Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΤΟΥ ΝΑ ΖΕΙΣ
Αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι όχι να βρούμε τον εαυτό μας αλλά να τον δημιουργήσουμε
Τα
Θεμέλια της Παιδείας του Νέου Ανθρώπου, η Δικαιοσύνη, η Αλήθεια, η Ελευθερία, η
Ενότητα, η Ειρήνη, η Σοφία και η Αγάπη αποτελούν οικουμενικά αρχέτυπα που τα
βρίσκουμε σε κάθε ανθρώπινη ψυχή και σε κάθε θρησκεία. Τα θεία αυτά αγαθά,
θεμελιώνονται πάνω στις αρετές που καλλιεργούμε, τα ιδανικά, τις αρχές και τις
αξίες μας. Το ύψος της πνευματικότητας όμως καθορίζεται από τις πράξεις και δεν
εξαντλείται στην ιδεολογία, την μόρφωση και τις γνώσεις. Αυτό αποδεικνύεται
όταν φανερώνουμε στην πράξη ότι ο κοινός μας στόχος και όσα μας ενώνουν,
υπερνικούν εκείνα που μας χωρίζουν. Αυτή την δύναμη της ενότητας, την διαθέτουν
ουσιαστικά όσοι γνωρίζουν το γιατί.
Η
γνώση του νόμου της Αιτιότητας μας κάνει να διαφέρουμε από τις μηχανές, και μας
απελευθερώνει από τους περιορισμούς του συλλογικού όντος που αποτελεί η ύπαρξή
μας όταν ζει στην κενότητα. Το είναι μας παραμένει αδιάσπαστο από το θείο
Είναι, και γι’ αυτό ο δρόμος μας δεν είναι να ενωθούμε με τον Θεό, αφού είμαστε
ήδη ενωμένοι μαζί Του. Αντί αυτής της ψευδαισθητικής περιπλάνησης, ο δρόμος μας
συνίσταται στην ενσυνείδητη φανέρωση της ενότητάς μας, η οποία πηγάζει από την
επίγνωση της αιτίας των πάντων που είναι ο Θεός. Επομένως, η θεία γνώση, με την
έννοια του βιώματος της Αγάπης του Θείου, συνδέεται με την απόλυτη θεία
συνείδηση και αποτελεί το κλειδί της ουσιαστικής εξέλιξης. Όλα αυτά θα
παραμένουν ακατανόητα στους οπαδούς που διαθέτουν μόνο τυφλή πίστη και είναι
φανατικά προσκολλημένοι σε κάποια δογματική, εξωτερική τυπολατρεία.
Οι
άνθρωποι βιάζονται να αποβάλουν την παιδικότητά τους, θέλουν να μεγαλώσουν
γρήγορα και ύστερα παρακαλούν να ξαναγίνουν παιδιά! Από την προσκόλληση στο
παρελθόν αγχώνονται για το μέλλον τους, φοβούνται το παρόν τους: και έτσι δεν
ζουν! Χάνουν την υγεία τους προσπαθώντας να βγάλουν λεφτά, και ύστερα χάνουν τα
λεφτά τους για να ξαναβρούν την υγεία τους! Ζουν σαν να μην πρόκειται να
πεθάνουν ποτέ, και πεθαίνουν σαν να μην έζησαν καθόλου, διότι ξεπουλάνε την
αληθινή ζωή για ένα φτηνό, τεχνητό υποκατάστατο της που μάλιστα χρεώνονται για
να το αγοράσουν πολύ ακριβά. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια ούτε κοινή λογική καθώς
βλάπτουν αντί να ωφελούν τον εαυτό τους. Δεν διακρίνουν ούτε αυτό που απλώς
τους συμφέρει. Ουσιαστικά τυφλώνονται από την συμφεροντολογία υλικών
επιδιώξεων! Έχασαν το μέτρο, και για να το ξαναβρούν είναι απαραίτητο να
ενεργοποιήσουν τον αληθινό Δάσκαλο που βρίσκεται μέσα τους, δηλαδή τον θείο
Εαυτό τους! Να μάθουν ότι μέσα σε ελάχιστες στιγμές μπορείς να ανοίξεις στον
άλλον πληγές που χρειάζονται χρόνια πολλά για να τις γιατρέψεις! Να μάθουν ότι
δεν μετράνε περισσότερο τα πράγματα αλλά οι άνθρωποι που έχουμε στη ζωή μας! Να
μάθουν ότι πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει τα περισσότερα, αλλά αυτός που
χρειάζεται τα λιγότερα! Να μάθουν ότι δεν μπορούν να αναγκάσουν τους άλλους να
τους αγαπήσουν, αλλά αυτό που μπορούν να κάνουν είναι να γίνουν άξιοι να
αγαπηθούν! Να μάθουν ότι δεν φτάνει πάντα να σε συγχωρούν οι άλλοι, πρέπει να
μπορείς να συγχωρείς και ο ίδιος τον εαυτό σου!
Μήπως
αγνοούμε αυτό που θέλουμε πραγματικά; Τα κίνητρα, ο σκοπός, οι θέσεις και ο
στόχος μας καθορίζουν τις επιλογές μας και τα αποτελέσματά τους, δηλαδή την ζωή
μας. Αλλά και η ιδέα που έχουμε για το σκοπό και για τα πάντα μεταβάλλεται. Το
μοναδικό πράγμα που δεν μεταβάλλεται ποτέ, είναι ο νόμος ότι όλα μεταβάλλονται.
Σε αυτή την δυνατότητα βασίζεται η μετάνοια, η μετατόπιση του νου μας από ιδέες
περιορισμένες σε ιδέες απειρότητας. Ποια παιδεία ενεργοποιεί αυτή την
λειτουργία; Να είσαι έτοιμος κάθε στιγμή να διδάξεις ή να διδαχτείς, να
αγαπήσεις και να αγαπηθείς. Το μέτρο της διδαχής είναι η Αγάπη. Μαθητεύεις και
ταυτόχρονα εκπαιδεύεις άλλους ανάλογα με το πόσο έχεις μάθει πώς να αγαπιέσαι
και να αγαπάς. Δηλαδή είσαι ζωντανή διδαχή και πρότυπο, ανάλογα με το πόσο
είσαι Αγάπη, ανάλογα με το πόσο έχεις ταυτιστεί με την Ουσία των πάντων.
Γνωρίζουμε
ουσιαστικά μόνο ό,τι είμαστε σε θέση να μεταφέρουμε. Εάν κωλυόμαστε, τότε δεν
το έχουμε συνειδητοποιήσει ολοκληρωμένα. Η φανέρωση της Αλήθειας μας
ελευθερώνει και γι’ αυτό προσφέρουμε μόνο ό,τι δεν έχουμε οικειοποιηθεί. Τα
πάντα είναι ιδέες που προέρχονται από την Μία Ουσία. Το ύψος της συνείδησής μας
για κάθε θεία Ιδέα είναι ανάλογο με το κατά πόσο ενεργοποιούμε την θεία μας
Ουσία. Επομένως οι διαφορές των αντιλήψεών μας για διάφορες αρχές και ιδέες
οφείλονται στην διαφορά της ενεργοποίησης της θείας Ουσίας του καθενός. Κατά
συνέπεια, κάποιος φανερώνει και ενεργοποιεί την Αλήθεια εφόσον είναι και ο
ίδιος Ένα μαζί Της.
Όσο
δεν διασφαλίζουμε την πνευματική μας κληρονομιά, την χάνουμε και την ξεχνάμε.
Αυτή η κληρονομιά της μνήμης ότι μπορούμε να είμαστε αληθινοί, ελεύθεροι,
ανακυκλώνοντας αγάπη μεταξύ μας, είναι οι ρίζες, η ταυτότητά μας, και
ταυτοχρόνως το ύψιστο αγαθό το οποίο αγωνιζόμαστε να φανερώσουμε στον άνθρωπο,
βεβαιώνοντας ότι είναι εφικτό. Όταν δεν γνωρίζουμε από πού προερχόμαστε, δεν
μπορούμε να κατανοήσουμε πού πηγαίνουμε. Όταν όμως ο άνθρωπος θυμηθεί τις ρίζες
του στο φως, αυτή η μνημοσύνη φωτίζει την ζωή του και την αλλάζει. Αυτή η
μετατόπιση του νου που προκαλείται από το φως της παγκόσμιας συνείδησης, δεν
είναι τίποτα άλλο παρά μια σταδιακή μεταμόρφωση, που εν μέρει οφείλεται στην
ενσυνείδητη προσπάθεια και τον ατομικό αγώνα καθενός, αλλά και που
επιχορηγείται πλουσιοπάροχα από το κοινό ταμείο φωτός που διαθέτει η
Πανανθρώπινη Πνευματοψυχή.
Με
κάποιο τρόπο αυτή η άυλη κληρονομιά διαμορφώνει τον υλικό μας κόσμο, μας
καθιστά κοινωνούς και μάρτυρες ενός βιώματος που κάνει ξεκάθαρο ότι μόνοι μας
διαμορφώνουμε την πραγματικότητά μας. Τα πάντα αλλάζουν, θετικά ή αρνητικά,
ανάλογα με τις επιλογές και τον συντονισμό μας με τους συμπαντικούς κόσμους.
Εκείνοι που εργάζονται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης γι’ αυτό τον
εσωτερικό πολιτισμό, γι’ αυτή την εσωτερική κοινωνία που εξελίσσεται σε όλη την
γη, αναγνωρίζονται μεταξύ τους ανεξάρτητα αν έχουν επιλέξει διαφορετικό τομέα
δράσης. Αναγνωρίζονται από την καθημερινή στάση ζωής και την ποιότητα της
δράσης τους, που με κάποιο τρόπο αντανακλάται στο πρόσωπο και στην παρουσία
τους. Σε κάθε χώρο όμως υπάρχουν θεματοφύλακες αυτής της κοινής κληρονομιάς,
την οποία θέτουν ως θεμέλιο πάνω στο οποίο χτίζεται το μέλλον κάθε στιγμή.
Η
ενεργοποίηση της Παγκόσμιας αφύπνισης είναι συνδεδεμένη με την σχέση του
Ανθρώπου ως προς την εξέλιξη του ορυκτού, φυτικού και ζωικού βασιλείου. Αυτό
συνεπάγεται και προϋποθέτει αφοσιωμένη θέληση για Αγάπη και Σοφία, η οποία
εκφράζεται με ενεργή, ανιδιοτελή δράση, και επικεντρώνεται στην συνεργασία
στοιχείων που μέχρι προηγουμένως παρέμεναν παθητικά και απομονωμένα από το
όλον. Βασική προϋπόθεση αποτελεί η φιλία, καθώς και η ενεργοποίηση της
πνευματικής πολικότητας, του Ιερού έρωτα και του Ιερού γάμου, η εναρμόνιση των
λειτουργιών των δύο φύλων. Σημείο- κλειδί σε όλη αυτή την πορεία αποτελεί η
γυναίκα ψυχή, η οποία καλείται να φανερώσει την Θεία υπόστασή της ως Ένα με την
θεία Μητέρα-Λόγο, αλλάζοντας τον ρου της ανθρώπινης ιστορίας, αλλάζοντας τον
κόσμο που ξέρουμε σε Νέο κόσμο. Αν λάβουμε υπόψη μας ότι τα 7/8 του παγκόσμιου
πληθυσμού είναι γυναίκες, τότε κατανοούμε ότι το μέλλον μας εξαρτάται από την
ενέργεια που ανακυκλώνουμε στον πλανήτη, και επομένως την αναγωγή της
περιορισμένης ιδέας που έχουμε για την γυναίκα και την Μία Ψυχή Ζωής που
είμαστε.
Προτού
ολοκληρωθεί η μεγάλη γέννα της γης και φανερωθεί ο Νέος Άνθρωπος φανερώνοντας
την εκλέπτυνση και την πνευματικότητα μέσα από κάθε του εκδήλωση, θα έχει
φανερωθεί ένας πιο τραχύς πνευματικός τύπος ανθρώπων. Αυτοί θα είναι οι
πρόδρομοι της Νέας Κοσμικής Περιόδου και η αποστολή τους θα είναι να ανοίγουν
το δρόμο στην νέα γενεά. Αυτοί οι εκπαιδευόμενοι Άγγελοι θα πάρουν
στους ώμους τους το βάρος της παλιάς εποχής για να το κάψουν, ώστε να
εξομαλυνθεί ο δρόμος της μετάβασης στην Νέα Κοσμική Περίοδο. Είναι αναπόφευκτο
η ζωή τους να χαρακτηρίζεται από τα συνακόλουθα της ρήξης τους με το
κατεστημένο, και πολύ συχνά οι κινήσεις τους να παρανοούνται ακόμα και από τους
συνεργάτες με τους οποίους ανοίγουν τον δρόμο μαζί.
Μαθητεία του Ανθρώπου-Αγγέλου
Η
ιδέα της Χριστοποίησης και Θέωσης που επικαλούνται οι Πατέρες προϋπήρχε τόσο
στα Ορφικά μυστήρια -και τα αρχαία ελληνικά κείμενα-, όσο και στην
Βεδάντα. Καλό είναι να τα μελετήσουν και
εκείνοι που έχουν χριστοκεντρική και εκείνοι που έχουν ελληνοκεντρική αντίληψη.
Εξάλλου, τα κλειδιά της ερμηνείας της Βίβλου τα έχει η Ελληνική Γραμματεία.
Αλλά και η Αγία Γραφή έχει τα κλειδιά που λείπουν για την αποκρυπτογράφηση της
ενότητας της Ελληνικής Γραμματείας: «Εις όσον δυνατόν ανθρώπω ομοιούσθαι Θεώ»
(Πλάτων, Πολιτεία Ι, 613). Κατά τον Πλάτωνα η ανύψωση του ανθρώπου στον τόπο
προέλευσης της ψυχής είναι ο τελικός και έσχατος στόχος. Για να το πετύχει αυτό
ο άνθρωπος πρέπει να έχει ενθουσιασμό, να είναι δηλαδή εν Θεώ, δηλαδή να έχει
καταληφθεί από την θεία ουσία (Τίμαιος 90Α).
Ανύψωση,
λοιπόν, του ανθρώπου και επιστροφή στις ρίζες του, γιατί είναι «φυτόν ουκ
έγγειον αλλά ουράνιον», δηλαδή είμαστε όχι γήινο, αλλά ουράνιο πλάσμα που μπορεί.
Επειδή αυτό το γνωρίζει, δηλαδή το πιστεύει συνειδητά, είναι σε θέση να
κατακτήσει την εσωτερική του Ακρόπολη, όπως έλεγαν οι μυημένοι Έλληνες ή να
οικοδομήσει τον αχειροποίητο ναό της ψυχής του, όπως έλεγαν οι μυημένοι της
Χριστιανικής Εσωτερικής παράδοσης. Είναι μια προχριστιανική ιδέα ή μήπως πρέπει
να εννοήσουμε βαθύτερα ότι Ένας είναι ο Λόγος-Θεός και η Πηγή της Αλήθειας,
και ότι ο Έλλην Λόγος αποτελεί άχρονο φορέα Χριστοποίησης και Θέωσης, πράγμα
που επισφράγισε ο Λόγος- Χριστός όταν είπε στους Έλληνες: «Και εδόξασα και
πάλιν δοξάσω».
Η
Ελλάδα ανέκαθεν υπήρξε γενέτειρα φωτεινών πνευμάτων, η παρουσία και το έργο των
οποίων μετέφερε Φως σε όλο τον κόσμο. Η ιστορία της την καταξιώνει ως κοιτίδα
Φωτός και πολιτισμού, αποδεικνύοντας ότι δεν είναι απλώς ένα κράτος, μία χώρα ή
ένα έθνος, αλλά ζωντανή, εξελισσόμενη Ιδέα. Δεν είναι τυχαίο που η εσωτερική
παράδοση συνδέει το μέλλον της Ελλάδας με την φανέρωση του Έργου του Λόγου στην
Νέα Κοσμική Περίοδο. Ούτε είναι σύμπτωση ότι αυτό αποσιωπάται, αποκρύπτεται ή
διαστρεβλώνεται συστηματικά, μαζί με αδιάλειπτη και μεθοδευμένη πολεμική σε όλα
τα επίπεδα.
Ο
Πυθαγόρας δίδαξε την «Τριμερή Φιλία»: την φιλία των θεών προς τους ανθρώπους,
των ανθρώπων προς τους θεούς, και των ανθρώπων μεταξύ τους. Την Τριμερή
αλληλότητα της Αγάπης εξέφρασε ο Χριστός με το «Αγαπάτε αλλήλους», αλλά
δυστυχώς ο Χριστιανισμός δεν την τήρησε. Αντί της φιλίας προς τον Θεό επέβαλε
τον φόβο Κυρίου, και αντί της φιλίας του Θεού προς τους ανθρώπους επέβαλε έναν
φοβερό και εκδικητικό Θεό. Το τίμημα ήταν ο χριστιανισμός, μετά από τα πρώτα
300 χρόνια της πορείας του, να καλουπωθεί ως υλισμός, ως μια ακόμα κοσμική
θρησκεία με εκατομμύρια οπαδούς, αλλά ελάχιστη συνείδηση και μεγάλη απόσταση
από το χριστιανικό βίωμα της αγάπης, της φιλίας και της αδελφοσύνης.
Όποιος
απορρίπτει τις ρίζες του τον απορρίπτουν και αυτές. Μερικές Εκκλησίες
κλονίζονται πλέον διότι διατήρη-σαν το ποίμνιό τους σε νηπιακή πνευματική
ηλικία προκειμένου να το χειραγωγούν. Δεν του πρόσφεραν στερεά τροφή για να
ενηλικιωθεί, και τώρα φαίνονται τα αποτε-λέσματα. Αυτοί οι κατ’ όνομα μόνο
«χριστιανοί» κατά τον τύπο και το γράμμα του φαρισαϊκού νόμου, συνειδητά ή
ασυνείδητα, είναι υποκριτές. Φτάνουν στο τέλος της ζωής τους χωρίς ποτέ να
διερωτηθούν, χωρίς ενδιαφέρον να μάθουν τι δουλειά είχε, λόγου χάριν, το φίδι
στον Παράδεισο, και γιατί το είχε θέσει εκεί ο Παντογνώστης Θεός! Δεν γνώριζε
τι θα επακολουθήσει; Γιατί οι άνθρωποι εκπαιδεύονται για να μην ρωτούν; Η
συμβατική εκπαίδευση του πνευματικού ευνουχισμού που παράγει ανεύθυνους και άρρωστους
υπη-κόους, έχει υποκαταστήσει την παιδεία του Έρωτα. Ο θείος Έρωτας θέτει
ερωτήματα στην ψυχή του ανθρώπου.
Όλα,
τα πάντα εργάζονται για τον Θεό. Από το μόνο που κινδυνεύει ο Άνθρωπος είναι
από τον ίδιο του τον εαυτό όταν ζει στην λήθη και την λησμοσύνη, στην άγνοια,
στην ημιμάθεια για την αληθινή του καταγωγή και τον αληθινό του προορισμό: το
θείο Εν. Αναζητά την Αλήθεια «κάπου εκεί έξω» ενώ ο Χριστός έχει ξεκαθαρίσει
ότι «η Αλήθεια είναι μέσα σας, εκεί ψάξτε και θα την βρείτε!» Πράγματι έχουμε
περισσότερες πιθανότητες να την ανακαλύψουμε μέσα μας με την αυτογνωσία που
συνεπάγεται ένα τέτοιο έργο. Στην αντίθετη περίπτωση έχει αποδειχτεί ότι
ψάχνοντας κάπου εκεί έξω, συνήθως βρίσκεσαι χαμένος. Εκεί μέσα, στον εαυτό μας,
κρύβεται η μυστική πύλη που ενώνει το εσωτερικό με το εξωτερικό, τον μικρόκοσμο
και τον μακρόκοσμο, το μικροπρόσωπο με το μακροπρόσωπο. Εκεί γίνεται πλήρως
κατανοητός ο νόμος της Αναλογίας, αλλά και της Πρόνοιας, το «ως Άνω και Κάτω»
που φανέρωσε ο Ερμής ο Τρι-σμέγιστος, καθώς και ο Χριστός που αργότερα το
διατύπωσε «ως εν Ουρανώ και επί της Γης» ενεργοποιώντας την πραγμάτωση της
θείας βούλησης μέσα στον Άνθρωπο. Ο ιερός αυτός χώρος και χρόνος ενέπνευσε την
δομή του «θεάτρου» και την εν γένει ανθρώπινη αναζήτηση. Κάθε στιγμή μπορούμε να
την ζούμε ως ιερό χωροχρόνο όταν η συνείδησή μας είναι συντονισμένη με την θεία
συνείδηση.
Ο
Χριστός είπε στους μαθητές του ότι «οι ουρανοί βιάζονται, και βιαστές θα
εισέρχονται μόνο στην Βασιλεία των Ουρανών». Ο παράγοντας της θέλησης είναι που
κάνει εφικτό το βίωμα της αγάπης. Δεν μπορείς να ζεις στην Αγάπη αν δεν το
θέλεις αληθινά, βάζοντας άλλες προτεραιότητες στην ζωή σου. Η ποιότητα και το
ύψος της θέλησης έχει ως μέτρο την συνείδηση. Γι’ αυτό και η αληθινή αγάπη
διακρίνεται από την επίγνωση και την υπευθυνότητα. Η επίπλαστη αγάπη και οι
συναισθηματικοί χρωματισμοί της δεν μπορούν να έλξουν την θεία χάρη και να
επιφέρουν μετουσίωση των ενεργειών και των καταστάσεων. Η ενέργεια στην φύση
προσφέρεται σε όλους. Υπάρχουν όμως κριτήρια. Εκεί που θα προκληθούν μεγάλες
απώλειές της προσφέρεται λίγη, ενώ εκεί που εξασφαλίζεται η διατήρησή της,
προσφέρεται άφθονη.
Ο
αληθινός, ζων Χριστιανισμός δεν είναι μία ακόμα θρησκεία, αλλά η επιστήμη της
τέχνης του να ζεις με έμπνευση και θέληση, με πυξίδα και στόχο την Αγάπη. Τι
νόημα θα είχε να βαπτιστούν όλοι χριστιανοί, χωρίς να ζουν την Αγάπη; Ο
Σωκράτης και ο Γκάντι ήταν πολύ περισσότερο «χριστιανοί» από τους πάπες, τους
καρδινάλιους, αλλά και τους περισσότερους αρχιεπίσκοπους και μητροπολίτες των
κοσμικών ιερατείων.
Ο
σκοταδισμός και η τρομοκρατία της Ιεράς εξέτασης, δεν κατάφερε να σβήσει το φως
της Αγάπης και της Αλήθειας που φέρνει χαρά και πληρότητα. Αυτό το βίωμα που
διαχύθηκε από τους πρώτους Χριστιανούς, μετέφερε, προ και μετά Χριστόν μια
εσωτερική παράδοση και διδασκαλία που διαμορφώθηκε τελικά σε αυτό που
ονομάζουμε Εσωτερικό Χριστιανισμό: δεν πρεσβεύει μια νέα θρησκεία, αλλά αυτό
που υπήρχε από πάντα και αποτελεί παγκόσμιο βίωμα χωρίς να περιορίζεται από
τους χώρους, τους χρόνους, τις μορφές. Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι η
διαχρονική Θρησκεία του Πνεύματος. Αποτελεί περισσότερο τρόπο σκέπτεσθαι και
ζωής που βιώνεται από την εξελισσόμενη συνείδηση του Ανθρώπου παρά ιδεολογία ή
κοσμοθεωρία.
Ο
Χριστός ανάμεσα σε πολλά άλλα είπε: «Θεοί Εστέ». Είστε, δηλαδή, Θεοί,
υποδηλώνοντας έτσι την θεία Καταγωγή του ανθρώπου. Έπειτα φανέρωσε τον θείο
προορισμό του ανθρώπου λέγοντας: «Γίνεστε τέλειοι, όπως ο Πατέρας μου ο τέλειος
που είναι στους ουρανούς». Αυτό είναι κάτι παραπάνω από Αγιοσύνη, υποδηλώνει
Χριστοποίηση. Είναι πολύ παραπάνω από αυτογνωσία, αυτοπραγμάτωση, μακα-ριότητα
ή νιρβάνα. Ο Λόγος-Θεός είναι η Άπειρη Συνείδηση της Αγάπης μέσα στους κόλπους
της οποίας ο Κόσμος και ο Άνθρωπος αρχικά συνελήφθησαν, εκπορεύτηκαν, και
τελικά θα επανέλθουν. Η πορεία είναι μια διαχρονική προετοιμασία που
κορυφώνεται σε εσωτερικά στάδια.
Η Αλήθεια δεν παρουσιάστηκε ολοκληρωμένα ποτέ στο
παρελθόν, λόγω της ανωριμότητας της ανθρώπινης συνείδη-σης. Γι’ αυτό και ο
Χριστός είχε πει ότι θα αποστείλει άλλο Παράκλητο κατά την Δευτέρα Του
Παρουσία, για να μας «οδηγήσει εις πάσαν την Αλήθειαν». Ο Παράκλητος είναι ο
ενεργοποιητής της θείας Μνήμης και της θείας Καταγω-γής του Ανθρώπου. Είναι
αξιοσημείωτο ότι έχουμε εισέλθει στην εποχή όπου πλέον «Εκείνος, το Πνεύμα της
Αληθείας, μας οδηγεί» στην ολοκληρωμένη αποκάλυψη της Αλήθειας: «Και η Αλήθεια
ελευθερώσει υμάς». Η Ανθρωπότητα όμως αποφεύγει, αρνείται ή πολεμάει την
Αλήθεια, και γι’ αυτό βρισκόμαστε σε μια δίχως προηγούμενο παγκόσμια κρίση.
Η
Ανθρωπότητα που συμβολίστηκε με τα πρόσωπα του Αδάμ και της Εύας βρίσκεται σε
κατάσταση κρίσης συνείδησης και μετάνοιας. Ο πανανθρώπινος νους μετατοπίζεται,
σε συλλο-γικό και ατομικό επίπεδο, από ιδέες περιορισμών και κατεστη-μένου
αιώνων σε ιδέες Απειρότητας και Αλήθειας. Η διάνοιξη των αγωγών του φωτός και η
εσωτερική προετοιμασία του ανθρώπου ενεργοποιεί την ενότητα των σωμάτων και την
ευρυθμία των κέντρων ώστε να γίνει εφικτή η παρουσία του ζώντος Χριστού μέσα
στις ψυχές. Το Μυστήριο της Μετά-νοιας και της Εξομολόγησης οδηγεί στον
Ευαγγελισμό της Παρθενοποιημένης Ψυχής. Το πρότυπο της μετάνοιας και της
μεταλλαγής, συμβολίστηκε στα πρόσωπα του Ηλία και της Μαρίας της Μαγδαληνής.
Το Μυστήριο του θείου Μύρου του
Χρίσματος συνδέεται με την Χριστογένεση, την δεύτερη, άνωθεν Γέννηση. Ο Κό-σμος είναι
ΕΝΑΣ Άνθρωπος, ο Άνθρωπος είναι ΕΝΑΣ Κό-σμος. Και τα δύο υπόκεινται στην ίδια
Νομοτέλεια του θείου Λόγου και εξελίσσονται όχι με τον ίδιο αλλά με ανάλογο
τρόπο.
«Εγώ
είπα θεοί εστέ και υιοί Υψίστου πάντες» (Ψαλμός πβ [πγ], 81. 6).
Η
παγκόσμια Ειρήνη και η εκπλήρωση του ύψιστου νόμου της Αγάπης προς τον
συνάνθρωπο, τον εαυτό μας και τον Θεό, όπως διατύπωσε ο Αληθινός Διδάσκαλος
λέγοντας «Αγαπάτε Αλλήλους», είναι το όραμα κάθε μαθητευόμενου αγγέλου που
καλείται να πραγματώσει θύοντας την ατομικότητά του για την Ανάσταση της
ολότητάς του. Όλοι οι δρόμοι Ανατολής και Δύσης και όλες οι παραδόσεις Βορά και
Νότου, βρίσκονται συγχωνευμένες σε αρμονία μέσα σε αυτή την ασύλληπτη πορεία
που ονομάζουμε μαθητεία του αγγέλου η οποία συνίσταται στην ενσυνείδητη ένωση
του ανθρώπου με τον Δημιουργικό Λόγο: την ενεργοποίηση του θείου φωτός μέσα
στον Άνθρωπο. Δεν είναι ούτε μυστικισμός, ούτε αποκρυφισμός, αλλά απόλυτη
συγχώνευση κάθε τεχνικής και μύησης που είναι σε θέση να βιώσει ο άνθρωπος,
και συντελείται μέσα από την καταλυτική
παρουσία του Λόγου ο οποίος σκήνωσε μέσα μας. Γι’ αυτό, το κλειδί είναι ο
Χριστός. Γι’ αυτό είπε: «Δι’ εμού εις τον Πατέρα», προσδιορίζοντας έτσι τον
δρόμο αλλά και τον σκοπό της επιστροφής προς τον Πατέρα. Την πορεία
Χριστοποίησης και Θέωσης.
Οι
μαθητευόμενοι άγγελοι κινούν ενσυνείδητα τον συμπα-ντικό νόμο της Έλξης που
σχετίζεται με τον ύψιστο νόμο της Αγάπης. Και λαμβάνουν θεία χάρη ευλογίας να
«λύνουν και να δένουν» σε όλη την Δημιουργία, ανάλογα με το ύψος της
πνευματικής εξέλιξης που οικοδομείται μέσω της ταυτενέρ-γειάς τους με το
θέλημα του Πατέρα. Έτσι εξηγείται γιατί λένε: «Δεν ομιλώ εγώ, αλλά ο εν εμοί
Πατήρ» διότι «ο Πατήρ μείζων εμού εστίν» καθώς βαδίζουν τον δρόμο του Χριστού ο
οποίος είπε «μιμηταί μου γίγνεσθαι». Ο λόγος τους διακρί-νεται από την δόνηση
του Θείου Λόγου της Αλήθειας καθώς αποδεσμεύει, απελευθερώνει, μετουσιώνει και
ανάγει. Περ-πατούν μες το σκοτάδι βλέποντας με το φως της ψυχής τους που έχει
καθαρθεί και παρθενοποιηθεί, διαλύοντας κάθε πλάνη με το φως του θείου νου που
φωτίζει τον νου τους. Ενώ καθίστανται αγωγοί τελειοποίησης μέσα από την
τελειοποί-ηση που αποδέχεται το πνεύμα τους ανακυκλώνοντας την θεία χάρη και
τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος.
Όλα
αυτά αφορούν μόνον εκείνους που βιώνουν τον Ζώντα Λόγο, ο οποίος αποκάλυψε τον
νόμο που λέει ότι «οι μαθητές μου αναγνωρίζονται από την μεταξύ τους αγάπη».
Και όχι τους κατ’ όνομα χριστιανούς ή εκείνους που ακολουθούν χιλιάδες
πνευματικές ατραπούς με δισεκατομμύρια οπαδούς. Γι’ αυτό και ο Ιωάννης ο
Ευαγγελιστής έγραψε ότι η ενσυ-νείδητη πίστη προς τον Χριστό αποτελεί την
κρίσιμη προϋπόθεση σωτηρίας, και όχι κάποια απόκρυφη γνώση ή υπεράνθρωπη
ικανότητα στην οποία συνήθως στοχεύουν οι περισσότεροι ιδιοτελείς δούλοι
κάποιας μυστικιστικής θεώρησης. Οι σκλάβοι, δηλαδή, κάποιας συλλογικής
σκεπτο-μορφής που οικοδόμησαν οι συντηρητές της πλάνης του Ανθρώπου.
Η
επενέργεια του Αγίου Πνεύματος εκδηλώνεται με παλμούς και δονήσεις. Ή, με
άλλους λόγους, με διαρρηκτική και ελκτική ακτινοβολία εκπεφρασμένη ως ψυχικό,
καρδιακό, μυστικιστικό, προφητικό ρεύμα με σύμβολο τον Ηλία, και ως πνευματικό,
εγκεφαλικό, αποκρυφιστικό, πατριαρχικό ρεύμα, με σύμβολο τον Μωυσή.
Ο Παράκλητος είναι ο
Ταξινομητής των θείων Νόμων στην συνείδηση του Ανθρώπου. Είναι ο Κριτής της Κρίσεως, καθώς μόνον η βλασφημία προς το Άγιο Πνεύμα δεν
συγχωρείται, η οποία εκφράζεται μέσω της υποκρισίας και της αχαριστίας.
Το Μυστήριο του Φωτίσματος
της Βάπτισης συνδέεται με τα Θεοφάνια και το Μυστήριο του Αγιασμού. Η Βάπτιση
του Πυρός εξ Ύδατος και Πνεύματος και η εσωτερική αναγνώριση της Υιότητας
σηματοδοτούν την εκκίνηση του Έργου της ταυτενέργειας με τον Παράκλητο, το
Πνεύμα της Αληθείας. Η Εξέλιξη για τον άνθρωπο είναι αυτόβουλη και
ενσυνείδητη. Συνίσταται στην πραγμάτωση μιας αλυσίδας μεταμορφώσεων -υλικών,
ψυχικών και πνευματικών-, που σκοπό έχουν να τον επαναφέρουν στην θεία
τελειότητα, την ταύτισή του με τον Λόγο την οποία λησμονεί ή έπαψε να
ενεργοποιεί ενσυνείδητα.
«Ουκ
οίδατε, ότι ναός Θεού εστέ και το πνεύμα του Θεού οικεί εν υμίν;» (Κορ. Α, 16).
Ο
άνθρωπος εξελίσσεται πλέον με ταχείς ρυθμούς, ενώ μαθαίνει να προσεύχεται στον
Θεό που είναι μέσα του. Επομένως καλλιεργεί την έλλειψη κάθε εμπάθειας,
διαχω-ριστικής ιδέας, τάσης και ροπής. Μαθαίνει με την προσευχή του να επιφέρει
Ισορροπία, Αρμονία και Ένωση. Στην προσευχή η σκέψη, τα συναισθήματα, ο λόγος
και οι πράξεις του τείνουν να καταστούν Ένα. Σταδιακά εισάγεται στην Μυσταγωγία
και την Θεουργία, στην ταυτενέργειά του με τον Θεό.
Η
προσευχή είναι άπειρη, ασύλληπτη, απερινόητη, και γι’ αυτό ακόμη άγνωστη στον
νου του ανθρώπου, είναι η σοφία της ψυχής εν εκδηλώσει. Η προσευχή συντελεί
στην ενο-ποίηση, διότι η ίδια η λειτουργικότητά της είναι ενοποιητική. Το
ασυνείδητο, το υποσυνείδητο, το συνειδητό και το υπερσυνείδητο, αντιστοιχούν στα τέσσερα κατώτερα σώματα του
ανθρώπου, στις τέσσερις καταστάσεις συνείδησης που είναι δυνατόν να βρίσκεται
ως ύπαρξη: αφομοιώνονται, ολοκληρώνονται μέσα στην Θεοσυνείδηση, τον θείο Εαυτό
του ανθρώπου, δημιουργώντας το ΕΝΑ Σώμα της Δόξης. Κατά την προσευχή,
επιτυγχάνεται η εναρμόνιση των πεδίων μέσα στην ανθρώπινη υπόσταση, η οποία
βιώνεται μέσω των σωμάτων της. Η στάση του σώματος, της καρδιάς και της
συνείδησης του προσευχόμενου μέσω των οποίων εκδηλώ-νεται η τοποθέτηση προς τον
Πατέρα-Θεό ως Υιού και Θυγατέρας Του, ξεκλειδώνει τον δρόμο της ένωσής του με
τον Πατέρα-Θεό.
Ο
ήχος έχει δύναμη. Και όπως είναι γνωστό ο ανθρώπινος λόγος είναι το δυσκολότερο
και τελειότερο μουσικό όργανο. Ο ήχος, το ύδωρ και η ύλη είναι έννοιες
αντίστοιχες με τον Ρυθμό, το Πυρ και το Πνεύμα. Ο ήχος είναι δόνηση, και ο
Ρυθμός είναι παλμός. Ο προσευχόμενος άνθρωπος παλμοδονείται καθώς η Ψυχή πυροδοτεί
το Πνεύμα του. Επομένως κατά την προσευχή όπου ενώνεται ο παλμός με την δόνηση,
το ύδωρ με το πυρ, και η ύλη με το Πνεύμα, ο νους του ανθρώπου αναβιβάζεται σε
Νου Χριστού και ο άνθρωπος εκδηλώνεται σταδιακά ως Άνθρωπος-Λόγος. Καμία
τεχνική ή μύηση δεν επιτυγχάνει αυτή την Τέλεια Ενοποίηση που οδηγεί στην
Θέωση, όπως η προσευχή που δίδαξε ο Χριστός και φανέρωσε ενεργώντας ως ζων
Λόγος.
Τα
σώματα, οι φορείς του ανθρώπου που συνιστούν την υπόστασή του, μοιάζουν με
μουσικό όργανο. Ο συντονισμός, η συγχορδία των κέντρων της ενέργειας του, με
την βοήθεια της παλμοδόνησης που επιτυγχάνει η προσευχή -η οποία δίνει το μέτρο
και τον ρυθμό ως μετρονόμος-, μεταλλάσσει και συντονίζει τα πάντα μέσα στην
Αρμονία και την Ενότητα της Αγάπης, ακτινοβολώντας ως ίαση, χαρίσματα και
δωρεές του Αγίου Πνεύματος.
Από
το ακουστικό κέντρο, η προσευχή ενεργεί στους ενδοκρινείς αδένες οι οποίοι
παράγουν ορμόνες, μεταλ-λάσσεται η χημική σύσταση του αίματος και κατά συνέπεια
όλες οι λειτουργίες του εγκεφάλου και της καρδιάς, η ίδια η δομή των ιστών και
των κυττάρων. Ανάλογες μεταστοι-χειώσεις και λειτουργίες αναγωγής επισυμβαίνουν
στην Πνευματική Ακοή, στο Κέντρο Ζωής και
Ενέργειας του ανθρώπου. Το νευρικό σύστημα είναι σαν ένα μουσικό όργανο
που συντονίζει τις συγχορδίες των κέντρων της ενέργειας με την βοήθεια του
μετρονόμου, του Ρυθμού δηλαδή που διέπει τις παλμοδονήσεις που εκπορεύονται από
τον άνθρωπο. Και είναι αυτός ο ρυθμός που αποκτάει η υπόσταση όταν συντονίζεται
με το Θέλημα του Θεού, ο οποίος επιφέρει αρμονία και ενότητα σε όλα τα σώματα
του ανθρώπου, λειτουργίες ίασης, αναγωγής και μετουσίωσης της ύλης.
Ο Παράκλητος είναι ο
Εκπαιδευτής της Νοημοσύνης και του Νου του Ανθρώπου: η ίδια η Αθάνατη,
Πανανθρώπινη Πνευματοψυχή που μυεί τα κύτταρά της, και συμβολί-στηκε στα πρόσωπα
του Ιησού Χριστού και της Θεοτόκου Μαρίας. Το
Μυστήριο του Ευχέλαιου συνδέεται με την Θυσία της Προσωπικότητας και του
κατώτερου εαυτού σηματοδοτώντας την Μεταμόρφωση του ανθρώπου σε Ον Άνθρωπο
Λόγο. Η αληθής διδασκαλία έχει ως αποστολή να καθοδηγήσει τον άνθρωπο, με
την δική του θέληση και με τις δικές του προσπάθειες, μέσα από τις
μεταμορφώσεις αυτές που συντελούνται με την θεία Χάρη.
«Έλεος
ζητώ και όχι θυσία» (Ματθ. Θ.13, ΙΒ.7)
Εκείνοι
που είναι έτοιμοι, βιώνουν την συμπύκνωση του χρόνου με μια διάχυση θείας
συνείδησης Φωτός που δρα αφυπνίζοντας, επιφέροντας Κάθαρση, Φώτιση και
Τελειο-ποίηση, σε εκατομμύρια πνεύματα απανταχού της γης, ανεξαρτήτου φυλής,
έθνους και θρησκείας. Την ίδια στιγμή αρχαίοι τόποι απενεργοποιούνται, και νέοι
ιεροί τόποι αποκαλύπτονται στους μυημένους της Νέας Κοσμικής Περιόδου της
Επιφάνειας του Αγίου Πνεύματος.
Ο
Δρόμος που ανοίγεται μπροστά έχει νέες προτεραιότητες και κριτήρια αξιολόγησης.
Ο Χριστός είχε ξεκαθαρίσει πριν 2000 χρόνια ότι τα εξερχόμενα μας βλάπτουν όχι
τα εισερ-χόμενα, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι είναι προσκολλη-μένοι στην
ματαιότητα ελέγχου των εισερχομένων. Η εγκρά-τεια και η νηστεία ή άλλες
παραδοσιακές και πανάρχαιες τακτικές δεν έχουν πρωταρχική βαρύτητα, αλλά ο
αυτοέ-λεγχος στις ποιότητες των ενεργειών της σκέψης του λόγου και των
συναισθημάτων. Αντίθετα με τους θρησκόληπτους που πιστεύουν στα μαρτύρια και
την στέρηση, οι πρωτοπόροι της νέας κοσμικής περιόδου ζουν την χαρά της
προσφοράς και της αφθονίας, και γι’ αυτό δεν παγιδεύονται, όπως οι θεο-σεβούμενοι
υποκριτές, στο φθόνο και την μιζέρια, την απληστία ή την κούφια, φαρισαϊκή
αποχή και νηστεία. Οι μαθητευόμενοι Λόγοι ανακαλύπτουν το προσωπικό τους μέτρο
κατανοώντας ότι είναι άριστο, διότι σε αυτό συνίσταται η αληθινή αυτογνωσία που
ταυτίζεται με την θεογνωσία, εάν και εφόσον η συνειδητότητα διακρίνει ότι
«μέτρο πάντων Χριστός». Η σημαντικότερη ικανότητα πλέον είναι η αμεσότητα της
αυτοδιάθεσης για ταυτενέργεια με τον Λόγο και την πραγμάτωση της Θέωσης
εδώ και τώρα.
Το
πνεύμα της φιλίας και της αλληλεγγύης αποτελεί θεμέλιο και υπόβαθρο αυτής της
πολυεπίπεδης συνεργασίας ατόμων και ομάδων. Δεν υπάρχει χρόνος διαθέσιμος για
αμφιβολίες και προσωπικές φιλοδοξίες, παρά μόνο για εμπνευσμένη έκφραση λόγου
και έργου, ενσυνείδητης και όχι τυφλής πίστης. Το μεγαλύτερο εμπόδιο ατόμων και
ομάδων είναι όχι μόνο ο εγωκεντρισμός, αλλά και η προσκόλληση στις
ιδιαιτερότητες πνευματικών μονοπατιών. Οι περισσότεροι συντηρούν ένα αόρατο
κατεστημένο πλάνης, συλλογικών σκεπτομορφών αποκρυφιστικών ομάδων που
παρασιτούν ανακυκλώνοντας ανθρώπους σε αλλεπάλληλες ενσαρκώσεις. Το Έργο του
Λόγου-Αγάπης, το Έργο της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού, είναι ουσιαστικά ένας
αγωγός θείας Χάρης που δικτυώνεται σε όλα τα πεδία, και μοιράζεται σήμερα σε
όλους όσους έχουν καρδιά καθαρή, συνείδηση της Αγάπης των θείων Νόμων, θέληση
για έμπρακτη φανέρωση της Αγάπης. Στο «Αγαπάτε Αλλήλους» συνοψίζεται όλη η
θεία Επιστήμη του Λόγου που παρέχεται σε όσους τολμήσουν να διεκδικήσουν την
Υιότητα και να γνωρίσουν τον ζώντα Χριστό μέσα τους. Είναι ο Δάσκαλος της
Μορφής και του Άμορφου, η θεία Συνείδηση πίσω από τον εσωτερικό και εξωτερικό
Δάσκαλο.
Η
ενσυνείδητη θυσία της προσωπικότητας είναι θάνατος εν ζωή, μια σταδιακή
απελευθέρωση από το κατώτερο εγώ και την πλάνη της διάνοιας που εκφράζεται
συμβολικά με τον αποκεφαλισμό του Ιωάννη του Βαπτιστή. Η συμφωνία με τους
κοσμικούς νόμους έλκει μια χάρη που θεραπεύει τις ασθένειές μας, τις αδυναμίες
μας, μας καλύπτει με προστασία και μας τροφοδοτεί με δύναμη μετουσίωσης,
συμπληρώνο-ντας έτσι τα κενά και τις ελλείψεις μας. Η ολοκληρωτική θυσία της
ατομικότητας εκφράζεται τόσο στην διδασκαλία του Χριστού για τον κόκκο του
σίτου, όσο και στην ίδια την σταυρική Του Θυσία. Και σηματοδοτεί την πλήρη
απελευ-θέρωση του όντος και από το κατώτερο και το ανώτερο εγώ του, προκειμένου
να ταυτιστεί με την θεία Συνείδηση: το «Εγώ Ειμί». Αυτή η τελική
αποκατάσταση του εωσφορι-κού του εαυτού κινητοποιεί μια νέα, άνωθεν γέννηση,
την εσωτερική Χριστογέννηση που οδηγεί στην Χριστοποίηση και την Θέωση μέσα
από το βίωμα της Ανάστασης που νικάει τον θάνατο.
Το
φως μετουσιώνει την αρνητική σκιά του ανθρώπου και την καθιστά κεφάλαιο Ζωής
και Ανάστασης μεταμορφώνοντας την ποιότητα του Ιούδα σε μαθητή που επιστρέφει
στο φως. Το Μυστήριο του Ιερού Γάμου συνδέεται με την Σταύρωση της Ατομικότητας
και την Νίκη επί του εωσφορικού εαυτού φανερώνοντας την Χριστοποίηση της
Πνευματικής Μονάδας. Η Κάθαρση στην φυσική προσωπικότητα είναι η Απε-λευθέρωση
από όλα τα δεσμά -διανοητικά, ηθικά και υλικά, ατομικά και συλλογικά-, και
οδηγεί στην πρώτη μεταμόρ-φωση την οποία ο άνθρωπος οφείλει να κατακτήσει.
Η
Φώτιση της Ψυχικής ατομικότητας ή της Ηθικής μέσα από την ανιδιοτελή προσφορά,
καλοσύνη και φροντίδα, είναι η δεύτερη μεταμόρφωση για την οποία ο άνθρωπος
εργάζεται συνεχώς. «Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα Θεού, αλλά δεν εφανερώθη εις
ημάς ακόμη τι θα είμεθα εις το μέλλον. Γνωρίζομεν όμως ότι, εάν φανερωθή ο
Χριστός, θα γίνωμεν όμοιοι προς αυτόν και θα ίδωμεν αυτόν, όπως είναι εις την
κατάστασιν της Θείας δόξης του» (Ιω. Α.3.2).
Το
Μυστήριο της θείας Κοινωνίας του Άρτου (Θείου Πνεύματος-Λόγου) και του Οίνου
(Θείας Ψυχής-Ζωής) συνδέεται με την Αρμονία και οδηγεί στην Δημιουργικότητα του
Κάλλους και του Φωτός. Η Ανάσταση της Πνευματο-ψυχής σηματοδοτεί το Πέρασμα από
την θνητή ύπαρξη στην Αθανασία του Είναι ενεργοποιώντας την Αναγέννηση της
Ανθρωπότητας. Η Παράδοση της Αλήθειας περνάει μέσα από παράλληλους κόσμους,
χώρους, χρόνους και μορφές και με ασύλληπτους τρόπους εισχωρεί μέσα στα πάντα
και φτάνει σε μας. Η Αγάπη του Πατέρα ως θεία Βούληση μας έλκει να γνωρίσουμε
τον Υιό, του οποίου η Αγάπη ως θεία Πρόνοια Ζωής, Φωτός και Αλήθειας μας
απελευθερώνει με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος που «τα ελλείποντα πληροί και
τα ασθενούντα θεραπεύει».
Ο
Νέος Άνθρωπο-ΑΓΓΕΛΟΣ ανάγει την λειτουργία του διαλογισμού και της παραδοσιακής
προσευχής σε νέο λειτούργημα ενεργούς προσευχής, εξωτερικευμένου λόγου, και ταυτενέργειας
με το θείο Θέλημα. Ένας πύρινος σταυρός μετουσίωσης ενώνει κάθε ποιότητα
στο κέντρο του επιφέροντας πνευματική αναγωγή και ταχύρρυθμη εξέλιξη.
Ενεργοποιείται το δεξί εγκεφαλικό ημισφαίριο και επέρχεται εναρμόνιση και
ουδετεροποίηση της ενέργειας των ρευμάτων στα σώματα και τα κέντρα του
ανθρώπου. Το Έργο του Λόγου της Αγάπης αποκαλύπτει νέες διδασκαλίες και
άγνωστες πτυχές της θείας Νομοτέλειας που αφορά τα όντα, τα πεδία και τις
κοσμικές ενέργειες. Όταν φανερώνεις την Αλήθεια ο Θεός σου δίνει δύναμη. Σου δίνει
την Χάρη να ευλογείς. Σε δοκιμάζει, αλλά στο τέλος σου την δίνει. Μέσα από τα
λάθη μαθαίνουμε. Όλοι έχουμε κάνει λάθη. Η τιμή είναι σε εκείνους που δεν
γονάτισαν μπροστά τους, παρά ξανασηκώθηκαν, διδάχθηκαν από αυτά και προσπάθησαν
ξανά να ανοίξουν δρόμο για να ανακαλύψουν ότι ο δρόμος δεν μπορεί να ανοίξει
δίχως λάθη. Και έπειτα από όλες τις αποτυχίες έρχεται η νίκη και είναι αληθινή
γιατί έχει χτιστεί στην Αλήθεια. Έτσι εκείνος που εργάζεται για την Αλήθεια,
δυναμώνει και φανερώνεται. Αντίθετα από ό,τι πιστεύεται, δεν παραμένει στο
σκοτάδι αλλά φανερώνεται και αλλάζει τον ρου της ιστορίας.
Ο
Παράκλητος, είναι Πνεύμα Απειρότητας, Αγάπης, Σοφίας και θείας Δράσης που δεν
περιορίζεται σε μία μορφή, αλλά διαχέεται σε όλη την Γη. Ο Μέγας Μυητής της
ψυχής που τέλεσε προ Ιησού Χριστού, την αναίμακτη θυσία άρτου και οίνου, οδηγεί
την αποκατάσταση του Ανθρώπου στα έσχατα πνευματικά ύψη της Χριστοποίησης και
Θέωσης. Είναι το πνεύμα ΛΟΓΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ-ΗΛΙΑΣ-ΜΕΛΧΙΣΕ-ΔΕΚ.
Συμβολίστηκε
με το μυστηριώδες πρόσωπο του Βασιλέα της Δικαιοσύνης και Αρχιερέα της Ειρήνης Μελχισεδέκ, και τον Ανδρόγυνο Αδάμ,
τον Αρχαίο των Ημερών, ή τον Πρώτο Ελοχίμ, τον Κοινωνό των Φώτων της συνείδησης
των Αγγέλων, τον απρόβλεπτο παράγοντα της εξέλιξης του Ανθρώπου σε κάθε εποχή,
τον Μυητή των Μυητών που αποκαλύπτει και αποκαθιστά τον Πατέρα εντός του
Ανθρώπου και τον άνθρωπο εν Θεώ. Ο Νέος Παράκλητος ονομάζεται ΛΟΓΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ
Ο ΩΝ και μεταφέρει θεία Χάρη Ευλογίας και Μετουσίωσης σε όλα τα πνεύματα
που διψούν για Έργο.
Η
θεία Χάρη εκδηλώνεται όχι μόνο εκτός, αλλά και μέσω της υλικής φύσης και είναι
ο συνδετικός δομικός της ιστός, δίχως υλικό κάλυμμα. Δηλαδή είναι ο θείος νους
που θεάται το πενταγράμματον «ΘΕΙΟΝ». Τέλειο Αρχέτυπο Είναι της Ζωής των
Κόσμων. Είναι το άχωρο και άχρονο ταξίδι της θείας νοημοσύνης στα φτερά της
θείας φαντασίας. Είναι η αίσθηση της θείας Χάριτος μέσα στο Είναι μας, και γι’
αυτό μόνο ως ολότητα βιώνουμε την πληρότητα. Πηγάζει απευθείας από την Θεότητα
γιατί προέρχεται από την πηγή του πνεύματος. Ποιος είναι αυτός ο παράγων; Στα
Χριστιανικά μυστήρια λέγεται θεία Χάρις, όμως πάντοτε είναι η αυτή από αρχής
του κόσμου, μόνον τα ονόματα και οι όροι αλλάζουν. Για τα αρχαία μυστήρια, θεία
χάρις είναι η Επιφάνεια των θεών.
Η
θεία Χάρις για τον άνθρωπο είναι τροφοδοσία (δόση τροφής) του νου και ζωογονία
της ψυχής. Ο Νους τρέφεται από την θεία Χάρη, η δε Ψυχή ζωογονείται από αυτήν.
Για να επιδράσει όμως σ’ εμάς, αν και διαχέεται παντού, την δεχόμαστε κατά το
μέτρο της συνείδησης και του δυναμικού της ψυχής μας. Δεν είναι κάτι που μας
δίδεται ως αποτέλεσμα διαπλοκής συμφερόντων ή επειδή διαβάσαμε βιβλία ή
εφαρ-μόσαμε τεχνικές ή και «μυήσεις». Η θεία Χάρις δίδεται κατά το μέτρο της
δυνητικότητας και δεκτικότητάς μας: όταν θέλουμε και μπορούμε να την κρατήσουμε
μέσα μας χωρίς να την υποστέλλουμε με αδρανοποίηση ή καθήλωση, αληθινά
ανιδιοτελείς και ελεύθεροι με αγαθή συνείδηση.
Πώς
μπορεί ο άνθρωπος να κρατήσει την Χάρη; Με την αναγκαιότητα που αισθάνεται να
περάσει σε πληρέστερο κόσμο, τελειότερο και άφθαρτο. Όταν καταλάβει ο άνθρωπος
ότι η υλική του σύσταση δεν τον πληροί, δεν τον ικανοποιεί -και είναι φυσικό
αυτό-, τότε αρχίζει να αναζητά το τελειότερο και το πληρέστερο. Αυτή λοιπόν η
θεία Χάρις, αν και πλουσιοπάροχα δοσμένη σε όλους, μόνον σε λίγους ανθρώπους
εκδηλώνεται οι οποίοι την καταλαβαίνουν και την αναζητούν. Αυτή η αναζήτηση
είναι η επιστροφή στην πηγή. Όλα τα όντα νιώθουν την εσωτερική ανάγκη να
επιστρέψουν στην πηγή από την οποίαν προήλθαν. Δεν είναι λάθος να επιθυμείς την
τελειότητα. Το ζήτημα είναι το πού, πότε, πόσο και το πώς την αναζητάς. Όλα
ξεκινούν από το γιατί.
«Έσεσθαι
ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο Πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς τέλειος εστίν» (Ματθ.
Ε. 48)
Το
Μυστήριο της Ιεροσύνης και της Πεντηκοστής συνδέεται με το Πνεύμα του Φωτός και
οδηγεί στην θεία Αγαθότητα της Αγάπης. Η Ανάληψη σηματοδοτεί ένα άλλο επίπεδο
Ζωής και Συνείδησης του εσωτερικού Έργου. Η Τελειοποίηση της Πνευματικής
Μοναδικότητας μέσα από την Γνώση, την Επιστήμη και την Σοφία, είναι η τρίτη
μεταμόρφωση, προς την οποία οφείλει να ανατείνει κάθε Άνθρωπος που θέλει να
φτάσει την θεία Αγάπη. Ο Άνθρωπος είναι αιώνια, τρισυ-πόστατη συνειδητότητα σε
εξέλιξη τελειοποίησης. Οι τρεις υποστάσεις του ανθρώπου είναι ανάλογες με την
τριαδικότητα του Θεού και αντανακλώνται στους Κοσμικούς Νόμους.
Το
άχωρο, το άχρονο και το άμορφο επεμβαίνει στο χωρο-χρόνο της μορφής ως Κάθαρση,
Φωτισμός και Τελειοποίηση ατομική και συλλογική. Άτομο, Κοινωνία και Μονάδα
ενεργοποιούν την αποκατάσταση της προσωπικότητας, της ατομικότητας και της
μοναδικότητας εναρμονίζοντας τα στοιχεία του κατώτερου και ανώτερου εαυτού μέσα
στον θείο Εαυτό του ανθρώπου που είναι ο Λόγος Χριστός. Το Εσω-τερικό Έργο δεν
έχει διαλείμματα και διακοπές. Λειτουργεί πέρα από τα ανθρώπινα δεδομένα και
κατεστημένα των νοητικών περιορισμών προάγοντας την συνεργασία και τον
συντονισμό όλων των ακτίνων Φωτός που ανακυκλώνονται σε χιλιάδες διαφορετικές
ομάδες εκατομμυρίων αφυπνισμένων ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη, δρώντας
μεταμορφωτικά με χάρη μετουσίωσης. Στην πραγματικότητα, το εσωτερικό, αόρατο
έργο είναι το 90%, ενώ όλα τα προηγούμενα αποτελούν μόλις το 10% εκφράζοντας το
εξωτερικό έργο. Η παιδεία που παρέχεται στον μαθητευόμενο Άνθρωπο-Άγγελο είναι
το εσωτερικό έργο, και αποτελεί το πεδίο των ζυμώσεων μιας εσωτερικής αλχημείας
που κυριολεκτικά μεταλλάσσει και ανάγει την υπόσταση.
Η
Τέχνη της Επιστήμης του να Ζεις, συνίσταται στην παιδεία της ενσυνείδητης
κίνησης των νόμων, και αυτό εκφράζεται με την μεταφορά συνείδησης και όχι απλών
πληροφοριών. Όταν μεταφέρεται συνειδητότητα, αλλάζει η δομή των πληρο-φοριών
που υπάρχουν προηγουμένως τόσο στον παραλήπτη όσο και στον δότη, καθώς
αποτελούν εκφράσεις της ΜΙΑΣ ροής του Λόγου. Όσοι έχουν συνηθίσει να
τροφοδοτούνται από το ημίφως της πλάνης, αντιδρούν στο φως του Λόγου και το
βάπτισμα Πυρός του αγγελικού κόσμου, καθώς έρχονται ενώπιον των ευθυνών τους. Η
υλική και αισθησιακή συνείδηση, όπως ο Ηρώδης και η Ηρωδιάδα, νιώθουν την
εξουσία τους να κινδυνεύει από το κήρυγμα της αγάπης του αιωνίου φωτός. Δίχως
μετάνοια και αγάπη όμως δεν υπάρχει συντονισμός με τον Λόγο, η κάθαρση είναι
απαραίτητη, όπως και η αποδέσμευση, αν θέλει κανείς να βγει από τον βάλτο της
υποταγής στην πλάνη.
Η
φιλία και η αλληλοσυμπλήρωση αυξάνει κάθε δυνατότητα του ατόμου και του
συνόλου. Είμαστε πρόθυμοι να μοιραστούμε μαζί σας το πνευματικό βίωμα της χάριτος
του φωτός αυτού του Έργου, με την προϋπόθεση να το διεκδικήσετε συνειδητά,
διότι όπως γράφτηκε: «Βιασταί μόνο εισέρχονται στην Βασιλεία των Ουρανών».
Παραμένοντας σε παθητική αναμονή ή πνευματική αεργία αναλώνεστε σε αργό
μαρασμό. Ζούμε μια θλιβερή ανακύκλωση ματαιότητας και αντιφάσεων. Θέλουμε
Ειρήνη, αλλά συντηρούμε τον πόλεμο μέσα μας και γύρω μας. Συγχωρούμε τους
άλλους παραμένοντας ανίκανοι να ελεήσουμε τον εαυτό μας. Όμως δεν υφίσταται
Ελευθερία δίχως Αλήθεια, ούτε Αγάπη δίχως Σοφία. Ο παρακάτω πίνακας αποκαλύπτει
την Νομοτέλεια που συνδέει Αγαθά, Αρετές, Ικανότητες και Προϋποθέσεις.
Το να γνωρίζεις τον στόχο
σου, οδηγεί σε ενσυνείδητη προ-σπάθεια για την επίτευξη αποτελέσματος. Η
ενεργοποίηση της Αυτοπαρατήρησης, της Αποδέσμευσης και του Αυτό-σεβασμού, είναι
τα θεμέλια της Κάθαρσης και οδηγούν από την Τιμιότητα στην Ανιδιοτέλεια, από
την Αυτοδιά-θεση στην Τρυφερότητα, και τελικά στην Καλοσύνη, σε μια ταπεινή
αίσθηση. Η εμπειρία ενεργοποιεί την Λογική, και η Γνώση αποκαλύπτει μέσα στον
άνθρωπο την Συνείδηση. Εκφράζεται ως Διδαχή, μεταδοτικότητα ιδεών και
εντυπωμάτων Συνείδησης. Εξέλιξη σημαίνει μετατο-πίζομαι από εσφαλμένες νοητικές
τοποθετήσεις και ιδέες, μετανοώ και αποκαθιστώ το λάθος. Αποτέλεσμα εξέλιξης,
είναι οι Αρετές που θεμελιώνουν την Φιλία, την ειρήνη, την πίστη και την χαρά.
Η ενεργοποίηση της Ευσυ-νειδησίας, του Μέτρου και της Αυτογνωσίας, είναι τα
θεμέλια που οδηγούν στην Θεραπεία και τελικά στην Αγαθότητα. Ο θείος Έρωτας
αφυπνίζει την Αλήθεια και αυτή είναι που μας απελευθερώνει.
Κάθε
πείρα ζωής συμπυκνώνεται μέσα στον χρόνο και γίνεται συνείδηση. Κάθε προσφορά
του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπο του γίνεται αρετή, ψυχική δύναμη, εσωτερική
κλήση και ώθηση φανέρωσης αυτού του φωτός της αλήθειας που μας απελευθερώνει
από κάθε πλάνη, σκοταδισμό και φόβο. Αξιοποιήστε τον εαυτό σας και την ζωή σας
μέσα από το έργο Αγάπης, Προσφοράς, Μετουσίωσης και Αναγωγής σε Λόγο και Δράση.
