Από την πρώτη στιγμή
που ο άνθρωπος συνειδητοποίησε την ύπαρξή του, εδώ και χιλιάδες χρόνια,
προσπάθησε να κατανοήσει το “περιβάλλον” του, να αντιληφθεί την Πραγματικότητα
κι έτσι δημιούργησε διάφορες κοσμοθεωρίες.
Μία τέτοια αντίληψη, μία
κοσμοθεωρία, όσο απλοϊκή κι αν είναι, είναι κατά βάση φιλοσοφική και κατά
δεύτερο λόγο θρησκευτική.Στην διάρκεια της ιστορίας ο άνθρωπος βελτίωσε αρκετά την αντίληψή του για την Πραγματικότητα. Κάποιοι εξαιρετικοί άνθρωποι μάλιστα προσέγγισαν την Πραγματικότητα με τρόπο ιδιαίτερα ευφυή και “επέβαλλαν” την αντίληψή τους στους συνανθρώπους τους, επηρεάζοντας συχνά μεγάλους πληθυσμούς. Αυτοί οι εξαιρετικοί άνθρωποι θεωρήθηκαν “Θεοί” ή “ενσαρκώσεις” του Θεού.
Στην πραγματικότητα αυτοί οι εξαιρετικοί άνθρωποι δεν διαφέρουν σε τίποτα από εμάς τους “κοινούς” ανθρώπους, τον κάθε άνθρωπο. Η ανθρώπινη φύση (οποιαδήποτε κι αν είναι αυτή) είναι μία και λειτουργεί σε όλους το ίδιο. Μία ανθρώπινη συνείδηση (αδιάφορο αν ονομάζεται Βούδας ή Σανκάρα, Λαό Τσε ή Ιησούς, Πλάτωνας ή Χέγκελ) φτάνει στην
Αντίληψη της Πραγματικότητας (αν υποθέσουμε ότι αυτή η Αντίληψη
ανταποκρίνεται στην Αλήθεια), μπορεί να το κάνει ξανά και ξανά: κάθε συνείδηση, οποιαδήποτε συνείδηση.
Βέβαια, καλό είναι να γνωρίζουμε τις αντιλήψεις των συνανθρώπων μας (όχι μόνο της κοινωνίας που ζούμε αλλά και άλλων κοινωνιών, σε όλες τις εποχές) και να μπορούμε, αν θέλουμε, να ακολουθήσουμε κάποια φιλοσοφική, θρησκευτική, αντίληψη γιά να “συλλάβουμε” την Πραγματικότητα. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν μπορούμε, είτε στηριζόμενοι σε κάποια στοιχεία από το κοινωνικό περιβάλλον μας, είτε όχι, να ξαναβρούμε τον Δρόμο προς την Αλήθεια (όπως τον βρήκαν και οι άλλοι) δομώντας έτσι την δική μας, την προσωπική μας αντίληψη για την Πραγματικότητα.
Σε τελευταία ανάλυση το να αντιληφθεί κάποιος μόνος του την
Αλήθεια βασιζόμενος στον εαυτό του, είναι το πιο ορθό, λογικά, φιλοσοφικά,
γιατί έτσι βιώνει πραγματικά την Αλήθεια και δεν προσπαθεί μέσα από μία ξένη
αντίληψη να προσεγγίσει την Πραγματικότητα. Αν ο Βούδας ή ο Ιησούς, ο Λάο Τσε,
ο Πλάτωνας ή ο Πλωτίνος, ο Έκαρτ ή ο Χάιντεγκερ, ή οποιοσδήποτε φιλόσοφος ή
άλλος άνθρωπος έφτασαν στην Αλήθεια, μπορεί οποιοσδήποτε άνθρωπος να το κάνει ξανά και ξανά στους αιώνες και να δομήσει, ενδεχομένως, μία αντίληψη περισσότερο ευφυή από την αντίληψη όλων αυτών.
Αυτός ο Προσωπικός Δρόμος προς την Αλήθεια, είναι ο Αιώνιος Δρόμος
του Ανθρώπου, η Αιώνια Φιλοσοφία, η Αιώνια Θρησκεία, που διατυπώνεται ξανά και ξανά. Και αυτός ο Δρόμος
είναι ο Δρόμος όλων μας, ο δικός μου, ο δικός σου, ο δικός του, ο δικός μας, ο
δικός σας, ο δικός τους. Καμία συνείδηση δεν μπορεί να “συλλάβει” κάτι που
είναι αδύνατο να συλλάβουν όλες οι συνειδήσεις (σε κανονικές συνθήκες βεβαίως).
Ας σταματήσουμε λοιπόν να τρέχουμε πίσω από “διαφωτιστές” ή “σωτήρες,” ή τουλάχιστον ας απορρίψουμε την ανόητη ιδέα ότι είναι κάτι “διαφορετικό” από εμάς. Ας βασιστούμε στον εαυτό μας, το μόνο ασφαλές θεμέλιο, κι ας ανακαλύψουμε μόνοι μας την Αλήθεια. Η Πραγματικότητα είναι μέσα μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι.
