Όταν η
σκέψη σταματά, τότε και ο χρόνος σταματά. Αν ο χρόνος δεν υπάρχει στην
πραγματικότητα τότε το μέλλον θα είναι παρόν και ίσως υπάρχει η δυνατότητα να
το δούμε. Υπάρχει μόνο μία στιγμή του χρόνου και αυτή είναι το τώρα.
Ο Θεός
συνεχώς μας ρωτά αν θέλουμε να διαφωτίσουμε αυτή τη στιγμή. Εμείς απαντούμε, «όχι
ευχαριστώ, όχι τώρα» και αυτή η σκέψη δημιουργεί το χρόνο. Ο χρόνος δεν
υπάρχει. Τον δημιουργούμε. Η επιστημονική μέθοδος όπως εδραιώθηκε από τον
Newton σχετικά με το χρόνο ως στέρεο πλαίσιο, ένα απόλυτο πλαίσιο αναφοράς.
Όμως πως ο Θεός επέλεξε μία συγκεκριμένη και δεδομένη στιγμή να δημιουργήσει το
σύμπαν;
Ο χρόνος,
όπως τον σκεφτόμαστε φυσικά, μετράται με βάση τη κίνηση ενός αντικειμένου σε
σχέση με κάποιο άλλο, τους δείκτες του ρολογιού, τη σελήνη γύρω από τη γη, τη
γη γύρω από τον ήλιο.
Φανταστείτε
πως είστε ένας κόκκος άμμου σε μία κλεψύδρα και πως ο χρόνος μετράται από τη
κίνηση συγκεκριμένων κόκκων άμμου. Στο πάνω μέρος της κλεψύδρας ο χρόνος είναι
ανεπαίσθητος, οι περισσότεροι κόκκοι δείχνουν να μη κινούνται. Όμως, καθώς
προσεγγίζουν το λαιμό της κλεψύδρας, οι συγκεκριμένοι κόκκοι αναπτύσσουν
ταχύτητα και ο χρόνος επισπεύδεται. Αν δούμε το σύμπαν σαν ολότητα, δεν υπάρχει
χρόνος, είναι όπως το πάνω μέρος της κλεψύδρας. Ωστόσο, αν επικεντρωθούμε σε
ένα συγκεκριμένο κόκκο στο σύμπαν τότε ο χρόνος επισπεύδεται.
Αν δεν υπάρχει αλλαγή, δεν υπάρχει χρόνος. Μια κατάσταση αιώνια παροντική είναι, λοιπόν, μια κατάσταση στασιμότητας γιατί η αλλαγή σημαίνει διακριτές καταστάσεις κι αυτό πάλι προϋποθέτει η μια κατάσταση να μην ταυτίζεται με την άλλη. Διάκριση, όμως, δε νοείται χωρίς μνήμη, χωρίς τη δυνατότητα να την προστατεύω απ' τη φθορά του χρόνου και της ταύτισης με άλλες καταστάσεις. Αιώνιο παρόν είναι απουσία συνείδησης, αν συνείδηση εννοούμε την αντίληψη διακριτών αντικειμένων.
Ο χρόνος είναι η θάλασσα που χτυπά το δίχτυ με τα κύματά της. Όταν το σύμπαν (δίχτυ) πάψει να εξαπλώνεται, τότε ο χρόνος σταματά και επέρχεται η συστολή. Εμείς ζούμε τον ψυχολογικό χρόνο (υποκειμενικότητα) ερμηνεύοντας τον συμπαντικό όπως είναι ανάλογο των περιστάσεων, εμπειριών, κ.λπ.
Ο χώρος και ο χρόνος
Στα
όνειρα στην ονειρική κατάσταση, ποιός είναι ο χώρος; Γιατί σε αυτή τη κατάσταση
ο νους μας μοιάζει να βιώνει γεγονότα που κανονικά διαρκούν πολλές ώρες (ή
καλύτερα στιγμές) ενώ αυτά διαδραματίζονται μόνο σε μερικά λεπτά.
...Ο χώρος σε μία ονειρική κατάσταση δείχνει να μην υπάρχει παρ' όλο
που το «βλέπουμε» σαν έννοια χώρου.
Ο χρόνος
δεν είναι απόλυτος. Η αίσθηση του χρόνου παράγεται από έναν βρόχο νευρικής
δραστηριότητας στον εγκέφαλο όπου μεσολαβεί ο νευροδιαβιβαστής ντοπαμίνη. Ένα πλήρες κύκλωμα είναι μια στιγμή του
χρόνου. Η ταχύτητα με την οποία το κύκλωμα ολοκληρώνεται μπορεί να αλλάξει λόγω
της θερμοκρασίας του εγκεφάλου, του ανεφοδιασμού αίματος, και των συγκεντρώσεων
των νευροδιαβιβαστών στις συνάψεις. Εάν ο νευρικός βρόγχος ολοκληρώνεται αργά,
ο χρόνος φαίνεται να επιταχύνεται. Όταν ο νευρικός βρόγχος ολοκληρώνεται
γρήγορα, ο χρόνος εμφανίζεται να επιβραδύνεται.
O χρόνος
δείχνει να είναι ασύμμετρος. Ρέει μόνο προς μία κατεύθυνση. Η καταρροή της
συνάρτησης του κύματος η μόνη αληθής και μη-αναστρέψιμη δράση που γνωρίζουμε.
Αν ο Jon von Neumann και ο Eugene Wigner ήταν σωστοί πως η συνείδηση
καταρρίπτει τη λειτουργία του κυματισμού, τότε συνεπάγεται πως η συνείδηση
δημιουργεί το χρόνο. Οι φιλόσοφοι για αιώνες τώρα υποστηρίζουν πως υπάρχει
κόσμος πέρα από το χρόνο, ο κόσμος των κβαντικών κυμάτων Αλλά και άλλων
δυνάμεων που δεν γνωρίζει η παρούσα κατάσταση συνείδησής μας και το πλαίσιο
μέσα στο οποίο είναι κλειδωμένη.
ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΦΩΣ ΚΑΙ ΧΑΡΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΦΩΣ
ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ Η ΧΑΡΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΩΡΟΣ ΤΟΥ !!!
