Η πιο ζωντανή φανέρωση της Αγάπης είναι ως Πρόνοια η οποία εκφράζεται ως Παιδεία Αγάπης και Σοφίας. Κενά Αγάπης σημαίνει κενά Παιδείας. Είναι ολοφάνερο ότι η ανθρωπότητα δεν χάνεται από έλλειψη γνώσης αλλά από έλλειψη οράματος και αξιών, δηλαδή, από έλλειψη παιδείας. Πίσω από κάθε μας λάθος θα βρούμε κάποιο κενό στην παιδεία που λάβαμε. Δεν είναι γνωσιολογικό το πρόβλημα αλλά αξιολογικό. Δεν είναι θέμα μόρφωσης ή θρησκείας αλλά παιδείας. Και αυτό αφορά όλους τους λαούς. Πίσω από κάθε καθημερινό λάθος, μικρό ή μεγάλο, κρύβεται πάντοτε κάποιο κενό ή σφάλμα παιδείας. Το φάρμακο και το φαρμάκι είναι θέμα μέτρου, και αυτό απουσιάζει από την παιδεία. Η αληθινή παιδεία ελευθερώνει, προάγοντας την αυτάρκεια, ενώ η εκπαίδευση σε κρατά σε εξάρτηση, όπως γίνεται με τα τρόφιμα, τα φάρμακα και την τεχνολογία. Το κακό σύστημα εκπαίδευσης δεν είναι αρνητικό μόνον επειδή δεν έχει την απαιτούμενη υλικοτεχνική υποδομή, αλλά κυρίως γιατί έχει αποχωριστεί από τον κύριο εκπαιδευτικό στόχο, που είναι η ανάπτυξη ελεύθερων και δημιουργικών προσωπικοτήτων.
Πόσο θέλουμε «εμείς» να γίνουμε πρωτοπόροι του Νέου που διδάσκει
ταπεινοφροσύνη, ανεκτικότητα, υπομονή, μας κάνει καλούς ακροατές, γκρεμίζει τα
τείχη των προκαταλήψεων και των «πρέπει»; Για πρώτη φορά στην ιστορία της
ανθρωπότητας τα προβλήματα και οι συνειδήσεις έχουν συντονιστεί σε παγκόσμιο
επίπεδο. Το φαινόμενο του θερμοκηπίου, τα προβλήματα της μετανάστευσης, τα
μεταλλαγμένα φυτά που επιμολύνουν με τον αέρα όλη την αγροτική παραγωγή και
νεκρώνουν την γονιμότητα της γης, η καταπολέμηση των ναρκωτικών, η κλωνοποίηση,
οι τιμές του πετρελαίου, τα αντιτρομοκρατικά μέτρα, η προστασία των ανθρώπινων
δικαιωμάτων, η καταστολή της φτώχειας, της λειψυδρίας, της παιδικής εργασίας, η
παγκόσμια οικονoμία, είναι ζητήματα που μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο
συνολικά, σε παγκόσμια κλίμακα. Θέλουμε να θυμόμαστε ή πάσχουμε από
στρουθοκαμηλισμό; Θυμάσαι μόνο όταν θέλεις να θυμάσαι και η μνήμη σου εξαρτάται
από την θέλησή σου να θυμάσαι.
Η
Αλήθεια έχει ονομαστεί έτσι από την θεία κίνηση του όντος επειδή είναι «θεία
άλη», θεϊκή θεώρηση. Αυτή η θεία συναίσθηση των πάντων δεν περιορίζεται ούτε
στην ανάμνηση του παρελθόντος, ούτε σε κάποιο όραμα για το μέλλον. Όλα
συμβαίνουν εδώ και τώρα, σε κόσμους που ζουν παράλληλα σε αιώνιο γίγνεσθαι.
Αλήθεια σημαίνει στέρηση της λήθης και είναι ελεύθερη από κάθε πραγματικότητα
που πλάθουν δισεκατομμύρια όντα κάθε στιγμή. Όταν δεν ξεχνιέσαι στο χθες και το
αύριο, ζεις αληθινά εδώ και τώρα, κάθε στιγμή με όλο σου τον εαυτό. Επομένως,
όλα είναι Αλήθεια με την έννοια ότι Αλήθεια είναι το Όλον. Επίσης σημαίνει ότι
κάθε τμήμα του όλου είναι ένα υποσύνολο, ένα τμήμα της αλήθειας, μια
περιορισμένη αλήθεια, που την ονομάζουμε πλάνη. Η Αγάπη όμως είναι η Αρχή των
πάντων, το ίδιο το Θείο που είναι άπειρο, και γι’ αυτό δεν θέτει όρους, διότι
είναι παντού. Την Αγάπη την ζεις ως ολότητα, η Αλήθεια είναι όμως η προϋπόθεση
για να την ζήσεις.
Δίχως
αγάπη καμία ουσιαστική αλλαγή δεν είναι εφικτή. Ο ανθρώπινος νους δημιουργεί
την πραγματικότητά του ερμηνεύοντας ενέργειες από το άχωρο και το άχρονο. Ο
άνθρωπος μετέχει σε αυτήν την πραγματικότητα, εγκλωβίζεται σε αυτήν, και
απελευθερώνεται από αυτήν από την στιγμή που την παρατηρεί. Διότι ο παρατηρητής
επηρεάζει αυτό που παρατηρεί. Αυτό που καθορίζει την ταχύτητα αλλαγής της
πραγματικότητας και το επίπεδο της Αλήθειας που είναι σε θέση να βιώσει στην
συνείδησή του, είναι ανάλογο με το τι θα είναι αυτό με το οποίο θα ταυτιστεί ο
παρατηρητής.
Το
συναίσθημα βασίζεται στον εφοδιασμό του αισθήματος με μια υποκειμενική
αξιολόγηση η οποία δηλώνει το «εγώ» που την παρήγαγε. Και έτσι, όταν «έχουμε»
το συναίσθημα της αγάπης αφού πρώτα έχουμε φουσκώσει το εγώ που ισχυρίζεται ότι
αγαπά τον άλλο, αυτό απλώς σημαίνει ικανοποίηση του προγράμματος ευχαρίστησης
του «εγώ» μας. Καθόλου Αγάπη σημαίνει δυστυχία. Λίγη Αγάπη ισούται με λίγη
ευτυχία. Ενώ πολλή Αγάπη σημαίνει Αληθινή Ευτυχία. Αυτές οι απλουστευμένες
εξισώσεις της διάνοιας σκοντάφτουν πάντα στην ανθρώπινη, χρησιμοθηρική και
ιδιοτελή θεώρηση της Αγάπης. Δεν μπορείς να αρπάξεις την Αγάπη, άνθρωπε. Η
κλοπή της Αγάπης είναι η απόλυτη ψευδαίσθηση. Μπορείς μόνο να ανήκεις στην
Αγάπη.
Ο
Θεός είναι Αγάπη, και γι' αυτό στον Χριστιανισμό, η αγάπη είναι ο νέος νόμος
του Χριστού. «Εντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους, καθώς αγάπησα
υμάς ίνα και υμείς αγαπάτε αλλήλους (Ιω. 13: 34-35). «Εν τούτω γνώσονται πάντες
ότι εμοί μαθηταί εστέ εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις» (Μάρκ.12: 28-31). «Και
προσελθών είς των γραμματέων, ακούσας αυτών καλώς συζητούντων, ιδών ότι καλώς
αυτοίς απεκρίθη, επηρώτησεν αυτόν· ποία εστί πρώτη πάντων εντολή; Ο δε Ιησούς
απεκρίθη αυτώ ότι πρώτη πάντων εντο-λή· άκουε Ισραήλ, Κύριος ο Θεός ημών Κύριος
είς έστι. Και αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης
της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου και εξ όλης της ισχύος σου· αύτη
πρώτη εντολή. Και δευτέρα όμοία αυτής· αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν.
Μείζων τούτων άλλη εντολή ουκ έστι» (Λουκ. 12:7).
Η
Διδασκαλία του Χριστού επικεντρώθηκε στην Αγάπη ως βιωματική κατάσταση, τρόπους
σκέψης και ζωής. Η πλειονότητα των Χριστιανών όμως παρέμεινε στο επίπεδο του
οπαδού μιας ακόμα θρησκείας. Οι σύγχρονοι ιεράρχες ομολογούν ότι υπηρετούν την
πιο βίαιη και ίσως πιο αιματοβαμμένη θρησκεία. Οι Χριστιανοί εγκαταλείπουν
ευκολότερα την θρησκεία τους από ό,τι οι υπόλοιποι πιστοί άλλων θρησκειών. Αυτό
δεν είναι μια λεπτομέρεια που πρέπει να υποτιμήσουμε. Μπορεί λοιπόν οι
Εκκλησίες να έσπειραν δόγματα και να θέρισαν σχίσματα που ξεπερνούν τα 300.000,
αλλά η απελευθερωτική Αλήθεια της Διδασκαλίας του Χριστού για την Αγάπη
υπερνίκησε την παθητικότητα του εγκλωβισμού της θρησκευτικής τυπολατρίας.
Τολμούμε
περισσότερο να διακρίνουμε τι δεν είναι Αγάπη, παρά τι είναι. Τι έλκουμε, λοιπόν,
αδελφοί αγαπημένοι; Διακρίνουμε πράγματι τι ενεργοποιούμε; Η Αγάπη αγκαλιάζει
τα πάντα κι αυτό εκφράζεται ως Απειρότητα Αρμονίας των αντιθέτων. Ποια είναι τα
αντίθετα; Λέμε, λόγου χάριν, θετικό-αρνητικό, μέσα-έξω, πάνω-κάτω. Ανάμεσα σε
όλα αυτά μεσολαβούν κρίσεις που όταν αφορούν πρόσωπα γίνονται κατακρίσεις. Ο
άνθρωπος χρεώνεται στους Θείους Νόμους, και για να ξεχρεώσει περνάει μέσα από
το βίωμα όσων έκρινε, επιθύμησε ή απέφυγε. Σε επίπεδο αρχετύπων βλέπουμε το
θηλυκό και το αρσενικό, σε επίπεδο εξουσίας τον Βασιλιά και τον Ιερέα. Η
συνείδηση του ανθρώπου κρίνεται πάνω σε ρόλους και λειτουργίες, μέχρι να
αναχθεί στην Θεία Συνείδηση. Τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου του
συγχρονίζονται.
Πέρα από το αρσενικό και το θηλυκό που ονομάστηκε Αδάμ και Εύα, βρίσκεται η
αγγελική υπόσταση του ανθρώπου που δεν έχει φύλο, και η Άπειρη, Θεία
Ανθρωποϊδέα. Φύλο δεν έχει ούτε το πνεύμα, ούτε η ψυχή. Φύλο δεν έχει ούτε ο
νους. Φύλο έχει μόνο το υλικό σώμα που μας φιλοξενεί. Από την μια έχουμε τους
πρακτικούς ανθρώπους της δράσης και από την άλλη τους θεωρητικούς της σκέψης. Ο
Νέος Άνθρωπος βιώνει την αρμονία των αντιθέτων μέσα του. Το σύμβολο του Ηνίοχου
ζωντανεύει, και το άρμα του γίνεται ένα με το Φως, όταν εναρμονιστούν οι
κινήσεις του λευκού και του μαύρου αλόγου του. Η Αγάπη δεν είναι ούτε το ένα
ούτε το άλλο, αλλά το αποτέλεσμα της μεταξύ τους αρμονίας.
Αγαπώ ως εκστατική
αυθυπέρβαση την ουσία του Θεού,
και όχι τις ωφέλειες που μπορεί να καρπωθεί ο εαυτός μου από τις ενέργειες του
Θεού. Έτσι στην αγάπη του Θεού γίνομαι αγάπη, και δεν αισθάνομαι απλώς αγάπη.
Υπό αυτή την έννοια, η αγάπη δεν είναι πράγμα που το διαχειρίζομαι για να
ικανοποιήσω προσωπικές σκοπιμότητες, αλλά είναι ο κατά Θεόν τρόπος ύπαρξης του
ανθρώπου. Τρόπος ύπαρξης ο οποίος με βγάζει έξω από τα όρια του «εγώ», στην
ολοκλήρωση του προσώπου, σε αντίθεση προς το συναίσθημα που με κρατά δέσμιο του
«εγώ» και με απομονώνει από την ολότητα του εαυτού μου όσο παραμένω
προσκολλημένος στις προσωπικές μου σκοπιμότητες, χωρίς να μοιράζομαι την
εσωτερική μου ζωή.
Όσο
δεν διασφαλίζουμε την πνευματική μας κληρονομιά, την χάνουμε και την ξεχνάμε.
Αυτή η κληρονομιά της μνήμης ότι μπορούμε να είμαστε αληθινοί και ελεύθεροι,
ότι μπορούμε να ανακυκλώνουμε αγάπη μεταξύ μας: είναι οι ρίζες μας, η ταυτότητά
μας και ταυτόχρονα το ύψιστο αγαθό, το οποίο αγωνιζόμαστε να φανερώσουμε στον
άνθρωπο βεβαιώνοντας το εφικτό. Όταν δεν γνωρίζουμε από πού προερχόμαστε, δεν
μπορούμε να κατανοήσουμε πού πηγαίνουμε. Όταν όμως ο άνθρωπος θυμηθεί τις ρίζες
του στο φως, αυτή η μνημοσύνη φωτίζει την ζωή του και την αλλάζει. Αυτή η
μετατόπιση του νου που προκαλείται από το φως της παγκόσμιας συνείδησης, δεν
είναι τίποτα άλλο παρά μια σταδιακή μεταμόρφωση, που εν μέρει οφείλεται στην
ενσυνείδητη προσπάθεια και τον ατομικό αγώνα καθενός, αλλά επιχορηγείται
πλουσιοπάροχα από αυτό το κοινό ταμείο φωτός που διαθέτει η Πανανθρώπινη
Πνευματοψυχή, από τα πνεύματα που έλαβαν και λαμβάνουν την Θεία Χάρη. Η
σημαντικότερη ικανότητα πλέον είναι η αμεσότητα της αυτοδιάθεσης για ταυτενέργεια
με τον Λόγο και την πραγμάτωση της Θέωσης εδώ και τώρα.
Με κάποιο
τρόπο αυτή η άυλη κληρονομιά διαμορφώνει τον υλικό μας κόσμο, μας καθιστά
κοινωνούς και μάρτυρες ενός βιώματος που κάνει ξεκάθαρο ότι μόνοι μας
διαμορφώνουμε την πραγματικότητά μας. Τα πάντα αλλάζουν, θετικά ή αρνητικά,
ανάλογα με τις επιλογές μας και τον συντονισμό μας με τους συμπαντικούς
κόσμους. Εκείνοι που εργάζονται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης γι’ αυτό
τον εσωτερικό πολιτισμό, γι’ αυτή την εσωτερική κοινωνία που εξελίσσεται σε όλη
την γη, αναγνωρίζονται μεταξύ τους ανεξάρτητα αν έχουν επιλέξει διαφορετικό
τομέα δράσης. Αναγνωρίζονται από την καθημερινή στάση ζωής και την ποιότητα της
δράσης τους, που με κάποιο τρόπο αντανακλάται στο πρόσωπο και την παρουσία
τους. Σε κάθε χώρο όμως υπάρχουν θεματοφύλακες αυτής της κοινής κληρονομιάς,
την οποία θέτουν ως θεμέλιο πάνω στο οποίο χτίζεται το μέλλον κάθε στιγμή. Η
συμφωνία με τους κοσμικούς νόμους έλκει μια χάρη που θεραπεύει τις ασθένειες
και τις αδυναμίες μας, καλύπτοντας μας με προστασία και τροφοδοτώντας μας με
δύναμη μετουσίωσης, συμπληρώνοντας έτσι τα κενά και τις ελλείψεις μας. Είναι η
θεία χάρη του ελέους και της αγάπης από όπου πηγάζουν όλοι οι νόμοι και οι
αρχές που διαφαίνονται μέσα στις επιστήμες, τις τέχνες και τις θρησκείες.
Η
αρετή είναι ο κατά φύση τρόπος ύπαρξης του ανθρώπου ενώ αμαρτία είναι ο παρά
φύση τρόπος ύπαρξης. Επειδή ο άνθρωπος είναι καρπός της Θείας βούλησης και
αγάπης, δεν φέρει μια αυτοθεωμένη ψυχική ουσία, αλλά ένα πρόσωπο και μια
ελεύθερη βούληση και θέληση να δεχθεί την Θεία Χάρη και να Θεωθεί. Όμως ο
άνθρωπος αρνήθηκε αυτή την σχέση με τον Θεό και απέκτησε στάση πνευματικής
ιδιοτέλειας. Παρεκτράπηκε, και χάνοντας το νόημα της ύπαρξής του που υπήρχε
στην Πηγή, χάθηκε στον ατομικό εαυτό του, σε ένα εσωτερικό αλληλοσπαραγμό του κατώτερου
και ανώτερου εαυτού του. Διότι αποτελεί εκ του μηδενός κτίσμα Θεού, και αφού
δεν ήταν ο ίδιος η Πηγή, η ιδιοτελής στροφή του τον οδήγησε στον μηδενισμό της
πτώσης, της φθοράς και του θανάτου. Ο δρόμος δεν είναι ο εξουσιασμός του
κατώτερου εαυτού από τον ανώτερο, γιατί τότε ο αγγελικός μας εαυτός γίνεται
εωσφορικός. Ο δρόμος δεν είναι η οικειοποίηση του φωτός για προσωπική
αναγνώριση και εξέλιξη αλλά η προσφορά του. Ο δρόμος είναι η αφομοίωση του
κατώτερου και ανώτερου εαυτού από τον κοινό μας θείο Εαυτό που είναι ο Λόγος
μέσα μας.
Εκείνοι
που βίωσαν τι είναι Χριστός, έκαναν την διδασκαλία Του τρόπο ζωής και όχι
θρησκεία. Η αγάπη βρίσκεται στο «είναι» -το ζητούμενο είναι να είσαι αγάπη-,
και όχι στο «έχειν», στο να έχεις αγάπη. Η ψυχή ζητεί τον Λόγο του Θεού επειδή
είναι η ίδια φορέας της πνοής του Θεού (Γεν.1:26) και άρα μόνο εκεί, στον Θεό,
ολοκληρώνεται υπαρξιακά ο άνθρωπος. Και όχι επειδή ικανοποιεί ιδιοτελείς
βουλήσεις. Η αγάπη υπερβαίνει το «εγώ» επειδή δεν αγαπώ για να ικανοποιήσω το
«εγώ» αλλά υπάρχω ως αγάπη.
Τι
ενώνει την θεολογία και την κοινωνική δράση, τα ουράνια και τα γήινα, τους
πνευματικούς Αδαμικούς και τους ψυχικούς Προαδαμικούς ανθρώπους, τον Βορρά της
Ανατολής και την Δύση του Νότου, τον μυστικισμό και τον αποκρυφισμό, την
Ελληνική και την Ιουδαϊκή σκέψη; Τι ενώνει τους πάντες και τα πάντα; Η απάντηση
σε όλα είναι η Αγάπη. Η διάκριση της Ουσίας και της ορθότητας απαιτεί επίγνωση
της Θείας Νομοτέλειας και τροφοδοτείται από στερεά τροφή και όχι γάλα, όπως
ζητούν τα πνευματικά νήπια που δεν πιστεύουν ενσυνείδητα αλλά τυφλά.
Ο Νόμος είναι η σάρκα του
Πνεύματος του Ανθρώπου. Το Έλεος είναι η Ψυχή του. Η Αγάπη γίνεται γάλα για τα νήπια και τυρί για τους μεγαλύτερους. Αυτό
απαιτεί γνώση και σοφία, μνήμη και θέληση, έμπνευση και δράση, θεωρία και
πράξη, γιατί ποτέ δεν γνωρίζεις τίποτε απόλυτα, παρά μόνο με την θεία Χάρη
συμπληρώνεσαι με Θεία Τελειότητα από το Πνεύμα το Άγιο, το οποίο «τα ελλείποντα
πληροί και τα ασθενούντα θεραπεύει».
Στην
νηπιακή πνευματική μας κατάσταση, θεωρούμε ότι υπάρχουν πνευματικά στάδια
εξέλιξης, γιατί η συνείδησή μας λειτουργεί με την ιδέα της γραμμικότητας του
χρόνου, ότι όλα έχουν μιαν αρχή κι ένα τέλος. Πέρα από εκεί η συνείδηση
ελευθερώνεται και βιώνει τα κύματα της θείας Μνήμης, μέχρι την κατάλυση του
χρόνου στο μηδέν. Εκεί ακριβώς, μέσα μας, όταν ενώνεται ο νους και η καρδιά
μας, συναντάμε τον Χριστό και ανακαλύπτουμε την Δικαιοσύνη της Ειρήνης που
είναι το Φως της Βασιλείας Του. Ταξιδεύουμε ως ατομική συνείδηση μέσα σε ένα
άπειρο αφρό από σφαίρες συνείδησης, ώσπου να απελευθερωθούμε εντελώς εννούμενοι
με την Συνείδηση των πάντων, όταν σπάσουμε το νοητικό μας αυγό και πετάξουμε με
τα φτερά της Θείας Χάρης που είναι η πρωτογενής Ουσία μας. Αφετηρία και Αρχή
είναι η Θεία ταυτότητα και η Θεία καταγωγή του Ανθρώπου. «Εγώ είπα θεοί εστέ
και υιοί Υψίστου πάντες» (Ψαλμ. πβ [πγ], 81.6). Προορισμός και τέλος η
τελειοποίηση και η συνταύτιση του ανθρώπου με το Θείο. «Έσεσθε ουν υμείς
Τέλειοι, ώσπερ ο Πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς τέλειος εστίν» (Ματθ. Ε. 48). Το
κλειδί του Δρόμου συνοψίζεται στο «Αγαπάτε Αλλήλους».
Η φιλία και
η αλληλοσυμπλήρωση αυξάνει κάθε δυνατότητα του ατόμου και του συνόλου. Είμαστε
πρόθυμοι να μοιρα-στούμε μαζί σας το πνευματικό βίωμα της χάριτος του φωτός αυτού του Έργου, με την προϋπόθεση να
το διεκδικήσετε συνειδητά, διότι: «Βιασταί μόνο εισέρχονται στην Βασιλεία των
Ουρανών». Το Έργο δεν είναι ούτε αγγαρεία ούτε υποαπασχόληση ούτε συμβιβασμός
συνείδησης. Είναι προτεραιότητα μόνιμη και Έρωτας Ατελείωτος που σε εκπλήσσει
κάθε φορά και περισσότερο, Ανεξάντλητος, Ατελεύτητος, Ασύλληπτος, Θείος.
Η νέα Άνοιξη ήδη αναδύει τα
θεία αρώματά της μέσα μας και διασαλπίζει: «Η Ζωή που ονειρεύτηκες, Άνθρωπε,
υπάρχει στην Δύναμη της Αγάπης και όχι στην αγάπη για δύναμη». Το μεγαλύτερο Φως γεννιέται μέσα στα σπλάχνα του πιο μεγάλου
σκοταδιού. Αν, λοιπόν, εμείς βλέπουμε τα πράγματα πολύ μαύρα μέσα από τα μάτια
των άλλων, ας τα ανοίξουμε περισσότερο και ας εστιαστούμε σε αυτό το Φως που
έρχεται, γιατί αυτό το Φως που έρχεται είναι μέσα μας. Αν αποφεύγουμε να δούμε
το Φως μέσα μας, τότε πώς θα το φανερώσουμε στον κόσμο; Όποιος θέλει και
μπορεί, λοιπόν, ας προχωρήσει. Αρκεί να μελετήσει με ειλικρίνεια τα απωθημένα
και τις φιλοδοξίες του, και τότε οι ρίζες των φόβων του θα αποκαλυφθούν. Η
Αλήθεια αυτή μας ελευθερώνει στην Αγάπη, ενώ ρέουμε συντονισμένοι στην Θεία ροή
του Λόγου.
Όλοι
οι φαντασιακοί μας φόβοι αφορούν είτε το παρελθόν είτε το μέλλον: μόνο η αγάπη
ανήκει στο παρόν. Το «τώρα» είναι η μόνη αληθινή στιγμή που έχουμε, και η αγάπη
το μόνο πραγματικό συναίσθημα επειδή είναι το μόνο που εξελίσσεται στο παρόν. Ο
φόβος βασίζεται πάντα σε κάτι που έχει συμβεί στο παρελθόν, και μας κάνει να
φοβόμαστε για κάτι που νομίζουμε ότι μπορεί να συμβεί στο μέλλον. Το να ζούμε
στο παρόν σημαίνει να ζούμε στην αγάπη, και όχι στο φόβο.
Η Αγάπη
είναι το ύστατο ταξίδι της ανθρώπινης συνείδησης. Πριν από αυτό η γαλήνια
κατάσταση της ψυχής που έχει αγωνιστεί για το δίκιο και την Αλήθεια, έχει
ελευθερωθεί και βιώνει την Ειρήνη. Μόνο όταν ζεις στην Αγάπη γίνεσαι Αγάπη.
Μόνο όταν βιώνεις την Ροή του Λόγου ταυτενεργείς μαζί Του. Όταν χάνεται
το μέτρο, οι άνθρωποι ψάχνουν για τον χαμένο Λόγο, το βίωμα της Θείας Αγάπης.
Μέτρο δεν είναι το πολύ και το λίγο, αλλά η Αγάπη. Μπορεί να είσαι χαμογελαστός
ή σοβαρός, αλλά αν ζεις στην Αγάπη, πάντα βρίσκεις ένα τρόπο να την φανερώσεις.
Μπορούμε να ορίσουμε τι είναι Αγάπη, όταν αυτή ορίζει τα πάντα;
«Η Αγάπη είναι ορόσημο στην ζωή του ανθρώπου, είναι κλειδί για την άνοδο και
την εξέλιξή του. Αν το στρέψει προς τη θετική πλευρά θα μεγαλουργήσει, αν το στρέψει
προς την αρνητική πλευρά θα οδηγηθεί στην πτώση του. Η φωτιά της Αγάπης σβήνει
όταν την περιορίζουμε σε ένα-δύο ανθρώπους ή αντικείμενα και περιουσιακά
στοιχεία. Δεν βλέπουμε ότι περιορισμός στην Αγάπη είναι περιορισμός στην Ζωή.
Αγάπη σημαίνει να ρέεις μέσα στην ροή της την ατέρμονη, να φλέγεσαι από την
πύρινη ουσία της που κατακαίει ό,τι είναι φθαρτό και γήινο, και να αναγεννάς
τον άνθρωπο με νέα Χριστική Αγάπη, με νέα Χριστοζωή και συμπεριφορά. Η Αγάπη
είναι η ουσία της ζωής, και όποιος λάβει από αυτήν, θα αποκτήσει ζωή αιώνια». Η
Αγάπη είναι περισσότερο λόγος και δράση, παρά σιωπή και απραξία. Όλοι οι
Δάσκαλοι δίδαξαν τον νόμο: «Να μην κάνεις στους άλλους ό,τι δε θέλεις να σου
κάνουν». Ο Χριστός όμως εκφράζοντας το Έλεος είπε: «Κάνε στους άλλους ό,τι θα
ήθελες να κάνουν οι άλλοι για σένα». Η επιλογή του να ζούμε είτε με τον φόβο
του νόμου της δράσης και της αντίδρασης, είτε με την Αγάπη που εκφράζεται με
Έλεος, είναι δική μας απόφαση.
Ενεργητικότητα
ή παθητικότητα; Αγάπη ή φόβος; Αφύπνιση ή εφησυχασμός; Όλα είναι ξεκάθαρα και
όλα συμβαίνουν τώρα.
Η Θέωση
είναι Δωρεά θείας Ουσίας, θείας Χάρης μέσω των θείων Ενεργειών. Η πορεία μας
μοιάζει με συνεχή μετάθεση των ορίων της αγάπης μας. Οι θεολόγοι ομολογούν ότι,
όπως η θεία Ουσία είναι αχώριστη από την Θεία Ενέργεια που εκδηλώνει, έτσι και
η θεία Ενέργεια φέρει μέσα της την αιτία της, δηλαδή την θεία Ουσία που είναι
αμέθεκτη, κι έτσι γίνεται μεθεκτή. Οι επιστήμονες παράλληλα ομολογούν ανάλογη
σχέση ανάμεσα στην ενέργεια και την ύλη, στο φωτόνιο και την μάζα. Σταδιακά
ανακαλύπτουμε ότι μοιραζόμαστε το ίδιο βίωμα, ανεξάρτητα από την μορφή, το
φύλο, την εθνικότητα ή την θρησκευτική μας πίστη.
Απόδειξη
συντονισμού με την θεία Ροή του Λόγου είναι κάθε συνεργασία που επιτυγχάνεται
ως αδελφοποίηση και πάντρεμα κεφαλαίων ζωής. Ήρθε η ώρα της πνευματικής
συμμοιρασιάς και της αυτοδιάθεσης που στην συνείδηση του νέου ανθρώπου είναι
ΜΙΑ ιδέα, πίσω από κάθε άλλη που πρεσβεύει. «Δεν Υπάρχει Άλλος Παρά Μόνο Ένας,
Είναι Όλα, η Μονάδα που ταξιδεύει από το Μηδέν στο Άπειρο». Αξιοποιούμε τον
εαυτό μας και την ζωή μας ως έργο Αγάπης, Προσφοράς, Μετουσίωσης και Αναγωγής
σε Λόγο και Δράση. Και σας καλούμε όλους! Χαίρεσαι μόνο αυτά που
μοιράζεσαι. Η δύναμή μας βρίσκεται στην στιγμή. Κάθε στιγμή. Αυτή είναι ό,τι
έχουμε, και η Θεία Χάρη που μας αποκαλύπτει αυτό που είμαστε. Ευχαριστώ όλους
τους φίλους και αδελφούς μου όπου κι αν βρίσκονται, καθώς μια ανάμνηση από το
μέλλον μας φωτίζει εδώ και τώρα: Εγώ ειμί εν Θεώ Παρουσία.
Ευλογημένα με Αγάπη είναι
όλα τα πνεύματα που βρίσκονται στην Αγάπη, εκείνες οι ψυχές που αφιερώθηκαν
στην Αγάπη, όλα τα πρόσωπα που την φανέρωσαν, όλες οι μορφές που την εκδήλωσαν,
όλοι οι άνθρωποι που μίλησαν, έγραψαν, έζησαν γι’ αυτήν. Η ζωή και οι λόγοι
τους πήγασαν εκ του Ενός άπειρου, θείου Λόγου και αυτοί είναι η αιτία που το
έργο τους, ο λόγος τους, ο Ένας Λόγος ήταν, είναι και θα είναι εδώ και τώρα
παρών: ακοίμητος φάρος Φωτός, Αλήθειας και Ελευθερίας, ζωντανός και ενεργός σε
κάθε ον και κάθε χωρόχρονο και πέρα από αυτόν. ΑΜΗΝ.
