Πριν
2000 περίπου χρόνια σήμανε η έναρξη της επιστροφής του ανθρώπου στην Πηγή από
όπου προήλθε. Και τώρα, ξεκινάει το δεύτερο μέρος αυτής της επιστροφής που στην
Χριστιανική κοσμοθεωρία ονομάζεται Θέωση. Η Θέωση δεν ταυτίζεται με την
αγιοποίηση όπως νομίζουν οι περισσότεροι. Η κοσμική περίοδος που δόθηκε για την
επίτευξη της ατομικής ολοκλήρωσης του ανθρώπου έληξε, και μαζί της ο
περιορισμός σε εσωστρεφή μόνο δράση. Ο άνθρωπος είναι μια Oλότητα. Δηλαδή Ένας
είναι ο Άνθρωπος, όπως Ένας είναι ο Θεός, Mία είναι και η Δημιουργία. Από
την πολλαπλότητα των μορφών η διάνοια εγκλωβίζεται στην ιδέα των αντιθέτων, σε
ιδέες χωριστικότητας, φυλετισμού, ρατσι-σμού, θρησκευτικών, εθνικών και άλλων
διακρίσεων. Η αποκατάσταση αυτής της χαμένης ενότητας μέσα μας και γύρω μας,
που αγκαλιάζει όλες τις μορφές, τα όντα και βιώνει όλες τις δημιουργίες ως μία
ενιαία Ζωή, είναι ο προάγγελος της Θέωσης της Ολότητας- Άνθρωπος.
Ο Παράκλητος, το Πνεύμα της
Αληθείας, είναι ψυχο-πνευματική υπόσταση αυτής της Ολότητας που ονομά-ζεται
Άνθρωπος και περιλαμβάνει όλους όσους έζησαν, ζουν και θα ζήσουν. Ένα Πνεύμα
εκπόρευσε ο Πατέρας, το Άγιο Πνεύμα.
Αυτή είναι η Αληθινή ταυτότητα του Ανθρώπου, που του αποκαλύπτεται εσωτερικά
από τον ίδιο του τον θείο Εαυτό. Ο Παράκλητος είναι ο Αληθινός Εσωτερικός
Δάσκαλος μέσα σε κάθε άνθρωπο. Οτιδήποτε άλλο αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος ως
Εσωτερικό Δάσκαλο δεν είναι παρά το αποτέλεσμα των φίλτρων που διατηρεί ως
προσωπικότητα και ατομικότητα. Ο Παράκλητος είναι η Μοναδικότητα που
είμαστε. Η θεία μας Υπόσταση που αποκαλύπτεται ως Άνθρωπος, Λόγος, Χριστός,
Υιός, Μητέρα. Πριν συμβεί αυτό όμως, είναι απαραίτητο να έχει ολοκληρωθεί
μια σειρά κύκλων πνευματικής εξέλιξης, που αντιστοιχούν σε συχνότητες
συνειδητότητας και παλμοδο-νήσεις Φωτός, ενεργούντος ως Δημιουργικό Πυρ.
Πριν από αυτό το εσωτερικό
βίωμα, προηγείται ένα άλλο που είναι ο προάγγελος: Ο ΘΕΟΣ Ο
ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟ-ΜΕΝΟΣ ΣΤΟΝ ΝΟΥ που σε αναρπάζει ξαφνικά στα φτερά Του, σε
ανύποπτο χρόνο και χώρο, για να αυξήσει την συνείδησή σου, να ανοίξει τον Δρόμο
του Χριστού εντός από την Γέννηση ως την Βάπτιση, ώστε να ανδρωθεί μέσα σου ο
Λόγος και να έχεις μέσα σου δεκαοκτώ χρονών Χριστό. Έτσι η υπόσταση γίνεται
ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ. Από δεκαοκτώ έως τριάντα ετών, για δώδεκα χρόνια κάνει έργο Προδρομικό: κηρύττει την Μετάνοια,
φανερώνει την Αλήθεια, νουθετεί, θεραπεύει, ευλογεί και αποδεσμεύει, διδάσκει,
ταξιδεύει τον Λόγο της Αλήθειας παντού όπου τον κατευθύνει ο Πατέρας Του.
Μέχρι δεκαοκτώ χρονών και
μέχρι το όρος των πειρασμών, κατευθύνεται από το Πνεύμα το Άγιο, τον Παράκλητο,
το Πνεύμα της Αληθείας. Όταν στον τρίτο πειρασμό πει: «Ύπαγε οπίσω μου σατανά»,
βιώνοντάς το όπως ο Χριστός, από κει και πέρα κατευθύνεται ο Υιός από τον
Πατέρα. Και το Πνεύμα το Άγιο διαχέεται από τον Λόγο του και γίνεται οδηγός για
όσους θέλουν να καθαριστούν, να φωτιστούν και τελικά να συνταυτιστούν με τον
Χριστό. Δια της θείας Χάριτος να γίνουν Μυστα-γωγοί και Θεουργοί και να
τελειοποιηθούν καθιστά-μενοι ΑΓΓΕΛΟΙ μέσα στον Ένα Λόγο, καταγράφοντας
στην συλλογική ανθρώπινη συνείδηση την Απόλυτη υπέρβαση από την θνητότητα στην
Αιωνιότητα.
Ο Δρόμος των Πρωτοπόρων του
Έργου της Δευτέρας Παρουσίας δεν σταματάει στην Ανάσταση. Ουσιαστικά ξεκινάει
από την Ανάληψη που είναι, κυριολεκτικά, η ανάληψη θείων Ευθυνών Λόγου. Το Πνεύμα της Αληθείας που τα ελλείποντα πληροί και τα ασθενούντα
θεραπεύει, είναι και ο Ελευθερωτής που μας ελευθερώνει και μας ωθεί να
φανερώνουμε την Αλήθεια στους ανθρώπους με λόγια και με έργα, σε μια ενότητα
που αποκαθιστά την διαχρονική απόσταση θεωρίας και πράξης. Ως εκ τούτου, η
πνευμα-τικότητα που αναπτύσσεται σε μια υπόσταση έχει στάδια κι επίπεδα. Από
τον θείο Πατρικό Νου εκπορεύτηκε μια θεία, τέλεια Ανθρωποϊδέα-Συνειδητότητα,
αθάνατη και αιώνια. Οι δυνάμεις του εκδηλωμένου Λόγου-Υιού που στην Βίβλο
ονομάζονται Ελοΐμ-Θεοί, είπαν: «Ποιήσομεν αυτόν κατ’ εικόνα ημετέρα και καθ’
ομοίωσιν». Αυτός είναι ο Ουράνιος Ανδρόγυνος Αδάμ- Ελοΐμ του πρώτου κεφαλαίου
της Γένεσης ο οποίος εκπροσωπεί την Ουράνια Συνείδηση του Άμορφου Πανανθρώπινου
Όντος.
Καθώς
η δημιουργία εξελίσσεται κρυσταλλοποιώντας μορφές σε όλα τα πεδία της μορφής,
ένας μικρότερος Ελοΐμ επεμ-βαίνει και δημιουργεί την Εύα από τον Αδάμ. Από την
Εδεμική συνείδηση της μακαριότητας, ο άνθρωπος εγκλωβί-ζεται στην γήινη, υλική
συνείδηση και την παγίδα των αισθήσεων. Η γενεά του Σηθ εγκαινιάζει τον νέο,
μεγάλο κύκλο της εξατομίκευσης της συνείδησης που έπειτα από πολλά στάδια τα
οποία συμβολίζονται με συγκεκριμένα πρόσωπα των γραφών, φτάνει στην φανέρωση
της απο-κορύφωσης με τον Ιωάννη που είπε για τον Χριστό: «Εγώ να ελαττώνομαι κι
Εκείνος να αυξάνει».
Ο
νόμος της Γης , εκφράζεται με ένα έτος. Ένας χρόνος, ένας Κρόνος, ένας
δακτύλιος, ένα δακτυλίδι όπως αυτό που φοράμε με τον γάμο, ένα συμβόλαιο που
συνάπτει η ψυχή για την ενσάρκωσή της, διότι το ζεύγος είναι η έκφραση της
μονάδας. Έτσι, τα δύο φύλα ζουν υποστατικά, ως υπόσταση δηλαδή στο σώμα της
ανθρωπότητας. Η θεία ανθρωποϊδέα δεν είναι μια ανθρώπινη ιδέα, δεν είναι η ιδέα
που έχει η ανθρωπότητα για τον εαυτό της που δεν είναι ακόμα ολοκληρωμένη και
δεν έχει συνειδητοποιήσει τον εαυτό της. Αντίθετα, επειδή είναι θεία η
ανθρωποϊδέα έχει μέσα της και τα απαραίτητα στοιχεία-δυνάμεις και τις
απαραίτητες προϋποθέσεις: το κατ’ εικόνα. Επίσης έχει το απαραίτητο πρόγραμμα
ζωής και εξέλιξης ενσωματωμένο μέσα στο είναι της: το καθ’ ομοίωση, την δύναμη,
την δυνατότητα της Θέωσης. Είναι δηλαδή ουσιαστικά ένθεη. Στην πραγμα-τικότητα
είναι μέσα στο Θείο, ζει μέσα στο Θείο. Η αποκοπή είναι μόνο ομαδική ή ατομική,
όχι ολική.
Ένας
είναι ο Λόγος, ο Διδάσκαλος των Διδασκάλων και μαζί Του συνδέονται όσοι ζουν
την συνειδητότητά Του. Αυτός ο Ένας Δάσκαλος μας εμπνέει και μας κατευθύνει.
Μυήσεις, τεχνικές, σπουδές και εκπαίδευση, μυστήρια, διδασκαλίες και
κοσμοθεωρίες αιώνων, αφομοιώνονται αλληλοσυμπληρού-μενες μέσα στο βίωμα της
ενότητας που καταλύει κάθε προσκόλληση σε μονομέρειες, δογματισμούς, θεωρίες
και ανθρώπινα ιδεολογήματα. Όλα συμβαίνουν εδώ και τώρα μπροστά μας, και όποιος
τολμήσει να δει την Αλήθεια, του αποκαλύπτεται μέσα του. Είναι η παιδεία του
Νέου Αν-θρώπου που προορίζεται να κληρονομήσει έναν Νέο Κόσμο, μια Δημιουργία
συντονισμένη με το Θείο Θέλημα η οποία αποκαθιστά έμπρακτα την Δημιουργία της
πλάνης που διαμορφώθηκε από τον ανθρώπινο εγωισμό.
Η
Θέωση του ανθρώπου σημαίνει ταυτόχρονα την αποκα-τάσταση των αγγελικών δυνάμεών
του που εξέπεσαν, επι-φέροντας μετουσίωση και ταχύρυθμη εξέλιξη. Αυτή εξάλλου
είναι και η αληθινή αιτία της πτώσης. Όσοι αγνοούν την αληθινή αιτία, αδυνατούν
να αποκατασταθούν πνευματικά. Και αυτό φανερώνεται από τον τρόπο που ζουν και
εννοούν τι είναι Χριστός. Ο άνθρωπος εγκλωβίστηκε στην ίδια την υλική του
δημιουργία. Όχι όμως ολόκληρος, αλλά ένα μέρος του. Όπως ακριβώς οι γραφές
μιλούν όχι για την πτώση όλων των αγγέλων, αλλά μιας συγκεκριμένης τάξης.
Το
μη εκπεσόν τμήμα του ανθρώπου, παρουσιάστηκε σε όλες τις εποχές και σε όλους
τους τόπους με διαφορετικά ονόματα και μορφές. Και έτσι στην Βίβλο βλέπουμε,
προ Χριστού, τον Μελχισεδέκ να τελεί θυσία άρτου και οίνου, κι έπειτα από
αιώνες να βαπτίζει τον Ιησού στον Ιορδάνη και ο Χριστός να αποκαλύπτει στους
μαθητές του πως δε γεννήθηκε από γυναίκα μεγαλύτερος από αυτόν, τον Ιωάννη, τον
Ηλία που έρχεται πάντα πρώτος, αλλά είναι και «ο μέλλων έρχεσθαι», δηλαδή ο
Παράκλητος της Δευτέρας Παρουσίας η μορφή του οποίου περιγράφεται στην εισαγωγή
της Αποκάλυψης του Ιωάννη του Ευαγγελιστή έτσι όπως τον είδε στο όραμά του. Ο
Χριστός αποκάλυψε ακόμα στους μαθητές του ότι οι άνθρωποι δεν κατάλαβαν ποιος
ήταν, και γι’ αυτό του έκαναν ό,τι του έκαναν.
Το
σεληνιακό ρεύμα της εκπεσούσης ανθρωπότητας εκπρο-σωπήθηκε από τον Μωυσή που
διαμόρφωσε έναν δρόμο εξιλέωσης μετά τα σαράντα χρόνια περιπλάνησης στην έρημο.
Το ηλιακό ανοδικό ρεύμα εκπροσωπήθηκε από τον Ηλία που είχε εξουσία να ανοίγει
και να κλείνει τους ουρανούς. Γι’ αυτό αυτά τα δύο πρόσωπα εμφανίζονται ως
παραστάτες του Χριστού κατά την Μεταμόρφωση. Ο Χριστός αποτελεί την απόλυτη
ένωσή τους. Τον τελειοποιημένο Άνθρωπο-Λόγο.
Τα
κενά της αντίληψής μας, δεν είναι παρά κενά συνει-δητότητας. Μιας
συνειδητότητας που διαμορφώνεται και εξελίσσεται εδώ και εκατομμύρια χρόνια,
μέχρι η συνει-δητότητα του Όλου να εκδηλωθεί από κάθε μέρος. Είμαστε αυτό που
θέλουμε, και το πραγματοποιούμε με τις επιλογές μας. Καθένας είναι υπεύθυνος
για τον εαυτό του, αλλά φέρει και συνυπευθυνότητα για τα πάντα, μαζί με όλους
τους άλλους. Όταν μια ψυχή φτάσει στο σημείο να θυμηθεί την Θεία καταγωγή της,
αποδεσμεύεται από τις υλικές της δεσμεύσεις με ενσυνείδητο πνευματικό αγώνα,
και αποκαθίσταται ως τέκνο Θεού. Η ψυχή παρθενοποιείται και γεννάει Χριστό.
Η παλαιά προσωπικότητα πεθαίνει εν ζωή και γεννιέται μια νέα που διαμορφώνεται
από τον ίδιο το Λόγο. Καθώς επιστρέφεις, συνειδητοποιείς ότι η Θέωση δεν είναι
δρόμος αυτοσωτηρίας, ούτε εγκλωβισμός σε εσωστρεφή άσκηση αυτοπραγμάτωσης, αλλά
είναι αυτοδιάθεση και προσφορά του εαυτού μας και της Ουσίας μας στο Όλον.
Στην
εκπλήρωση του θείου Σχεδίου δεν παίζει ρόλο μόνο το εβραϊκό έθνος, αλλά και το
ελληνικό, όπως αποκαλύπτουν τα λόγια του Ιησού προς τους Έλληνες την Κυριακή
των Βαΐων. Επτά ημέρες ακριβώς πριν την Ανάσταση, ο Ιησούς φώναξε προς τους
Έλληνες: «Και δόξασα και πάλι δοξά-σω. Ελύληθεν η ώρα ίνα δοξασθεί ο Υιός του
Ανθρώπου». Στη συνέχεια, τους παρουσιάζει την παραβολή για τον κόκκο του
σίτου. Την ατομικότητα του ανθρώπου που πρέπει να θυσιαστεί υπέρ πολλών. Ιδού
το κλειδί της εξέλιξης για τους έσχατους χρόνους, όπου εκείνοι που αγάπησαν την
ψυχή τους θα την χάσουν διότι προσκολλήθηκαν στην αυτοσωτηρία τους, λησμονώντας
το πρότυπο που έδωσε ο Χριστός, ή ακόμα χειρότερα, κόβοντας και ράβοντάς το στα
μέτρα τους.
Ο Χριστός ως έκφραση της
θείας Συνείδησης του ανθρώ-που, είναι η Πύλη για την απελευθέρωση κάθε όντος
που αυτοπαραδίδεται στην ολότητά του με λυτρωτική χαρμο-λύπη, καθώς θυσιάζει
την ατομικότητά του. Ο Ιωάννης είναι ο Φύλακας της Πύλης. Περνάει όποιος
αποκεφαλίζει την διάνοιά του, όποιος μετανοεί απόλυτα, δηλαδή οριστι-κά. Εάν
μια υπόσταση προσκολληθεί στο πρώτο στάδιο της νίκης πάνω στον κατώτερο εαυτό,
δηλαδή τον θάνατο της προσωπικότητας του γήινου εγώ, κινδυνεύει να
τροφο-δοτήσει με ακατάλληλες ποιότητες ενέργειας τον ανώτερο εαυτό, το μέρος
του πανανθρώπινου, αιτιατού, αγγελικού εαυτού, οπότε οικειοποιείται κάθε φως,
γνώση και δύναμη και καθίσταται εωσφορικός εαυτός μέσα μας.
Η
προσκόλληση στην ατομική σωτηρία που κατά βάθος αδιαφορεί για το Όλον ή επιζητά
να το χρησιμοποιήσει προς ίδιον όφελος, αποτελεί την μεγαλύτερη σύγχρονη παγίδα
για την ανθρώπινη εξέλιξη. Απόδειξη το πώς διαστρεβλώνονται οι Θείες Ιδέες του
Λόγου από διάφορους πλανημένους οδηγούς ψυχών. Οι μαθητές του Λόγου δεν
επιζητούν να γίνουν νιρβάνιοι, ούτε να δοξαστούν από τους ανθρώπους ως άγιοι,
αλλά επιζητούν την Χριστοποίηση και την Θέωση του ανθρώπου με όλο τους τον
εαυτό και με κάθε τους δύναμη. Δεν τους ενδιαφέρει να ενεργοποιήσουν μαγικές
ικανότητες και δυνάμεις, διότι με την θεία Χάρη μπορούν να κάνουν τα πάντα κι
ακόμα περισσότερα από όσα έχουν ήδη καταγραφεί. Ποιος τολμάει να πετάξει τα
μέτρα και τα σταθμά του για να γνωρίσει την θεία Ροή της Αλήθειας μέσα του;
Εκείνοι που εμπιστεύονται τον Λόγο, κάποια στιγμή ανοίγουν το στόμα τους και
μιλάει Εκείνος, το Πνεύμα της Αληθείας, ο Ιωάννης Λόγος Χριστός. Δηλαδή,
η ολότητα των συνειδήσεων που ταυτίστηκαν στην Μία Συνείδηση του Άπειρου Λόγου.
Αρχικά,
κάθε υπόσταση είναι θεμελιώδες να μάθει να αυτοσυγκεντρώνεται. Αυτό σημαίνουν
οι λόγοι του Ιησού: «Να κλείνεστε στο ταμείο σας». Έπειτα ξεκινά η εσωτερική
συνομιλία που κορυφώνεται σε μια απόλυτη σιγή του νου, και σε καθιστά κοινωνό
της Συμπαντικής Αρμονίας. Μετά από αυτά τα στάδια προετοιμασίας, κάθαρσης και
φωτισμού, όταν αποκατασταθεί η εσωτερική σύνδεση με τον Λόγο, τότε ξεκινάει η
μαθητεία στην προσευχή, όπου ο Υιός συνομιλεί με τον Πατέρα, καθοδηγείται,
εμπνέεται, μιλάει, γράφει και εκδηλώνεται ή ενεργεί με ασύλληπτους τρόπους που
ξεπερνούν πάρα πολύ συχνά την ανθρώπινη φαντασία. Ο προσευχόμενος δεν μιλάει
μόνο αλλά και ακούει, συνομιλεί. Εκείνοι που θεωρούν ότι μόνο κατά τον
διαλογισμό ακούς, είναι προφανώς προσκολλημένοι στο μέσον και την τεχνική που
διδάσκουν, και συχνά καταλήγουν υπόδουλοι και εξαρτώμενοι από το ποίμνιό τους.
Ο Χριστός δίδαξε την προσευχή την Αληθινή, που δεν είναι μόνον δέηση ή αίτηση,
ούτε μόνο ευχαριστία ή δοξολογία, αλλά Μυστήριο και Λόγος Ζωντανός και Ενεργός
που εξωτερικεύεται, και ό,τι λύνει στον Ουρανό, λύνεται και στη γη. Νά μια άλλη
παγίδα στην οποία έχουν πέσει εκατομμύρια άνθρωποι που υποτιμούν την προσευχή,
ενώ αγνοούν την Θεουργική της όψη.
Ο
Πατέρας φανερώνει την θεία Χάρη και τις δυνάμεις της μέσα από τον Υιό. Κάθε
σκέψη και λόγος γίνονται Ευλογία. Έτσι η εξατομικευμένη συνείδηση, με συνείδηση
Χριστό-τητας πλέον, γίνεται άξια και κατάλληλη να προσφερθεί ως άρτος ζωής,
προκειμένου να αποκατασταθεί το εκπεσόν μέρος του ανθρώπου. Έτσι, αυτό το μικρό
φωτάκι στην αρχή, γίνεται πνευματικός ήλιος που εκρήγνυται μες στη συλλογική
σκιά του ανθρώπου. Το τμήμα που βρίσκεται φυλακισμένο στις υλικές διαστάσεις,
αντιδράει στο Νέο Κύμα του Λόγου, ψάχνει για δικαιολογίες, λάθη, κενά,
ενεργοποιεί αμφιβολίες, αρνείται, ταλανίζεται, δοκιμάζεται και αρρωσταίνει,
μέχρι να συντονιστεί με τους Συμπαντικούς Νόμους και τις Δυνάμεις της Ζωής. Άρα
πίσω από την ποιότητα στην οποία είναι προσηλωμένη η συνείδηση του άρπαγα, του
πλεονέκτη, του ιδιοτελή ή εκείνου που
θεωρεί ότι πρέπει να είναι ο κατέχων, ο ιδιοκτήτης, κρύβεται η φυλακή, ο
εγκλωβισμός, η παγίδευ-ση. Η απεξάρτησή του από αυτό, είναι το κλειδί της
απελευθέρωσής του.
Υπάρχει
κάτι το οποίο εκδηλώνεται από μόνο του; Υπάρχει κάτι το οποίο γίνεται από μόνο
του; Κάθε κίνηση, μικρή ή μεγάλη, είναι συνυφασμένη και συνδεδεμένη αδιάρρηκτα
με το γίγνεσθαι του Όλου, και κάθε εκδήλωση με το Όλο γίγνεσθαι. Ανάλογα με τον
τρόπο που θα μου μιλήσεις, θα σου μιλήσω, θα εκφραστώ, διότι θα μου
ενεργοποιήσεις αυτή την ποιότητα. Ανάλογα με την στάση ζωής που έχεις, έλκεις
ανάλογα Έλεος. Όσο πιο αχάριστα και υποκριτικά ζεις, τόσο λιγότερο Έλεος
έλκεις, τόσο πιο σκληρή είναι η ζωή μαζί σου.
Πού
φανερώνεται η αχαριστία στο Θείο δράμα; Στο περιστατικό όπου καθαρίζει τους
λεπρούς και μόνο ένας Του λέει ευχαριστώ. Πού φαίνεται η υποκρισία; Στους
Φα-ρισαίους. Πώς αποκαλεί τους Φαρισαίους; Σαν τάφους από έξω ασβεστωμένους,
αλλά από μέσα γεμάτους βρώμα και σαπίλα. Ο λεπρός είναι σαν να βγαίνει η
αρρώστια του από μέσα έξω, στο δέρμα του, ο άλλος, ο Φαρισαίος, είναι αυτός που
την κρύβει. Το ένα είναι συνδεδεμένο με το άλλο. Σε ένα κείμενο λοιπόν
αποκαλύπτεται ότι: «Όταν δεν αποδέχεσαι την Αλήθεια, όταν αρνείσαι την Αλήθεια,
όταν αρνείσαι να είσαι αληθινός ενώ σου έχει φανερωθεί η Αλήθεια και έχεις δει
πόσο όμορφη και Θεία είναι, όταν ζεις ότι η Ουσία σου είναι ο Θείος Εαυτός σου
αλλά προτιμάς να ζεις με μάσκες, αρνείσαι την απελευθέρωση μέσα στην Αλήθεια
και τότε αποδέχεσαι την σκλαβιά σου και δένεσαι με αλυσίδες. Και έπειτα
κρύβεσαι γιατί προδίδουν την σκλαβιά σου».
Η
υποκρισία αν την αφήσεις και δεν απελευθερωθείς από αυτήν, σφυρηλατείται και
σκληραίνει. Είναι δύσκολο να απαλλαγείς από αυτήν. Γι’ αυτό στη ζωή μας όλοι
συναντάμε ανθρώπους πωρωμένους οι οποίοι δεν μπορούν να ξεφύγουν από αυτό, έχει
γίνει δεύτερη φύση τους. Έχουν γίνει υπηρέτες της πλάνης και της άρνησης, τους
ενοχλεί στο περιβάλλον τους η εκδήλωση της αγάπης, του έρωτα, τους τρομάζει η
ελευθερία του Ανθρώπου-Λόγου. Μοιάζουν με σκιές ανίκανες να ζουν αληθινά,
τροφοδοτώντας συλλογικά και ατομικά εκφράσεις ζήλιας, φθόνου και κακεντρέχειας,
προσπαθώντας μόνιμα να κλέψουν την χαρά της ζωής των ζωντανών. Είναι εκείνοι
που κατακρίνουν τους καπνιστές αλλά δεν ενοχλούνται από όσα ξεστομίζουν και
σκέφτονται μολύνοντας με αρνητικότητα το περιβάλλον τους.
Το
Κλειδί της απελευθέρωσης από αυτές τις βαριές περιπτώσεις ανθρώπων είναι η
Ευχαριστία στην θέση της αχαριστίας και η Ειλικρίνεια στην θέση της υποκρισίας.
Με την Ευχαριστία γνωρίζουμε ότι συνδέεται η αποκατάσταση του Ιούδα. Με την
υποκρισία ποιος συνδέεται; Ποιος είναι ο ηγέτης των Φαρισαίων, η κεφαλή, αφού
αυτή δεν εκπροσωπεί και την ποιότητα; Ο Καϊάφας πού βρίσκεται; Στην κορυφή της
κεφαλής, η τελευταία φλόγα, ο οικειοποιητής του ποιμνίου, ο ψευδοδιδάσκαλος!
Αυτός δηλαδή ο άνθρωπος έχει εξελιχθεί, έχει μεν καλλιεργηθεί πνευματικά αλλά,
για ιδιοτελείς σκοπούς, οικειοποιείται το δυναμικό του ποιμνίου, το κα-τακρατεί
και δεν το παραδίδει στον Χριστό, τον Αληθινό Δάσκαλο. Για να ενεργοποιηθεί η
έβδομη φλόγα πρέπει να έχεις ποίμνιο να διαχειριστείς, αν δεν το κάνεις δεν
είσαι ακόμα σε αυτό το στάδιο. Το ποίμνιο αυτό, λέει ο νόμος, το ήλξες εσύ
επειδή έχεις ενεργοποιήσει μέσα σου τον Δάσκαλο ή σου το παραχώρησε ο Χριστός
να το διαχειριστείς για να εκπαιδευτείς. Αυτή η ποιότητα κορυφώθηκε στην
συλλογική συνείδηση του ανθρώπου την εποχή των ποιμένων βασιλέων, δηλαδή την
κοσμική περίοδο του Κριού ή του προφητικού Λόγου.
Το
πέρασμα στην εποχή των Ιχθύων με τον Χριστό, σηματοδοτεί την ανάγκη του
ανθρώπου να απελευθερωθεί από το κατεστημένο των δομών της πατριαρχικής
κοινωνίας και αυτό το καθιερώνει ο ίδιος ο Χριστός, λέγοντας ότι το μήνυμα της
Αγάπης απευθύνεται σε ελεύθερους και δούλους, άνδρες και γυναίκες, Ιουδαίους
και Έλληνες. Ποιος συνδέεται με το κέντρο της κεφαλής; Ο Πέτρος. Τι εκπροσωπεί;
Την ειλικρινή, την ενσυνείδητη όχι την τυφλή πίστη, γιατί αυτή οδηγεί στο τυφλό
μίσος. Ξέρουμε ότι αυτός είναι ο Ιούδας της Δευτέρας Παρουσίας, αυτός που
προδίδει τον Άνθρωπο λέγοντας: «Ουκ οίδα τον άνθρωπο!» Δεν είναι ο Ιούδας
της Πρώτης Παρουσίας που προδίδει τον Δάσκαλο, αλλά αυτός που Τον προδίδει ως
Άνθρωπο.
Κάθε
ψυχή καλείται να ενωθεί με τον Χριστό σε Θείο Γάμο, ο οποίος κινητοποιεί την
ένωση του άρρενος και του θήλεος που υπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο, δηλαδή την
Ένωση του Βασιλιά και του Ιερέα μέσα στον άνθρωπο. Αυτό κρύβεται πίσω από το
Μυστήριο του Γάμου. Το Μυστήριο του οποίου την αξία η ίδια εκκλησία με τον
τρόπο που το λειτουργεί το ευτέλησε… Μέσα από τόσους πολυέλεους, κεριά και
ψάλτες… Αυτοί είναι που έκαναν τον υποτιθέμενο Ναό του Πατέρα μας
ψιλικατζίδικο… Είναι φυσικό λοιπόν το δόγμα ΟΤΑΝ ΕΚΠΙΠΤΕΙ να είναι τόσο σάπιο
ώστε σήμερα να καταρρέει μπροστά στα μάτια όλων, και μαζί του και το πολιτικό,
κοινωνικό οικοδόμημα που χρησιμοποίησε τον Χριστιανισμό ως δεκανίκι.
Ο
Δάσκαλος είναι ο μάστορας, ο τεχνίτης που κατέχει την τέχνη. Ποια είναι η τέχνη
του δασκάλου; Να πλέκει αυτό που λέγεται Ουσία, Ζωή και Μορφή, όπως ο
υφαντουργός που υφαίνει με νήματα τα οποία αποτελούν εκδήλωση Αγάπης. Ο
Τεχνίτης είναι η Συνείδηση, η Θέληση και η Μνήμη που πλέκουν τον τάπητα της
Ζωής.
Αυτός
είναι ο άραφος λευκός χιτώνας του Ιησού ο οποίος υφαίνεται από τον άνθρωπο ο
οποίος σταθερά, επί μακρόν και χωρίς κενά, ζει συντονισμένος με την ροή του
Λόγου. Η Ζωντανή Γνώση, η Μνήμη και η Τέχνη της ύφανσης αυτού του χιτώνα
εκδηλώνεται από την Θεία Μητέρα η οποία τον δώρισε στον Χριστό. Εφόσον δηλαδή ο
άνθρωπος βρίσκεται σε ενεργοποίηση της πολικότητας Υιού-Μητρός εντός του, και
έχει φύγει από το πατρικό σπίτι για να κάνει το Έργο της Διδασκαλίας Του, το
δώρο αυτό θα τον συνοδεύει έως το σταυρό. Με αυτό τον τρόπο ο Τεχνίτης-Δάσκαλος
απελευθερώνεται από αυτό που υφαίνει. Απελευθερώνεται από την μορφή και
ενεργοποιεί την απελευθέρωση του ανθρώπου από την μορφή.
Τι
είναι η τέχνη στην πράξη; Η επιστήμη της θεωρίας ή της θεώρησης των πραγμάτων,
η επιστήμη της τέχνης να ζεις ενσυνείδητα, σε συμφωνία με τους θείους Νόμους ως
καταστάλαγμα χαρμολύπης που θυμίζει Μουσική, Έρωτα, μαγειρική της ίδιας σου της
ζωής. Σ’ Αγαπώ Εαυτέ Μου Άνθρωπε, Αγαπημένε μου Εαυτέ Σε Αγαπώ, και θα
είμαι μαζί σου μέχρι τέλους, πιο πέρα από τον Σταυρό. Στο Μυστήριο μετά την
Ανάληψη. Οι αδελφοί μου βρίσκονται παντού, έτσι το θέλησε από την αρχή ο
Πατέρας μας. Μια ασύλληπτη σπορά σε ασύλληπτο χώρο και χρόνο. Η Ευλογία της
Παρουσίας του Λόγου όταν εκδηλώνεται από μια μορφή, διαχέεται απελευθερώνοντας
την φανέρωση του Δασκάλου μέσα από άλλες μορφές, ανάλογα με την δυνατότητά τους να διαχειριστούν ένα
τέτοιο βίωμα, δηλαδή, ανάλογα με την θέλησή τους για ένωση με τον Λόγο.
Όταν συνειδητοποιείς την
Μορφή, είναι ο Ραφαήλ που σε οδήγησε εκεί. Όταν συνειδητοποιείς την Ζωή,
είναι ο Ιησούς που σε οδήγησε εκεί. Όταν συνειδητοποιείς την Ουσία, είναι ο
Μελχισεδέκ που σε οδήγησε εκεί. Η
ολοκλη-ρωμένη συνείδηση της Μορφής, της Ζωής και της Ουσίας, είναι εκείνο που ο
Χριστός διατύπωσε λέγοντας: «Ο Πατέ-ρας κατοικεί μέσα μου και Εγώ στον Πατέρα
μου». Το κλειδί βρίσκεται στην κατανόηση της υπόστασης του Πατρός, του Υιού
και του Αγίου Πνεύματος. Δεν χρίστηκε ο Μελχισεδέκ κατά τάξη Ιησού, αλλά ο
Ιησούς κατά τάξη Μελχισεδέκ. Επίσης ο Ιησούς έλεγε: «Μείζων εμού ο Πατήρ».
Υπάρχουν νόμοι που δεν μπορείς να αγνοείς.
Συνοψίζοντας:
υποστατικό σύμβολο του Πατέρα αποτελεί ο Μελχισεδέκ, του Υιού ο Ιησούς, και
του Αγίου Πνεύματος το Άγιο Πνεύμα. Η επίγνωση αυτής της Τριαδικότητας
αποκαλύπτει την ταυτότητα του ανθρώπου.
Η
αληθινή φύση του ανθρώπου είναι να μην υπόκειται στον χωροχρόνο αλλά στο
άχρονο. Στο άχρονο βρίσκεται το ανεκδήλωτο. Το μέσο μεταφοράς του σε εκδήλωση
είναι ο άνθρωπος. Όταν το ανεκδήλωτο εκδηλωθεί, δομεί νέους κόσμους και νέες
ισορροπίες στο ήδη εκδηλωμένο. Είναι η αόρατη, φαινομενικά, πηγή που από την
ανυπαρξία γεννιέται η ύπαρξη. Ο χρόνος είναι πεπερασμένος διότι ξεκίνησε από
την αρχή και έτσι μοιραία θα έρθει το τέλος του. Ο Άνθρωπος-Λόγος-Άγγελος
είναι Άχρονος και Άχωρος, δηλαδή Άπειρος, Ένα με την Ουσία του Πατέρα-Θεού.
ΑΜΗΝ.
