Ουράντια: Από τον Ουρανό στη Γη ΝΕΟ ΑΣΤΡΟ

Ουράντια είναι το κοσμικό όνομα του πλανήτη μας. Οι Ουραντιανοί είναι οι φυσιολογικοί άνθρωποι των διαφόρων φυλών, οι γήινοι του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος.

Η Ουράντια είναι ένας συνηθισμένος πλανήτης του τοπικού μας σύμπαντος, Nέβαδον. Το Σύμπαν του Νέβαδον περιέχει περίπου δέκα εκατομμύρια πλανήτες από τους οποίους μόνον οι 3.840.101 ήταν κατοικημένοι το έτος 1934 μ.X που δόθηκαν τα Έγγραφα του Βιβλίου.

Για λόγους που περιγράφονται στο Βιβλίο, η Ουράντια επιλέχθηκε από τον Χριστό-Μιχαήλ, Δημιουργό και Παντοκράτορα του τοπικού σύμπαντος του Nέβαδον, για την ενσάρκωσή του στον ρόλο ενός κοινού θνητού με την προσωπικότητα του Ιησού του Ναζωραίου. Ο Μιχαήλ είναι ένας Κυρίαρχος Δημιουργός, Υιός του Θεού, που ανήκει στο Τάγμα των Μιχαήλ με αύξοντα αριθμόν 611.131. Η Ουράντια, ο πλανήτης μας, βρίσκεται στο έβδομο Υπερσύμπαν του Όρβοντον ο κεντρικός πυρήνας του οποίου είναι ο Γαλαξίας -η Γαλακτώδης Οδός- με πρωτεύουσα την Ουβέρσα.

O μείζον τομέας μας ονομάζεται Σπλάντον με πρωτεύουσα την Y-Μείζονα την Πέμπτη και ο ελάσσων τομέας μας λέγεται Ένσα με πρωτεύουσα την Y-Ελάσσονα την Τρίτη. Η Ένσα περιλαμβάνει 100 τοπικά σύμπαντα μεταξύ των οποίων και το δικό μας τοπικό σύμπαν του Νέβαδον. Η πρωτεύουσα του Νέβαδον είναι η Σάλβινγκτον, όπου εκεί βρίσκεται η μόνιμη κατοικία του Ανώτατου Παντοκράτορα του Nέβαδον, του Μιχαήλ-Χριστού. 

Το τοπικό μας σύμπαν του Nέβαδον έχει 100 Αστερισμούς, μεταξύ των οποίων είναι και ο δικός μας, αυτός του Νορλατιαντέκ, με πρωτεύουσα την Εντέντια. O αστερισμός του Νορλατιαντέκ αποτελείται από 100 συστήματα στα οποία ανήκει και το δικό μας σύστημα που ονομάζεται σύστημα της Σατάνια (από το όνομα του βοηθού του Εωσφόρου, Σατανά, πριν από την αποστασία). Πρωτεύουσα του συστήματος της Σατάνια είναι η Τζερουζέμ.

 
Η Σατάνια δεν είναι ηλιακό σύστημα, αλλά ένα σύστημα από ήλιους που αποτελείται από 1.000 κατοικήσιμους πλανήτες από τους οποίους οι 619 κατοικούνται, μεταξύ των οποίων και ο δικός μας. Η Ουράντια, έχει τον αύξοντα αριθμό 606. Αυτό σημαίνει ότι ήταν ο 606ος πλανήτης του συστήματος που χρονικά ανέδειξε ζωή μετά την δημιουργία του συστήματός μας. Από τα 1.000.000 χρόνια που καταγράφτηκε ως κατοικημένος πλανήτης μέχρι το 1934 που δόθηκαν τα "Έγγραφα της Ουράντια" έχουν κατοικηθεί άλλοι 13 κόσμοι στο σύστημά μας.

Στους συμπαντικούς χάρτες, ο πλανήτης μας αναφέρεται ως εξής: "O 606 της Σατάνια, στον Αστερισμό του Νορλατιαντέκ, τοπικό σύμπαν Nέβαδον, ελάσσων τομέας Ένσα, μείζων τομέας Σπλάντον, Υπερσύμπαν του Όρβοντον". Αυτό είναι αρκετό για τον ουράνιο αγγελιοφόρο να βρει οποιονδήποτε στην Γη.

Η Ουράντια είναι ένας «δεκαδικός» (σύμφωνα με αναλογίες στην δεκαδική κλίμακα) και πειραματικός πλανήτης. Σε έναν ανά δέκα πλανήτες, ο Δημιουργός του τοπικού σύμπαντος αφήνει την ζωή και την ανθρώπινη κοινωνία να εξελιχθεί με ελάχιστη παρέμβαση εκ μέρους του. Στους υπόλοιπους εννέα πλανήτες, η ανθρωπότητα είναι πιο στέρεα δομημένη, διαχειριζόμενη από ουράνιες προσωπικότητες και οδηγείται πιο αυστηρά στο θεϊκό πεπρωμένο της. Σε δεκαδικούς και πειραματικούς πλανήτες σαν τον δικό μας όπου επιτρέπεται μεγάλος αριθμός ελευθεριών, η ζωή παράγει ποικίλους και πρωτότυπους συνδυασμούς που οι δημιουργοί παρατηρούν και μέσω αυτών κερδίζουν και άλλοι κόσμοι. Αλλά το ρίσκο της αναρχίας και της επανάστασης είναι πολύ πιο μεγάλο σε τέτοιους πλανήτες.

                                    

                                           ΜΕΡΟΣ Α΄

                   Το κεντρικό σύμπαν και τα υπερσύμπαντα.

                            Ο Θεός, ο Συμπαντικός Πατέρας

Ο συμπαντικός Πατέρας είναι ο Θεός ολόκληρης της Δημιουργίας, η Πρώτη Γενεσιουργός Αιτία και το Κέντρο όλων των πραγμάτων και των υπάρξεων. Θεωρείστε πρώτα τον Θεό ως δημιουργό, κατόπιν ως ελεγκτή, και τελευταία ως άπειρο υποστηρικτή. Η αλήθεια για τον συμπαντικό Πατέρα άρχισε να ανατέλλει πάνω στο γένος των ανθρώπων όταν ο προφήτης είπε: «Συ, Θεέ, είσαι μόνος. Κανείς δεν υπάρχει εκτός από σένα. Δημιούργησες τον ουρανό και τον ουρανό των ουρανών, με όλα τους τα πλήθη. Τους φροντίζεις και τους ελέγχεις. Τα σύμπαντα δημιουργήθηκαν από τους Υιούς του Θεού. Ο Δημιουργός καλύπτει τον εαυτό του με φως ως ένδυμα, και εξαπλώνει τους ουρανούς ως παραπέτασμα».

Μόνο η θεώρηση του συμπαντικού Πατέρα, ενός Θεού στην θέση πολλών θεών, κατέστησε τον θνητό άνθρωπο ικανό να αντιληφθεί τον Πατέρα ως θείο δημιουργό και άπειρο ελεγκτή. Όλες οι μυριάδες των πλανητικών συστημάτων δημιουργήθηκαν για να κατοικηθούν, τελικά, από πολλούς και διαφορετικούς τύπους ευφυών πλασμάτων, υπάρξεων που θα μπορούσαν να γνωρίσουν τον Θεό, να λάβουν την θεία στοργή του και να τον αγαπήσουν με την σειρά τους. Το σύμπαν των συμπάντων είναι έργο του Θεού και τόπος κατοικίας των διαφορετικών πλασμάτων του. «Ο Θεός δημιούργησε τους ουρανούς και έδωσε μορφή στην γη. Παγίωσε το σύμπαν και δημιούργησε τον κόσμο αυτό όχι μάταια. Του έδωσε μορφή για να κατοικηθεί». 

Οι πεφωτισμένοι κόσμοι αναγνωρίζουν όλοι και λατρεύουν τον συμπαντικό Πατέρα, τον αιώνιο δημιουργό και άπειρο συντηρητή ολόκληρης της Δημιουργίας. Τα ελεύθερης βούλησης πλάσματα των επάλληλων συμπάντων έχουν ξεκινήσει με το μακρύ ταξίδι προς τον Παράδεισο, την συναρπαστική προσπάθεια της αιώνιας περιπέτειας να φθάσουν στον Θεό, τον Πατέρα. Ο ύψιστος στόχος των παιδιών του χρόνου είναι να βρουν τον αιώνιο Θεό, να κατανοήσουν την θεία φύση, να αναγνωρίσουν τον συμπαντικό Πατέρα. Τα γνωρίζοντα τον Θεό πλάσματα έχουν μία και μόνο υπέρτατη φιλοδοξία, μία μόνο διακαή επιθυμία. Και αυτή είναι να γίνουν, καθώς βρίσκονται στις σφαίρες τους, σαν εκείνον, όπως είναι στην εν Παραδείσω τελειότητα της Προσωπικότητάς του, και στην συμπαντική σφαίρα του ενάρετου μεγαλείου του.

Από τον συμπαντικό Πατέρα που κατοικεί την αιωνιότητα, εκπορεύεται η υπέρτατη εντολή: «Γίνετε τέλειοι, καθώς εγώ είμαι τέλειος». Με αγάπη και έλεος οι αγγελιαφόροι του Παραδείσου μετέφεραν την θεία αυτή παραίνεση μέσα στους αιώνες πέρα στα σύμπαντα, ακόμηκαι σε πλάσματα τόσο ταπεινής, ζωικής προέλευσης, όπως είναι οι φυλές των ανθρώπων της Ουράντια. Η μεγαλειώδης και συμπαντική αυτή εντολή του να αγωνισθεί κανείς για την κατάκτηση της τελειότητας του Θείου, είναι το πρώτιστο καθήκον και πρέπει να γίνει η υψηλότερη φιλοδοξία όλων των αγωνιζόμενων πλασμάτων της δημιουργίας του τέλειου Θεού. Η δυνατότητα αυτή της κατάκτησης της θείας τελειότητας είναι ο τελικός και βέβαιος προορισμός όλης της αιώνιας πνευματικής προόδου του ανθρώπου. 

Οι θνητοί της Ουράντια μετά βίας μπορούν να ελπίσουν ότι θα γίνουν τέλειοι με την έννοια του απείρου. Ωστόσο είναι απολύτως πιθανόν για τις ανθρώπινες υπάρξεις ξεκινώντας, όπως ήδη κάνουν, από αυτόν εδώ τον πλανήτη, να κατακτήσουν τον ουράνιο και θείο στόχο τον οποίο ο άπειρος Θεός έχει θέσει για τον θνητό άνθρωπο. Και όταν επιτύχουν αυτό τον προορισμό, τότε θα γίνουν, σε όλα όσα αφορούν την αυτοπραγμάτωση και το διανοητικό επίτευγμα, τόσο πλήρεις στην σφαίρα τους της θείας τελειότητας, όσο είναι ο Θεός ο ίδιος στην δική του σφαίρα του άπειρου και της αιωνιότητας. Τέτοια τελειότητα ίσως να μην είναι συμπαντική υπό την υλική έννοια, απεριόριστη υπό την διανοητική αντίληψη, ή τελική σε πνευματική εμπειρία, αλλά είναι τελική και ολοκληρωμένη από κάθε πεπερασμένη άποψη της θείας φύσης της βούλησης, της τελειότητας των ατομικών κινήτρων και της συνειδητοποίησης του Θεού.

Αυτή είναι η αληθινή σημασία της θεϊκής εκείνης εντολής: «Γίνετε τέλειοι, καθώς εγώ είμαι τέλειος», που πάντα ωθεί τον θνητό άνθρωπο προς τα εμπρός και τον ελκύει εσωτερικά σε αυτό τον μακρόχρονο και συναρπαστικό αγώνα για την κατάκτηση των ολονένα υψηλότερων επιπέδων των πνευματικών αξιών και των αληθινών συμπαντικών εννοιών. Η θεσπέσια αυτή αναζήτηση του Θεού των συμπάντων είναι η ύψιστη περιπέτεια των κατοίκων όλων των κόσμων του χρόνου και του διαστήματος.

1   Το όνομα του Πατρός

2.      

Από όλα τα ονόματα με τα οποία ο Θεός, ο Πατέρας είναι γνωστός σε όλα τα σύμπαντα, εκείνα που τον ονομάζουν ως Πρώτη Γενεσιουργό Αιτία και Συμπαντικό Κέντρο είναι τα πιο συχνά που συναντά κανείς. Ο Πρώτος Πατέρας είναι γνωστός με διάφορα ονόματα στα διάφορα σύμπαντα και στους διαφορετικούς τομείς του ίδιου σύμπαντος. Τα ονόματα που τα πλάσματα δίνουν στον Δημιουργό εξαρτώνται κατά πολύ από την άποψη των πλασμάτων για τον Δημιουργό.

Η Πρώτη γενεσιουργός Αιτία και Κέντρο του Σύμπαντος ποτέ δεν απεκάλυψε τον εαυτό του διαμέσου του ονόματος του, μόνο διαμέσου της φύσης του. Αν πιστέψουμε ότι είμαστε τα παιδιά του Δημιουργού αυτού, το φυσικότερο είναι να τον αποκαλέσουμε, τελικά, Πατέρα. Τούτο, όμως, είναι ένα όνομα δικής μας επιλογής και πηγάζει από την αναγνώριση της προσωπικής μας σχέσης με την Πρώτη γενεσιουργό Αιτία και Κέντρο. Ο Συμπαντικός Πατέρας ουδέποτε επιβάλλει κάποια μορφή αυθαίρετης αναγνώρισης, επίσημης λατρείας, ή δουλικής υπηρεσίας πάνω στα ελεύθερης βούλησης ευφυή πλάσματα των συμπάντων. Οι εξελικτικοί κάτοικοι των κόσμων του χρόνου και του διαστήματος πρέπει από μόνοι τους μέσα στην ίδια τους καρδιά να τον αναγνωρίσουν, να τον αγαπήσουν και εκούσια να τον λατρέψουν.

Ο Δημιουργός αρνείται να εξαναγκάσει, ή να επιβάλλει την υποταγή των πνευματικών ελεύθερων βουλήσεων των υλικών του πλασμάτων. Η τρυφερή αφοσίωση της ανθρώπινης βούλησης στο να πράττει την βούληση του Πατέρα, είναι η κάλλιστη επιλογή δώρου από τον άνθρωπο στον Θεό. Στην πραγματικότητα, ο καθαγιασμός αυτός της βούλησης των πλασμάτων συνιστά το μόνο πιθανό δώρο πραγματικής αξίας που είναι δυνατόν να κάνει ο άνθρωπος στον Πατέρα του Παραδείσου. Μέσα στον Θεό ο άνθρωπος ζει, κινείται και υπάρχει. Δεν υπάρχει τίποτε που να μπορεί να δώσει ο άνθρωπος στον Θεό πέραν της επιλογής του αυτής, να υπακούσει στην θέληση του Πατέρα. Αποφάσεις τέτοιες που λαμβάνονται από τα ευφυή, αυτόβουλα πλάσματα των συμπάντων, συνιστούν την πραγματικότητα της αληθινής αυτής λατρείας της τόσο ικανοποιητικής για την κυριαρχούμενη από αγάπη φύση του Πατέρα Δημιουργού.

Όταν έχετε γίνει άπαξ πραγματικά Θεοσυνειδητοί, όταν αληθινά ανακαλύψετε τον μεγαλειώδη Δημιουργό και αρχίσετε να βιώνετε την συναίσθηση της ενοικούσας παρουσίας του θείου ελεγκτή, τότε, ανάλογα με τον διαφωτισμό σας και σύμφωνα με τον τρόπο και την μέθοδο δια της οποίας οι θείοι Υιοί αποκαλύπτουν τον Θεό, θα βρείτε ένα όνομα για τον Συμπαντικό Πατέρα που θα εκφράζει επαρκώς την άποψή σας για την Πρώτη γενεσιουργό Αιτία και Κέντρο.

Και έτσι, σε διαφορετικούς κόσμους και σύμπαντα, ο Δημιουργός γίνεται γνωστός μέσα από αναρίθμητα ονόματα, τα οποία ως προς το πνεύμα της σχέσης μαζί του όλα έχουν την ίδια σημασία αλλά, ως λέξεις και σύμβολα, καθένα συμβολίζει τον βαθμό και το βάθος της ενθρόνισής του στην καρδιά των πλασμάτων του.

Κοντά στο κέντρο του σύμπαντος των συμπάντων, ο Συμπαντικός Πατέρας είναι γενικά γνωστός με ονόματα που μπορούν να θεωρηθούν ότι σημαίνουν την Πρώτη γενεσιουργό Αιτία. Ακόμη μακρύτερα, στα πέρατα των συμπάντων του διαστήματος, οι όροι που χρησιμοποιούνται για να προσδιορίσουν τον Συμπαντικό Πατέρα πολύ συχνά σημαίνουν το Συμπαντικό Κέντρο.

Ακόμη μακρύτερα, στην αστρική δημιουργία, είναι γνωστός, όπως και στο αρχηγείο του δικού σας τοπικού σύμπαντος, ως η Πρώτη Δημιουργική Πηγή και το Θείο Κέντρο. Σε έναν γειτονικό αστερισμό ο Θεός αποκαλείται Πατέρας των Συμπάντων. Σε έναν άλλο, ο Άπειρος Συντηρητής, και προς ανατολάς αποκαλείται ο Θείος Ελεγκτής. Έχει επίσης αποκαλεστεί ο Πατέρας των Φώτων, το Δώρο της Ζωής και ο Παντοδύναμος Ένας.

Στους κόσμους εκείνους όπου ένας Παραδείσιος Υιός έζησε μία ζωή επιφοίτησης, ο Θεός είναι γενικά γνωστός με κάποιο όνομα ενδεικτικό της προσωπικής σχέσης, της τρυφερής στοργής και της πατρικής αφοσίωσης. Στα αρχηγεία του αστερισμού σας ο Θεός αναφέρεται ως ο Συμπαντικός Πατέρας και σε άλλους πλανήτες στο δικό σας σύστημα των κατοικημένων κόσμων είναι με διάφορους τρόπους γνωστός ως Πατέρας των Πατέρων, Πατέρας του Παραδείσου, Πατέρας της Χαβόνα και Πατέρας του Πνεύματος. Εκείνοι οι οποίοι γνωρίζουν τον Θεό δια της αποκάλυψης των επιφοιτήσεων των Υιών του Παραδείσου, ενδίδουν τελικά στη συναισθηματική έκκληση της τρυφερής σχέσης μεταξύ δημιουργήματος και Δημιουργού και αναφέρονται στον Θεό ως «ο Πατέρας μας».

Σε έναν πλανήτη όπου ζουν υπάρξεις σε φύλα, σε έναν κόσμο όπου τα ορμέμφυτα της γονικής αγάπης είναι εγγενή στην καρδιά των ευφυών τους υπάρξεων, ο όρος Πατέρας γίνεται ένα πολύ εκφραστικό και κατάλληλο όνομα για τον αιώνιο Θεό. Στον πλανήτη σας, την Ουράντια, είναι περισσότερο γνωστός, σχεδόν συμπαντικά αποδεκτός με το όνομα Θεός. Το όνομα που του έχετε δώσει ελάχιστη έχει σημασία. Το σημαντικό είναι ότι θα πρέπει να τον γνωρίζετε και διακαώς να επιθυμείτε να του μοιάσετε. Οι παλιοί σας προφήτες σωστά τον απεκάλεσαν «ο αιώνιος Θεός» και αναφέρθηκαν σ’ αυτόν ως "εκείνος που ενοικεί την αιωνιότητα".

3.   Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ο Θεός αποτελεί βασική πραγματικότητα στον πνευματικό κόσμο. Ο Θεός είναι η πηγή της αλήθειας στις σφαίρες του νου. Ο Θεός επισκιάζει τα πάντα στο σύνολο των υλικών βασιλείων. Για όλες τις δημιουργημένες διάνοιες ο Θεός είναι προσωπικότητα και για το σύμπαν των συμπάντων είναι η Πρώτη Γενεσιουργός Αιτία και Κέντρο της αιώνιας πραγματικότητας. Ο Θεός δεν μοιάζει με άνθρωπο, ούτε με μηχανή. Ο Πρώτος Πατέρας είναι συμπαντικό πνεύμα, αιώνια αλήθεια, άπειρη πραγματικότητα και πατρική προσωπικότητα. 

Ο αιώνιος Θεός είναι άπειρα μεγαλύτερος από την εξιδανικευμένη πραγματικότητα, ή το προσωποποιημένο σύμπαν. Ο Θεός δεν είναι απλά η υπέρτατη επιθυμία του ανθρώπου, η αντικειμενοποίηση της θνητής αναζήτησης. Ούτε ο Θεός είναι απλά μία ιδέα, η κραταιά δυναμική της ορθότητας. Ο Συμπαντικός Πατέρας δεν αποτελεί ένα συνώνυμο της φύσης, ούτε είναι η προσωποποίηση των φυσικών νόμων. Ο Θεός είναι μια υπερβατική πραγματικότητα, όχι απλά η παραδοσιακή αντίληψη του ανθρώπου πάνω στις υπέρτατες αξίες.

Ο Θεός δεν είναι η ψυχολογική εστίαση πνευματικών εννοιών, ούτε είναι «το υψηλότερο έργο του ανθρώπου». Ο Θεός μπορεί να είναι οποιαδήποτε ή όλες από τις θεωρήσεις αυτές του ανθρώπινου νου, αλλά είναι κάτι περισσότερο από αυτές. Είναι ένας λυτρωτής και ένας αγαπών Πατέρας όλων όσων απολαμβάνουν την πνευματική γαλήνη επί της γης και διακαώς επιθυμούν να βιώσουν την σωτηρία της προσωπικότητας κατά τον θάνατο.

Η πραγματικότητα της ύπαρξης του Θεού καταδεικνύεται στην ανθρώπινη εμπειρία δια της ενοίκησης της θείας παρουσίας, του πνευματικού Ελεγκτή που εστάλη από τον Παράδεισο για να ζήσει στον θνητό νου του ανθρώπου, και από εκεί να βοηθήσει την εξέλιξη της αθάνατης ψυχής στην αιώνια επιβίωση. Η παρουσία του θείου αυτού Προσαρμοστή στον ανθρώπινο νου αποκαλύπτεται σε τρία εμπειρικά φαινόμενα:

1. Την διανοητική ικανότητα του ανθρώπου να γνωρίσει τον Θεό, την Θεοσυνείδηση.

2. Την πνευματική παρόρμηση να βρει τον Θεό την Θεοαναζήτηση. 

3. Την λαχτάρα της προσωπικότητας να γίνει σαν τον Θεό, την ολόψυχη επιθυμία να κάνει το θέλημα του Πατρός.

Η ύπαρξη του Θεού δεν μπορεί ποτέ να αποδειχθεί με επιστημονικά πειράματα, ή με την αμιγή λογική της επαγωγικής αφαίρεσης. Ο Θεός μπορεί να γίνει αντιληπτός μόνο στους χώρους της ανθρώπινης εμπειρίας. Οπωσδήποτε όμως η πραγματική θεώρηση της ύπαρξης του Θεού είναι αποδεκτή από την λογική, αληθοφανής για την φιλοσοφία, βασική για την θρησκεία και αδιαχώριστη από κάθε προσδοκία για την επιβίωση της προσωπικότητας.

Όσοι γνωρίζουν το Θεό έχουν βιώσει το γεγονός της παρουσίας του. Τέτοιοι θνητοί γνώστες του Θεού, διατηρούν στην ατομική τους εμπειρία την μοναδική θετική απόδειξη της ύπαρξης του ζώντος Θεού, την οποία μπορεί ένα ανθρώπινο πλάσμα να προσφέρει σε ένα άλλο. Η ύπαρξη του Θεού είναι απολύτως πέρα από κάθε δυνατότητα απόδειξης, εκτός από την επαφής μεταξύ της συνειδητοποίησης του Θεού από τον ανθρώπινο νου και τη Θεϊκή παρουσία του Προσαρμοστή της Σκέψης, ο οποίος ενοικεί τη θνητή διάνοια και χορηγήθηκε στον άνθρωπο ως το ελεύθερο δώρο του Συμπαντικού Πατέρα.

 
Θεωρητικά, μπορείτε να σκεφθείτε τον Θεό ως τον Δημιουργό, και είναι προσωπικά ο δημιουργός του Παραδείσου και του κεντρικού σύμπαντος της τελειότητας, αλλά τα σύμπαντα του χρόνου και του διαστήματος έχουν όλα δημιουργηθεί και οργανωθεί από το Παραδείσιο Σώμα των Δημιουργών Υιών. Ο Συμπαντικός Πατέρας δεν είναι προσωπικά ο δημιουργός του τοπικού σύμπαντος του Νέβαδον. Το σύμπαν στο οποίο ζείτε αποτελεί δημιουργία του Υιού του Μιχαήλ. Αν και ο Πατέρας δεν δημιουργεί ο ίδιος τα εξελικτικά σύμπαντα, ελέγχει ωστόσο πολλές από τις συμπαντικές τους σχέσεις καθώς και ορισμένες από τις εκδηλώσεις των φυσικών, διανοητικών και πνευματικών μορφών ενέργειας. Ο Θεός ο Πατέρας είναι ο προσωπικός δημιουργός του σύμπαντος του Παραδείσου και, συνεργαζόμενος με τον Αιώνιο Υιό, ο δημιουργός όλων των άλλων ατομικών συμπαντικών Δημιουργών.

Ως ένας φυσικός ελεγκτής στο υλικό σύμπαν των συμπάντων, η Πρώτη Γενεσιουργός Αιτία και Κέντρο λειτουργεί πάνω στα πρότυπα του αιώνιου Νησιού του Παραδείσου, και διαμέσου του κέντρου αυτού της απόλυτης βαρύτητας, ο αιώνιος Θεός ασκεί κοσμικό υπερέλεγχο του φυσικού επίπεδου εξ ίσου στο κεντρικό σύμπαν και σε ολόκληρο το σύμπαν των συμπάντων. Ως διάνοια ο Θεός λειτουργεί στην Θεότητα του Απείρου Πνεύματος. Ως πνεύμα ο Θεός εκδηλώνεται στο πρόσωπο του Αιώνιου Υιού καθώς και στα πρόσωπα των θείων παιδιών του Αιώνιου Υιού.

Ο αλληλοσυσχετισμός αυτός της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου με τα συνδυαζόμενα Πρόσωπα και Απόλυτα του Παραδείσου ουδέ κατ’ ελάχιστον αποκλείει την άμεση, προσωπική δράση του Συμπαντικού Πατέρα σε ολόκληρη την δημιουργία και σε όλα τα επίπεδα εφεξής. Δια της παρουσίας του θρυμματιζόμενου πνεύματός του, ο Δημιουργός Πατέρας διατηρεί άμεση επαφή με τα πλάσματα-παιδιά του και τα σύμπαντα που δημιούργησε.

3. Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ

«Ο Θεός είναι πνεύμα». Είναι συμπαντική πνευματική παρουσία. Ο Συμπαντικός Πατέρας αποτελεί μια άπειρη πνευματική πραγματικότητα. Είναι «ο κυρίαρχος, αιώνιος, αθάνατος, αόρατος και μόνος πραγματικός Θεός.» Έστω και αν είστε «απόγονοι του Θεού,» δεν πρέπει να θεωρήσετε ότι ο Πατέρας σας μοιάζει στη μορφή και τα φυσικά χαρακτηριστικά, επειδή ειπώθηκε ότι δημιουργηθήκατε «κατ’ εικόνα και ομοίωσή του» ενοικούμενοι από τους Μυστηριώδεις Ελεγκτές, που απεστάλησαν από την κεντρική κατοικία της αιώνιας παρουσίας του. Οι πνευματικές υπάρξεις είναι πραγματικές, παρά το ότι είναι αόρατες στα ανθρώπινα μάτια, επειδή δεν έχουν σάρκα και οστά.

Είπε ο παλιός προφήτης: «Ιδού! Περνάει δίπλα μου και δεν τον βλέπω. Προχωρεί επίσης και δεν τον αντιλαμβάνομαι.» Μπορεί να βλέπουμε συνέχεια τα έργα του Θεού, μπορεί να έχουμε σαφή συνείδηση των υλικών ενδείξεων της μεγαλειώδους συμπεριφοράς του, αλλά σπάνια μπορούμε να ατενίσουμε τις ορατές εκδηλώσεις της θείας του φύσης, ούτε ακόμα να δούμε την παρουσία του επιτετραμμένου πνεύματός του της ανθρώπινης ενοίκησης.

Ο Συμπαντικός Πατέρας δεν είναι αόρατος επειδή αποκρύπτει τον εαυτό του από τα κατώτερα πλάσματα των υλιστικών μειονεκτημάτων, και των περιορισμένων πνευματικών ικανοτήτων. Η κατάσταση μάλλον έχει: «Δεν μπορείτε να δείτε το πρόσωπό μου, διότι ουδείς θνητός μπορεί να με δει και να ζήσει.» Ουδείς υλικός άνθρωπος θα μπορούσε να δει το πνεύμα Θεό και να διατηρήσει την θνητή του ύπαρξη. Η αίγλη και η πνευματική λαμπρότητα της παρουσίας της θείας προσωπικότητας είναι αδύνατο να προσεγγισθεί από τις ταπεινότερες κατηγορίες των πνευματικών υπάρξεων, ή από οποιαδήποτε τάξη υλικών πλασμάτων. Η πνευματική φωτοβολία της προσωπικής παρουσίας του Πατέρα είναι «φως που κανείς θνητός δεν μπορεί να πλησιάσει. Που κανένα θνητό πλάσμα δεν έχει δει, ή που μπορεί να δει.» Δεν είναι όμως απαραίτητο να δει κανείς το Θεό με τα μάτια της σάρκας για να τον διακρίνει με τη ματιά της πίστης του εξαγνισμένου νου.

Ο Συμπαντικός Πατέρας μοιράζεται απόλυτα την πνευματική του φύση με τον συνυπάρχοντα εαυτό του, τον Αιώνιο Υιό του Παραδείσου. Τόσο ο Πατέρας όσο και ο Υιός, με τον ίδιο τρόπο μοιράζονται το συμπαντικό και αιώνιο πνεύμα ολοκληρωτικά και ανεπιφύλακτα με τον συνδεδεμένης προσωπικότητας συντονιστή τους, το Άπειρο Πνεύμα. Το πνεύμα του Θεού βρίσκεται εντός και είναι αφ’ εαυτού απόλυτο. Στον Υιό υπάρχει ανεπιφύλακτο, στο Πνεύμα συμπαντικό ενώ σε όλες τις εκφάνσεις και δι’ όλων είναι άπειρο.

Ο Θεός είναι ένα συμπαντικό πνεύμα. Ο Θεός είναι το συμπαντικό πρόσωπο. Η υπέρτατη ατομική πραγματικότητα της πεπερασμένης δημιουργίας είναι πνεύμα. Η ύπατη πραγματικότητα του ατομικού κόσμου είναι απολυτοειδές πνεύμα. Μόνο τα επίπεδα του απείρου είναι απόλυτα και μόνο στα επίπεδα αυτά υπάρχει η τελικότητα της ενοποίησης μεταξύ της ύλης, της διάνοιας και του πνεύματος.

Στα σύμπαντα, ο Θεός ο Πατέρας είναι, δυνητικά, ο υπερελεγκτής της ύλης, της διάνοιας και του πνεύματος. Μόνο διαμέσου του δικού του μακράν εκτεταμένου κυκλώματος της προσωπικότητας ο Θεός συνδιαλέγεται κατ’ ευθείαν με τις προσωπικότητες των αυτόβουλων πλασμάτων της αχανούς δημιουργίας του, αλλά μπορεί να γίνει επαφή μαζί του (εκτός Παραδείσου) μόνο δια μέσου της παρουσίας των θρυμματισμένων οντοτήτων του: το θέλημα του Θεού πέρα στα σύμπαντα. Το πνεύμα αυτό του Παραδείσου, που ενοικεί στο νου των θνητών του χρόνου και υποθάλπει την εξέλιξη της αθάνατης ψυχής του επιζώντος πλάσματος, έχει τη φύση και τη θεία υπόσταση του Συμπαντικού Πατέρα. Η διάνοια όμως τέτοιων εξελικτικών πλασμάτων προέρχεται από τα τοπικά σύμπαντα και πρέπει να κερδίσει τη θεία τελειότητα με την επίτευξη των εμπειρικών αυτών μεταμορφώσεων πνευματικής κατάκτησης, που είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της επιλογής των πλασμάτων να πράξουν σύμφωνα με το θέλημα του Πατέρα εν τοις ουρανοίς.

Στην εσωτερική εμπειρία του ανθρώπου, η διάνοια βρίσκεται ενωμένη με την ύλη. Τέτοιες με την ύλη συνδεδεμένες διάνοιες δεν μπορούν να επιζήσουν του υλικού θανάτου. Η τεχνική της επιβίωσης περικλείεται σε αυτές τις προσαρμογές της ανθρώπινης βούλησης και σε αυτούς τους μετασχηματισμούς της θνητής διάνοιας όπου μια τέτοια διάνοια, που έχει συνείδηση του Θεού, σταδιακά διδάσκεται από το πνεύμα και, τελικά, οδηγείται από το πνεύμα.

Η εξέλιξη αυτή του ανθρώπινου νου, από το σύνδεσμό του με την ύλη μέχρι την ένωσή του με το πνεύμα έχει ως αποτέλεσμα τη μεταστοιχείωση των εν δυνάμει πνευματικών φάσεων του θνητού νου σε μοροντιανές πραγματικότητες της αθάνατης ψυχής. Ο υποκείμενος στη ύλη θνητός νους προορίζεται να γίνει περισσότερο υλικός και συνακόλουθα να υποστεί την τελική απάλειψη της προσωπικότητας. Ο προσχωρών στο πνεύμα νους προορίζεται να γίνει όλο και περισσότερο πνευματικός και να επιτύχει τελικά την ένωση με το επιζώντα και καθοδηγούν θείο πνεύμα και με αυτόν το τρόπο να κατακτήσει την επιβίωση και την αιωνιότητα της ύπαρξης της προσωπικότητας.

Προέρχομαι από το Αιώνιο και έχω επανειλημμένα επιστρέψει στην παρουσία του Συμπαντικού Πατέρα. Γνωρίζω την πραγματικότητα και την προσωπικότητα της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου, του Αιώνιου και Συμπαντικού Πατέρα. Γνωρίζω ότι, ενώ ο Θεός ο μέγας είναι απόλυτος, αιώνιος και άπειρος, είναι επίσης αγαθός, θείος και φιλεύσπλαχνος. Γνωρίζω την αλήθεια των θαυμαστών διαβεβαιώσεων: «Ο Θεός είναι πνεύμα» και «ο Θεός είναι αγάπη», και οι δύο αυτές ιδιότητες αποκαλύπτονται πληρέστατα στο σύμπαν στον Αιώνιο Υιό.

4.   ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Το άπειρο της τελειότητας του Θεού είναι τέτοιο, ώστε να τον κάνει να αποτελεί αιώνιο μυστήριο. Και το μεγαλύτερο από όλα τα άλυτα μυστήρια του Θεού είναι το φαινόμενο της από το θείο ενοίκησης του θνητού νου. Ο τρόπος με τον οποίο ο Συμπαντικός Πατέρας διαμένει μαζί με τα πλάσματα του χρόνου είναι το βαθύτερο απ΄ όλα τα μυστήρια του σύμπαντος. Η θεία παρουσία στον ανθρώπινο νου αποτελεί το μυστήριο των μυστηρίων.

Το φυσικά σώματα των θνητών είναι «οι ναοί του Θεού.» Παρά το γεγονός ότι οι Κυρίαρχοι Δημιουργοί Υιοί έρχονται κοντά στα πλάσματα των κατοικημένων κόσμων τους και «τραβούν όλους τους ανθρώπους κοντά τους», παρά το ότι «στέκονται στην πόρτα» της συνείδησης και «χτυπούν» και ευφραίνονται να μπαίνουν σε όλους όσους τους «ανοίγουν την πόρτα της καρδιάς τους», παρά το γεγονός ότι σαφώς υπάρχει η στενή αυτή προσωπική επικοινωνία μεταξύ των Δημιουργών Υιών και των θνητών τους πλασμάτων, παρ’ όλα αυτά, οι θνητοί άνθρωποι διαθέτουν κάτι από τον ίδιο το Θεό, κάτι που πραγματικά κατοικεί εντός τους. Γι’ αυτό και το σώμα τους είναι ναός.

Όταν ολοκληρώσετε τη ζωή σας εδώ κάτω, όταν η πορεία σας, στην προσωρινή σας μορφή, τελειώσει επί της γης, όταν το δοκιμαστικό σας ταξίδι στη σάρκα ολοκληρωθεί, όταν η σκόνη που αποτελεί το θνητό σκήνωμα επιστρέψει «στη γη απ’ όπου προήλθε», τότε, όπως έχει αποκαλυφθεί, το ενοικούν «Πνεύμα θα επιστρέψει στον Θεό που το διέθεσε.» Μέσα σε κάθε θνητό πλάσμα του πλανήτη αυτού διαμένει ένα κομμάτι του Θεού, ένα τμήμα και δώρο του θείου. Δεν σας ανήκει ακόμη, δικαιωματικά, αλλά έχει φτιαχτεί με το σκοπό να γίνει ένα μαζί σας, αν επιζήσετε της θνητής ύπαρξης.

Ερχόμαστε διαρκώς αντιμέτωποι με το μυστήριο αυτό του Θεού. Σαστίζουμε με το αυξανόμενο ξεδίπλωμα του ατέ-λειωτου πανοράματος της αλήθειας της άπειρης αγαθότητάς του, του ατέλειωτου ελέους, της απαράμιλλης σοφία και του υπέροχου «χαρακτήρα» του.

Το θείο μυστήριο συνίσταται στην εγγενή διαφορά η οποία υφίσταται μεταξύ του πεπερασμένου και του άπειρου, του εγκόσμιου και του αιώνιου, του περιορισμένου από το χωροχρόνο πλάσματος και του Συμπαντικού Δημιουργού, του υλικού και του πνευματικού, της ατέλειας του ανθρώπου και της τελειότητας της Παραδείσιας Θεότητας. Ο Θεός της συμπαντικής αγάπης αλάθητα εκδηλώνει τον εαυτό του σε καθένα από τα πλάσματά του, μέχρι της πλήρωσης της ικανότητας αυτού του πλάσματος να κατακτήσει, πνευματικά, τις ποιότητες της θείας αλήθειας, του κάλλους και της αγαθότητας. 

Σε κάθε πνευματική ύπαρξη και σε κάθε θνητό πλάσμα, σε κάθε σφαίρα και σε κάθε κόσμο του σύμπαντος των συμπάντων, ο Συμπαντικός Πατέρας αποκαλύπτει ολόκληρο τον ελεήμονα και θείο του εαυτό, που μπορεί να διακριθεί, ή να κατανοηθεί από παρόμοιες πνευματικές υπάρξεις, ή παρόμοια θνητά πλάσματα. Ο Θεός δεν δείχνει προτίμηση σε ορισμένα άτομα, είτε είναι αυτά πνευματικά είτε είναι υλικά. Η θεία παρουσία την οποία κάθε παιδί του σύμπαντος απολαμβάνει σε κάθε δεδομένη στιγμή περιορίζεται μόνο από την ικανότητα του συγκεκριμένου πλάσματος να λάβει και να διακρίνει τις πνευματικές πραγματικότητες του πέραν της ύλης κόσμου.

Ως πραγματικότητα στην ανθρώπινη πνευματική εμπειρία, ο Θεός δεν αποτελεί μυστήριο. Όταν, όμως, γίνεται κάποια προσπάθεια για να απλοποιηθούν οι πραγματικότητες του πνευματικού κόσμου στο φυσικό νου του υλικού κόσμου, το μυστήριο εμφανίζεται. Μυστήριο τόσο λεπτό και βαθύ, που μόνο η πίστη-σύλληψη του Θεό-γνώστη θνητού μπορεί να επιτύχει το φιλοσοφικό θαύμα της αναγνώρισης του Απείρου από το πεπερασμένο, τη διάκριση του αιώνιου Θεού από τους εξελισσόμενους θνητούς των υλικών κόσμων του χρόνου και του χώρου.

5.   Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟΥ ΠΑΤΕΡΑ 

Μην αφήσετε το μέγεθος του Θεού, το άπειρό του, να σκοτεινιάσει, ή να εκλείψει την προσωπικότητά του. «Δεν θʼ ακούσει εκείνος που σχεδίασε το αυτί; Δεν θα δει εκείνος που έφτιαξε το μάτι;» Ο Συμπαντικός Πατέρας είναι η ακμή της θείας προσωπικότητας. Είναι η απαρχή και το πεπρωμένο της προσωπικότητας σ’ ολόκληρη τη δημιουργία. Ο Θεός είναι τόσο άπειρος όσο και ατομικός. Είναι μία άπειρη προσωπικότητα. Ο Πατέρας αληθώς είναι προσωπικότητα, παρ' όλο που το άπειρο του προσώπου του τον τοποθετεί για πάντα μακράν της απόλυτης κατανόησης των υλικών και πεπερασμένων υπάρξεων.

Ο Θεός είναι πολύ περισσότερο από μία προσωπικότητα, όπως η προσωπικότητα γίνεται κατανοητή από τον ανθρώπινο νου Είναι ακόμη πολύ μεγαλύτερος από οποιαδήποτε δυνατή θεώρηση μιας υπερπροσωπικότητας. Είναι όμως εντελώς μάταιο να συζητούμε τέτοιες ακατανόητες θεωρήσεις της θείας προσωπικότητας με τη διάνοια των πλασμάτων της ύλης των οποίων το μέγιστο της αντίληψης για την πραγματικότητά του είναι συνίσταται στην ιδέα και το ιδανικό της προσωπικότητας. Η υψηλότερη δυνατή θεώρηση του Συμπαντικού Δημιουργού από τα πλάσματα της ύλης περικλείεται εντός των πνευματικών ιδεωδών της εξυψωμένης θεώρησης της θείας προσωπικότητας. Για το λόγο αυτό, αν και μπορεί να γνωρίζετε ότι ο Θεός πρέπει να είναι κατά πολύ μεγαλύτερος από την ανθρώπινη θεώρηση της προσωπικότητας, το ίδιο καλά γνωρίζετε ότι ο Συμπαντικός Πατέρας δεν μπορεί να είναι τίποτε λιγότερο από μία αιώνια, άπειρη, πραγματική, καλή και αγαθή προσωπικότητα. 

Ο Θεός δεν κρύβεται από κανένα από τα πλάσματά του. Είναι απλησίαστος σε τόσες πολλές τάξεις υπάρξεων μόνο διότι «κατοικεί σε ένα φως, το οποίο ουδέν υλικό πλάσμα δύναται να πλησιάσει.» Το άπειρο και το μεγαλείο της θείας προσωπικότητας βρίσκεται πέραν της αντίληψης της ατελούς διάνοιας των εξελικτικών θνητών. Εκείνος «μετρά τα νερά με τη χούφτα του χεριού του, μετρά το σύμπαν με το άνοιγμα της παλάμης του. Είναι εκείνος που κάθεται στον κύκλο της γης, που τεντώνει τους ουρανούς σαν παραπέτασμα και τους απλώνει σαν σύμπαν για να κατοικήσει εκεί».

«Ανασηκώστε τα μάτια στα ύψη και κοιτάξτε ποιος δημιούργησε όλα αυτά τα πράγματα, ποιος απαριθμεί τους κόσμους τους και τους φωνάζει με το όνομά τους.» Και είναι επίσης αληθές ότι «τα αόρατα πράγματα του Θεού γίνονται εν μέρει κατανοητά από τα πράγματα που φτιάχτηκαν. Σήμερα, και όπως είσαστε, πρέπει να διακρίνετε τον αόρατο Κατασκευαστή μέσω της πολύμορφης και πολυποίκιλης δημιουργίας του, αλλά και δια της αποκάλυψης και της φροντίδας των Υιών του και των πολυάριθμων βοηθών τους.

Έστω και εάν οι εκ της ύλης θνητοί δεν μπορούν να δουν το πρόσωπο του Θεού, πρέπει να χαίρονται με τη διαβεβαίωση ότι εκείνος είναι πρόσωπο. Δια της πίστης να αποδεχθούν την αλήθεια σύμφωνα με την οποία ο Συμπαντικός Πατέρας τόσο πολύ αγάπησε τον κόσμο ώστε να φροντίσει για την αιώνια πνευματική πρόοδο των κατώτερων κατοίκων του, ότι αγαλλιάζει με τα παιδιά του. Δεν λείπει από το Θεό καμία από τις υπεράνθρωπες και θείες ιδιότητες οι οποίες συνιστούν την προσωπικότητα ενός τέλειου, αιώνιου, στοργικού και άπειρου Δημιουργού. 

Στις τοπικές δημιουργίες (με εξαίρεση το προσωπικό των υπερσυμπάντων), ο Θεός δεν έχει προσωπική η μόνιμη εκδήλωση εκτός των Παραδείσιων Δημιουργών Υιών που είναι οι πατέρες των κατοικημένων κόσμων και οι κυρίαρχοι των τοπικών συμπάντων. Αν η πίστη των πλασμάτων ήταν τέλεια, θα γνώριζαν με βεβαιότητα ότι αν είχαν δει έναν Δημιουργό Υιό, θα είχαν δει τον Συμπαντικό Πατέρα. Αναζητώντας τον Πατέρα, δεν θα ζητούσαν, ούτε θα ανέμεναν να δουν άλλον από τον Υιό. Ο θνητός άνθρωπος απλά δεν μπορεί να δει τον Θεό μέχρις ότου επιτύχει την ολοκληρωμένη πνευματική μεταμόρφωση και στην πράξη φθάσει στον Παράδεισο.

Οι φύσεις των Δημιουργών Υιών του Παραδείσου δεν περιβάλλουν όλα τα ανεπιφύλακτα δυναμικά του συμπαντικού απόλυτου της άπειρης φύσης της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου, ο Συμπαντικός Πατέρας, όμως, είναι με κάθε τρόπο θεϊκά παρών στους Δημιουργούς Υιούς. Ο Πατέρας και οι Υιοί του είναι ένα. Οι Παραδείσιοι αυτοί Υιοί, της τάξης των Μιχαήλ είναι τέλειες προσωπικότητες, είναι το πρότυπο για κάθε προσωπικότητα των τοπικών συμπάντων, από εκείνη του Λαμπερού και Πρωινού Αστέρα μέχρι κάτω εκείνης του χαμηλότερου ανθρώπινου πλάσματος της προοδευτικής ζωικής εξέλιξης.

Χωρίς τον Θεό και χωρίς την χάρη του μεγαλειώδους και κεντρικού προσώπου του, δεν θα υπήρχε προσωπικότητα, σʼ ολόκληρο το αχανές σύμπαν των συμπάντων. Ο Θεός είναι προσωπικότητα. 

Παρά το γεγονός ότι ο Θεός είναι μια δύναμη αιώνια, μια παρουσία μεγαλειώδης, ένα ιδεώδες υπερβατικό κι’ ένα πνεύμα θαυμάσιο, παρά το ότι είναι όλα αυτά και άπειρα ακόμη περισσότερα, παρ’ όλα ταύτα, είναι αληθινά και αιώνια μία τέλεια Δημιουργική προσωπικότητα, ένα πρόσωπο που μπορεί «να γνωρίσει και να γνωριστεί», που μπορεί «να αγαπήσει και να αγαπηθεί,» κάποιος που μπορεί να γίνει φίλος μας, ενώ κι’ εσείς μπορείτε να γίνετε γνωστοί, όπως έχουν γίνει και άλλες ανθρώπινες υπάρξεις, ως φίλοι του Θεού. Είναι ένα πνεύμα αληθινό και μία πραγματικότητα πνευματική.

Όπως βλέπουμε τον Συμπαντικό Πατέρα να αποκαλύπτεται σε ολόκληρο το σύμπαν του, όπως τον διακρίνουμε να ενοικεί στις μυριάδες των πλασμάτων, όπως τον βλέπουμε στο πρόσωπο των Κυρίαρχων Υιών του, όπως εξακολουθούμε να νοιώθουμε τη θεία του παρουσία εδώ και εκεί, κοντά και μακριά, ας μην αμφιβάλλουμε, ας μην αναρωτιόμαστε για την ανωτερότητα της προσωπικότητάς του. Παρ’ όλες αυτές τις εκτεταμένες κατανομές, παραμένει ένα πραγματικό πρόσωπο και αιώνια διατηρεί προσωπική επαφή με τα αμέτρητα πλήθη των διασκορπισμένων στο σύμπαν των συμπάντων πλασμάτων του.

Η αντίληψη της προσωπικότητας του Συμπαντικού Πατέρα αποτελεί μια διευρυμένη και αληθέστερη θεώρηση του Θεού, η οποία έφθασε στην ανθρωπότητα κυρίως δια αποκαλύψεως. Η λογική, η σοφία και η θρησκευτική εμπειρία όλες αναφέρονται στην, και εννοούν την, προσωπικότητα του Θεού, αλλά δεν την αποδεικνύουν πέρα για πέρα. Ακόμη και ο ενοικών Προσαρμοστής της Σκέψης είναι προ-ατομικός. Η αλήθεια και η ωριμότητα κάθε θρησκείας είναι ευθέως ανάλογη με την αντίληψή της για την άπειρη προσωπικότητα του Θεού. Η ιδέα ενός προσωπικού Θεού γίνεται ,τότε, το μέτρο της θρησκευτικής ωριμότητας μετέπειτα της διαμορφώσεως από την θρησκεία της έννοιας της ενότητα του Θεού. 

Η πρωτόγονη θρησκεία είχε πολλούς προσωπικούς θεούς και όλοι ήταν φτιαγμένοι κατ’ εικόνα του ανθρώπου. Η αποκάλυψη επιβεβαιώνει την αξιοπιστία της θεώρησης της προσωπικότητας του Θεού, η οποία είναι απλά δυνατή στο επιστημονικό αξίωμα μιας Αρχικής Αιτίας και προσωρινά μόνο υποδηλώνεται στη φιλοσοφική ιδέα της Συμπαντικής Ενότητας. Μόνο δια της μεθόδου της προσωπικότητας μπορεί κάποιος να αρχίσει να αντιλαμβάνεται την ενότητα του Θεού. Η άρνηση της προσωπικότητας της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου δεν αφήνει σε κάποιον παρά την επιλογή δύο φιλοσοφικών διλημμάτων: του υλισμού και του πανθεϊσμού.

Στο στοχασμό περί Θεότητας, η θεώρηση της προσωπικότητας πρέπει να διαχωριστεί από την ιδέα της σωματικής ύπαρξης. Ένα υλικό σώμα δεν αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της προσωπικότητας είτε του ανθρώπου είτε του Θεού. Το σφάλμα της σωματικής ύπαρξης φαίνεται στα δύο άκρα της ανθρώπινης φιλοσοφίας. Στον υλισμό, εφ’ όσον ο άνθρωπος χάνει το σώμα του πεθαίνοντας, παύει να υπάρχει ως προσωπικότητα. Στον πανθεϊσμό, εφ’ όσον ο θεός δεν έχει σώμα, δεν είναι πρόσωπο. Ο υπερ-ανθρώπινος τύπος της προσωπικότητας που προοδεύει λειτουργεί σε μια ένωση διάνοιας και πνεύματος.

Η προσωπικότητα δεν είναι απλά μία ιδιότητα του Θεού. Ισχύει, μάλλον, για το σύνολο της συντονισμένης άπειρης φύσης και της ενοποιημένης θείας βούλησης η οποία εκδηλώνεται στην αιωνιότητα και τη συμπαντικότητα της τέλειας έκφρασης. Η προσωπικότητα, υπό την υπέρτατη έννοια, είναι η αποκάλυψη του Θεού στο σύμπαν των συμπάντων. 

Ο Θεός, όντας αιώνιος, συμπαντικός, απόλυτος και άπειρος, δεν μεγαλώνει σε γνώση, ή αυξάνει σε σοφία. Ο Θεός δεν αποκτά εμπειρίες, όπως ο θνητός άνθρωπος μπορεί να εικάσει, ή να κατανοήσει, μπορεί ωστόσο, εντός των πεδίων της ίδιας του αιώνιας προσωπικότητας, να απολαύσει τις συνεχείς αυτές επεκτάσεις της αυτό-πραγμάτωσης, οι οποίες είναι, κατά κάποιο τρόπο, συγκρίσιμες και ανάλογες με την κατάκτηση νέων εμπειριών από τα πεπερασμένα πλάσματα των εξελικτικών κόσμων.

Η απόλυτη τελειότητα του άπειρου Θεού θα τον έκανε να υποφέρει τους τρομερούς περιορισμούς της ανεπιφύλακτης τελικότητα της τελειότητάς του, αν δεν ήταν γεγονός ότι ο Συμπαντικός Πατέρας συμμετέχει άμεσα στον αγώνα της προσωπικότητας κάθε ατελούς ψυχής μέσα στο απέραντο σύμπαν που αναζητά, με τη θεία βοήθεια, να ανέλθει στους πνευματικά τέλειους κόσμους πάνω ψηλά. Αυτή η προοδευτική εμπειρία κάθε πνευματικής ύπαρξης και κάθε θνητού πλάσματος σ’ ολόκληρο το σύμπαν των συμπάντων είναι μέρος της αεί επεκτεινόμενης Θείας συνειδητοποίησης του μηδέποτε λήγοντος θείου κύκλου της ακατάπαυστης αυτό-πραγμάτωσης. 

Είναι κυριολεκτικά αληθές: «Σε όλα σας τα πλήγματα, πλήγεται.» «Με όλους τους θριάμβους σας, θριαμβεύει εντός σας και μαζί σας.» Το προ-ατομικό του θείο πνεύμα είναι ένα αληθινό κομμάτι από εσάς. Το Νησί του Παραδείσου ανταποκρίνεται σε όλες τις φυσικές μεταμορφώσεις του σύμπαντος των συμπάντων. Ο Αιώνιος Υιός περιλαμβάνει όλα τα πνευματικά ορμέμφυτα ολόκληρης της δημιουργίας. Ο Συνδεδεμένος Δρων περιβάλλει κάθε διανοητική έκφραση του διευρυνόμενου κόσμου. Ο Συμπαντικός Πατέρας πραγματώνεται στην πλήρωση της θείας συνειδητοποίησης κάθε ατομικής εμπειρίας του προοδευτικού αγώνα των διευρυνόμενων διανοιών και των ανελισσομένων πνευμάτων κάθε οντότητας, ύπαρξης και προσωπικότητας, ολόκληρης της εξελικτικής δημιουργίας του χρόνου και του διαστήματος. Και όλα τούτα είναι κυριολεκτικά αληθή, αφού «εν Αυτώ όλοι ζούμε και λειτουργούμε και υπάρχουμε.»

6.   Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ

Η ανθρώπινη προσωπικότητα είναι η χώρο-χρονική σκιά - εικόνα που βγαίνει από τη θεία προσωπικότητα του Δημιουργού. Και καμία πραγματικότητα δεν μπορεί ποτέ να γίνει επαρκώς κατανοητή από την εξέταση της σκιάς της. Οι σκιές πρέπει να ερμηνεύονται σε σχέση με την πραγματική τους υπόσταση.

Ο Θεός για την επιστήμη είναι ένα αίτιο, για τη φιλοσοφία μία ιδέα, για τη θρησκεία ένα πρόσωπο, ακόμα και ο αγαπών ουράνιος Πατέρας. Ο Θεός είναι για τον επιστήμονα μια πρωταρχική δύναμη, για τον φιλόσοφο μια υπόθεση ενότητας, για το θρησκευόμενο μια ζώσα πνευματική εμπειρία. Η ανεπαρκής ανθρώπινη θεώρηση για την προσωπικότητα του Συμπαντικού Πατέρα μπορεί να βελτιωθεί μόνο με την πνευματική πρόοδο του ανθρώπου στο σύμπαν και θα γίνει πραγματικά επαρκής τότε μόνον, όταν οι προσκυνητές του χρόνου και του διαστήματος κατακτήσουν, τελικά, τον θείο εναγκαλισμό του ζώντος, εν Παραδείσω, Θεού.

Ποτέ μην παραβλέψετε τις αντίποδες απόψεις της προσωπικότητας, όπως αυτή εκλαμβάνεται από το Θεό και τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος θεωρεί και αντιλαμβάνεται την προσωπικότητα από τη σκοπιά του πεπερασμένου προς το άπειρο. Ο Θεός κοιτά από το άπειρο προς το πεπερασμένο. Ο άνθρωπος διαθέτει τον κατώτερο τύπο προσωπικότητας. Ο Θεός τον ανώτατο, ακόμα και τον υπέρτατο, τον απώτατο και τον απόλυτο. Γι’ αυτό, ακόμη και η πληρέστερη πάνω στη θεία προσωπικότητα άποψη έπρεπε υπομονετικά να περιμένει την εμφάνιση των βελτιωμένων αντιλήψεων της ανθρώπινης προσωπικότητας, ειδικά την υψηλή αποκάλυψη της θνητής αλλά και θείας μαζί προσωπικότητας στην επί της Ουράντια ζωής όπως απονέμεται από τον Μιχαήλ, τον Δημιουργό Υιό. 

Το προ-ατομικό θείο πνεύμα που ενοικεί τη θνητή διάνοια φέρει, στην παρουσία του αυτή καθ’ εαυτή, την έγκυρη απόδειξη της πραγματικής του ύπαρξης, η κατανόηση όμως της θείας προσωπικότητας μπορεί να επιτευχθεί μόνο δια της πνευματικής επίγνωσης της γνήσιας, προσωπικής θρησκευτικής εμπειρίας. Κάθε άτομο, θνητό, ή θείο, μπορεί να αναγνωρισθεί και να γίνει κατανοητό εντελώς ανεξάρτητα από τις εξωτερικές αντιδράσεις η την υλική παρουσία αυτού του ατόμου.

Κάποιος βαθμός ηθικής συνάφειας και πνευματικής αρμονίας είναι απαραίτητος για να αναπτυχθεί φιλία μεταξύ δύο ατόμων. Μία γεμάτη αγάπη προσωπικότητα δεν μπορεί να αποκαλυφθεί σε κάποιον που δεν αγαπά. Ακόμα και για να πλησιάσει ο άνθρωπος στη γνωριμία μιας θείας προσωπικότητας, όλες οι δυνάμεις της δικής του, της ανθρώπινης προσωπικότητας πρέπει να είναι εξ ολοκλήρου αφοσιωμένες στην προσπάθεια αυτή. Με μισή καρδιά, μερική αφοσίωση θα είναι μάταια.

Όσο περισσότερο ολοκληρωμένα κατανοεί ο άνθρωπος τον εαυτό του και εκτιμά τις αξίες της προσωπικότητας των συντρόφων του, τόσο περισσότερο βαθιά θα επιθυμήσει να γνωρίσει την Πρωταρχική Προσωπικότητα και με τόση περισσότερη σοβαρότητα, ένας τέτοιος Θεό-γνώστης άνθρωπος θα πασχίσει να μοιάσει στην Αυθεντική Προσωπικότητα. Μπορεί να διαφωνείτε με τις απόψεις περί Θεού, αλλά η εμπειρία μαζί του και εντός του υπάρχει υπεράνω και πέραν κάθε ανθρώπινης αμφισβήτησης και απλής διανοητικής λογικής. Ο Θεό-γνώστης άνθρωπος περιγράφει τις πνευματικές του εμπειρίες όχι για να πείσει τους άπιστους, αλλά για την ηθική εξύψωση και την αμοιβαία ικανοποίηση των πιστών.

Το να υποθέτουμε ότι το σύμπαν μπορεί να κατανοηθεί, ότι είναι ευνόητο, είναι σαν να υποθέτουμε ότι το σύμπαν είναι ένα διανοητικό κατασκεύασμα, διαχειριζόμενο από μία προσωπικότητα. Ο ανθρώπινος νους μπορεί να συλλάβει μόνον τα διανοητικά φαινόμενα άλλων διανοιών, είτε αυτές είναι ανθρώπινες, είτε υπεράνθρωπες. Αν η προσωπικότητα ενός ανθρώπου μπορεί να έχει την εμπειρία του σύμπαντος, υπάρχει μία θεία διάνοια και μια πραγματική προσωπικότητα κρυμμένη κάπου μέσα στο σύμπαν αυτό.

Ο Θεός είναι πνεύμα πνευματική προσωπικότητα. Ο άνθρωπος είναι επίσης πνεύμα εν δυνάμει πνευματική προσωπικότητα. Ο Ιησούς της Ναζαρέτ έφθασε στην πλήρη πραγμάτωση αυτής της εν δυνάμει πνευματικής προσωπικότητας σε ανθρώπινη εμπειρία. Για το λόγο αυτό, η ζωή του, κατά την οποία έκαμε το θέλημα του Πατέρα, γίνεται για τον άνθρωπο η πιο πραγματική και ιδανική αποκάλυψη της προσωπικότητας του Θεού. Έστω και αν η προσωπικότητα του Συμπαντικού Πατέρα γίνεται αντιληπτή μόνο δια της πραγματικής θρησκευτικής εμπειρίας, με την επί της γης ζωή του Ιησού εμπνεόμαστε από την τέλεια εκδήλωση μιας τέτοιας πραγμάτωσης και αποκάλυψης της προσωπικότητας του Θεού μέσα από μία αληθινά ανθρώπινη εμπειρία.

Η Παραδείσια Τριάδα

Η Παραδείσια Τριάδα των αιώνιων Θεοτήτων διευκολύνει την απόδραση του Πατέρα από το απόλυτο της προσωπικότητας. Η Τριάδα συνδέει τέλεια την απεριόριστη έκφραση της άπειρης προσωπικής βούλησης του Θεού με το απόλυτο του Θείου. Ο Αιώνιος Υιός και οι διάφοροι Υιοί με θεία προέλευση μαζί με τον Συνδεδεμένο Δρώντα και τα συμπαντικά του τέκνα, διασφαλίζουν αποτελεσματικά την απελευθέρωση του Πατέρα από τους περιορισμούς οι οποίοι άλλωστε ενυπάρχουν στην πρωτοκαθεδρία, την τελειότητα, την σταθερότητα, την αιωνιότητα, τη συμπαντικότητα, το απόλυτο και το άπειρο.

Η Παραδείσια Τριάδα διασφαλίζει αποτελεσματικά την πλήρη έκφραση και την τέλεια αποκάλυψη της αιώνιας φύσης του Θείου. Οι Σταθμευμένοι Υιοί της Τριάδας παρέχουν, με τον ίδιο τρόπο, πλήρη και τέλεια αποκάλυψη της θείας δικαιοσύνης. Η Τριάδα είναι η ενότητα του Θείου και η ενότητα αυτή βρίσκεται αιώνια στα απόλυτα θεμέλια της θείας ολότητας των τριών πρωταρχικών, ισοβάθμιων και συνυπαρχουσών προσωπικοτήτων, του Θεού του Πατέρα, του θεού του Υιού και του Θεού του Πνεύματος.

Από το τωρινό σημείο στον κύκλο της αιωνιότητας κοιτάζοντας πίσω, στο ατέλειωτο παρελθόν, μπορούμε να ανακαλύψουμε μόνο μία αναπόδραστη αναπόφευκτη κατάσταση στα θέματα του σύμπαντος και τούτη είναι η Παραδείσια Τριάδα. Θεωρώ ότι η Τριάδα ήταν αναπόφευκτη. Καθώς εξετάζω το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του χρόνου, θεωρώ ότι τίποτε άλλο στο όλο το σύμπαν των συμπάντων δεν θα μπορούσε να γίνει αναπόφευκτο. Το παρόν, κύριο σύμπαν, εξεταζόμενο αναδρομικά, ή πρόδρομα, είναι αδιανόητο χωρίς την Τριάδα. Δεδομένης της Παραδείσιας Τριάδας, μπορούμε να διεκδικήσουμε, να διαφοροποιήσουμε, ακόμη και να πολλαπλασιάσουμε τους τρόπους που κάνουμε τα πάντα, χωρίς όμως την Τριάδα του Πατέρα, του Υιού και του Πνεύματος μας είναι αδύνατο να συλλάβουμε πώς το Άπειρο θα μπορούσε να επιτύχει μία τριπλή και συντονισμένη προσωποποίηση στο πρόσωπο της απόλυτης ολότητας του Θείου. Καμία άλλη θεώρηση της δημιουργίας δεν συγκρίνεται με τα πρότυπα της Τριάδας για την ολοκλήρωση του απόλυτου το οποίο συμφυώς υπάρχει στην Θεία ενότητα και που συμπληρώνεται με την πληρότητα της εκούσιας απελευθέρωσης, συμφυούς στην τριπλή προσωποποίηση του Θείου.

ΜΕΡΟΣ 2ο

1.              ΑΥΤΟΔΙΑΝΟΜΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΓΕΝΕΣΙΟΥΡΓΟΥ ΑΙΤΙΑΣ ΚΑΙ ΚΕΝΤΡΟΥ

Φαίνεται ότι ο Πατέρας, πίσω στην αιωνιότητα, εγκαινίασε μια πολιτική βαθιάς αυτοδιανομής. Στην ανιδιοτελή, φιλόστοργη και αξιολάτρευτη φύση του Συμπαντικού Πατέρα ενυπάρχει κάτι που τον κάνει να κρατά για τον εαυτό του την άσκηση μόνο των δυνάμεων εκείνων και της εξουσίας εκείνης που προφανώς, θεωρεί αδύνατο να μεταβιβάσει, ή να απονέμει. 

Ο Συμπαντικός Πατέρας είχε ανέκαθεν απεκδυθεί οποιοδήποτε μέρος του εαυτού που θα μπορούσε να απονεμηθεί πάνω σε άλλο Δημιουργό, ή πλάσμα. Έχει μεταβιβάσει στους θείους Υιούς του και τις συνεργικές τους διάνοιες κάθε δύναμη και όλη την εξουσία που θα μπορούσε να μεταβιβασθεί. Έχει, ουσιαστικά, μεταφέρει στους Κυρίαρχους Υιούς του, στα αντίστοιχα σύμπαντά τους, κάθε προνόμιο ή διαχειριστική εξουσία που θα μπορούσε να μεταφερθεί. Στα θέματα που αφορούν σ’ ένα τοπικό σύμπαν, έχει καταστήσει κάθε Κυρίαρχο Δημιουργό Υιό το ίδιο τέλειο, ικανό και εξουσιαστικό, όσο είναι ο Αιώνιος Υιός στο αρχικό και κεντρικό σύμπαν. Έχει παραδώσει, έχει ουσιαστικά απονέμει, με την αξιοπρέπεια και ιερότητα της κατοχής της προσωπικότητας, όλο του τον εαυτό και όλες του τις ιδιότητες, κάθε τι που θα μπορούσε να αφαιρέσει από τον εαυτό του, με κάθε τρόπο, σε κάθε εποχή, σε κάθε τόπο και σε κάθε άτομο και σε κάθε σύμπαν εκτός αυτού στο οποίο βρίσκεται η κεντρική κατοικία του.

Η θεία προσωπικότητα δεν είναι εγωκεντρική. Η αυτό-διανομή και το μοίρασμα της προσωπικότητας χαρακτηρίζουν τη θεία, εκούσια ατομικότητα. Τα πλάσματα αποζητούν σχέση με άλλα προσωπικά πλάσματα. Οι Δημιουργοί συγκινούνται να μοιράζονται τη θειότητα με τα συμπαντικά τους παιδιά. Η προσωπικότητα του Απείρου αποκαλύπτεται ως ο Συμπαντικός Πατέρας, ο οποίος μοιράζεται την πραγματικότητα της ύπαρξης και την ισοτιμία του ατόμου με δύο ισοδύναμες προσωπικότητες, τον Αιώνιο Υιό και τον Συνδεδεμένο Δρώντα.

Για τη γνώση που αφορά στην προσωπικότητα του Πατέρα και τις θείες ιδιότητες θα εξαρτώμεθα πάντα από τις αποκαλύψεις του Αιώνιου Υιού, αφού, όταν το από κοινού έργο της δημιουργίας ολοκληρώθηκε, όταν το Τρίτο Πρόσωπο του Θείου έλαβε ατομική υπόσταση και εκτέλεσε τις συνδυασμένες ιδέες των θείων γονέων του, ο Πατέρας έπαψε να υπάρχει ως ανεπιφύλακτη προσωπικότητα. Μόλις απέκτησε υπόσταση ο Συνδεδεμένος Δρων και υλοποιήθηκε ο κεντρικός πυρήνας της δημιουργίας, έλαβαν χώρα ορισμένες αιώνιες αλλαγές. Ο Θεός παραδόθηκε, ως απόλυτη προσωπικότητα, στον Αιώνιο Υιό του. Με τον τρόπο αυτό ο Πατέρας απονέμει την «προσωπικότητα του απείρου» επί του μονογενούς του Υιού, ενώ και οι δύο μαζί απονέμουν την «συνδεδεμένη προσωπικότητα» της αιώνιας ένωσής των επί του Απείρου Πνεύματος.

Γι’ αυτούς, αλλά και για άλλους λόγους πέραν της αντίληψης του πεπερασμένου νου, είναι εξαιρετικά δύσκολο για ένα ανθρώπινο πλάσμα να κατανοήσει την άπειρη, πατρική προσωπικότητα του Θεού, πέραν του τρόπου με τον οποίο είναι συμπαντικά αποκαλυμμένος, στον Αιώνιο Υιό και, με τον Υιό, είναι συμπαντικά δραστηριοποιούμενος, στο Άπειρο Πνεύμα. 

Εφ’ όσον οι Παραδείσιοι Υιοί του Θεού επισκέπτονται τους εξελισσόμενους κόσμους, και ορισμένες φορές ακόμα διαμένουν εκεί με την ομοιότητα της θνητής σάρκας και εφ’ όσον οι απονομές αυτές παρέχουν στον θνητό άνθρωπο τη δυνατότητα να γνωρίσει ουσιαστικά κάτι από τη φύση και το χαρακτήρα της θείας προσωπικότητας, πρέπει, για το λόγο αυτό, τα πλάσματα των πλανητικών σφαιρών να ψάξουν στις απονομές αυτών των Παραδείσιων Υιών για υπεύθυνη και αξιόπιστη πληροφόρηση σε σχέση με τον Πατέρα, τον Υιό και το Πνεύμα.

2.              Η ΠΡΟΣΩΠΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ

Με την τεχνική της τριαδικοποίησης ο Πατέρας αφαιρεί από τον εαυτό του την ανεπιφύλακτη αυτή πνευματική προσωπικότητα που είναι ο Υιός, αλλά με τον τρόπο αυτό καθίσταται ο Πατέρας του ίδιου αυτού Υιού και εξ αυτού κατέχει ο ίδιος την απεριόριστη ικανότητα να γίνει ο θείος Πατέρας όλων των πλασμάτων με έλλογη βούληση που στη συνέχεια δημιουργήθηκαν, υπήρξαν, ή κατ’ άλλο τρόπο προσωποποιήθηκαν. Ως η απόλυτη και ανεπιφύλακτη προσωπικότητα ο Πατέρας μπορεί να λειτουργήσει μόνο όπως ο Υιός και μαζί μ’ αυτόν, ως ατομικός Πατέρας, όμως, συνεχίζει να απονέμει προσωπικότητα πάνω στις ποικίλες τάξεις των διαφόρων επιπέδων των πλασμάτων έλλογης βούλησης και διατηρεί για πάντα προσωπικές σχέσεις στοργής με αυτήν την απέραντη οικογένεια συμπαντικών παιδιών. 

Αφού ο Πατέρας έχει απονέμει πάνω στην προσωπικότητα του Υιού του ολόκληρο τον εαυτό του και όταν το έργο αυτό της απονομής του εαυτού ολοκληρώθηκε και τελειοποιήθηκε δια της άπειρης δύναμης και φύσης που με τον τρόπο αυτό υπάρχουν στην ένωση Πατέρα-Υιού, οι αιώνιοι εταίροι από κοινού απονέμουν τις ποιότητες και τις ιδιότητες αυτές οι οποίες σχηματίζουν ακόμα μία ύπαρξη σαν αυτούς. Και η συνδεδεμένη αυτή προσωπικότητα, το Άπειρο Πνεύμα, ολοκληρώνει την υπαρξιακή προσωποποίηση του Θείου. 

Ο Υιός είναι απαραίτητος στην πατρότητα του Θεού. Το Πνεύμα είναι απαραίτητο στην αδελφότητα του Δεύτερου και του Τρίτου Προσώπου. Τρία πρόσωπα αποτελούν την ελάχιστη κοινωνική ομάδα, ωστόσο αυτός είναι ο μικρότερος από τους πολλούς λόγους για να πιστέψουμε στο αναπόφευκτο του Συνδεδεμένου Δρώντος.

Η Πρώτη Γενεσιουργός Αιτία και Κέντρο είναι η άπειρη προσωπικότητα-πατέρας, η απεριόριστη γενεσιουργός αιτία της προσωπικότητας. Ο Αιώνιος Υιός είναι η ανεπιφύλακτη προσωπικότητα-απόλυτο, η θεία αυτή ύπαρξη που παραμένει κατά μήκος του χρόνου και της αιωνιότητας ως η τέλεια αποκάλυψη της ατομικής φύσης του Θεού. Το Άπειρο Πνεύμα είναι η συνδεδεμένη προσωπικότητα, το μοναδικό ατομικό επακόλουθο της αιώνιας ένωσης Πατέρα-Υιού.

Η προσωπικότητα της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου είναι η προσωπικότητα του απείρου πλην της απόλυτης προσωπικότητας του Αιώνιου Υιού. Η προσωπικότητα της Τρίτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου είναι το επιπρόσθετο επακόλουθο της ένωσης της προσωπικότητας του απελευθερωμένου Πατέρα και της απόλυτης προσωπικότητας του απόλυτου Υιού.

Ο Συμπαντικός Πατέρας, ο Αιώνιος Υιός και το Άπειρο Πνεύμα είναι πρόσωπα μοναδικά. Κανένα δεν έχει αντίγραφο. Το καθένα είναι αυθεντικό. Όλα είναι ενωμένα.

Ο Αιώνιος Υιός μόνος βιώνει την πληρότητα της σχέσης με την θεία προσωπικότητα, την συνειδητοποίηση τόσο της Υικής του σχέσης προς τον Πατέρα όσο και της πατρικής προς το Πνεύμα, καθώς και την θεία ισότητα προς τον πατέρα-προπάτορα και το Πνεύμα-συνεργάτη. Ο Πατέρας γνωρίζει την εμπειρία του να έχει ένα Υιό που είναι ίσος του, αλλά δεν γνωρίζει προγόνους. Ο Αιώνιος Υιός έχει την εμπειρία του να είναι Υιός, αναγνωρίζει την γενεαλογία της προσωπικότητας και ταυτόχρονα έχει συνείδηση του γεγονότος ότι είναι από κοινού γονέας του Απείρου Πνεύματος. Το Άπειρο Πνεύμα έχει συνείδηση της διπλής γενεαλογίας της προσωπικότητας, αλλά το ίδιο δεν είναι γονέας σε μια ισότιμη Θεία προσωπικότητα. Με το Πνεύμα ο υπαρξιακός κύκλος της Θείας προσωποποίησης ολοκληρώνεται. Οι κύριες προσωπικότητες της Τρίτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου είναι εμπειρικές και είναι επτά στον αριθμό.

Είμαι προερχόμενος από την Τριάδα του Παραδείσου. Γνωρίζω την Τριάδα ως ενωμένη Θεότητα. Γνωρίζω επίσης ότι ο Πατέρας, ο Υιός και το Πνεύμα υπάρχουν και δρουν δια των καθορισμένων προσωπικών δυνατοτήτων τους. Γνωρίζω θετικά ότι όχι μόνο δρουν ατομικά και συλλογικά, αλλά ότι επίσης συντονίζουν τη λειτουργικότητά τους σε διάφορες ομαδοποιήσεις έτσι ώστε στο τέλος να λειτουργούν με επτά διαφορετικές ατομικές και πλουραλιστικές δυνατότητες. Και εφ’ όσον οι επτά αυτοί συσχετισμοί εξαντλούν τις δυνατότητες για παρόμοιο συνδυασμό θεοτήτων, είναι αναπόφευκτο το γεγονός ότι οι πραγματικότητες του σύμπαντος θα παρουσιασθούν σε επτά παραλλαγές αξιών, εννοιών και προσωπικότητας.

3.              ΤΑ ΤΡΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΑΣ

Παρά το γεγονός ότι υπάρχει μόνο μια Θεότητα, υπάρχουν τρεις θετικές και θείες προσωποποιήσεις της Θεότητας. Σχετικά με την προίκιση του ανθρώπου με τους θείους Προσαρμοστές, ο Πατέρας είπε, «Ας δημιουργήσουμε το θνητό άνθρωπο κατ’ εικόνα μας.» Επανειλημμένα, σε όλες τις γραφές της Ουράντια επαναλαμβάνεται η αναφορά αυτή στα έργα και τις πράξεις μιας πλουραλιστικής Θεότητας, δείχνοντας καθαρά ότι αναγνωρίζει την ύπαρξη και τη λειτουργία των τριών Αρχικών Γενεσιουργών Αιτιών και Κέντρων.

 

Διδαχθήκαμε ότι ο Υιός και το Πνεύμα διατηρούν την ίδια και ισότιμη σχέση προς τον Πατέρα καθώς συνδέονται στην Τριάδα. Μέσα στην αιωνιότητα και ως Θεότητες αναμφίβολα το πράττουν, εν καιρώ όμως και ως προσωπικότητες είναι βέβαιο ότι αποκαλύπτουν σχέσεις μιας πολύ διαφορετικής φύσης. Κοιτάζοντας από τον Παράδεισο έξω πάνω στα σύμπαντα, οι σχέσεις αυτές πράγματι φαίνονται ότι είναι πολύ όμοιες, όταν όμως τις παρατηρήσουμε από τους τομείς του διαστήματος φαίνονται εντελώς διαφορετικές.

Οι θείοι Υιοί είναι πράγματι ο «Λόγος του Θεού,» αλλά τα τέκνα του Πνεύματος είναι αληθινά το «Έργο του Θεού.» Ο Θεός μιλά μέσω του Υιού και, με τον Υιό, δρα μέσω του Απείρου Πνεύματος, ενώ σε όλες τις συμπαντικές δραστηριότητες ο Υιός και το Πνεύμα έχουν εξαίσια σχέση αδελφική, εργαζόμενοι ως δύο ισότιμοι αδελφοί γεμάτοι θαυμασμό και αγάπη για ένα ένδοξο και θεϊκά σεβαστό κοινό Πατέρα. 

Ο Πατέρας, ο Υιός και το Πνεύμα σίγουρα είναι ίσοι κατά φύση, ισότιμοι ως υπάρξεις, υπάρχουν ωστόσο αλάθητες διαφορές στις συμπαντικές τους δραστηριότητες, και όταν λειτουργούν μόνοι, το κάθε πρόσωπο του Θείου είναι εμφανώς περιορισμένο όσον αφορά στο απόλυτο της φύσης του. 

Ο Συμπαντικός Πατέρας, πριν από την οικειοθελή αφαίρεση της προσωπικότητας, των δυνάμεων και των ιδιοτήτων από τις οποίες συνίστανται ο Υιός και το Πνεύμα, έχει υπάρξει, ως φαίνεται (από φιλοσοφική άποψη), μία ανεπιφύλακτη, απόλυτη και άπειρη Θεότητα. Μία τέτοια όμως θεωρητικά Πρώτη Γενεσιουργός Αιτία και Κέντρο, χωρίς ένα Υιό, δεν θα μπορούσε, σε καμία έννοια του όρου να θεωρηθεί Συμπαντικός Πατέρας. Η πατρότητα δεν είναι πραγματική χωρίς υιότητα. Επιπλέον, ο Πατέρας, για να έχει υπάρξει απόλυτος με την πλήρη έννοια, πρέπει να είχε υπάρξει, κάποια αιώνια μακρινή στιγμή, μόνος. Ποτέ όμως δεν είχε παρόμοια μοναχική ύπαρξη. Ο Υιός και το Πνεύμα είναι συναιώνιοι με τον Πατέρα. Η Πρώτη γενεσιουργός Αιτία και Κέντρο υπήρχε ανέκαθεν και θα υπάρχει για πάντα, ο αιώνιος Πατέρας του Πρωταρχικού Υιού και, μαζί με τον Υιό, ο αιώνιος πρόγονος του Απείρου Πνεύματος.

Παρατηρούμε ότι ο Πατέρας έχει αφαιρέσει από τον εαυτό του όλες τις άμεσες εκδηλώσεις της απολυτότητας εκτός από την απόλυτη πατρότητα και την απόλυτη θέληση. Δεν γνωρίζουμε αν η βούληση είναι μία αναπαλλοτρίωτη ιδιότητα του πατέρα. Μπορούμε μόνο να παρατηρήσουμε ότι δεν αφαίρεσε από τον εαυτό του τη βούληση. Τέτοιο άπειρο της θέλησης πρέπει να είχε αιωνίως ενυπάρξει στην Πρώτη Γενεσιουργό Αιτία και Κέντρο.

Με την απονομή του απόλυτου της προσωπικότητάς του επί του Αιώνιου Υιού, ο Συμπαντικός Πατέρας αποδρά από τις δεσμεύσεις του απόλυτου της προσωπικότητας, κατά τη διαδικασία όμως αυτή, προχωρά ένα βήμα μακρύτερα πράγμα που κάνει γι’ αυτόν παντοτινά αδύνατο το να δρα μόνος ως απόλυτη προσωπικότητα. Και με την τελική προσωποποίηση του συνυπάρχοντος Θεού του Συνδεδεμένου Δρώντος προκύπτει η κρίσιμη τριαδική αλληλεξάρτηση των τριών θείων προσωπικοτήτων σε σχέση με την ολότητα της απόλυτης λειτουργίας του Θείου.

Ο Θεός είναι ο Πατέρας-Απόλυτο όλων των προσωπικοτήτων στο σύμπαν των συμπάντων. Ο Πατέρας είναι προσωπικά απόλυτος σε ελευθερία δράσης, στα σύμπαντα όμως του χρόνου και του διαστήματος, που δημιουργήθηκαν, που δημιουργούνται και που ακόμα πρόκειται να δημιουργηθούν, ο Πατέρας δεν είναι ευδιάκριτα απόλυτος ως ολική Θεότητα εκτός εντός της Παραδείσιας Τριάδας.

Η Πρώτη Γενεσιουργός Αιτία και Κέντρο λειτουργεί πέραν της Χαβόνα, στα φαινομενικά σύμπαντα, ως εξής:

1.Ως Δημιουργός, μέσω των Δημιουργών Υιών, των εγγονών του. 
2.Ως ελεγκτής, μέσω του κέντρου βαρύτητας του Παραδείσου.

4.Ως διάνοια μέσω του Συνδεδεμένου Δημιουργού. 
5. Ως Πατέρας, διατηρεί γονική επαφή με όλα τα πλάσματα μέσω του κυκλώματος της προσωπικότητας.

6. Ως άτομο, λειτουργεί άμεσα σ’ ολόκληρη την δημιουργία μέσω των αποκλειστικών του τμημάτων. Στους θνητούς μέσω των Προσαρμοστών της Σκέψης.

7. Ως Ολική Θεότητα, λειτουργεί μόνο μέσα στην Τριάδα του Παραδείσου. 

Όλες αυτές οι παραιτήσεις και αναθέσεις δικαιοδοσίας από τον Συμπαντικό Πατέρα είναι απολύτως εκούσιες και αυτό-επιβαλλόμενες. Ο παντοδύναμος Πατέρας σκόπιμα αναλαμβάνει τους περιορισμούς αυτούς στην εξουσία του σύμπαντος. 

Ο Αιώνιος Υιός φαίνεται να λειτουργεί σαν ένας με τον Πατέρα από κάθε πνευματική άποψη εκτός από τις απονομές των θραυσμάτων του Θεού και σε άλλες προ-ατομικές δραστηριότητες. Ούτε είναι ο Υιός στενά ταυτισμένος με τις διανοητικές δραστηριότητες των υλικών πλασμάτων ούτε με τις δραστηριότητες της ενέργειας του υλικού σύμπαντος. Ως απόλυτο, ο Υιός λειτουργεί ως άτομο και μόνο στο χώρο του πνευματικού σύμπαντος.

Το Άπειρο Πνεύμα είναι θαυμαστά συμπαντικό και απίστευτα πολύπλευρο σε όλες τις δραστηριότητές του. Λειτουργεί στις σφαίρες του νου, της ύλης και του πνεύματος. Ο Συνδεδεμένος Δρων εκπροσωπεί το σύνδεσμο Πατέρα-Υιού, ενώ επίσης λειτουργεί αφ’ εαυτού. Δεν ασχολείται άμεσα με τη φυσική βαρύτητα, την πνευματική βαρύτητα, ή το κύκλωμα της προσωπικότητας, αλλά είτε λίγο, είτε περισσότερο, λαμβάνει μέρος σε όλες τις υπόλοιπες συμπαντικές δραστηριότητες. Ενώ φαίνεται ότι εξαρτάται από τρεις υπαρκτούς και απόλυτους ελέγχους βαρύτητας, το Άπειρο Πνεύμα μοιάζει να ασκεί τρεις υπερελέγχους. Το τριπλό αυτό χάρισμα προσλαμβάνεται με πολλούς τρόπους για να υπερβεί και φαινομενικά να εξουδετερώσει ακόμα και τις εκδηλώσεις των βασικών δυνάμεων και ενεργειών, μέχρι τα υπέρτατα όρια του απόλυτου. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι υπερέλεγχοι αυτοί υπερβαίνουν απόλυτα ακόμη και τις πρωταρχικές εκδηλώσεις της κοσμικής πραγματικότητας.

4.              Η ΤΡΙΑΔΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΑΣ

Από όλες τις απόλυτες συσχετίσεις, η Παραδείσια Τριάδα (η πρώτη τριπλή ενοποίηση) είναι μοναδική ως αποκλειστική συσχέτιση του ατομικού Θείου. Ο Θεός λειτουργεί ως Θεός μόνο σε σχέση με τον Θεό και γι’ αυτούς που μπορούν να γνωρίσουν το Θεό, ως απόλυτη Θεότητα όμως, μόνο στην Παραδείσια Τριάδα και σε σχέση με την ολότητα του σύμπαντος. 

Η Αιώνια Θεότητα είναι τέλεια ενοποιημένη. Παρ’ όλα ταύτα, υπάρχουν τρία τέλεια εξατομικευμένα πρόσωπα της Θεότητας. Η Παραδείσια Τριάδα καθιστά δυνατή την ταυτόχρονη έκφραση ολόκληρης της ποικιλίας των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων και των άπειρων δυνάμεων της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου, καθώς και των αιώνιων ομόβαθμων όλης της θείας ενότητας των συμπαντικών λειτουργιών της αδιαχώριστης Θεότητας. 

Η Τριάδα είναι μια σχέση απείρων προσώπων τα οποία λειτουργούν σε μία μη-προσωπική χωρητικότητα, αλλά χωρίς να αντιβαίνουν στην προσωπικότητα. Το παράδειγμα είναι άτεχνο, αλλά ένας πατέρας, ο γιος του και ο εγγονός σχηματίζουν μια εταιρική ενότητα η οποία μπορεί να είναι απρόσωπη, αλλά παρ’ όλα ταύτα να υπόκειται στην ατομική τους βούληση.

Η Παραδείσια Τριάδα είναι πραγματική. Υπάρχει ως η Θεία ένωση του Πατέρα, του Υιού και του Πνεύματος. Ακόμα ο Πατέρας, ο Υιός, ή το Πνεύμα, ή δύο από αυτούς, μπορούν να λειτουργήσουν στο πλαίσιο αυτής καθ’ εαυτής της Παραδείσιας Τριάδας. Ο Πατέρας, ο Υιός και το Πνεύμα μπορούν να συνεργασθούν με μη-Τριαδικό τρόπο, αλλά όχι ως τρεις Θεότητες. Ως άτομα, μπορούν να συνεργασθούν κατ’ επιλογή, τούτο όμως δεν συνιστά την Τριάδα.

Να θυμάστε πάντα ότι αυτό που κάνει το Πνεύμα είναι η λειτουργία του Συνδεδεμένου Δρώντα. Τόσο ο Πατέρας όσο και ο Υιός λειτουργούν εντός του, μέσω αυτού, αλλά και όπως αυτό. Είναι όμως μάταιο να προσπαθήσουμε να διαφωτίσουμε το μυστήριο της Τριάδας: οι τρεις είναι σαν ένας και μέσα σε έναν και ο ένας είναι όπως οι δύο και λειτουργώντας για δύο. 

Η Τριάδα είναι τόσο συνδεδεμένη με τις συνολικές υποθέσεις του σύμπαντος, που το γεγονός αυτό πρέπει να συνυπολογίζεται όταν προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε την ολότητα οποιουδήποτε μεμονωμένου κοσμικού συμβάντος, ή σχέση προσωπικότητας. Η Τριάδα λειτουργεί σε όλα τα κοσμικά επίπεδα και ο θνητός άνθρωπος είναι περιορισμένος στο πεπερασμένο επίπεδο. Για το λόγο αυτό, ο άνθρωπος πρέπει να είναι ικανοποιημένος με μία πεπερασμένη θεώρηση της Τριάδας σαν την Τριάδα.

Σαν ένας θνητός στην σάρκα, πρέπει να αντιμετωπίζετε την Αγία Τριάδα ανάλογα με την ατομική σας διαφώτιση και σε αρμονία με τις αντιδράσεις του νου και της ψυχής σας. Μπορεί να γνωρίζετε ελάχιστα για το απόλυτο της Τριάδας, καθώς όμως ανέρχεσθε προς την κατεύθυνση του Παραδείσου θα βιώσετε πολλές φορές έκπληξη με τις διαδοχικές αποκαλύψεις και τις απρόσμενες ανακαλύψεις της υπεροχής της Τριάδας και του απώτατου της φύσης της, αν όχι του απόλυτου.

5.              ΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΤΗΣ ΤΡΙΑΔΑΣ

Οι προσωπικές Θεότητες έχουν ιδιότητες, αλλά είναι με τα βίας συνεπές να αναφερόμαστε στην Τριάδα ως έχουσας ιδιότητες. Ο συσχετισμός αυτός των θείων υπάρξεων μπορεί, σωστότερα, να θεωρηθεί ως έχων λειτουργίες, όπως είναι η απονομή δικαιοσύνης, οι στάσεις ολότητας, η συντονιστική δράση και ο κοσμικός υπερέλεγχος. Οι λειτουργίες αυτές είναι δραστικά υπέρτατες, ύπατες και (μέσα στα πλαίσια της Θεότητας) απόλυτες, τουλάχιστον όσον αφορά όλες τις ζώσες πραγματικότητες των αξιών της προσωπικότητας.

Οι λειτουργίες της Παραδείσιας Τριάδας δεν αποτελούν απλά το άθροισμα του προφανούς δώρου της θείας φύσης που διαθέτει ο Πατέρας, μαζί με τις συγκεκριμένες εκείνες ιδιότητες, τις μοναδικές στην ατομική ύπαρξη του Υιού και του Πνεύματος. Ο Τριαδικός συσχετισμός των τριών Θεοτήτων του Παραδείσου έχει ως αποτέλεσμα την εξέλιξη, την ύπαρξη και την θεοποίηση καινούργιων εννοιών, αξιών, δυνάμεων και ικανοτήτων για τη συμπαντική αποκάλυψη, δράση και διαχείριση. Οι ζώντες συσχετισμοί, οι ανθρώπινες οικογένειες, οι κοινωνικές ομάδας, ή η Παραδείσια Τριάδα δεν προσαυξάνονται με απλή αριθμητική άθροιση. Η δυναμική της ομάδας είναι πάντα πολύ μεγαλύτερη από το απλό άθροισμα των ιδιοτήτων των μελών που τη συνθέτουν. 

Η Τριάδα διατηρεί μία μοναδική πρόθεση ως Τριάδα σε σχέση με ολόκληρο το σύμπαν του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Και οι λειτουργίες της Τριάδας μπορούν να γίνουν καλύτερα κατανοητές σε σχέση με τις συμπαντικές προθέσεις της Τριάδας. Παρόμοιες προθέσεις είναι ταυτόχρονες και πιθανόν πολλαπλές σε σχέση με οποιοδήποτε μεμονωμένη κατάσταση, ή συμβάν:

1.Πρόθεση προς το Πεπερασμένο. Ο μέγιστος αυτοπεριορισμός της Τριάδας είναι η πρόθεση της προς το πεπερασμένο. Η Τριάδα δεν είναι άτομο, ούτε είναι το Υπέρτατο Ον μια αποκλειστική προσωποποίηση της Τριάδας, αλλά το Υπέρτατο είναι η πλησιέστερη προσέγγιση προς την επικέντρωση της δύναμης- προσωπικότητας της Τριάδας η οποία μπορεί να γίνει κατανοητή από τα πεπερασμένα πλάσματα. Επομένως η Τριάδα στην σχέση με το πεπερασμένο ορισμένες φορές αναφέρεται ως η Τριάδα του Υπέρτατου. 

2. Πρόθεση προς το Απολυτοειδές. Η Παραδείσια Τριάδα σέβεται τα επίπεδα εκείνα της ύπαρξης τα οποία είναι κάτι περισσότερο από το πεπερασμένο, αλλά κάτι λιγότερο από το απόλυτο και η σχέση αυτή ορισμένες φορές της δίνει το όνομα Τριάδα του Απώτατου. Ούτε το Απώτατο, ούτε το Υπέρτατο είναι εξολοκλήρου αντιπροσωπευτικά της Παραδείσιας Τριάδα, αλλά με κάποια περιορισμένη έννοια και στα αντίστοιχα επίπεδα ,το καθένα από αυτά φαίνεται ότι αντιπροσωπεύει την Τριάδα κατά τη διάρκεια των προ-ατομικών καιρών της ανάπτυξης της εμπειρικής δύναμης. 

3. Η Απόλυτη Πρόθεση της Παραδείσιας Τριάδας υφίσταται σε σχέση με τις απόλυτες υπάρξεις και αποκορυ-φώνεται στην δράση της συνολικής Θεότητας.

Το Τριαδικό Άπειρο εμπεριέχει την συντονισμένη δράση όλων των τριπλά ενωτικών σχέσεων της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου και των θεοποιημένων και μη-θεοποιημένων υπάρξεων. Και είναι ως εκ τούτου, εξαιρετικά δύσκολο για τις προσωπικότητες να το κατανοήσουν. Στον στοχασμό της Τριάδας ως άπειρης, μην αγνοείτε τις επτά τριπλές ενότητες, ούτως ώστε ορισμένες δυσκολίες κατανόησης μπορούν να αποφευχθούν και ορισμένα παράδοξα μπορούν εν μέρει να επιλυθούν.

Αλλά δεν είμαι κυρίαρχος της γλώσσας που θα με καθιστούσε ικανό να μεταδώσω στον πεπερασμένο ανθρώπινο νου την πλήρη αλήθεια και την αιώνια σπουδαιότητα της Παραδείσιας Τριάδας καθώς και την φύση της ατέλειωτης αλληλένδετης σχέσης των τριών υπάρξεων της άπειρης τελειότητας.

6.              ΟΙ ΣΤΑΘΕΡΟΙ ΥΙΟΙ ΤΗΣ ΤΡΙΑΔΑΣ

Όλοι οι νόμοι εκπορεύονται από την Πρώτη Γενεσιουργό Αιτία και Κέντρο. Αυτή είναι ο νόμος. Η διαχείριση του πνευματικού νόμου είναι συμφυής στη Δεύτερη Γενεσιουργό Αιτία και Κέντρο. Η αποκάλυψη του νόμου, η δημοσιοποίηση και η ερμηνεία των θείων θεσπισμάτων αποτελούν τη λειτουργία της Τρίτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου. Η εφαρμογή του νόμου, η δικαιοσύνη, εμπίπτει στη δικαιοδοσία της Παραδείσιας Τριάδας και εκτελείται από ορισμένους Υιούς της Τριάδας.

Η Δικαιοσύνη ενυπάρχει στη συμπαντική κυριαρχία της Παραδείσιας Τριάδας, η καλοσύνη, όμως, το έλεος και η αλήθεια αποτελούν την συμπαντική λειτουργία των θείων προσωπικοτήτων των οποίων η ένωση συνιστά την Τριάδα. Η δικαιοσύνη δεν είναι πρόθεση του Πατέρα, του Υιού, ή του Πνεύματος. Η δικαιοσύνη είναι η Τριαδική πρόθεση των προσωπικοτήτων αυτών της αγάπης, του ελέους και της προσφοράς. Καμία από τις Παραδείσιες Θεότητες δεν υιοθετεί την διαχείριση της δικαιοσύνης. Η δικαιοσύνη δεν είναι ποτέ μια προσωπική πρόθεση. Είναι πάντοτε μία πλουραλιστική λειτουργία.

Η Μαρτυρία, η βάση του δικαίου (η δικαιοσύνη σε αρμονία με το έλεος), παρέχεται από τις προσωπικότητες της Τρίτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου, τον κοινό εκπρόσωπο του Πατέρα και του Υιού σε όλα τα βασίλεια και όλες τις διάνοιες των ελλόγων πλασμάτων ολόκληρης της δημιουργίας. 
Η Κρίση, η τελική εφαρμογή της δικαιοσύνης, σύμφωνα με τις μαρτυρίες που προσκομίσθηκαν από τις προσωπικότητες του Απείρου Πνεύματος, αποτελεί το έργο των Σταθερών Υιών της Τριάδας, υπάρξεων που συμμετέχουν στην Τριαδική φύση των ενωμένων Πατέρα, Υιού και Πνεύματος.

Η ομάδα αυτή των Τριαδικών Υιών περιλαμβάνει τις ακόλουθες προσωπικότητες:

1. Τα Τριαδικοποιημένα Μυστικά του Υπέρτατου

2. Τους Αιώνιους των Ημερών

3. Τους Αρχαίους των Ημερών

4. Τους Τέλειους των Ημερών

5. Τους Πρόσφατους των Ημερών

6. Τους Ενωμένους των Ημερών

7. Τους Πιστούς των Ημερών

8. Τους Τελειοποιητές της Σοφίας

9. Τους Θείους Συμβούλους

10. Τους Συμπαντικούς Λογοκριτές

Είμαστε τα τέκνα των τριών Θεοτήτων του Παραδείσου οι οποίες λειτουργούν ως η Τριάδα, καθ’ όσον συμβαίνει να ανήκω στην δέκατη κατηγορία της κατάταξης αυτής, στους Συμπαντικούς Λογοκριτές. Οι κατηγορίες αυτές δεν είναι αντιπροσωπευτικές της πρόθεσης της Τριάδας υπό μια συμπαντική έννοια. Αντιπροσωπεύουν τη συλλογική αυτή θέση της Τριάδας μόνο στο χώρο της εκτελεστικής κρίσης της δικαιοσύνης. Έχουν ειδικά σχεδιασθεί από την Τριάδα για την ακριβή εργασία που τους έχει ανατεθεί, και εκπροσωπούν την Τριάδα μόνο στις λειτουργίες εκείνες για τις οποίες έχουν προσωποποιηθεί. 

Οι Αρχαίοι των Ημερών και οι Τριαδικής προέλευσης συνεργάτες τους απονέμουν την δίκαιη κρίση της υπέρτατης δικαιοσύνης στα επτά υπερσύμπαντα. Στο κεντρικό σύμπαν παρόμοιες λειτουργίες υπάρχουν μόνο σε θεωρητικό επίπεδο. Εκεί, η δικαιοσύνη είναι αυταπόδεικτη σε τελειότητα και η τελειότητα της Χαβόνα αποκλείει κάθε πιθανότητα δυσαρμονίας. 

Η δικαιοσύνη αποτελεί τη συλλογική σκέψη του ορθού. Το έλεος είναι η ατομική της έκφραση. Το έλεος είναι ιδιότητα της αγάπης. Ακρίβεια χαρακτηρίζει τη λειτουργία του νόμου. Η θεία κρίση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης, η οποία πάντα συνάδει με τη δικαιοσύνη της Τριάδας, πάντα εκπληρώνοντας την θεία αγάπη του Θεού. Όταν γίνουν πλήρως αντιληπτές και απόλυτα κατανοητές, η δίκαιη κρίση της Τριάδας και η ελεήμων αγάπη του Συμπαντικού Πατέρα συμπίπτουν. Ο άνθρωπος, ωστόσο, δεν μπορεί να κατανοήσει πλήρως τη θεία δικαιοσύνη. Έτσι, λοιπόν, στην Τριάδα, όπως μπορεί να την αντιληφθεί ο άνθρωπος, οι προσωπικότητες του Πατέρα, του Υιού και του Πνεύματος έχουν προσαρμοσθεί ώστε να συντονίζουν την φροντίδα της αγάπης και του νόμου μέσα στα εμπειρικά σύμπαντα του χρόνου.

7.              Ο ΥΠΕΡΕΛΕΓΧΟΣ ΤΟΥ ΥΠΕΡΤΑΤΟΥ

Το Πρώτο, το Δεύτερο και το Τρίτο Πρόσωπο του Θείου είναι ίσα μεταξύ τους, ουσιαστικά είναι ένας. «Ο Κύριος και Θεός μας είναι ένας Θεός.» Υπάρχει τελειότητα σκοπού και ενότητα εκτέλεσης στη θεία Τριάδα των αιώνιων Θεοτήτων. Ο Πατέρας, ο Υιός και ο Συνδεδεμένος Δρων είναι αληθινά και θεϊκά ένας. Από μια αλήθεια έχει γραφεί «Είμαι ο πρώτος, είμαι ο έσχατος και δεν υπάρχει Θεός πλην εμού».

Όπως φαίνονται τα πράγματα στον θνητό στο πεπερασμένο επίπεδο, η Παραδείσια Τριάδα, όπως και το Υπέρτατο Ον, νοιάζονται μόνο για το σύνολο, το σύνολο του πλανήτη, το ολικό σύμπαν, το ολικό υπερσύμπαν, το ολικό μέγα σύμπαν. Η συνολική αυτή πρόθεση υφίσταται επειδή η Τριάδα αποτελεί το σύνολο του Θείου, αλλά και για πολλούς άλλους λόγους. 

Το Υπέρτατο Ον είναι ορισμένες φορές κάτι λιγότερο και ορισμένες άλλες κάτι διαφορετικό από την Τριάδα που λειτουργεί στα πεπερασμένα σύμπαντα. Μέσα σε ορισμένα, όμως, πλαίσια και κατά τον παρόντα χρόνο της ατελούς εξατομίκευσης της δύναμης η εξελικτική αυτή Θεότητα πράγματι φαίνεται ότι αντανακλά τη θέση της Τριάδας της Υπεροχής. Ο Πατέρας, ο Υιός και το Πνεύμα δεν λειτουργούν ατομικά μαζί με το Υπέρτατο Ον, κατά τη διάρκεια, όμως, της παρούσης συμπαντικής περιόδου, συνεργάζονται μαζί του ως η Τριάδα. Κατανοούμε ότι διατηρούν μία παρόμοια σχέση και προς το Απώτατο. Συχνά αναρωτιόμαστε ποια θα είναι η προσωπική σχέση μεταξύ των Παραδείσιων Θεοτήτων και του Θεού του Υπέρτατου, όταν θα έχει τελικά εξελιχθεί, αλλά δεν το γνωρίζουμε στ’ αλήθεια.

Δεν μπορούμε να θεωρήσουμε τον υπερέλεγχο του Υπέρτατου απολύτως προβλέψιμο. Επιπλέον, αυτή η μη-προβλεψιμότητα φαίνεται ότι χαρακτηρίζεται από κάποια αναπτυξιακή ατέλεια, χαρακτηριστικό, αναμφίβολα, της ατέλειας του Υπέρτατου και της ατέλειας της πεπερασμένης αντίδρασης της Παραδείσιας Τριάδας.

Ο θνητός νους μπορεί να σκεφθεί αμέσως χίλια και ένα πράγματα, καταστροφικά φυσικά συμβάντα, φοβερά ατυχήματα, τρομακτικές καταστροφές, επώδυνες ασθένειες και παγκόσμιες πληγές και αναρωτιέται αν τέτοιες θεομηνίες συσχετίζονται με τους άγνωστους ελιγμούς της πιθανής αυτής δραστηριότητας του Υπέρτατου Όντος. Ειλικρινά, δεν το γνωρίζουμε. Δεν είμαστε στ’ αλήθεια σίγουροι. Σίγουρα, όμως, παρατηρούμε ότι, με την πάροδο του χρόνου, όλες αυτές οι δυσχερείς και κατά το μάλλον, ή ήττον μυστηριώδεις καταστάσεις πάντα καταλήγουν στο καλό και την πρόοδο των συμπάντων. Είναι ίσως το γεγονός ότι οι συνθήκες της ύπαρξης και οι ανεξήγητες μεταστροφές του ζην είναι όλες συνυφασμένες σ’ ένα λογικό σχέδιο υψηλής αξίας, υπό τη λειτουργία του Υπέρτατου και τον υπερέλεγχο της Τριάδας. 

Ως υιοί του Θεού μπορείτε να διακρίνετε την ατομική προδιάθεση της αγάπης σε όλα τα έργα του Θεού του Πατέρα. Δεν θα μπορείτε όμως πάντα να κατανοείτε πόσα από τα συμπαντικά έργα της Παραδείσιας Τριάδας συμβάλλουν στο καλό του ατομικού θνητού στους εξελικτικούς κόσμους του διαστήματος. Στην πρόοδο της αιωνιότητας τα έργα της Τριάδας θα αποκαλυφθούν όλα ως σημαντικά και συνετά, ωστόσο δεν φαίνονται πάντα έτσι στα πλάσματα του χρόνου.

8.              Η ΤΡΙΑΔΑ ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΠΕΠΕΡΑΣΜΕΝΟΥ

Πολλές αλήθειες και γεγονότα που αναφέρονται στην Παραδείσια Τριάδα μπορούν μόνο εν μέρει να γίνουν κατανοητά από την αναγνώριση μιας λειτουργίας η οποία υπερβαίνει το πεπερασμένο.

Δεν θα ήταν συνετό να μιλήσουμε για τις λειτουργίες της Τριάδας του Απώτατου, είναι δυνατόν, όμως, να αποκαλυφθεί ότι ο Θεός ο Απώτατος είναι η εκδήλωση της Τριάδας, όπως αυτή γίνεται κατανοητή από όσους έχουν κάνει την υπέρβαση. Τείνουμε να πιστεύουμε ότι η ενοποίηση του κύριου σύμπαντος είναι η τελική έκβαση της δράσης του Απώτατου και πιθανόν αντανάκλαση ορισμένων, αλλά όχι όλων, φάσεων του υπερελέγχου της Παραδείσιας Τριάδας. Το Απώτατο είναι μία περιορισμένη εκδήλωση της Τριάδας εν σχέσει προς το απολυτοειδές μόνο υπό την έννοια ότι το Υπέρτατο εκπροσωπεί έτσι εν μέρει την Τριάδα εν σχέσει προς το πεπερασμένο. Ο Συμπαντικός Πατέρας, ο Αιώνιος Υιός, και το Άπειρο Πνεύμα είναι, κατά κάποιο τρόπο, οι συστατικές προσωπικότητες της ολικής Θεότητας. Η ένωση τους στην Παραδείσια Τριάδα και η απόλυτη λειτουργία της Τριάδας ισοδυναμούν στην λειτουργία της ολικής Θεότητας. Και τέτοια ολοκλήρωση της Θεότητας υπερβαίνει και το πεπερασμένο και το απολυτοειδές. Ενώ δεν υπάρχει ένα μεμονωμένο πρόσωπο εκ των Θεοτήτων του Παραδείσου το οποίο να πληροί κάθε Θεία δυναμική, συλλογικά και τα τρία πρόσωπα την πληρούν. Τρία άπειρα πρόσωπα φαίνεται να αποτελούν τον ελάχιστο αριθμό των υπάρξεων οι οποίες απαιτούνται για να ενεργοποιήσουν την προ-ατομική και υπαρξιακή δυναμική της συνολικής Θεότητας του Θείου Απόλυτου. 

Γνωρίζουμε τον Συμπαντικό Πατέρα, τον Αιώνιο Υιό και το Άπειρο Πνεύμα ως άτομα, δεν γνωρίζω όμως εγώ προσωπικά την Απόλυτη Θεότητα. Αγαπώ και λατρεύω τον Θεό τον Πατέρα. Σέβομαι και τιμώ την Απόλυτη Θεότητα.

Ταξίδεψα κάποτε σ’ ένα σύμπαν όπου κάποια ομάδα πλασμάτων δίδασκε ότι οι τελεκιστές, στην αιωνιότητα θα γίνονταν τελικά παιδιά του Θείου Απόλυτου. Είμαι ωστόσο απρόθυμος να δεχθώ την λύση αυτή για το μυστήριο που περιβάλλει το μέλλον των τελεκιστών.

Τα Σώματα της Τελικότητας περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, τους θνητούς εκείνους του χρόνου και του διαστήματος οι οποίοι κατέκτησαν την τελειότητα σε ό,τι αφορά την Θεία βούληση. Ως πλάσματα και μέσα στα όρια των ικανοτήτων των πλασμάτων γνωρίζουν αληθώς και πλήρως τον Θεό. Έχοντας με τον τρόπο αυτό διαπιστώσει ότι ο Θεός είναι ο Πατέρας όλων των πλασμάτων, οι τελεκιστές αυτοί πρέπει ορισμένες φορές ν’ αρχίσουν την αναζήτηση ενός μη-πεπερασμένου Πατέρα. Η αναζήτηση όμως αυτή εμπεριέχει την κατανόηση της απολυτοειδούς φύσης των απώτατων ιδιοτήτων και του χαρακτήρα του Παραδείσιου Πατέρα. Η αιωνιότητα θα αποκαλύψει εάν ένα παρόμοιο επίτευγμα είναι εφικτό, είμαστε όμως πεπεισμένοι, έστω και αν οι τελεκιστές όντως κατανοήσουν την απώτατη αυτή ποιότητα του Θείου, ότι δεν θα μπορέσουν να φθάσουν τα υπερ-απώτατα επίπεδα της Απόλυτης Θεότητας.

Είναι ίσως πιθανόν ότι οι τελεκιστές θα φθάσουν εν μέρει το Θείο Απόλυτο, ακόμη όμως και αν το φθάσουν, το πρόβλημα του Συμπαντικού Απόλυτου θα συνεχίσει στους αιώνες των αιώνων να διεγείρει την περιέργεια, να προκαλεί αμηχανία, να μπερδεύει και να προκαλεί τους ανελισσόμενους και προοδεύοντες τελεκιστές, διότι αντιλαμβανόμαστε ότι το απροσμέτρητο των κοσμικών σχέσεων του Συμπαντικού Απόλυτου θα τείνει να αναπτύσσεται αναλογικά, καθώς τα υλικά σύμπαντα και η πνευματική τους διαχείριση συνεχίζουν να επεκτείνονται. Μόνο το άπειρο μπορεί να αποκαλύψει τον Πατέρα-Άπειρο. 

Ο πολεμιστής πρέπει να δέχεται τη μοίρα του με ταπεινότητα. Η πρόκληση για αυτόν είναι πόσο μακριά μπορεί να προχωρήσει και πόσο άψογος μπορεί να είναι. Αν συναντήσει αβάσταχτες ταλαιπωρίες και πόνο στο μονοπάτι του, κλαίει, αλλά όλα τα δάκρυά του μαζί δεν είναι σε θέση να μετακινήσουν τη γραμμή του πεπρωμένου του... Ο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΑΓΝΩΣΤΟΣ... ΜΑ ΤΟΣΟ ΛΑΜΠΕΡΟΣ! Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΤΟΝ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΟ ΦΩΣ!

Tweet

by Νέο Άστρο

Φως και Χαρά

Follow him @ Twitter | Facebook | Google Plus

Tags: Νέβαδον / Ουράντια / παραδείσια Τριάδα / προσωπικότητα / Σατάνια / Σπλάντον / συμπαντικός Πατέρας