Η έννοια της
προσευχής είναι παρεξηγημένη. Πρώτον, πολλοί νομίζουν ότι
προσεύχονται σε κάποιον Θεό έξω από τον εαυτό, σε κάποια δύναμη έξω από τον
εαυτό.
Η πραγματική όμως προσευχή είναι επίκληση των ανώτερων επιπέδων
του ίδιου του εαυτού.Δεύτερον, υπάρχει και μια άλλη παρεξήγηση: ότι πρέπει να περιμένουμε να πραγματοποιηθούν εκείνα που ζητήσαμε. Όμως αυτό είναι επαιτεία δεν είναι πραγματική προσευχή η οποία πάντοτε εξυψώνει και εξαγνίζει. Το ζητούμενο είναι να ΓΙΝΟΥΜΕ εμείς αυτό που ζητάμε! Αν θέλουμε να έχουμε επικοινωνία με ανώτερα όντα, πρέπει να προσπαθήσουμε να εξομοιωθούμε μαζί τους! Η δήθεν ταπεινοφροσύνη, "μα μόνον ένας ήταν ο Χριστός, και ποιος είμαι εγώ να τον φτάσω", απλώς προέρχεται από την Άρνηση. Φυσικά δεν θα πάμε στο άλλο άκρο να νομίζουμε ότι έχουμε γίνει Χριστοί. Το ζήτημα όμως είναι μέσα από την προσευχή να προσπαθούμε να ανυψωνόμαστε στο Χριστικό Πεδίο, με αγνότητα, αγάπη και χαρά.
Όταν εξασκείται κανείς συχνά με αυτόν το τρόπο, αργά η γρήγορα η υλική του φυσιολογία αρχίζει να εκλεπτύνεται. Πνευματικοποιείται. Αυτός εξάλλου είναι ο λόγος που ήρθαμε εδώ στη γη: να πνευματικοποιήσουμε την ύλη!
