Πολλές
φορές αναφερόμαστε στο μεγαλείο των Ουρανών. Μιλάμε για τους Ουρανούς του
Πατέρα, για τη γαλήνη που υπάρχει σε αυτούς, για την αρμονία και το κάλλος που
επικρατεί στην απεραντοσύνη τους.
Μιλάμε όμως για τους Ουρανούς λες και είναι
κάτι ξένο από μας, λες και είναι μια περιοχή, ένας τόπος, όπου μπορούμε να
διαβιώσουμε για ένα ορισμένο διάστημα και μπορούμε να φθάσουμε
προχωρώντας μέσα από ένα δρόμο. Τους διαχωρίζουμε από μας, τους
βγάζουμε έξω από τον εαυτό μας, έξω από το είναι μας, έξω από τη ζωή μας, ενώ
στην πραγματικότητα οι Ουρανοί είναι εντός.
Οι Ουρανοί
του Πατέρα είναι οι Ουρανοί μας, παραμένουν όμως κλειδωμένοι, δεν
έχουν ακόμα ανοίξει καθώς εμείς τους έχουμε απομονώσει από την
ίδια μας την υπόσταση και με αυτό τον τρόπο τους έχουμε θέσει σε αδράνεια. Τα
Ευαγγέλια αναφέρουν για τους Ουρανούς και τη Βασιλεία των Ουρανών, και ο
Κύριος λέει ότι η Βασιλεία των Ουρανών βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο.
Ο Ουρανός
και η Γη είναι δύο μεγάλοι συμβολισμοί. Η Γη συμβολίζει την ύλη του
ανθρώπου, το σώμα του, το σκήνωμά του. Συμβολίζει καθετί που εξαρτάται από
την ύλη, τις κατώτερες επιθυμίες, τα πάθη, ό,τι περιβάλλει και αποτελεί τον
υλικό άνθρωπο. Οι Ουρανοί αναφέρονται στην πνευματική υπόσταση. Οι Ουρανοί δεν
είναι ένας αλλά πολλοί. Όσο η πνευματική υπόσταση αναβιβάζεται, τόσο
ανέρχεται σε υψηλότερους Ουρανούς, έρχεται σε επαφή και
εισχωρεί περισσότερο στο Θείο.
Η Γη του
ανθρώπου είναι ένα πεδίο συνείδησης όπου τα πάντα κατευθύνονται και κινούνται
από την ύλη, τα πάντα διέπονται από τη θέληση της ύλης, από την υλιστική όψη.
Είναι το πεδίο της συνείδησης όπου επικρατεί η επιθυμία για τα ανούσια,
εξωτερικά πράγματα, για τις υλικές εντρυφήσεις και ενασχολήσεις,
όπου επικρατεί η τάση να βλέπει ο άνθρωπος μόνο τα φαινόμενα χωρίς να
μπορεί να εισχωρήσει στο βάθος και να δει την αλήθεια που πολλές φορές
είναι εντελώς διαφορετική.
Το πεδίο
αυτό της συνείδησης είναι ευρύ. Οι δρόμοι του είναι πολλοί, όμως οδηγούν
πάντοτε στην ύλη. Η ύλη οδηγεί μόνο στην ύλη. Δεν υπάρχει δίοδος, δεν υπάρχει
διέξοδος για πουθενά αλλού. Είναι μια συνεχής κυκλωτική κίνηση που οδηγεί
στο ίδιο σημείο. Ο άνθρωπος περνά από διάφορους δρόμους, αντιμετωπίζει
καινούργιες καταστάσεις, καινούργια πράγματα, όμως στην ουσία περιστρέφεται
γύρω από το ίδιο σημείο. Μόνο που κάθε φορά ακολουθεί διαφορετικό δρόμο, μιαν
άλλη περιφέρεια, πότε πιο κοντά στο Κέντρο και πότε πιο μακριά.
Η Γη, το
πεδίο αυτό της υλικής συνείδησης, πρέπει να ξεπεραστεί. Γιατί η Γη που υπάρχει
μέσα στον άνθρωπο, είναι αυτή ακριβώς που τον εμποδίζει να ατενίσει τους
Ουρανούς του, να εισέλθει μέσα σε αυτούς και να ζήσει εκεί. Όσο καιρό ο
άνθρωπος ζει στη Γη του, σε αυτό το πεδίο συνείδησης, είναι αδύνατο να
μπορέσει να προχωρήσει παραπέρα. Είναι αδύνατο να μπορέσει ακόμα και να
φανταστεί τους πνευματικούς δρόμους, τα πνευματικά πεδία, τις ανώτερες
πνευματικές συνειδήσεις που υπάρχουν πέρα από τη Γη και είναι άυλες, γεμάτες
φως και αρμονία. Η Γη έχει ακριβώς το προνόμιο να τυφλώνει τα πνευματικά μάτια
ώστε να μη δύνανται να διακρίνουν τίποτα πέρα από ό,τι βρίσκεται μέσα σε αυτήν.
Να μη μπορεί ο άνθρωπος να ακούσει τίποτα άλλο πέρα από τους δικούς της ήχους,
να μη μπορεί να αισθανθεί και να αγγίξει τίποτα υψηλότερο και
ωραιότερο. Η Γη περιορίζει τον άνθρωπο μέσα σε ιδανικά που δεν μπορούν παρά να
είναι ενταγμένα σε πλαίσια όπου η ύλη εισχωρεί και εξαρτώνται έτσι σε
μεγάλο βαθμό από αυτήν.
Παρόλα αυτά
ο άνθρωπος που διαβιεί σε αυτή τη συνείδηση, δεν αισθάνεται φυλακισμένος, δεν
αισθάνεται ότι δεν μπορεί να πετάξει, ότι βαριές αλυσίδες στα πόδια και τα
χέρια του εμποδίζουν τα φτερά του ν' ανοιχθούν και να τον ανυψώσουν. Δεν
αισθάνεται καν ότι έχει χάσει τα φτερά του, λόγω της αχρηστίας στην οποία
αυτά έχουν περιέλθει. Βρίσκει χαρά στο να λυπάται, να κλαίει ή να
γελά, ταλαντευόμενος ανάμεσα στη δυστυχία και στην ευτυχία, στην διαρκή
αναζήτηση, στην ακόρεστη επιθυμία αλλά και στον κορεσμό που ακολουθεί κάθε
του επιθυμία.
Και οι
επιθυμίες διαδέχονται η μία την άλλη χωρίς ο άνθρωπος να μπορεί να βρει αυτό
που θέλει, καθώς η μία αναζήτηση διαδέχεται την άλλη, ενώ η Αλήθεια
είναι μακριά. Ο άνθρωπος γυρίζει γύρω από ένα κύκλο, όπου δεν
υπάρχει καμία πνευματική ενατένιση, τίποτα που να μπορεί να του δώσει την
ευκαιρία να καταλάβει ότι υπάρχουν πνευματικά πεδία, ότι υπάρχουν οι Ουρανοί
του όπου μέσα τους πρέπει να ζήσει. Τριγυρίζει στη Γη του,
διαβιώνει στη Γη του και δεν υποπτεύεται το μεγαλείο που οι Ουρανοί του
κρύβουν. Κουράζεται από τη συνεχή περιπλάνηση, αισθάνεται το κενό να
μεγαλώνει, την αμφιβολία να εισχωρεί στο είναι του αφού δεν μπορεί να βρει
τίποτα που πραγματικά να τον πληροί και να τον γεμίζει. Κι αυτή ακριβώς η
αμφιβολία για τη δύναμη και την ισχύ της Γης του, γεννιέται
για να τον διατηρήσει στη ζωή. Είναι ακριβώς αυτή που ανάβει την πρώτη
σπίθα Ζωής, της πραγματικής, αιώνιας, ανυπέρβλητης και αναλλοίωτης
Ζωής που υπάρχει μόνο στους Ουρανούς του.
Αυτή η σπίθα
είναι το ενωτικό σημείο των Ουρανών με τη Γη. Είναι το πρώτο σημείο που
δημιουργεί γέφυρα, τη διάβαση για να περάσει από τη Γη στους Ουρανούς
του. Και η σπίθα αυτή σιγά σιγά μεγαλώνει, ανυψώνεται και
φθάνει στους Ουρανούς του, κατακαίοντας ό,τι έχει εναποθέσει ο άνθρωπος μπροστά
σ' αυτούς. Ανοίγει έτσι την πόρτα για να εισχωρήσει μέσα τους και να βιώσει τις
ανυπέρβλητες, υπέρτατες καταστάσεις που μόνο οι Ουρανοί μπορούν να του
χαρίσουν. Όταν αυτή η πρώτη σπίθα ξεπεταχθεί μέσα στον άνθρωπο και αρχίσει να
κατακαίει τα υλικά προσκόμματα που η συνείδηση της Γης έχει επιφέρει, τότε
ανοίγει λίγο η πόρτα για να ζήσει την αρχή του πρώτου του Ουρανού.
Αρχίζουν
τότε οι ιδέες που αιώνια υπάρχουν στους Ουρανούς του να κατέρχονται και να
κατακλύζουν τη γήινη συνείδηση, να τη διαβρώνουν, να την αλλοιώνουν, να
την εξασθενίζουν. Και μέσα από αυτή τη συνείδηση αναδύεται μια άλλη πιο
δυνατή, ισχυρότερη, που τον οδηγεί στην πνευματική Συνείδηση. Αρχίζει
να εμφανίζεται η "ενδιάμεση" συνείδηση με την οποία μπορεί ο
άνθρωπος να καταλαβαίνει τις θείες Εντολές, τους θείους Νόμους, χωρίς εντούτοις
να έχει ολότελα αποδεσμευθεί από την ύλη. Με αυτή τη συνείδηση ο άνθρωπος
προχωρεί, η σπίθα της προσπάθειας του μεγαλώνει, και η πόρτα του
Ουρανού του συνεχώς ανοίγεται πιο πλέρια. Καινούργιες ιδέες κατακλύζουν τη
συνείδηση, ριζώνουν μέσα σ' αυτή, ανθίζουν και βγάζουν
καρπούς βοηθώντας τον άνθρωπο να ανέρχεται συνεχώς σε υψηλότερες βαθμίδες,
συνεχίζοντας την πνευματική του προσπάθεια να προσεγγίσει το Φως.
Δεν είναι
εύκολη η μετάβαση από τη Γη στον Ουρανό. Η πορεία είναι δύσκολη γιατί η Γη,
καλά εδραιωμένη, σκληρή σαν πέτρωμα, έχει σχηματίσει μέσα του φράγμα
αδιαπέραστο, το οποίο χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να το διασπάσει.
Χρειάζεται ισχυρή εσωτερική Φλόγα για να μπορέσει να καταλύσει και
να διαλύσει τα υλιστικά στοιχεία που έχουν συσσωρευτεί, τα οποία όμως δεν
μπορούν να αντισταθούν στο θείο Πυρ, στη Φλόγα που ξεπηδά από τα βάθη του
ανθρώπου καθώς αυτός ενδυναμώνεται από το θείο, αιώνιο και ακατάβλητο
Πυρ. Ο άνθρωπος ξεφεύγει από τη Γη και προχωρεί προς τους Ουρανούς. Αρχίζει να
αισθάνεται πιο ελεύθερος. Αρχίζει να θυμάται ότι κάποτε είχε φτερά
και μπορούσε να πετάξει σε κόσμους που τώρα δεν μπορεί ούτε καν να δει. Και
τότε αρχίζει να αναζητά πάλι αυτά τα φτερά, προσπαθεί να τα αποκτήσει ή
να τους δώσει τη δύναμη να μπορέσουν να τον ανυψώσουν στους κόσμους του Φωτός.
Ο άνθρωπος
διακατέχεται από τον πόθο να επιστρέψει εκεί όπου κατοικούσε στην αρχή, τότε
που οι Αιώνες ακόμα δεν υπήρχαν, τότε που ήταν Ένας. Τότε που ο χωροχρόνος δεν
τον είχε περιλάβει μέσα στον τροχό του αλλά ήταν πάνω και πέρα από αυτόν, δεν
περιοριζόταν από τίποτα, ήταν παντού. Ποθεί ο άνθρωπος και προσπαθεί να
ξυπνήσει μέσα του την ενθύμηση της τότε Ζωής στην αιώνια γαλήνη,
στην πατρική αγκάλη. Η θεία Φλόγα εντός του διατηρεί και περιέχει όλη αυτή την
ενθύμηση. Όμως ο άνθρωπος ακόμα δεν έχει μεταστοιχειωθεί εντελώς ώστε να
μπορέσει να θυμηθεί, να τραβηχτούν τα πέπλα που τον σκέπαζαν και τον
σκεπάζουν ακόμα, και να δει τη μόνη Αλήθεια, τη μόνη Ζωή, που αιώνες στερήθηκε
αφού διάλεξε να ζήσει μέσα στο χωροχρόνο, μέσα στη διττότητα.
Τώρα ο
άνθρωπος για να εισέλθει στους Ουρανούς του, στους δικούς του Ουρανούς που
είναι και οι Ουρανοί του Πατέρα, πρέπει να ενώσει τον χρόνο και να τον κάνει
Ένα, αιώνιο. Πρέπει να ξεπεράσει τον χώρο, να τον απλώσει παντού ώστε να μην
υπάρχει. Πρέπει να εναρμονίσει τις αντιθέσεις, να τις κάνει απόλυτο Ένα, να
ταυτίσει τα πάντα για να μπορέσει να κατανοήσει αυτό που επικρατεί στους
Ουρανούς του. Η πορεία προς τους Ουρανούς προχωρεί όσο ο άνθρωπος
συνειδητοποιεί ότι πρέπει να ζήσει την ενότητα των πάντων, ότι πρέπει ν'
αγαπήσει, ότι πρέπει να χαριστεί. Προχωρεί όσο ο άνθρωπος καταλαβαίνει ότι οι
Ουρανοί του δεν είναι πέρα και πάνω από αυτόν αλλά μέσα του. Κάτι
που έχει καταπιέσει, συμπιέσει τόσο, ώστε να αδυνατεί να το φέρει στην
επιφάνεια, να αδυνατεί να εισχωρήσει μέσα σ' αυτό.
Και ο
Πατέρας, ο μοναδικός και αιώνιος, που αγαπά τον άνθρωπο, βλέπει την προσπάθεια
του και στέλνει τη βοήθειά Του απλόχερα. Δίνει το χέρι Του και έλκει τον
άνθρωπο, απλώνει το Φως Του ως σκάλα και δίοδο. Γίνεται Αυτός ο ίδιος η γέφυρα για
τον άνθρωπο της Γης, η μετάβαση μα και το στήριγμα για να μπορέσει το παιδί Του
να ανέλθει στους Ουρανούς, στην αιωνιότητα και τη γαλήνη του Παντός. Έτσι η
Σπίθα που άναψε μέσα στο είναι του ανθρώπου, δυναμώνει κάθε στιγμή από το
άπειρο Φως του Πατέρα, κατακαίοντας και συντρίβοντας τα ανθρώπινα πλασματικά
μονοπάτια, αντιλήψεις και ιδέες που του διαμόρφωσαν ένα κατεστημένο το οποίο
ενδυναμώνει την ύλη, τα πάθη και τις υλικές απολαύσεις. Συντρίβει το
κατεστημένο που συντηρεί την πλάνη του ανθρώπου, την πλασματική εικόνα που έχει
για τα πάντα και για τον εαυτό του ως αδύναμου όντος που άγεται και φέρεται από
τις καταστάσεις, από τις αδυναμίες, από την ύλη, τα πάθη, το "εγώ".
Συντρίβει, ενώ συγχρόνως οικοδομεί.
Η θεία Φλόγα
οικοδομεί τον ιερό, πύρινο Ναό της Ψυχής. Εκχέει θεία δόνηση και
ενεργοποιεί τις θείες ιδιότητες, καταδεικνύοντας κάθε στιγμή τη λαμπρότητα του
ανθρώπου, καθώς του δείχνει τη διαφορά ανάμεσα στην πλασματική εικόνα, που η
ύλη ξέρει τόσο καλά να του προβάλει, και την αληθινή, ανυπέρβλητη Εικόνα.
Του δείχνει τις δυο του μορφές. Την πλασματική -σύμφωνα με την οποία είναι ένα
πλάσμα συρρικνωμένο, γεμάτο πάθη, υποταγμένο στις επιθυμίες του, ανίκανο να
κατευθύνει τον εαυτό του- αλλά και την άλλη, την υπέροχη, την αιώνια, την
αληθινή του Εικόνα, όπου ο Άνθρωπος είναι Φως, θεία Φλόγα, θείες Ιδιότητες
διάχυτες παντού.
Και ο
άνθρωπος πλέον δεν μπορεί να μη συγκλονισθεί, να μη δει τη διαφορά, παρ’ όλες
τις μέχρι τώρα λανθασμένες υλιστικές του επιλογές. Τα τυφλά μάτια του δεν
μπορεί να μη δονηθούν μπροστά σ' αυτό το Φως, να μη νιώσουν το κάψιμο από το
θείο Πυρ που αγγίζει όχι μόνο την εσωτερική του υπόσταση αλλά και την ύλη. Τότε
έκπληκτος συνειδητοποιεί ότι τόσους αιώνες έπλαθε για τον εαυτό του κάτι
ψεύτικο, διαιωνίζοντας μια πλασματική εικόνα που του έκρυβε την Αλήθεια. Είχε
ξεχάσει τη γαλήνη των Ουρανών και η πλάνη του τον είχε κάνει να φοβάται. Τον
είχε φέρει στο σημείο να νομίζει ότι το δικό του Φως μπορεί να τον κάψει.
Ότι δεν δύναται να εκδηλώσει, να φανερώσει το Φως, ότι δεν μπορεί να
είναι Φως, να είναι αιώνιος, να είναι Ουσία, να είναι άπειρος, να είναι παντού.
Κι όμως η στιγμή
που γίνεται η σύγκριση ανάμεσα στις δύο εικόνες, προκαλεί μέσα του κλονισμό,
ρήγμα. Και σταδιακά συνειδητοποιεί την ανυπέρβλητη Εικόνα που είναι ο Άνθρωπος.
Όσο η συνειδητοποίηση προχωρεί, τόσο η Φλόγα δυναμώνει, κι όσο η Φλόγα
δυναμώνει τόσο οι Ουρανοί ανοίγονται. Και όσο ο άνθρωπος προσεγγίζει και
συνειδητοποιεί βαθύτερα την πραγματική του Εικόνα, τόσο προχωρεί και διαβιώνει
σε άλλους υψηλότερους Ουρανούς. Γιατί ο Ουρανός του δεν είναι ένας αλλά πολλοί,
άπειροι, και πρέπει να τους διατρέξει όλους για να καταλάβει ότι οι άπειροι
Ουρανοί δεν είναι παρά Ένας, ο αιώνιος Ουρανός του Πατέρα.
Ο άνθρωπος
εισέρχεται στον Ουρανό του με συγκίνηση, συγκλονισμό και υψηλή δόνηση καθώς για
πρώτη φορά νιώθει μέσα στον πρώτο Ουρανό του και κατακλύζεται από τις ιδέες του
Φωτός ενατενίζοντας με το πνεύμα του τους πνευματικούς κόσμους. Κι αρχίζει μέσα
σ' αυτόν τον Ουρανό του να βλέπει πόσο η ύλη είναι ψεύτικη, πόσο πολύ τον
πλάνεψε με τα παιχνίδια της, με πόσο ωραίους τρόπους δημιούργησε μια εικόνα που
δεν υπάρχει.
Στον Ουρανό
αυτό ο άνθρωπος αρχίζει να απελευθερώνεται, να νιώθει πολίτης κάποιου άλλου
κόσμου, όχι πλέον της Γης του. Κάποιου κόσμου πνευματικού που έχει Κάλλος,
Αρμονία, Φως, Αγάπη. Τότε ο άνθρωπος ζει στον Ουρανό του και ο Ουρανός
του διαποτίζει ολόκληρο το είναι του, την υπόσταση του, κάθε του
κύτταρο. Και η Αγάπη κυκλοφορεί ελεύθερα όπως το αίμα του, και δίνει Ζωή σε
κάθε μόριο του είναι του, κάθε μόριο του σαρκικού του φορέα. Ξαναγεννιέται η
Ζωή μέσα στον άνθρωπο αφού έτσι ζούσε στην αρχή της Δημιουργίας. Και του φέρνει
ακόμα πιο έντονη την επιθυμία να προχωρήσει, να διεισδύσει σε άλλους Ουρανούς
πιο υψηλούς, που θα τον καταυγάσουν με αρμονία, καθιστώντας τον ίδιον Αρμονία,
Φως, Αγάπη που πάλλεται και δονείται παντού όπως ο Πατέρας του.
Αρχίζει ο
άνθρωπος να νιώθει ότι ο Πατέρας του ποτέ δεν ήταν διαχωρισμένος από εκείνον,
πάντοτε ήταν μαζί του, πάντοτε τον βοηθούσε και τον ενδυνάμωνε. Νιώθει έντονα
τους θείους κραδασμούς που ο Πατέρας του αποστέλλει, η ψυχή του ξεσπά σε
ευχαριστίες, δονείται σε ύμνους, θείες, ανυπέρβλητες λέξεις, ήχους και αρμονία.
Η δόνηση αυτή έλκει το Φως, δυναμώνει τη Φωτιά για να μπορέσει ν' ανοίξει την
πόρτα προς τον άλλο Ουρανό, τον πιο υψηλό, τον πιο μεγάλο. Και τότε ο
Πατέρας για ακόμα μια φορά γίνεται ο Ίδιος η κλίμακα για
να μπορέσει να ανέλθει ο άνθρωπος υψηλότερα και να βιώσει τον άλλον Ουρανό.
Εκεί όπου τα όρια χάνονται, τα παραπετάσματα παραμερίζονται, και τα πεδία της
πνευματικής σύλληψης αποκαλύπτουν τη μεγαλοσύνη τους.
Με τη θεϊκή
αυτή ευεργεσία του Πατέρα μπορεί να εισχωρήσει στο δεύτερο Ουρανό του, να ευεργετηθεί
από αυτόν και να βιώσει τα θεία, ουράνια και ανυπέρβλητα αισθήματα της Αγάπης
που κυριαρχούν μέσα του. Νιώθει τότε τις θεϊκές δονήσεις και τους κραδασμούς να
εξαϋλώνουν όχι μόνο την υπόστασή του αλλά και την ύλη του ολόκληρη και να του
δίνουν το δικαίωμα να πετά και να ανέρχεται.
Ο άνθρωπος
πλέον που καταυγάζεται από το Φως και από θεία ιδεώδη, δύναται να πετά ως
πνεύμα ελεύθερο. Με τη βοήθεια του Πατέρα του μπορεί να πετά μέσα στην έκσταση
και στο Φως, να ανεβαίνει και σε άλλους Ουρανούς υψηλότερους, και να
λαμβάνει δονήσεις και θείες ιδέες διευρύνοντας ακόμα περισσότερο τα όρια του.
Προετοιμάζει διαρκώς την υπόστασή του για να μπορέσει να ανέλθει, χωρίς
σταματημό ως το τέλος. Έτσι, συνεχώς βοηθούμενος από τον Πατέρα
προχωρεί και ανεβαίνει τους Ουρανούς του που είναι Άπειροι. Κάθε φορά ο Πατέρας
με την άπειρη αγάπη Toυ γίνεται η κλίμακα και το πέρασμα, και κάθε
φορά καινούργιος Ουρανός τον διαποτίζει. Μόνο όταν διαπεράσει Ουρανούς πολλούς,
όταν διασπάσει όλα τα όρια και τους περιορισμούς, όταν πετάξει έξω από το
χωροχρόνο και βρεθεί παντού, έχει διατρέξει τους άπειρους Ουρανούς
του.
Και δεν
αρκεί να τους διατρέξει για μια στιγμή και να βιώσει το υπέροχο συναίσθημα της
ελευθερίας και της απόλυτης συνύπαρξης και ένωσης με το Παν, αλλά να μπορεί να
διατηρήσει αδιάλλειπτα αυτή την κατάσταση μέσα του, ώστε να μπορέσει
να γίνει ένα με τον Πατέρα.
Τότε η
προσπάθεια του ανθρώπου γίνεται διαφορετική. Δεν αγωνίζεται πλέον για να
ξεφύγει από την ύλη του, γνωρίζει ότι αυτή απλώς τον εξυπηρετεί για να μπορεί
να εκδηλώνεται, και ότι η ύλη του εντέλει θα γίνει Φως. Γνωρίζει ότι
την ύλη του θα την περικλείσει εντός της απειρότητάς του. Προσπαθεί να
κατανοήσει την απειρότητα της στιγμής και να την κρατήσει μέσα του ώστε να τον
διαπερνά συνεχώς, να είναι η μόνιμη κατάσταση του είναι του. Δεν έχει
ταλαντεύσεις, δεν νιώθει τον χωροχρόνο, δεν νιώθει ότι υπάγεται
στους περιοριστικούς νόμους της ύλης που ο ίδιος δημιούργησε για να
εξυπηρετήσουν την πλασματική ιδέα του ανθρώπου. Γίνεται διαρκώς ένα με αυτή την
απειρότητα που σε μια στιγμή συνέλαβε. Και η βοήθεια του Πατέρα δεν λείπει,
είναι συνεχής. Η άνοδος είναι ιλιγγιώδης. Ο άνθρωπος καταφέρνει με την προσφορά
του, με τις δονήσεις της αγάπης και της ενότητας που αισθάνεται μέσα του, να
επεκτείνει και να διατηρεί συνεχώς τη διάρκεια της στιγμής εντός του.
Και τελικά,
όταν όλο του το είναι μετουσιωθεί και γίνει δόνηση αγάπης, προσφοράς και
ενότητας, τότε έχει καταφέρει να κάνει τη στιγμή Αιώνια. Τότε ζει μέσα στη
στιγμή, γιατί η στιγμή αυτή είναι η αποδέσμευση από τα πάντα, η ελευθερία από
το χωροχρόνο, η ταύτιση με τον Πατέρα και την απειρότητα, η ένωσή του με την
Ουσία. Η στιγμή αυτή είναι τα πάντα. Όσο είναι περιορισμένος δεν μπορεί να το
κατανοήσει και προσπαθεί να επεκτείνει αυτή τη στιγμή και να τη
βιώσει μέσα του περισσότερο. Όταν δονηθεί στην Αγάπη και το Φως, όταν
όλη του η υπόσταση είναι Αγάπη, Αρμονία, Κάλλος και Τελειότητα, τότε πλέον
κατανοεί τη σημασία της στιγμής, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η συνύπαρξη στο
Αιώνιο με τον Πατέρα, η ταύτιση, η ένωση, που πάντοτε ποθούσε το είναι του. Η
αδιαχώριστη και αδιάσπαστη συνύπαρξη με τον ένα Θεό.
Η στιγμή
αυτή είναι η ενθύμησή του, ξαναθυμάται ο άνθρωπος την ύπαρξή του από πάντα μες
στον Πατέρα. Η θεία Φωτιά που έχει μέσα του αναπτύξει, τον κάνει να έρθει σε
επίγνωση εκείνης της κατάστασης. Ο άνθρωπος ξανάπεσε σε κατώτερα πεδία και
χρειάσθηκε αγώνας πάλι, έχοντας όμως μπροστά του πλέον τη θύμηση έντονη, γιατί
την είχε ξαναβιώσει. Κι έτσι με κάτι χειροπιαστό, όχι πλέον λόγια, χωρίς
εμπειρίες, αλλά με τη μοναδική εμπειρία της συνύπαρξης με τον Θεό, ο άνθρωπος
προχωρεί. Και φθάνει στην τέλεια Ένωση, την τέλεια συνύπαρξη με τον Πατέρα.
Τότε η θεία Φωτιά μέσα του τον περιβάλει ολόκληρο και τον μεταστοιχειώνει. Τον
μετουσιώνει. Η θεία Ουσία του τον καλύπτει ολόκληρο, και γίνεται αυτό που από
πάντα ήταν: Ένα! Έγινε αυτό που υπήρχε στους αιώνες αλλά μόνο τώρα το γνωρίζει.
Η ύλη μεταστοιχειώνεται μέσα του, γίνεται μέρος της υπόστασής του, μέρος της
άπειρης υπόστασής του που υπάρχει Παντού. Τώρα ο άνθρωπος μπορεί να είναι εντός
του Πατέρα, να γνωρίζει και να νιώθει ότι είναι Ένα με Αυτόν. Μπορεί να
κατανοήσει την Ενότητα.. Τώρα πλέον δεν υπάρχει καν, ούτε σαν σκέψη ή
ατομικότητα, γιατί κάθε δόνηση, κάθε παλμός, κάθε κραδασμός διαχέεται παντού σε
όλο του το είναι, που δεν είναι παρά το άπειρο Είναι του άχραντου Πατέρα.
