνώριστος ακόμα και στα πολύ κοντινά του πρόσωπα, τόσο που μερικοί είχαν σκεφτεί πως ίσως έπασχε από πολλαπλές προσωπικότητες.
Η κοπέλα σκούπισε τα μάτια της που έσταζαν μέχρι το πάτωμα και προσπάθησε να βάλει τις σκέψεις της σε μια σειρά. Ο νεαρός είχε σπουδάσει δημοσιογραφία και, αφού εργάστηκε για τρία χρόνια σε μια τοπική εφημερίδα, δέχτηκε πρόταση για συνεργασία με ένα μεγάλο περιοδικό, την οποία χωρίς δεύτερη σκέψη δέχτηκε, και μέσα σε μία εβδομάδα μετακόμισε στην Αθήνα, σε ένα ημιυπόγειο δια μέρισμα κοντά στη λεωφόρο Μεσογείων.
Τον πρώτο καιρό πήγαιναν όλα καλά, τα άρθρα του στο περιοδικό ήταν δημοφιλή, πληρωνόταν καλά, και πολύ συχνά κατέβαινε στα πάτρια εδάφη του για να δει τους γονείς, τους φίλους του κι εκείνη. Έδειχνε πολύ χαρούμενος τότε, γεμάτος ενέργεια, δημιουργικός, σχεδόν ευτυχισμένος. Ύστερα, όμως, κάτι άλλαξε. Ο νεαρός, λίγο πριν την αλλαγή, της είχε αποκαλύψει πως είχε ξεκινήσει μια δημοσιογραφική έρευνα σχετικά με αιρέσεις και παράξενες λατρείες. Είχε σκοπό να ερευνήσει τους σκοπούς της ύπαρξής τους, τους τρόπους με τους οποίους λειτουργούσαν και, κυρίως, τον τρόπο με τον οποίο χρηματοδοτούνταν.
Προφανώς η έρευνά του τον απασχολούσε πολύ, γιατί σταδιακά σταμάτησε να επισκέπτεται τους φίλους του. Ακόμα και με την ίδια αραίωσε τις επαφές, περιορίζοντάς τις μόνο σε τηλεφωνήματα και συνομιλία μέσα από το διαδίκτυο. Η κοπέλα θυμόταν πως σε μια από τις συνομιλίες τους, της είχε εκμυστηρευτεί πως είχε βρει μια αίρεση, η οποία ήταν ό,τι πιο παράξενο είχε ποτέ του συναντήσει. Συγκεκριμένα, τα μέλη της λάτρευαν μια Τριάδα με παράξενα ονόματα, η οποία αποτελούνταν από τον υιό Κεμ Άναχ, τον ύψιστο θεό, την μητέρα του την Καρανάθ, της οποίας το όνομα έμοιαζε με αρχαία φοινικική θεότητα και τον πατέρα Γκεντν Γκαλλέι, ο οποίος πιθανώς αντιπροσώπευε το χάος ή κάτι παραπλήσιο.
Μία ακόμα πληροφορία που της είχε δώσει, ήταν πως τα μέλη εκείνης της αδελφότητας βρίσκονταν σε πόλεμο μεταξύ τους, καθώς πίστευαν πως κάνοντας κακό ο ένας στον άλλο, ανέβαιναν ιεραρχικά και μάλιστα αποκτούσαν μεγαλύτερο βαθμό όσο μεγαλύτερης κλίμακας ήταν το «κακό» που θα προξενούσαν. Υποτίθεται πως αποκτούσαν δυνάμεις πάνω από τα ανθρώπινα μέτρα, αφού πρώτα αποδέχονταν αυτό που συνήθιζαν να αποκαλούν «κάλεσμα». Το σημάδι της αποδοχής ήταν μια κόκκινη κηλίδα σε κάποιο σημείο του σώματός τους, που έμοιαζε τις περισσότερες φορές με δερματοπάθεια. Η κηλίδα εκείνη πίστευαν πως προκαλείται από έναν παράξενο μικροοργανισμό, εξωγήινης προέλευσης και είχε δική της νοημοσύνη, λειτουργώντας ως ενδιάμεσο μεταξύ του ανθρώπου-ξενιστή και των θεοτήτων, δίνοντας στους ανθρώπους τις δυνάμεις που ισχυρίζονταν πως αποκτούσαν.
Η επιλογή του ανθρώπου που θα γινόταν το κάλεσμα δεν ήταν ξεκαθαρισμένο εάν ήταν τυχαία ή ακολουθούσε κάποιο σχέδιο, πάντως φαινόταν πως όλοι οι άνθρωποι, χωρίς καμία απολύτως διάκριση, θα μπορούσαν να γίνουν ημίθεοι σε βαθμό που να επικοινωνούν με τον ίδιο τον Κεμ Άναχ ή με κάποιον άλλο από τους θεούς.
Στην αρχή, ο νεαρός διακωμωδούσε εκείνες τις αντιλήψεις και μαζί με την κοπέλα τις χλεύαζαν, ωστόσο ήθελε να συναντήσει προσωπικά κάποιον από αυτούς, αφού έως τότε είχε ακούσει μόνο φήμες και τίποτε άλλο, όση έρευνα και αν είχε κάνει. Η επιθυμία του είχε καταλήξει να είναι σχεδόν έμμονη ιδέα. Προσπάθησε να παρεισφρύσει σε κύκλους σατανιστών μήπως μάθει κάτι περισσότερο αλλά στάθηκε άτυχος και παραλίγο μια φορά να βρεθεί σοβαρά μπλεγμένος, οπότε σταμάτησε τις απόπειρες και βάλθηκε να ψάχνει μανιωδώς, κυρίως στο διαδίκτυο για περισσότερες πληροφορίες και σε διάφορους underground χώρους.
Ποτέ δεν αποκάλυψε αν κατάφερε να βρει εκείνο που ήθελε, όμως η κοπέλα θυμόταν μετά από μερικούς μήνες να συναντιέται με τον φίλο της και εκείνος να είναι ιδιαίτερα χαρούμενος, λέγοντάς της πως είχε βρει σπουδαίο υλικό, έχοντας διαβάσει κάποιο βιβλίο που κυκλοφορούσε μόνο σε πολύ κλειστούς κύκλους. Το βιβλίο εκείνο υποτίθεται πως έγραφε τα πάντα που αφορούσαν τις σκοτεινές εκείνες θεότητες, τους τρόπους με τους οποίους μπορεί κανείς να επικοινωνήσει μαζί τους και διάφορα άλλα που δεν της αποκάλυψε. Φαινόταν ενθουσιασμένος με το υλικό που είχε βρει, αλλά η κοπέλα παρατήρησε πως οι κινήσεις του είχαν γίνει κάπως νευρικές και επαναλαμβανόμενες. Ας πούμε, συνεχώς έξυνε το στήθος του με μανία και κοίταζε ψηλά, λες και έβλεπε κάτι που η κοπέλα δεν μπορούσε να δει.
Το επόμενο διάστημα που μιλούσαν στο internet, η κοπέλα παρατήρησε πως είχε γίνει πολύ νευρικός και μιλούσε υποτιμητικά για τους ανθρώπους, χρησιμοποιώντας διαρκώς τη λέξη «σκουλήκια» όταν αναφερόταν σε εκείνους, ενώ χαρακτήριζε την ευφυΐα του ανθρώπινου είδους ως εξαιρετικά πρωτόγονη. Αυτό μπορεί να μην ακούγεται περίεργο, όμως για τον νεαρό αποτελούσε μια σαφή αλλαγή από το συνηθισμένο και η κοπέλα ανησύχησε, κυρίως όταν την επόμενη φορά που τον είδε, είχε αδυνατίσει πολύ και είχε αλλάξει εμφανισιακά. Συγκεκριμένα είχε γίνει πιο «σκληρός», με περισσότερο αδρά χαρακτηριστικά, ενώ είχε την υποψία πως ακόμα και ο σκελετός του φίλου της είχε μεταβληθεί ελαφρώς. Εκείνη την τελευταία φορά που τον είδε ζωντανό, ήταν λιγότερο ομιλητικός, παρ’ όλα αυτά, όμως, της είχε πει πράγματα που την είχαν τρομάξει, όχι μόνο εξαιτίας του περιεχομένου τους, αλλά και λόγω της εκφοράς του λόγου του φίλου της. Μιλούσε αργά, κουρασμένα, με φωνή μονότονη, μηχανική σχεδόν, σαν να είχε παραιτηθεί, σαν να μην έβρισκε κανένα απολύτως νόημα στη ζωή. Της είχε πει ότι του φαινόταν συναρπαστικό να μπορούσε κι εκείνος να αποκτήσει δυνάμεις εξωανθρώπινες, όπως ακουγόταν ότι είχαν άνθρωποι που κυκλοφορούν ανάμεσά μας χωρίς να το υποψιαζόμαστε. Μπορεί να είναι ο περιπτεράς που αγοράζουμε τσιγάρα, η γριούλα που βλέπουμε τις Κυριακές να πηγαίνει στην Εκκλησία ή ακόμα και ο αλλοδαπός που μας καθαρίζει τα τζάμια στο φανάρι…
Τότε ήταν που της είχε πει πως είχε μάθει ότι οι πιστοί του Κεμ Άναχ μπορούσαν ακόμα και το θάνατο να ξεγελάσουν με διάφορους τρόπους και να ζήσουν για πάντα αλλάζοντας μορφή, παίρνοντας σταδιακά την όψη των θεών που λάτρευαν. Υποτίθεται πως η μεταμόρφωση ήταν το τελικό στάδιο και η ολοκλήρωση της εξέλιξης των δυνάμεών τους. Η κοπέλα ένιωσε ανατριχίλα να κατεβαίνει από τον αυχένα της προς τη σπονδυλική στήλη, όταν ο φίλος της είπε ότι πολλά ατυχήματα και εγκλήματα από εκείνα που διαβάζουμε καθημερινά στις εφημερίδες, δεν οφείλονταν σε καμία τύχη ή σύμπτωση αλλά ήταν αποτέλεσμα της εκδήλωσης των δυνάμεων των πιστών του Κεμ Άναχ, οι οποίοι είχαν επίσης την δυνατότητα να εκπέμπουν ένα κόκκινο φως από την παλάμη τους! Ο ίδιος, χαμηλώνοντας την φωνή του, σχεδόν ψιθυριστά της αποκάλυψε ότι μερικές φορές τις νύχτες, μπορούσε να διακρίνει ότι η παλάμη του φωσφόριζε με εκείνο το κόκκινο φως…
Η κοπέλα ταράχτηκε αφάνταστα στην τελευταία τους εκείνη συνάντηση. Πίστευε πως ο φίλος της, προφανώς αρρωστημένα συνεπαρμένος από την αίρεση που μελετούσε και ίσως λόγω της πίεσης που του ασκούσε η αλλαγή περιβάλλοντος, είχε αρχίσει να εκδηλώνει κάποια ψυχιατρική νόσο που του προκαλούσε παραισθήσεις. Προσπάθησε να τον πείσει να συναντήσει κάποιον ειδικό αλλά οι παρακλήσεις της έπεσαν στο κενό και μάλιστα ο φίλος της έδειξε να εκνευρίζεται ελαφρώς που δεν τον πίστευε, αν και όπως της είπε, το κατανοούσε.
Οι υπόλοιπες ημέρες κύλησαν για την κοπέλα μέσα σε αμφιβολία και φόβο για τον φίλο της. Στις συνομιλίες τους στο τηλέφωνο εκείνος ακουγόταν κουρασμένος, η φωνή του είχε βαρύνει πάρα πολύ και είχε αποκτήσει μια διαφορετική χροιά, ενώ και η προφορά του είχε γίνει ελαφρώς ξενική. Τον πίεσε πολύ να πάρει λίγες ημέρες άδεια και να κατέβει στο σπίτι του, όμως εκείνος ήταν ανένδοτος. Της είπε πως ήταν πολύ κοντά στο να γνωρίζει έναν οπαδό εκείνης της θρησκείας, ο οποίος ήταν γνώστης μεγάλων μυστικών και μπορούσε να τον ενημερώσει για πολλά θέματα. Της είπε ακόμα πως οι έρευνές του τον είχαν οδηγήσει σε μερικούς ακόμα πιστούς της Ανίερης Τριάδας, φοβόταν όμως πως τον είχαν ανακαλύψει και πως του έκαναν κάποιου είδους κακό, γιατί έβλεπε φαντάσματα και άκουγε περίεργους ήχους μέσα στο σπίτι.
Η κοπέλα ήταν πλέον σίγουρη ότι ο φίλος της ήταν σοβαρά άρρωστος και δεν ήξερε τι άλλο να έκανε για να τον βοηθήσει. Οι ανησυχίες της ηρέμησαν κάπως, όταν μετά από μερικές ημέρες τον άκουσε στο τηλέφωνο ξανά να της λέει πως όλα πήγαιναν καλά πλέον, ότι είχε ολοκληρώσει τις έρευνές του, πως τα περίεργα φαινόμενα είχαν σταματήσει και πως την επομένη θα κατέβαινε στα μέρη τους για ολιγοήμερες διακοπές. Αυτό, δυστυχώς, ποτέ δεν συνέβη. Στο ταξίδι του, έχασε τον έλεγχο λόγω υπερβολικής ταχύτητας και συνέβη το τρομερό εκείνο δυστύχημα…
Κάτι όμως ένιωθε πως δεν πήγαινε καλά. Ήταν ύποπτος ο θάνατός του και αμέσως είχε πιστέψει πως η αίρεση είχε κάνει κακό στο φίλο της, αν και οι ειδικοί που εξέτασαν το όχημα δεν είχαν βρει καμία απολύτως βλάβη. Οι γονείς του δεν έκαναν την αναγνώριση του απανθρακωμένου πτώματος, αλλά η ταυτότητά του πιστοποιήθηκε με ειδικές ιστολογικές εξετάσεις και έλεγχο DNA. Το σπίτι του δεν το είχαν πειράξει καθόλου, ενώ εκεί βρίσκονταν τα αποτελέσματα της έρευνάς του τα οποία η οικογένεια ζήτησε να αφεθούν εκεί μέσα, μιας και αγόρασαν το σπίτι για να τους θυμίζει, όπως έλεγαν, το γιο τους. Όλα αυτά δεν της φαίνονταν φυσιολογικά. Σηκώθηκε και έκανε άνω κάτω το σπίτι, έψαξε όλα τα βιβλία και τις σημειώσεις του φίλου της, αναποδογύρισε συρτάρια και βρήκε ένα και μοναδικό χειρόγραφο του φίλου της, το περιεχόμενο του οποίου την έκανε να ανοίξει το στόμα της διάπλατα.

« Απόσπασμα από την Βίβλο με τους Ύμνους των Νεκρών Θεών.
Ω θάνατε, το ξέρεις πως δεν υπάρχεις; Ω, ένα πέρασμα είσαι στη χώρα των Σκιών, που είναι πιο ζωντανή από τον κόσμο των ανθρώπων.
Ω θάνατε, δεν θα σε αποφύγω, κοντά σου θά 'ρθω, για να με κάνεις Θεό, όμοιο με τους Θεούς μου.
Θα σε επιθυμήσω για να αλλάξω μορφή και θα σου δώσω για αντάλλαγμα τις ζωές των άλλων. Όσο περισσότερες, τόσο μεγαλύτερο το δώρο μου σε σένα.
Μακρύ το χέρι του Κεμ Άναχ, μεγάλη η δύναμη της Καρανάθ, απέραντος ο νους του Γκεντν Γκαλλέι, θάνατε σε προστάζω στο όνομά τους, έλα, πάρε τις ψυχές που σου προσφέρω, πέταξε από πάνω μου το ρούχο του σώματός μου και δος μου νέα ζωή, κάτω από το βλέμμα του Κεμ Άναχ».

Παρακάτω, με τον στρωτό γραφικό χαρακτήρα του φίλου της, είχε σημειωθεί η ακριβής ημερομηνία και ώρα που ο ίδιος είχε σκοτωθεί. Τώρα η κοπέλα ήξερε. Το αντάλλαγμα, τριάντα παιδικές ψυχές, είχε δοθεί.

Tweet

by Νέο Άστρο

Φως και Χαρά

Follow him @ Twitter | Facebook | Google Plus

Tags: