Ποτέ να μην έρθει εκείνη η κακή ώρα να ομολογήσετε μια αμαρτία που δεν
διαπράξατε. Δεν υπάρχουν πιο αμαρτωλά και επιπλήξιμα αμαρτήματα απο κείνα που
δεν συντελέστηκαν ποτέ.
Τα αδρανή αμαρτήματα θα τα σέρνεις στην ζωή σου σαν
φορτίο αβάσταχτο.Θα περιφέρονται στις μέρες σου και στις νύχτες σου σαν
φαντάσματα άταφων σωμάτων.Η πράξη είναι δικαίωση και η απραξία αίρεση αλλά και
άρση της ολοκλήρωσης,δηλαδή αναίρεση της πράξης,αναίρεση της ίδιας της
ζωής.Ολοκληρώστε τις πράξεις που ως ιδέες σας διέγειραν το μυαλό,διαφορετικά τα
φαντάσματα των δημιουργικών ιδεών θα σας κατατρέχουν ακόμα και στο κιβούρι σας.
Ο θάνατος δείχνει
επιείκεια μόνο σε όσους τον φοβούνται. Αλλά αυτό το κάνει όχι από περίσσεμα
γαλαντομίας αλλά γιατί ξέρει καλά ότι θάνατος δεν είναι η μετά θάνατον
κατάσταση αλλά ο φόβος του, η συνεχής αιώρηση πάνω απ το ερεβώδες κενό του. Ο
θάνατος έχει τα πραγματικά του θύματα ανάμεσα σε αυτούς που είναι ακόμα
ζωντανοί γιατί, όχι μόνο τους φωτίζει τις νύχτες με ενα ζοφερά μαύρο φώς, αλλά
και σταλάζει ακόμα και στις πιο φωτεινές μέρες τους κάτι από το ζόφο τής νύχτας
που πλησιάζει.Θέλεις να σκοτώσεις το θάνατο; Βάλ' τον ανάμεσα σε σένα και τα
χείλια της μίας και μοναδικής σου αγάπης. Ασφυκτιά και εκεί μαραίνεται επιτόπου
και στην στιγμή. Γι 'αυτό και καμιά φορά το φιλί έχει μιά πικράδα σαν επίγευση.
Μη σε τρομάζει αυτό. Συνέχισε. Κι άλλα φιλιά σε περιμένουν...
Η ζωή είναι παιχνίδι χωρίς κανόνες. Βέβαια, σου δίνεται η ψευδαίσθηση ότι κάποια διαδικασία τηρείται και ότι, αν κινηθείς μέσα σε κάποια όρια, μένεις ενεργός στο παιχνίδι και παρατείνεις την διαδρομή σου σ 'αυτό το τσίρκο που σε κάθε στιγμή θα σε καλέσει να γίνεις η ατραξιόν του. Τότε θα αστράφτουν οι καμπτσικιές στα πισινά σου και ταπεινωμένα πονεμένος θα προσπαθήσεις να βρείς ένα ρυθμό που να τις κάνεις ανενεργές πάνω στο σώμα σου. Σίγουρα η ζωή έχει και τα πικάντικά της, δεν λέω, αλλά προϋποθέτει ότι θα βγεις στο προσκήνιο, μπροστά από την αυλαία και όχι πίσω, για να τα γευτείς σε όλη τους την ένταση και την ομορφιά.
Το τσιγάρο ανακαλύφθηκε ως προπέτασμα καπνού, ως κουρτίνα κάλυψης και οδός διαφυγής προς το όνειρο. Παρόλο ότι είναι ένα επιφαινόμενο, στην πραγματικότητα λειτουργεί εσωτερικά, ανασκολοπίζοντας ψυχοσωματικά το δειλό μας είναι που ζητάει να κρεμαστεί απεγνωσμένα πίσω από την φασματική του μετέωριση. Εμείς οι φωτογράφοι το αγαπάμε, γιατί από τα χείλη του τσιγάρου κρέμονται οι ομορφιές ενός κόσμου στυλάτου και ματαιόδοξου, που αδημονεί να βγει στον αφρό των ημερών μέσα από την τουλίπα ενός σεκλετισμένου, βαθύπιοτου καπνού.
Κι αν υποθέσουμε ότι το βλέμμα δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αφορμή για να διατυπώσει ο Θεός κάποια αιτήματα του στην ανθρωπότητα; Κι αν χρησιμοποιεί σαν όχημα μια ομορφιά που έπλασε σε μια στροφή ενός ευτυχισμένου ονείρου Του; Έχουμε τότε εμείς το δικαίωμα να αποστρέψουμε το δικό μας βλέμμα μπροστά σε μια τέτοιου κύρους διατύπωση; Ολόκληρος ο κόσμος είναι σπαρμένος με τις πιθανότητες να βρεθεί στο δρόμο μας ένα διαμάντι: ο ένας το βρίσκει σκάβοντας, ο άλλος βουτώντας σε μια φαινομενικά βρώμικη λασπερή λίμνη, ένας τρίτος το βρίσκει το πρωί κάτω από το μαξιλάρι του στο βιβλίο που ξεφύλλιζε πριν αποκοιμηθεί, και κάποιος άλλος τέλος στα μάτια του κοριτσιού η αγοριού που πουλάει προϊόντα ή μοιράζει διαφημιστικά. Τα διαμάντια τα βρίσκει αυτός που τα θέλει, και τα θέλει αυτός που στην πραγματικότητα τα έχει. Γιατί διαμάντια είναι οι προθέσεις μας να δώσουμε στο βλέμμα μας εκείνη την αντανάκλαση που έχει η αρχική, η πρώτη, θεϊκή διατύπωση ομορφιάς.
Το στυλ είναι μια εντελώς
ιδιαίτερη υπηρεσία που παρέχεται με πολύ φειδώ και αρκετή επιφύλαξη. Είναι κάτι
λίγο σαν την Ρολς-Ρόυς που χρειάζεται ειδική έγκριση για να την αγοράσεις, μια
και λεφτά σου δεν φτάνουν, αλλά χρειάζεται και αυτό το παραπάνω που θα κάνει
την διαφορά: μια αντιστοίχιση ύφους με το αντικείμενο του πόθου. Όσοι
εισπράξουν την εύνοια του στυλ είναι σαν να έχουν την ευλογία του Θεού.Οι
δρόμοι ανοίγουν γι' αυτούς και όλα γίνονται σχεδόν αυτοματικά πιό εύκολα. Όμως
για να έχεις αυτή την ευλογία ή την εύνοια, πρέπει νάχεις κούτελο πλατύ και
μυαλό τούρμπο...
Η θάλασσα που νοτίζει τις
ακτές της Λισσαβόνας φέρνει μιαν ιδιότυπη αύρα στα παιδιά που την σκέφτονται
στον ύπνο τους. Μουρμουρίζουν τα κύματα τους ένα φάδο σα βραζιλιάνικης υφής
όμως, κάνοντας γέφυρα τον ωκεανό που χωρίζει τους δυό ομόγλωσσους λαούς.Κι απο
τις υπώρειες των λόφων της κοσμοπολίτισσας πόλης διαχέονται οι στίχοι σαν
πουλιά ταξιδιάρικα που έχουν το σχήμα ανοιχτών βιβλίων με τυπωμένους στις
λευκές σελίδες τους-φτερά, στίχους ανησυχίας μιας ποίησης κοσμοκράτειρας. Από
τα αφίλητα χείλη του ποιητή στα χείλη των πιστών του. Νά τα φιλιά που
διαχρονικά διαμορφώνει η πονεμένη ποίηση ενός καταραμένα στερημένου ασκητή.
Έτσι, όπως σας βλέπω και με βλέπετε, έτσι ακριβώς μού εμφανίστηκε πάνω στο τραπέζι της κουζίνας το σχήμα του πεπρωμένου. Στην αρχή νόμισα πώς ήταν το στρωμένο πιάτο που περίμενε το πηρούνι και το μαχαίρι,μα σαν το καλοκοίταξα δεν ήταν παρά μια κάπως υλική σκιά, κάτι ανάμεσα σε υπόσταση και ανυπαρξία. Άπλωσα το χέρι μου να νιώσω την ύλη αυτής της παράξενης σκιάς αλλά ένας κρύος ηλεκτρισμός διαπέρασε τα ακροδάχτυλα μου. Υπαναχώρησα στο προηγούμενο μου βλέμμα και κάλεσα την λήθη να με κεράσει. Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτή την στιγμή νιώθω απροθυμία να συναντήσω το πεπρωμένο μου...
Ο ράφτης που με ράβει μου
προμήθευσε κλωστές, βελόνες και δαχτυλίθρες και μου έδωσε εντολή να του ράψω το
κουστούμι μου. Δεν απόρησα γι' αυτό, γιατί ήξερα πώς ήτανε στο όνειρό μου και
τέτοιες αναποδιές είναι το αλατοπίπερο των βιωμάτων ενός βαθειά χορταστικού
ύπνου. Αν κοιμάσαι βαθειά, τα σενάρια των ονείρων δουλεύουν σαν παλαβά γύρω από
το σαστισμένο σου μυαλό που ροχαλίζει. Έβαλα λοιπόν κι εγώ στη δαχτυλήθρα
ζάχαρη και με τη βελόνα καμάκωσα ένα λουκούμι κι από την κλωστή κρέμασα μια
σειρά φρεσκοτηγανισμένες τηγανίτες που τις κρέμασα με μανταλάκια. Κι είχαν
μεθύσει από χαρά οι πεταλούδες που πετάγανε αθόρυβα αλλά μανιασμένα πάνω από
του σεντονιού μου την επικράτεια, όπου και συναντιόντουσαν με την αχλύ των
ονείρων μου.
