"Όσο κανείς
κινείται προς τον Εαυτό σε μια προσπάθεια διεύρυνσης της ατομικής
συνειδητότητας, τόσο Εκείνος φαίνεται να απομακρύνεται.
Προχωράει εντούτοις για
την εξερεύνηση του Εαυτού και των Δυνατοτήτων. Είναι σοφό να κινείται σ’ αυτό
το νήμα της διαρκούς μεταμόρφωσης, καθώς είναι ο πιο ασφαλής δρόμος."
Ίσως έχετε
παρατηρήσει, ότι όσο προχωράει κανείς και νιώθει ότι πάει να ενωθεί με τον Εαυτό
του, τόσο εκείνος απομακρύνεται. Είναι μια ουτοπική εργασία αυτή του
πνευματικού ανθρώπου! Εργαζόμαστε να φέρουμε το μέλλον στο παρόν, το ουτοπικό
στο τώρα. Πόσο βαρετά θα ήταν τα πράγματα αν αυτό δεν ήταν έτσι...
Το ότι προσπαθούμε και
πάντα κάτι μας ξεφεύγει δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει εξέλιξη. Επίσης δεν
λείπουν οι πολύτιμες εκείνες στιγμές της ''επίτευξης'', όταν δηλαδή κάποιος
νιώθει ότι έχει καταφέρει το στόχο της περιόδου εκείνης. Πάντα βέβαια ο
στόχος απομακρύνεται ξανά, για ένα νέο
γύρο ανάπτυξης. Καθόλου βαρετή η ζωή του διαλογιζόμενου!
Αν καταφέρει κάποιος
να ταυτιστεί και να ευθυγραμμιστεί μ' αυτό το νήμα της διαρκούς πορείας, της εξέλιξης,
τότε βιώνει ελάχιστο πόνο και μέγιστη χαρά (όχι φυσικά κάποια κραυγαλέα χαρά).
Και πάλι η στασιμότητα είναι ο εχθρός, η αδράνεια και ο φόβος για αλλαγή και
προσαρμογή στο καινούργιο. Ο άνθρωπος αρκείται σε όσα καλώς έχουν και δεν
θέλει, αρνείται να πάει παραπέρα. Όμως και αυτός ο φόβος, η άρνηση είναι πλάνη...
